Yıl; yalnızlık Ay; sessizlik Gün karanlık

[.Murat.]

Yıl; yalnızlık
Ay; sessizlik
Gün karanlık
Saatimin mecali yok geceyi göstermeye...
Hayatım tek bir fiile emanet;'beklemek'o da
Umudumu düşürmüşüm ölüm trenini beklediğim bir garda.
Sensizliğe şahidim bir kimsesiz banklar;bir de umudumun bekçisi raylar.
Halim harab olmaya yakın gibi
Ömrüm garlarda geçti belki ama nihayet trenim geldi.
Bir bilsem ineceğim yeri
Bir anlatabilsem korkularımda ki meçhulluğu.
Ne tarafa gittiği mi bir çıkarabilsem...
Üstünden onlarca tren geçen umuduma mı yanayım?
Yoksa yalnız bıraktığım yalnızlığıma mı?
Belki geri döner ararım umudumu
Belki yalnızlığıma bir şiir daha yazar kırarım gururumu.
Ah ah...
Umut bana müptela benölüme sevdalı
Ölsem de kurtulsam derken sağ yanım
Öbür yanımı zaten sattım
Ebediyete kadar...
Beni denize aşık edene...
Bak unutuyordum
Geçmiş zamanlarda bir de kalbim vardı
O mu?
O şimdi bir eskici arabasında yaralı.
Zaten bir türlü sevemedi;ne treni ne de garı...
Orda devam etsin yaşarken ölmeye
Orda sussun avazı çıktığı kadar
Orda beklesin şu gelemeyen yarı...
Ve sırlarım...
Beynime ve mantığıma açmaya yüzümün olmadığı sırlarım
Onları Sezai amcanın vefakar balıklarına emanet ediyorum.
Trenlergarlar ne anlar halimden.
Bak işte saat yorulduzaman duruldu...
Hadi eyvallah!
Ben gidiyorum...





nurdan DEMİRHAN