HeiLmasTer®
Üye
Arap devrimci ruhundan neden korkuyoruz
Tunus ve Mısır ayaklanmalarında görmezden gelinemeyecek en aşikâr nokta Müslüman köktenciliğin yokluğu. En laik demokratik haliyle, insanlar basitçe baskıcı rejime, yolsuzluğuna ve yoksulluğa karşı isyan ettiler. Arap ülkelerinde gerçek demokrasiyi algılayabiilenlerin liberal elitlerle sınırlı olduğunu, geniş çoğunluğun köktendincilik ve milliyetçilikle harekete geçebileceğini düşünen Batılı liberallerin aklının yanlış olduğu ispatlandı. Artık mühim soru şu; bundan sonra ne olacak. Bu sürecin siyasi galibi kim olacak? Tunus’ta yeni geçici kabine görevlendirildiğinde, İslamcılar ve radikal solcular dışarıda bırakıldı. Buna, kendini beğenmiş liberallerin tepkisi: “İyi... Temelde ikisi de aynı, iki totaliter radikal” oldu. Ama mesele bu kadar basit mi? Uzun vadede çatışma tam da İslamcılarla solcular arasında değil mi? Eğer anlık olarak rejime karşı birleştilerse bile, zafere doğru yaklaşırken, birlikleri dağılacak, genelde düşmana karşı olandan daha vahşi, ölümcül bir kavgaya tutuşacaklar. İran’daki son seçimlerin ardından tam da böyle bir kavgaya tanıklık etmedik mi? Yüzbinlerce Musavi taraftarının savunduğu şey, tam da Humeyni devrimini ayakta tutan hayaldi: Özgürlük ve adalet. Bu hayal ütopya olsa bile, siyasi ve toplumsal yaratıcılığın, örgütlenme denemelerinin öğrenciler ve sıradan insanlar arasında tartışmaların nefes kesen patlamasına yol açtı.
