Yaşadığıma Dair Kanıtlar ( 5 - Ellerini Gördüm )

[-efşan]

Ellerini gördüm...

Bir sabah ansızın sarmalıyordu sanki beni.
Yoktu böyle bir dokunuş ve hazmedilemezdi.
Vazgeçilemezdi.
Rüya değildi üstelik; gerçek de değildi.
Lâkin anlayamadığım bir şey; inkar edilemezdi.
Varlığıma dair yok oldu kanıtlarım;
Bilmem hangi meskende
Hangi ananın feryatlarıyla
Ve de hangi babanın sevinç çığlıkları olabilirdim ki.
Yaşadığıma dair kanıtlarım vardı
Lâkin ispat edilemezdi.

Gözlerini gördüm; evet.
Işıl ışıldı ve güneşi dahi kıskandırıyordu.
Velhasıl odamı dahi onlar aydınlatıyordu.
Hercai; sevincimi gördüm.
Yine de hüznümü yadsıyamıyordu.
Karanlık çöktüğünde onlar dahi gidiyordu.
Akşam olunca yok oluyordu varlığın;
Ve dahi varlığım.
Hiç kimse yaşadığıma inanamıyordu.
Bilmem hangi apartmanın
Hangi ışık almaz odasında
Ve de hiçbiri ispatım olamıyordu.
Yaşadığıma dair kanıtlarım vardı;
Lakin ispatlanamıyordu.

Sözlerini duydum...
Bu kez...
İşte bu kez beni yaralıyordu.
Ve dahi kanıtlarımı yaralıyordu.
Nefretini gördüm akşamın en zifirisinde;
Haziranın en kan sıcağında.
Beni kendimden götürüyordu;
Velhasıl, bitiriyordu.
Bir kaç nota gibiydi sanki
Lâkin hayli sert süzülüyordu.
Bilmem hangi enstrumanın
Hangi notasında yaşıyordu adım.
Sahifelerce alevlere atıldı kanıtlarım
Yaşadığıma dair vardı elbet ispatlarım;
Lâkin inandıramıyordu.


Yaşadığıma Dair Kanıtlar

​