merhaba arkadaşlar. sizlere kişiliğim ve hastalığım hakkında bir şeyler yazmak istiyorum. ben asosyal biriyim ve bu durumdan dolayı çok rahatsızım. insanlarla muhabbet edemiyor, onlarla konuşmakta zorluk çekiyorum. kendimi insanlardan yüksek görüyorum. her şey bana mantıksız geliyor. insanların birbirine bir şeyler anlatması bana zaman kaybı, boş işlerin olduğunu gösteriyor. fakat 1-2 tane en samimi olduğum arkadaşlarımın yanında rahat oluyorum. onlarla konuşurken, gülüşürken bazen insanları seviyor, aslında onların benimle eşit bir varlık olduğunu görüyorum. belki de bu çelişki beni doğruya götürmüyor. belki de mantık ve duygusallık arasında kalıyorum. telefon rehberimde sadece 3-5 kişi kayıtlı. aslında ben bilgili biri değilim. evet, değilim. çünkü topluluk içinde sohbet edecek bilgi birikimim, madenim yok. insanlara sap sap bakmaktan bıktım. onlar güldüğünde, başımı eğmekten bıktım. ailem benimle ilgilenmiyor. odam benim için bir cennet haline geldi. odamın balkonu var fakat ben o balkonun kapısını çok az açmışımdır. balkona çıktığımda insanların bana tip tip bakmasından, en ufak hatamda benimle dalga geçeceklerinden, beni sürekli izleyeceklerinden korkuyorum. belki de intihar benim için iyi olacak. ama bunu yapmak çok zor. çünkü arkamda sevdiklerimin olduğunu hissediyorum. evet, arkamda sevdiklerimin olduğunu hissediyorum. onlar beni seviyor. benim bu dünyada yaşamamı, nefes almamı istiyorlar. onları üzemem. onlara bu ızdırabı yaşatamam. belki de intihar edersem kendime acı çektirmekten, işkence ettirmekten kurtaracağım. sizce ne yapmalıyım? iyi geceler.
sazan gibi 6 sayfa okudum sonradan hort olduğunu anladım
