Bluetoooth
Üye
Yaşanmış Korkunç Olaylar
ANNESİ HAYAL
GÖRMÜYORDU!...
Yer : Istanbul
Tarih : 1993
Olayi Yaşayanlar : Güler Ekinci
ve Oğlu Osman Ekinci
Simdi size inanılmaz gercekten
son derece güç ve ilk başta
insanın tüylerini ürperten bir
olayla başbaşa birakıyorum...
Yağmurlu, fırtınalı bir
akşamdı... Sobalarını yakmışlar
evde oturuyorlardı... Güler
hanım üşütmüş ve biraz
rahatsızdı. Kendisini halsiz
hissediyordu. Tam bu sırada
oğlu Osman'ın arkadaşları
gelerek onu dışarıya davet
ettiler.
Annesi gitmesini istemiyordu.
- Güler Ekinci: `` Gitme Oğlum!
`` dedim. ``Hava çok soğuk.
Sen de üşütürsün. Zaten ben
kendimi pek iyi
hissetmiyorum...``
Ancak Osman arkadaşlarını
kıramadı.
- Osman Ekinci: ``Anne dini bir
toplantı varmış. Oraya gitmek
zorundayız. Fazla kalmam
birkaç saat içinde geri
dönerim. Yün şapkamı da
takıyorum üşütmem. Sen beni
merak etme`` diyerek evden
ayrıldım.
Osman annesine merak etme
demişti ama aslında o annesini
merak ediyordu. Aklı
annesinde kalmıştı. Annesi
hastaydı ve evde tek
başınaydı...
Aradan bir saat geçti...
- Güler Ekinci: Önce sokak
kapısının anahtarla açıldığını
duydum... Ardından odanın
kapısı açıldı. Oğlum içeri girdi.
``Anne çok durmadım geldim``
dedi. Yere minder koydu.
Televizyonu açtı. Yün
şapkasını divanın üstüne
bırakıp televizyon seyretmeye
başladı.
Oğlu hiç konuşmadan orada
oturuyordu. Aradan 20 dakika
geçti. Zil çaldı. Kapı komşu
Reyhan hanım geldi. ``Osman
telefon etti Annem nasıl diye
soruyor.`` dedi.
Güler hanım kulaklarına
inanamadı. ``Ne diyorsun
Rehan hanım!`` dedi.
Neler oluyordu? Peki içerde
oturan kimdi?
- Güler Ekinci: Bir an için
aklımı oynatacak gibi oldum.
Dönüp odaya baktım. Oda
bomboştu...
Oğlu odadan kaybolmuştu.
Ancak şapkası hala divanın
üstünde duruyordu...
kehanet..
Aldigimiz bir telefon üzerine
hemen verilen adrese gittik.
Olayi yasandigi yerde
inceleyecektik. Bize kapiyi
açanlar hala olayin soku
içindeydi. Sesleri titriyor, hep
bir agizdan bagirarak
konusuyorlardi. Yasadiklarinin
ne anlama geldigini
bilmediklerini ve bunlara yanit
verecek kimseyi
bulamadiklarini söylüyorlardi.
Bu evde tüm ev halkinin
gözleri önünde garip bir seyler
olmustu.
Önce sessiz olmalarini istedik.
Ve sirayla dinlemeye basladik:
Hatice Kara babasi Ismail
Öz'ün ölümünden sonra hasta
olan annesini yalniz
birakmamak amaciyla
annesinin evine yerlesmisti. Esi
ve çocuklariyla artik bu evde
yasamaya baslamislardi.
Annesi ise yalniz kaldigi her
an, ölen kocasini gördügünü
iddia ediyordu. Hatice Kara
annesinin duydugu derin
üzüntüden dolayi bazi
görüntüler gördügünü
düsündü.
Bir gece Hatice Kara, esi ve
çocuklariyla kaldigi odadan su
içmek için disari çikti. Mutfak,
uzun dar bir koridorun
siralanmis odalarin en
sonuncusuydu. Hatice Kara ve
esi en bastaki odada kaliyordu.
Hatice Kara mutfaktan
dönerken önünden geçtigi
annesinin odasina bakti.
Gördügü sey karsisinda sanki
dili tutuldu, kaskati kesildi ve
hareketsiz kaldi. Babasi
egilmis annesinin yüzüne
bakiyordu. Hatice Kara'yi fark
eden baba odadan disari çikti
ve kizina bakarak, "Korkma
simdi degil , iki yil sonra
yanima gelecek" dedi.
Hatice Kara koridorda agir
adimlarla bakan babasinin
ardindan bakakalmisti ki;
annesi çigliklar içinde
uykusundan uyandi. "Baban
geldi buradaydi" diye
bagiriyordu.
Ayni anda Hatice Kara'nin esi
ve çocuklarindan da bagirislar
yükseldi. Onlarda ayni anda
odanin kapisinin önünden
geçen kisiyi görmüstü. Tüm ev
halki ayni dakikalari yasamis
ve ayni görüntüyü tarif
ediyordu. Ve hep bir agizdan
söyledikleri, bu tarz olaylarin
sahitlerinin söyledikleriyle
benzerdi: Ismail Öz, en az 15
yas daha genç haliyle
görünmüstü...
Ancak olayin en ilginç yani biz
arastiranlar için, iki yil sonra
1997'de yasandi. Hatice
Kara'nin annesi Zeliha Öz
vefat etmisti ve aile bize bu
gelismeyi de bildirdi. Zeliha
Öz , olaydan 1 yil sonra
kansere yakalanmis ve 1 yil
içinde ölmüs, öylece ölmüs
esinin 2 yil önceki kehaneti
gerçeklesmisti
GÖRMÜYORDU!...
Yer : Istanbul
Tarih : 1993
Olayi Yaşayanlar : Güler Ekinci
ve Oğlu Osman Ekinci
Simdi size inanılmaz gercekten
son derece güç ve ilk başta
insanın tüylerini ürperten bir
olayla başbaşa birakıyorum...
Yağmurlu, fırtınalı bir
akşamdı... Sobalarını yakmışlar
evde oturuyorlardı... Güler
hanım üşütmüş ve biraz
rahatsızdı. Kendisini halsiz
hissediyordu. Tam bu sırada
oğlu Osman'ın arkadaşları
gelerek onu dışarıya davet
ettiler.
Annesi gitmesini istemiyordu.
- Güler Ekinci: `` Gitme Oğlum!
`` dedim. ``Hava çok soğuk.
Sen de üşütürsün. Zaten ben
kendimi pek iyi
hissetmiyorum...``
Ancak Osman arkadaşlarını
kıramadı.
- Osman Ekinci: ``Anne dini bir
toplantı varmış. Oraya gitmek
zorundayız. Fazla kalmam
birkaç saat içinde geri
dönerim. Yün şapkamı da
takıyorum üşütmem. Sen beni
merak etme`` diyerek evden
ayrıldım.
Osman annesine merak etme
demişti ama aslında o annesini
merak ediyordu. Aklı
annesinde kalmıştı. Annesi
hastaydı ve evde tek
başınaydı...
Aradan bir saat geçti...
- Güler Ekinci: Önce sokak
kapısının anahtarla açıldığını
duydum... Ardından odanın
kapısı açıldı. Oğlum içeri girdi.
``Anne çok durmadım geldim``
dedi. Yere minder koydu.
Televizyonu açtı. Yün
şapkasını divanın üstüne
bırakıp televizyon seyretmeye
başladı.
Oğlu hiç konuşmadan orada
oturuyordu. Aradan 20 dakika
geçti. Zil çaldı. Kapı komşu
Reyhan hanım geldi. ``Osman
telefon etti Annem nasıl diye
soruyor.`` dedi.
Güler hanım kulaklarına
inanamadı. ``Ne diyorsun
Rehan hanım!`` dedi.
Neler oluyordu? Peki içerde
oturan kimdi?
- Güler Ekinci: Bir an için
aklımı oynatacak gibi oldum.
Dönüp odaya baktım. Oda
bomboştu...
Oğlu odadan kaybolmuştu.
Ancak şapkası hala divanın
üstünde duruyordu...
kehanet..
Aldigimiz bir telefon üzerine
hemen verilen adrese gittik.
Olayi yasandigi yerde
inceleyecektik. Bize kapiyi
açanlar hala olayin soku
içindeydi. Sesleri titriyor, hep
bir agizdan bagirarak
konusuyorlardi. Yasadiklarinin
ne anlama geldigini
bilmediklerini ve bunlara yanit
verecek kimseyi
bulamadiklarini söylüyorlardi.
Bu evde tüm ev halkinin
gözleri önünde garip bir seyler
olmustu.
Önce sessiz olmalarini istedik.
Ve sirayla dinlemeye basladik:
Hatice Kara babasi Ismail
Öz'ün ölümünden sonra hasta
olan annesini yalniz
birakmamak amaciyla
annesinin evine yerlesmisti. Esi
ve çocuklariyla artik bu evde
yasamaya baslamislardi.
Annesi ise yalniz kaldigi her
an, ölen kocasini gördügünü
iddia ediyordu. Hatice Kara
annesinin duydugu derin
üzüntüden dolayi bazi
görüntüler gördügünü
düsündü.
Bir gece Hatice Kara, esi ve
çocuklariyla kaldigi odadan su
içmek için disari çikti. Mutfak,
uzun dar bir koridorun
siralanmis odalarin en
sonuncusuydu. Hatice Kara ve
esi en bastaki odada kaliyordu.
Hatice Kara mutfaktan
dönerken önünden geçtigi
annesinin odasina bakti.
Gördügü sey karsisinda sanki
dili tutuldu, kaskati kesildi ve
hareketsiz kaldi. Babasi
egilmis annesinin yüzüne
bakiyordu. Hatice Kara'yi fark
eden baba odadan disari çikti
ve kizina bakarak, "Korkma
simdi degil , iki yil sonra
yanima gelecek" dedi.
Hatice Kara koridorda agir
adimlarla bakan babasinin
ardindan bakakalmisti ki;
annesi çigliklar içinde
uykusundan uyandi. "Baban
geldi buradaydi" diye
bagiriyordu.
Ayni anda Hatice Kara'nin esi
ve çocuklarindan da bagirislar
yükseldi. Onlarda ayni anda
odanin kapisinin önünden
geçen kisiyi görmüstü. Tüm ev
halki ayni dakikalari yasamis
ve ayni görüntüyü tarif
ediyordu. Ve hep bir agizdan
söyledikleri, bu tarz olaylarin
sahitlerinin söyledikleriyle
benzerdi: Ismail Öz, en az 15
yas daha genç haliyle
görünmüstü...
Ancak olayin en ilginç yani biz
arastiranlar için, iki yil sonra
1997'de yasandi. Hatice
Kara'nin annesi Zeliha Öz
vefat etmisti ve aile bize bu
gelismeyi de bildirdi. Zeliha
Öz , olaydan 1 yil sonra
kansere yakalanmis ve 1 yil
içinde ölmüs, öylece ölmüs
esinin 2 yil önceki kehaneti
gerçeklesmisti
