Müslüman Oluş Sıralarına göre İlk Müslümanlar

[tersinim]

MÜSLÜMAN OLUŞ SIRALARINA GÖRE

İLK MÜSLÜMANLAR (R.ANHÜMA) -1


KAYNAK GÖSTERME KAYDIYLA ALINTI YAPILABİLİR.

Bu eser ilk günden hicrete kadar Müslüman olanları Müslüman oluş sıralarına göre düzenlenmiştir. Yazmaktaki amacımız İslam dininin çekirdeğini oluşturan bu mübarek insanları unutturmamak, hayırla anılmalarını vesile olmaktır.

Hüdai ÇAKMAK



Bismillahirrahmanirrahim.

Rahman ve Rahim olan Allah’ın (c.c) adıyla,

Şahadet ederiz ki O’nun eşi, şeriki yoktur. Yerlerin, göklerin, ikisi arasındakilerin ve din gününün sahibidir. Her şeye gücü yeter. Yalnız O’na ibadet eder, yalnız ondan yardım dileriz.
Yine şahadet ederiz ki Muhammed (a.s) O’nun kulu ve resulüdür. O Muhammed (a.s) ki Habibullah’tır, Resul-ü Kibriya’dır, Hatem-i Enbiya’dır. Cahiliye dönemi insanlarının ufuklarını aydınlatan, yollarını gösteren Allah (c.c) tarafından gönderilmiş bir Nurdur.
Bu nurlu yola davet kolay olmadı. Peygamber efendimiz bu kutlu yolda pek çok eziyetlere, işkencelere, zorluklara maruz kaldı. İnsanların bir kısmı tasdik ederken, bir kısmı tarafından da şiddetle ret ve inkâr edildi.
Tasdik edenler O mübarek insanın yoldaşı, arkadaşı, yardımcısı olma şerefine ulaştılar. O’nun ve getirdiği din için işkencelere uğradılar, acılar çektiler, mallarını saçarcasına harcadılar, yurtlarını terk ettiler, gerektiğinde canlarını verdiler. O insanlara bu gün rahmet ve minnetle andığımız Ashab-ı Kiram adı verildi.
Peygamberimiz gibi bu mübarek insanları rahmet ve minnetle anmak, en azından unutmamak boynumuzun borcudur.
Bu kitabımızda nübüvvetin verilişinden hicrete kadarki dönemde tespit edebildiğimiz ilk Müslümanları erkek, kadın, çocuk, yaşlı, genç, köle, efendi, siyah, beyaz, zengin, fakir, ırk, dil, cins ayırımı yapmadan Müslüman oluş sıralarına dikkate alarak yazmaya, kısa da olsa hayatları hakkında bilgiler vermeye, bu mübarek insanları tanıtmaya çalıştık.
Unuttuklarımız ya da okuduğumuz kaynaklarda geçmediği için isimlerini bilmediklerimiz varsa onları da bu mübarek zümreye katar, rahmet ve şükranla anmayı bir borç biliriz.
Peygamberimizle birlikte bu mübarek insanları da hayırla anmanın rahmet ve berekete vesile olacağı umuduyla; gelmiş geçmiş tüm peygamberlere, hassaten peygamberimiz Hz. Muhammed’e (a.s) ve O’nun ashabına, din âlimlerimize ve bu yolda canlarını vermiş aziz şehitlerimize bir kez daha rahmet, minnet ve şükranla anar, salat-ü selamlarımızı göndeririz.
İnayet Allah’tandır.
Hüdai ÇAKMAK

==========


--------------- Ekleme ---------------

ASHAB-I KİRAM (R.ANHÜMA)

(ALFABETİK SIRAYA GÖRE)

ABBAS B. UBÂDE B. NADLE EL ENSARÎ (R.A)…………
ABBAD B. KAYS EL ENSARİ (R.A)………………………
ABDULLAH B. AMR B. HARAM EL ENSARİ (R.A)…

ABDULLAH B. CAHŞ (r.anh)…………………………………
ABDULLAH B. CÜBEYR EL ENSARİ (R.A)………………
ABDULLAH B. HUZAFE (r.anh)……………………………
ABDULLAH B. HÜBEYB (r.anh)……………………………
ABDULLAH B. HARİS (r.anh)………………………………
ABDULLAH B. MAHREME (r.anh)…………………………
ABDULLAH B. MAZ’UN (r.anh)………………………………
ABDULLAH B. MES’UD (r.anh)………………………………
ABDULLAH B. REVAHA EL ENSARİ (R.A)………………
ABDULLAH B. SÜFYAN (r.anh)……………………………
ABDULLAH B. SÜHEYL (r.anh)……………………………
ABDULLAH B. ÜNEYS EL ENSARİ (R.A)…………………

ABDULLAH B. YÂSİR (r.anh)………………………………
ABDURRAHMAN B. AVF (r.anh)……………………………
ABDURRAHMAN B. HÜBEYB (r.anh)……………………
ABS B. ÂMİR EL ENSARİ (R.A)……………………………
ADİYY B. NADLE (r.anh)……………………………………
ÂKİL B. EBİ BÜKEYR (r.anh),………………………………
AMR B. GANEME(ANEME) EL ENSARİ (R.A)……………
AMR B. HARİS EL ENSARİ (R.A)……………………………
AMR B. TÜFEYL EL EZDİ……………………………………
ÂMİR B. EBİ VAKKAS (r.anh)………………………………
ÂMİR B. FÜHEYRE (r.anh)……………………………………
ÂMİR B. REBİA (r.anh)…………………………………………
AMİRE BİNT-İ SA’DİY (r.anha)………………………………
AMMAR B. YÂSİR (r.anh)……………………………………
AMR B. ABESE (r.anh)………………………………………
AMR B. CEHM (r.anh)…………………………………………
AMR B. EBİ SERH (r.anh)……………………………………
AMR B. GANEME (.ANH)……………………………………
AMR B. GAZİYYE EL ENSARİ (R.A)………………………
AMR B. HÂRİS (r.anh)………………………………………
AMR B. OSMAN (r.anh)………………………………………
AMR B. SAİD (r.anh)………………………………………
AMR B. ÜMEYYE (r.anh)……………………………………
AMRE (UMEYRE) Bint-i SÂDİ (r.anha)……………………
AVF B. HARİS (R.A)……………………………………………
AYYAŞ B. EBİ REBİA (r.anh)…………………………………
BERÂ B. MA’RUR EL ENSARİ (R.A)………………………
BEREKE Bint-i YESAR (r.anha)………………………………
BEŞİR B. SA’D EL ENSARİ (R.A)……………………………
BİLÂL-İ HABEŞİ(r.anh.)………………………………………
BİŞR B. BERÂ EL ENSARİ (R.A)……………………………
BİŞR B. HARİS (r.anh)…………………………………………
BÜREYDE B.HUSAYB B. ABDULLAH (R.A)………………
CABİR B. ABDULLAH (R.A)…………………………………
CABİR B. ABDULLAH EL ENSARÎ (R.A)……………………

CABiR B. SÜFYAN (r.anh)……………………………………
CEBBAR B. SAHR EL ENSARİ (R.A)………………………
CEHM B. KAYS (r.anh)………………………………………
CUAYL B. SÜRÂKA (r.anh)…………………………………
CÜNADE B. SÜFYAN (r.anh)…………………………………
DAHHÂK B. HARİSE EL ENSARİ (R.A)……………………
DIMAD B. SALEBET’EL EZDİ (r.anh)………………………
EBU AHMED ABD. B. CAHŞ (r.anh)…………………………
EBU ABDULLAH CABİR B. ABDULLAH (R.A)……………

EBU ABDULLAH CEBBAR B. SAHR EL ENSARİ (R.A)…
EBU ABDULLAH KÂB B MALİK EL ENSARİ (R.A)………
EBU ABDULLAH SA’D B. HAYSEME EL ENSARİ (R.A)..

EBU ABDURRAHMAN MUAZ B. CEBEL EL ENSARİ (R.A)

EBU BÜRDE HANİ B. NİYAR (R.A)…………………………
EBU CABİR ABDULLAH B. AMR B. HARAM (R.A)……

EBU EYÜP EL ENSARİ (R.A)…………………………………
EBU FÜKEYHE (r.anh)…………………………………………
EBU HALİD HARİS B. KAYS EL ENSARİ (R.A)……………
EBU HUZEYFE B. UTBE B. REBİA (r.anh)…………………
EBU KAYS B. HÂRİS (r.anh)…………………………………
EBU MABED EKSEM. CEVN(ABDÜLUZZA) (R.A)………
EBU MUAVİYE UBEYDE B. HÂRİS (r.anh)…………………
EBÛ MUSA’L’EŞ’ARİ (r.anh)………………………………
EBÛ RÂFİ (r.anh)………………………………………………
EBU SABİT SA’D B. UBÂDE EL ENSARİ (R.A)…………
EBÛ SEBRE B. EBİ RUHM (r.anh)…………………………
EBU SELEME ABDULLAH . ABDÜLESED (r.anh)…………
EBU ŞUBAS HADîC B. SELÂME EL ENSARİ (R.A)………
EBU TALHA ZEYD B. SEHL EL ENSARİ (R.A)…………
EBU UBEYDE (B. CERRAH) ÂMİR B. ABDULLAH (r.anh).
EBU YAHYA ABDULLAH B. ÜNEYS EL ENSARİ (R.A)

EBÛ ZERR’EL’GIFARİ (r.anh)………………………………
EBULYESER KÂ’B B. AMR EL ENSARİ (R.A)……………
EBULHEYSEM MALİK B. TEYYİHAN (R.A)………………
EBUL MÜNZİR YEZİD B. AMR (AMİR) (R.A)……………
EBUL VELİD RİFÂA B. AMR EL ENSARİ (R.A)…………
EBÜRRUM B. UMEYR (r.anh)………………………………
ERKAM B. EBİL’ ERKAM (r.anh)……………………………
ES’AD B. ZÜRARE (r.a)…………………………………………
ESMÂ BİNT-İ EBU BEKİR (r.anha)…………………………
ESMÂ BİNT-İ SELÂME (r.anha)………………………………
ESMA Bint-i ÜMEYS (r.anha)…………………………………
ESVED B. NEVFEL (r.anh)……………………………………
EVS B. SABİT EL ENSARİ (R.A)……………………………
FÂTIMA BİNT-İ ALKAMA (r.anha)…………………………
FATIMA BİNT-İ ESED B. HAŞİM (r.anha)…………………
FATIMA BİNT-İ HATTAB (r.anha)………………………
FATIMA BİNT-İ MÜCELLEL (MUHACCEL) (r.anha)……
FATIMA BİNT-İ SAFVAN (r.anha)…………………………
FERVE B. AMR EL ENSARİ (R.A)……………………………
FİRAS B. NADR (r.anh)………………………………………
FÜKEYHE Bint-i YESAR (r.anha)……………………………
HABBAB B. ERETT……………………………………………
HADîC B. SELÂME EL ENSARİ (R.A)……………………
HALİD B. AMR (R.ANH)……………………………………
HALİD B EBİ BÜKEYR (r.anh)………………………………
HALİD B. KAYS EL ENSARİ (R.A)…………………………
HÂLİD B. SAİD (r.anh)……………………………………. …
HÂLİD B. HIZAM (r.anh)……………………………………
HÂMÂME HATUN (r.anha)……………………………………
HARICE B. ZEYD EL ENSARİ (R.A)…………………………
HARİS B. ABD. KAYS (r.anh)………………………………
HARİS B. HARİS (r.anh)………………………………………
HÂRİS B. HÂLİD (r.anh)……………………………………
HARİS B. KAYS EL ENSARİ (R.A)………………………
HARMELE BİNT-İ ABD (r.anha)……………………………
HARİS B. HATIB (r.anh)………………………………………
HASENE HATUN………………………………………………
HAŞİM B. EBİ HUZEYFE (r.anh)……………………………
HÂTIP B. AMR (r.anh)…………………………………………
HÂTIP B. HÂRİS (r.anh)……………………………………
HATTAB B. HÂRİS (r.anh)……………………………………
HEBBAR B. SÜFYAN (r.anh)…………………………………
HİŞAM B. AS (r.anh)…………………………………………
HUNEYS B. HUZÂFE (r.anh)…………………………………
HÜZEYME B. CEHM……………………………………………
HZ. ABBAS B. ABDÜLMUTTALİB (r.anh)…………………
Hz. ALİ B. EBU TALİB (k.v)……………………………………
HZ. CAFER B. EBU TALİB (r.anh)……………………………
Hz. EBU BEKİR ABDULLAH ATİK B. EBİ KUHAFE (r.anh)
HZ. ERVA BİNT-İ ABDÜLMUTTALİB (r.anha)……………
Hz. FATIMATÜZZEHRA BİNT-İ RESULALLAH (r.anha)
HZ. HAMZA B. ABDÜLMUTTALİB…………………………
Hz. HATİCE BİNT-İ HÜVEYLİD (r.anha)………………
Hz. OSMAN B. AFFAN (r.anh)………………………………
HZ. ÖMER B. HATTAB (r.anh)………………………………
Hz. RUKAYYE BİNT-İ RESULALLAH (r.anha)……….. ……
Hz. SEVDE Bint-i ZEM’Â (r.anha)…………………………
Hz. ÜMMÜ HABİBE REMLE Bint-i EBU SÜFYAN………
Hz. ÜMMÜ SELEME HİND BİNT-İ EBİ ÜMEYYE (r.anha).
Hz.ÜMMÜ KÜLSÜM BİNT-İ RASULALLAH………………
Hz. ZEYNEB bint-i HUZEYME…………………………………
İBN. ÜMMÜ MEKTUM B. KAYS (r.anh)…………………
İYAS B. EBİ BÜKEYR (r.anh)…………………………………
İYAS B. MUAZ (r.anha)………………………………………
İYAS B.MUAZ (R.ANH)………………………………………
İYAZ B. ZÜHEYR (r.anh)………………………………………
KÂB B. MALİK EL ENSARİ (R.A)…………………………
KAYS B. ABDULLAH (r.anh),………………………………
KAYS B. EBİ SA’SAA EL ENSARİ (R.A)……………………
KAYS B. HUZAFE (r.anh)……………………………………
KUDÂME B. MAZ’UN (r.anh)…………………………………
KUTBE B. AMİR (R.A)…………………………………………
LEYLA Bint-i EBİ HASME (r.anha)……………………………
LÜBEYNE HATUN (r.anh)…………………………………
MUHAMMED B.HATIB (R.ANH)…………………………
MAHMİYE B. CEZ’ (r.anh)……………………………………
MA’KIL B. MÜNZİR EL ENSARİ (R.A)……………………
MALİK B. TEYYİHAN EL ENSARÎ (R.A)…………………
MÂLİK B. ZEM’Â (r.anh)……………………………………
MÂMER B. ABDULLAH (r.anh)……………………………
MÂMER B. HÂRİS (r.anh)……………………………………
MA’N B. ADİYY (R.A)…………………………………………
MUTTALİB B. EZHER (R.A)…………………………………
MES’UD B. HÜNEYDE (R.A)…………………………………
MES’UD B. REBİ (REBİA) (r.anh)……………………………
MES’UD B. SÜVEYD (r.anh)…………………………………
MES’UD B. YEZİD EL ENSARİ (R.A)………………………
MEYSERE B. MESRUK (r.anh)………………………………
MIKDAD B AMR (ESVED) (r.anh)…………………………
MUAYKIB B. EBİ FATIMA (r.anh)…………………………
MUATTİB B. AVF (r.anh)…………………….………………
MUAVVİZ B. HARİS EL ENSARİ (R.A)……………………
MUAZ B. AMR B. CEMUH EL ENSARİ (R.A)……………
MUAZ B. CEBEL EL ENSARİ (R.A)…………………………

MUAZ B. HARİS EL ENSARÎ (R.A)…………………………
MUHAMMED B. HATIB )r.anh)……………………………
MUHRİZ B. NADLE (R.A)……………………………………
MUS’AB B. UMEYR (r.anh)…………………………………
MUTTALİB B. EZHER (r.anh)…………………………………
MÜNZİR B. AMR EL ENSARİ (R.A)…………………………

NEHDİYE HATUN (r.anha)…………………………………
NUAYM (NAHHAM) B. ABDULLAH (r.anh)……………
NUMAN B. ADYY (r.anh)……………………………………
NÜHEYRB. HEYSEM EL ENSARİ (R.A)……………………
OSMAN B. ABD. GANM (r.anh)……………………………
OSMAN B. MAZ’UN (r.anh)…………………………………
OSMAN B. REBİA (r.anh)……………………………………
RAFİ B. MALİK (r.a)……………………………………………
REMLE Bint-i AVF (r.anh)……………………………………
REYTA Bint-i HÂRİS (r.anha)………………………………
RİFAA B ABDÜLMÜNZİR EL ENSARİ (R.A)……………
RİFÂA B. AMR EL ENSARİ (R.A)……………………………
SABİT B. CIZ’ (SALEBE) EL ENSARİ (R.A)………………
SAD B. HAVLE (R.ANH)………………………………………
SA’D B. EBİ VAKKAS…………………………………………
SA’D (SAİD) B. ABD. KAYS (r.anh)…………………………
SA’D B.MUAZ (R.ANH)………………………………………
SA’D B. REBİ (R.ANH)…………………………………………
SA’D B. UBÂDE EL ENSARİ (R.A)…………………………

SÂİB B. OSMAN (r.anh)………………………………………
SAİB B. HARİS (r.anh)…………………………………………
SAİD B. HARİS (r.anh)………………………………………
SAİD B. ZEYD (r.anh)…………………………………………
SA’LEBE B. GANEME (ANEME) EL ENSARİ (R.A)………
SALİT B. AMR (r.anh)…………………………………………
SAYFÎ B. SEVAD EL ENSARİ (R.A)…………………………
SEHL B. ATİK EL ENSARİ (R.A)……………………………
SEHLE Bint-i SÜHEYL B. AMR (r.anha)……………………
SEKRAN B. AMR (r.anh)……………………………………
SELEME B. HİŞAM (r.anh)……………………………………
SELEME B. SELÂME EL ENSARİ (R.A)……………………
SİNAN B. SAYFİ EL ENSARİ (R.A)…………………………
SÜFYAN B. MÂMER (r.anh)…………………………………
SÜHEYB B. SİNAN (SÜHEYB-İ RUMİ) (r.anh)……………
SÜHEYL B. BEYZÂ (r.anh)……………………………………
SÜLEYM B. AMR (AMİR) EL ENSARİ (R.A)………………
SÜMEYYE Bint-i HUYYAT (HUBAT) (HUBBAT) (r.anha).
SÜRAKA B. MALİK B. CUŞUM EL MÜDLİCİ (R.A)…….
SÜVEYBİT B. SA’D (r.anh)……………………………………
SÜVEYD B SAMIT (r.a)………………………………………
ŞEMMAS B. OSMAN B. ŞERİD (r.anh)……………………
ŞURAHBİL B. HASENE (r.anh)………………………………
TALHA B. UBEYDULLAH (r.anh)……………………………
TÜFEYL B. AMR EL EZDİ……………………………………
TÜFEYL B MALİK EL ENSARİ (R.A)…………………………
TÜFEYL B. NUMAN EL ENSARİ (R.A)………………………
TULEYB B. UMEYR (r.anh)……………………………………
UBADE B. SAMİT EL ENSARÎ (R.A)………………………
UBEYDULLAH B. CAHŞ………………………………………
UKBE B. AMİR (R.A)……………………………………………
UKBE B. VEHB (R.A)……………………………………………
UMARE B. HAZM EL ENSARİ (R.A)…………………………
UMEYR B. EBİ VAKKAS (r.anh)………………………………
UMEYR (İMRAN) B. RİAB (r.anh)…………………………
UMEYR B. HARİS (R.ANH)…………………………………
URVE B. ÜSASE (r.anh)………………………………………
UTBE B. GAZVAN (r.anh)……………………………………
UTBE B. MES’UD (r.anh)………………………………………
UVEYM B. SAİDE EL ENSARÎ (R.A)………………………
UMEYR B. HARİS EL ENSARİ (R.A)………………………
ÜMEYNE (HÜMEYNE) bint-i HALEF……………………
ÜMMÜ CEMİL FATIMA Bint-i MÜCELLEL (r.anha)……
ÜMMÜLHAYR SELMA BİNT-İ SAHR (r.anha)……………
ÜMMÜ KÜLSÜM Bint-i SÜHEYL B. AMR (r.anha)………
ÜMMÜ MABED ATİKE BİNT-İ HALİD (r.anh)……………
ÜMMÜ MENİ’ ESMA EL ENSÂRİ (R.ANHA)……………
ÜMMÜ ÜBEYS HATUN (r.anha)…………………………
ÜMMÜ ÜMÂRE NESİBE EL ENSARİ (R.ANHA)………
ÜMMÜLFAD LÜBÂBETÜLKÜBRÂ Bint-i HÂRİS (r.anha)
ÜSEYD B. HUDAYR EL ENSARİ (R.A)………………………
VÂKID B. ABDULLAH (r.anh)………………………………
YÂSİR B. ÂMİR (r.anh)………………………………………
YEZİD B AMR (AMİR) EL ENSARİ (R.A)…………………
YEZİD B. HARAM EL ENSARİ (R.A)………………………
YEZİD B. MÜNZİR EL ENSARİ (R.A)………………………
YEZİD B. SÂ’LEBE EL ENSARİ (R.A)………………………
YEZİD B. ZEM’A (r.anh)………………………………………
ZEKVAN B. ABD. KAYS (R.A)………………………………
ZEYD B. HARİSE (r.anh)………………………………………
ZİNNİRE HATUN (r.anha)…………………………………
ZİYAD B. LEBİD EL ENSARİ (R.A)…………………………
ZÜBEYR B. AVVAM (r.anh)…………………………………
ZÜHEYR B. RAFİ’ EL ENSARİ (R.A)…………………………


--------------- Ekleme ---------------

ÜMMÜLMÜMİNİN Hz. HATİCETÜLKÜBRA BİNT-İ HÜVEYLİD (r.anha)

Peygamberimiz Hz. Muhammed’e (a.s.v) ilk iman eden insan sevgili eşi Hz. Hatice (r.anha) validemizdir.
Hz. Hatice’nin (r.anha) soyu peygamberimizin soyu ile Kusayy b. Kilab’da birleşmektedir.
Hz. Hatice (r.anha) cahiliye döneminde Tahire diye anılırdı. Kureyş kadınları içinde soyca en üstün şerefçe en büyük servetçe en zengin olanı idi. İşini çok iyi bilir ve sıkı tutardı. Kendisi akıllı, uyanık ve ince ruhlu, ince düşünceli, mübârek bir kadın idi.
Cebrail (a.s) Hira dağında gelip Alak suresinin ilk üç ayetini getirdikten sonra peygamberimiz çok korkmuş bir halde evine dönmüştü. Her zaman olduğu gibi kendisini sevgili eşi Hatice (r.anha) karşıladı. Peygamberimiz Onu görünce:
-Ey Hatice! Uykuda gördüğüm ve sana anlattığım şeyi yüce Rabbim bana Cebrail’i (a.s.) göndererek açıkladı buyurup yüce Allah (c.c) tarafından gelenleri ve Cebrail’den (a.s.) işittiklerini haber verdi.
Hz. Hatice R.anha):
-Ey Muhammed! Müjdeler olsun. Vallahi Allah Senin hakkında hayırdan başka bir şey yapmaz. Sana Allah’tan gelen hak ve gerçektir. Sen muhakkak Allah’ın resulüsün dedi ve Ona inanan ilk insan olma şerefine ulaştı.
Peygamberimiz Ona Cebrail’den (r.anha) öğrendiği gibi abdest almayı ve namaz kılmayı öğretti.
Hz. Hatice (.anha) peygamberimize peygamberlik geldiği Pazartesi gününün sonuna doğru herkesten önce iman etmek ve namaz kılmak şerefine eren, Allah (c.c.) tarafından Cennet’te inciden bir köşkle müjdelenen mutlu Cennet Hatunu idi.
Aynı zamanda O Allah’ın (c.c.) selamına da nail oldu.
Peygamberimiz sırtında olan nübüvvet görevini taşımakta güçlük çektiği, kavmi tarafından yalanlandığı, ret olunduğu, türlü eziyetlere, işkencelere maruz kaldığı dönemlerde üzüntü içinde evine döndüğü zaman yüce Allah (c.c.) Resulünün üzüntüsünü Hz. Hatice’nin (a.anha) teselli ve teskin edici sözleriyle hafifletir, Onu Onunla güçlendirir, vazifesini Onunla kolaylaştırırdı.
Peygamberimiz onun hakkında:
-Halk beni inkârla karşıladığı zaman O bana inandı.
Halk ben yalanladığı zaman O beni tasdik etti.
Halk beni mahrum ettiği zaman O Bana malına ortak etti.
Kadınlar bana evlattan mahrum ettiği zaman Allah (c.c.) bana ondan evlatlar nasip etti.
Kendi zamanında kadınların en hayırlısı İmran’ın kızı Meryem idi.
Bu ümmet kadınlarının en hayırlısı da Hatice’dir.
Cennet kadınlarının üstünü Hatice bint-i Hüveylid, Fatıma bint-i Resulallah, Meryem bint-i İmran ve firavunu zevcesi Asiye bint-i Müzahim’dir buyurmuştur.
Hz. Hatice (r.anha) nübüvvetin onuncu yılında, ramazan ayının başlarında vefat etti. Vefat ettiği zaman altmış beş yaşında idi.
Hz. Hatice (r.anha) Hacun kabristanına defnedildi. Gömüleceği zaman peygamberimiz kabrinin içine girdi.
Resulallah’a peygamberlik verildiği sıralarda ailesi, korumasına aldığı Hz. Ali b. Ebu Talib (k.v) ve evlatlık edindiği Zeyd b. Harise (r.anha) ile birlikte yedi kişi idi.
En büyük kızı Hz. Zeynep (r.anha) henüz on yaşında olduğu halde Ebul As ile evlendirilmişti. Bu yüzden evde değildi.

Allah (c.c.) ondan razı olsun.

==============

Hz. RUKAYYE BİNT-İ RESULALLAH (r.anha)

Hz. Hatice (r.anha) Müslüman olduğu zaman peygamberimiz yanına gelen ikinci kızı Hz. Rukayye’ye (r.anha) İslamiyet’i anlattı ve Müslüman olmasını istedi. O da Müslüman oldu. Hz. Rukayye (r.anha) Müslüman olduğunda yedi yaşlarındaydı ve peygamberimizin amcası Abdüluzza’nın (Ebu Leheb’in) oğullarından Utbe ile nişanlıydı.
Peygamberimizin diğer kızları Hz. Ümmü Külsüm (r.anha) altı, Hz. Fatıma (r.anha) ise henüz beş yaşındaydı. Yedi yaşına girince ikisi de Müslüman oldular.
Hz. Ümmü Külsüm (r.anha) Abdüluzza’nın (Ebu Leheb’in) diğer oğlu Uteybe ile nişanlıydı. Gerek Hz. Rukayye (r.anha) gerekse Hz. Ümmü Külsüm (r.anha) yaşları küçük olduğundan evlenme gerçekleşmemişti.
Ebu Leheb’in oğlu Uteybe Hz. Rukayye’nin (r.anha) nişanını çok kötü bir şekilde atınca onun bu davranışı peygamberimizi çok üzmüştü. Peygamberimizin üzüntüsünü fark eden Hz. Osman b. Affan (r.anh) dünürcüler göndererek Hz. Rukayye’yi kendisi için istetti. Hz. Rukayye (r.anha), Hz. Osman (r.anh) ile evlendiğinde henüz sekiz yaşındaydı.
Hz. Rukayye (r.anha) kocası Hz. Osman b. Affan (r.anh) ile birlikte birinci ve ikinci Habeş hicretine katıldı. Habeş ülkesinden Mekke’ye döndü. Oradan Medine’ye hicret ederek üç hicreti birleştirme şerefine erdi.
Bedir savaşına çıkıldığı sıralarda Hz. Rukayye (r.anha) çok hasta idi. Bu nedenle kocası Hz. Osman (r.anh) Bedir savaşına katılamadı. Bedir dönüşünden kısa bir zaman sonrada vefat etti. Peygamberimiz tarafından cenaze namazı kılınarak Baki kabristanına defnedildi.

Allah (c.c.) ondan razı olsun.

==========


Hz. ALİ B. EBU TALİB (k.v)

Müslüman olan üçüncü kişi Hz. Ali’dir (k.v.). Hz. Ali (k.v.) peygamberimizin amcası Ebu Talib’in en küçük oğludur. Annesi Ebu Talib’in amcasının kızı olan Fatıma bint-i Esed’tir. (r.anha) Fatıma bint-i Esed (r.anha) Haşimî kadınları içinde hem Haşimî erkek sülbünden erkek çocuk doğuran, hem de halife anası olanların ilkidir. Hz. Ali (k.v.) soy olarak peygamberimize en yakın olandır.
Yüce Allah (c.c.) Hz. Ali’ye (k.v.) olan nimetlerinden ve onun hakkında dilediği iyiliklerden birisi de Kureyşîlerin kıtlığa ve açlığa uğrayıp peygamberimizin Hz. Ali’yi (k.v.) bakmak üzere küçük yaşlarda yanına alıp büyütmesidir. O peygamberimizin terbiyesi altında büyümüştür.
Hz. Ali (k.v.), Hz. Hatice’den (r.anha) sonra peygamberimize inanan, onunla birlikte namaz kılan, yüce Allah’tan (c.c.) gelenleri tasdik eden ilk mümin ve Müslüman’dır.
Bu konuda Hz. Ali (k.v.):
“-Resulallah aleyhisselam Pazartesi günü peygamber gönderildi. Bende Salı günü Müslüman oldum. Ben, Resulallah aleyhisselam ile ilk namaz kılan adamım” demiştir.
Hz. Ali (k.v.) Müslüman olduğunda on yaşındaydı.
Peygamberimizle Hz. Hatice’yi (r.anha) namaz kılarlarken görünce:
-Ya Muhammed! Şu yaptığınız nedir? Diye sordu.
Peygamberimizde:
-Ya Ali! Bu Allah’ın kendisi için seçtiği peygamberlerini onunla göndermiş olduğu dinidir. Ben seni bir ve tek olan Allah’a imana ve Ona ibadet etmeye, ne yarar nede zarar veremeyecek olan Lat, Uzza ve diğer putlara inkâra davet ediyorum buyurdu.
O’nun bu sözleri üzerine Hz. Ali (k.v.):
-Ya Muhammed! ben şu teklif ettiğin dini bu güne kadar hiç işitmedim. Ben babam Ebu Talib’e söyleyip ona danışmadıkça böyle bir iş yapmam dedi.
Peygamberimiz peygamberlik işinin henüz açıklanmasına uygun bulmuyordu. Bu nedenle:
-Ey Ali! Sana söylediğimi yaparsan yap. Yapmayacak, Müslüman olmayacaksan teklif ettiğim şu işi gizli tut, açığa vurma. Onun açığa vurulma zamanı henüz gelmemiştir dedi.
Hz. Ali (k.v.) o gece bekledi. Yüce Allah (c.c.) kalbine İslam sevgisini düşürdü. Sabah olunca peygamberimizin yanına giderek:
-Ya Muhammed! Senin dün bana söylediğin şey ne idi? Sen bana onu bir kez daha anlat dedi.
Peygamberimizde:
-Ey Ali! Sen Lâ İlâhe İllallâhü vahdehû la şerîke leh diyerek kendisinden başka ilah bulunmayan, bir olan, şeriki ortağı bulunmayan Allah’a şahadet edecek, Lat’a, Uzza’ya ve diğer putlara ret ve inkâr edecek, Allah’a (c.c.) denk tutulan her çeşit putlardan uzak duracaksın. İşte benim getirdiğim din budur buyurdu.
Hz. Ali (k.v.) artık tereddüt etmedi. Hemen peygamberimizin buyruğunu yerine getirerek Müslüman oldu. Fakat Müslümanlığını babası Ebu Talib’ten çekinerek açığa vurmadı, bir müddet gizli tuttu ve peygamberimizin yanından hiç ayrılmadı.
Hz. Ali (k.v.) Müslüman olduğunda on yaşındaydı.
Peygamberimiz Hz. Ali’nin (k.v.) okuma yazma öğrenmesini sağlamıştı. Araplar arasında okuma yazma bilenler pek az olduğu halde Hz. Ali okuma yazma bilirdi.
Gerek Hz. Ali (k.v.) gerekse Zeyd b. Harise (r.anh) peygamberimizin yanından hiç ayrılmazlardı.
Dağların, tepelerin, ağaçların arasından geçip giderlerken karşılarına çıkan hiç bir dağ, hiç bir tepe, hiç bir ağaç yoktu ki peygamberimize:
-Esselâmü Aleyke ya Resulallah = Selam olsun sana ey Allah’ın resulü diyerek selam vermesin.
Peygamberimiz kuşluk vaktinde Kâbe’ye gider, orada kuşluk namazı kılardı.
İlk dönemlerde Kureyş müşrikleri bu namazdan pek hoşnutsuzluk göstermezler, tedirgin olmazlardı. Onun kıldığı namazı Kâbe’ye yapılmış bir tazim hareketi zannederlerdi.
Bundan sonra başka günlerde peygamberimiz namaz kılacağı zaman Hz. Ali (k.v.) ve Zeyd b. Harise (r.anh) o namaz kılarken oturup gözcülük yaparlardı.
Peygamberimiz namaz vakti gelince Mekke vadilerinden bir vadiye doğru çıkar gider, Hz. Ali (k.v.) ve Zeyd b. Harise (r.anh) müşrik kişilerden gizli olarak peygamberimizle birlikte giderler, namazlarını oralarda kılarlar, akşamleyin dönerlerdi.
Allah’ın (c.c.) dilediği bir zamana kadar böyle devam edildi. Fakat onların bu durumları bazı kişilerin dikkatlerini çekmişti.
Bir gün Hz. Ali’nin (k.v.) annesi Fatıma bint-i Esed (r.anha) kocası Ebu Talib’e:
-Ali’nin Muhammed’in yanına devam ettiğini ondan hiç ayrılmadığını görüyorum. Senin başına Muhammed tarafından oğlun hakkında güç yetiştiremeyeceğin bir iş gelmesinden korkuyorum dedi.
Ebu Talib nice zamandır oğlu Ali’yi (k.v.) görmemişti. Onu merak edip durmaktaydı. Hanımına dönerek:
-Demek oğlum bana bunun için mi görünmüyor? Diye sordu. Sonra peygamberimizle Hz. Ali’nin (k.v.) ardına düştü. Onları gizlice takip etti. Onları Batn-ı Nahle’de Ebu Dübb vadisinin ıssız bir yerinde namaz kılarlarken buldu.
Peygamberimize:
-Ey Kardeşimin Oğlu! Edindiğini gördüğüm şu din ne dinidir? Ben bu dini ne, gördüm ne de duydum. Sen bana bunu anlat dedi.
Peygamberimiz:
-Ey amca! Bu Allah’ın (c.c.) dinidir.
Allah’ın (c.c.) meleklerinin dinidir.
Allah’ın (c.c.) peygamberlerinin dinidir.
Babamız İbrahim’in (a.s.) yitirilmiş dinidir ki Allah (c.c.) beni peygamber olarak bulunla bütün kullarına gönderdi.
Ey amca!
Öğütleyeceğim, doğru yola kılavuzlayacağım kimselerden buna en çok layık olan sensin. Bu yoldaki davetim kabul etmeye ve bu hususta bana yardımcı olmaya da sen herkesten daha layıksın.
Ey amca!
Sen her şeyi yaratıp kuşatan Allah’ın (c.c.) birliğine inan. Putlara taparak ona eş ve şerik koşma. Sen Lât’ı da Uzza’yı da diğer putları da terk et. Getirdiğim şu dine gir de kurtuluşa erenlerden ol buyurup amcasını İslamiyet’e, tevhide, Allah’ın (c.c.) birliğine inanmaya ve putları tapmaktan vazgeçmeye davet etti.
Ebu Talib biraz düşündükten sonra:
-Ey Kardeşimin Oğlu! Vallahi yaptığınız ya da söyledikleriniz şeylerde benim için bir sakınca yoktur. Fakat siz benim oturağımı hiç bir zaman havaya kaldıramazsınız. Ben istesem bile atalarımın dininden ve ona olan bağlılıktan ayrılmaya güç yetiremem. Fakat sen gönderildiğin şey üzerinde dur. Vallahi ben sağ oldukça yapmak istediğini tamamlayıncaya kadar sana hoşlanmayacağın bir şey erişmeyecektir dedi. Hz. Ali’ye (k.v.) de onun hoşlanmayacağı bir şey söylemedi. Ona sadece:
-Ey oğulcuğum! Üzerinde bulunduğun bu din nedir? Diye sordu.
Hz. Ali (k.v) de:
-Babacığım! Ben Allah’a, Allah’ın resulüne iman ve Onun Allah tarafından getirdiklerini de tasdik ettim. Ben onunla birlikte namaz kıldım ve kendisine tabi oldum dedi.
Bunun üzerine Ebu Talib:
-Ey oğulcuğum! Şüphesiz ki Amcanın Oğlu seni ancak iyiliklere ve güzelliklere davet eder. Ondan gelenler senin için ancak hayırdır. O seni kötü yola kılavuzlamaz. Amcanın Oğlunun girmiş olduğu ve seni davet ettiği yola seninde isteyerek girmen ve ona yardım etmen yaraşırdır dedi.
Ebu Talib’in bu sözleri peygamberimizi çok sevindirdi.
Ebu Talib Hz. Ali (k.v.) ile peygamberimizi namaz kılar bir halde bırakıp evine geri döndü. O dönünce hanımı Fatıma hatun:
-Ey Ebu Talib! Amcamın oğlu! Ben seni oğlunu arayıp bulmak üzere gider gördüm ama şimdi yalnız gelmektesin. Oğlun nerede? Diye sordu.
Ebu Talib onun bu sorusuna:
-Sen onu ne yapacaksın? Diye soruyu soruyla yanıtladı.
Fatıma hatun:
-Ey amcamın oğlu! Kadın kölem oğlunu Ecyad’ta namaz kılarken görmüş bulunmaktadır. O görülmemiş, bilinmeyen bir din üzerindedir. Sen oğlunun dinini değişmiş bulmayı uygun görür müsün? Diye çıkıştı.
Ebu Talib:
-Ey kadın! Sus! Sen bu işte oğlunu kendi haline bırak. O Amcasının Oğlunun yolu ve izi üzerindedir. Amcasının Oğluna arka ve yardımcı olmak elbet herkesten çok ona düşer. Vallahi eğer nefsimi Abdulmuttalib’in dinini bırakmak hususunda bana boyun eğmiş bulsaydım, eğer Kureyş kadınlarının beni kınamalarından korkmasaydım bende muhakkak Muhammed’e tabi olurdum. Çünkü O hâlimdir, emîndir ve tahirdir. O her kime kılavuz olduysa muhakkak ki hayırlara götürür dedi.
Peygamberimiz yanında Hz. Hatice (r.anha) ve Hz. Ali (k.v.) olduğu halde bazen Kâbe’nin yanına gelirler, Onu karşılarına alıp bu şekilde namaz kılarlardı. Müşrikler ilk dönemlerde onların bu namazlarına ses çıkarmazlardı.
Bu konuda Afif’el Kindî der ki:
-Ben ticaret adamı idim. Peygamberimizin amcası Abbas b. Abdülmuttalib’te ticaret adamı idi. Yemene geldiğinde misafirim olur, Yemen ıtırı satın alıp, hac mevsiminde satardı. Kendisi yakın dostlarımdandı.
Cahiliye döneminde ticaret için Mekke’ye gelmiş, Abbas b. Abdülmuttalib’in evine inmiş, ona misafir olmuştum. Ondan aile halkım için Mekke elbisesi ve ıtır satın almak istiyordum. Ben Abbas’ın yanında oturuyordum. Güneş gökte iyice yükselmiş olduğu halde Kâbe’ye bakıp duruyordum. O sırada olgunluk çağına girmiş genç bir adam Kâbe’nin yanına vardı. Başını göğe kaldırıp baktı, sonrada ayakta olduğu halde Kâbe’ye yöneldi. Sonra br çocuk gelip onun sağına durdu. Çok geçmeden bir kadın gelip onların arkalarına durdu. Sonra genç adam eğilip rükûya vardı, onlarda eğilip rükûya vardılar. Genç adam başını kaldırıp rükûdan doğruldu. Kadın ve çocukta başlarını kaldırıp doğruldular. Ardından olgun genç secdeye gitti. Çocukta kadında secdeye gittiler. Onları ve yaptıklarını görünce yanımda bulunan Abbas’a:
-Ey Abbas! Ben şurada büyük bir iş ve şaşılacak bir olay görüyorum dedim.
Abbas’ta sözlerimi onaylayıp:
-Evet! Dediğin gibi bu büyük bir iştir. Sonra ardından bana:
-Ey Afif’el Kindî! Şu gördüğün olgun genç kimdir biliyor musun? Diye sordu.
Ben de Ona:
-Hayır! bilmiyorum dedim.
Abbas:
-Şu gördüğün olgun genç Muhammed b. Abdullah b. Abdülmuttalib’tir. O Kardeşimin Oğludur deyip ardından:
-Şu yanında bulunan çocuk kimdir biliyor musun diye sordu.
Bende:
-Bilmiyorum dedim.
Abbas (r.a):
-Şu yanındaki çocuk kardeşimin oğlu Ali b. Ebu Talib’tir. Onların ardındaki kadında Hatice bint-i Hüveylid’dir ki Kardeşimin Oğlunun zevcesidir.
Kardeşimin Oğlu bize senin şu gördüğün ve onlarında salik bulundukları bu dini kendisine göklerin ve yerin Rabbi olan Allah’ın emrettiğini söylemektedir. Vallahi ben bütün yeryüzünde bu dinde şu üçünden başka bir kimse bulunduğunu bilmiyorum dedi.
Ve yanlarına gidip dördüncünün dördüncüsü, ikinci erkek mümin olmayı, Resulallah’a o zaman tabi olmuş, Allah’a o zaman iman etmiş olmayı ne kadar çok isterdim.
Hz Ali (k.v.) ashab-ı kiramın en cesur, en yüreklilerinden birisi idi. Peygamberimiz bu konuda:
-O düşmandan yüz çevirmez. O düşmana sırtını dönmez. O Allah’ı ve Allah’ın Resulünü sever, Allah ve Allah’ın Resulü de onu sever. Ali’yi münafık olanlar sevmez. Mümin olanlar ondan nefret etmez buyurmuştur. Onun için:
-Allah’ım! Ona dost olana dost, düşman olana düşman ol diyerek dua etmiştir.
Peygamberimiz Onu en küçük kızı Hz. Fatıma (r.anha) ile evlendirip kendine damat yaptı. Hz. Ali (k.v.) yanına geldiğinde:
“-Ey Ali! Sen benim damadım ve torunlarımın babasısın.”
“-Sen bendensin, bende sendenim.”
“-Sen benim dünyada ve ahrette kardeşimsin.”
“-Ey Ali! Bana göre sen Musa’ya göre Harun gibi olmaya razı değil misin? Şu farkla ki Benden sonra peygamber yoktur.”
“-Ben kimin mevlası isem Ali de onun mevlasıdır.”
Burada mevla kelimesinin efendi anlamına geldiğini hatırlatalım.
“-O benden sonra her müminin velisidir” buyurmuştur.
Peygamberimiz Mekke’den Medine’ye hicret buyuracakları zaman müşrikler Onu öldürmek için evini kuşattıkları sırada Hz. Ali (k.v.) peygamberimizin döşeğine girip yatmaktan çekinmedi. Sabaha kadar müşrikleri oyaladı, peygamberimiz ile yoldaşının Sevr dağına ulaşıp gizlenmelerini sağladı. Müşrikler Onu peygamberimiz sandılar.
Hz. Aişe (r.anha) validemize göre Hz. Ali (k.v.) ile hanımı Fatıma bint-i Resulallah (r.anha) peygamberimizin en çok sevdiği kişiler idi.
Peygamberimiz bir gün onları ve torunlarını ridasının altına alarak:
-Allah’ım! Bunlar benim ehl-i beytim, ev halkımdır. Onlardan günah kirlerini gider, tertemiz yap diyerek dua etti.
Peygamberimiz Hz. Ali (k.v.) ile evlendirirken kızı Hz. Fatıma’ya (r.anha):
-Sen ümmetimin en evvel Müslüman olanı, en çok bilgilisi ve en akıllı ve uslusu ile evlendirmeme razı değil misin diye buyurduğu gibi yine Hz. Ali (k.v.) hakkında:
-Ben ilmin şehriyim, Ali onun kapısıdır. İlim edinmek isteyen Onun kapısına gelsin buyurdu.
Gerçekten de Hz. Ali (k.v.) çok büyük bir ilim sahibiydi.
Onun karnı hikmet ve ilim ile dolu idi. Kendisi Kuran hafızıydı.
Ona ilmin onda dokuzu verilmişti de kalan onda birine de bütün insanlarla birlikte ortaktı.
Hz. Ali (k.v.) bu konuda:
-Ey insanlar! Bana sorunuz. Vallahi bana soracağınız her şey hakkında size bilgi vereceğim.
Bana Kitabullahtan sorunuz. Vallahi ben inen her ayetin nerede indiğini neye ve kime dair olduğunu bilirim. Bende her ayetin gecede mi gündüzde mi dağda mı düzde mi nazil olduğunu bilirim demiştir.
Hz. Ömer (r.anh) Hz. Ali (k.v.) hakkında:
-Bizim en büyük kadımız Ali’dir. Ebulhasanın bulunmadığı bir mecliste karışık dolaşık meselelerle karşılaşmaktan Allah’a sığınırım derdi.
Muaviye b. Ebu Süfyan (r.anh) içinden çıkmakta güçlük çektiği karmaşık meseleleri Hz. Ali’ye (k.v.) yazarak sorardı. Şehit edildiğini duyunca:
-Fıkıh ve ilim Ebu Talib’in Oğlunun ölümüyle gitti demekten kendini alamamıştı.
Hz. Ali’yi (k.v.) yakından tanıyan ashaba göre o:
Açık ve kesin sözlüydü. Lafı eveleyip gevelemezdi.
Adaletle hükmeder, ne olursa olsun adaletten sapmazdı.
Her yanından ilim ve hikmet fışkırırdı. Çok geniş ilim sahibiydi.
Dünyadan ve dünya ziynetlerinden kaçınır, onlara iltifat etmezdi.
Geceye ve gecenin sessizliğiyle baş başa kalmayı çok severdi. Sessizliğe ve yalnızlığa aşık ve alışıktı.
Son derece ibret alıcı, uzun, uzun düşünücü idi. Adaletle ilgili konularda karar verirken acele etmezdi.
Elbisenin kendine kısa geleninden, yemeğin katı olanından hoşlanırdı.
Arkadaşlarının yanında bulunduğunda ayrıcalık istemezdi. Onun aralarında bulunuşu her hangi bir arkadaşı gibi idi.
Kendisine bir şey sorulduğunda hemen cevap verir, bildirilmesini istenilen şeyi hemen bildirirdi.
Din adamlarına karşı son derece saygılıydı. Yoksul ve zayıflara yakınlık ve ilgi gösterirdi.
Güçlü olan bâtıl işinde ondan yüz bulmayı umamaz, zayıf olanda onun adaletinden umutsuzluğa düşmezdi.
Yalnız kaldığında sakalını eline alır, boynunu büküp uzun, uzun düşünür; duygulanıp için, için ağlar:
-Ey dünya! Aldatacaksan sen benden başkasını aldat. Benimle oyalanma. Benden başkasını aldatmaya bak.
Benim sana aldanmam ne kadar uzak, ne kadar uzak.
Ey dünya! Ben seni dönülmeyecek bir şekilde üç tâlakla boşadım.
Bitmez görünürsün ama her yaratık gibi sende fanisin. Gerçekte ömrün kısa, değerin azdır.
Ahret yolu ise çok uzundur.
Ahret yolunun ıssızlığından, uzunluğundan, azığının azlığından ahh, ahh deyip dizlerimizi dövmekten başka elimizden ne gelir derdi.
Onun şehit edildiğini duyan bir şair sahabi:
-Onun ölümü bana gözlerinin önünde biricik oğlunu boğazlanırken gören bir babanın acısını verdi demekten kendini alamamıştı.
Hz. Ali (k.v.) peygamberimizden kendilerinden razı olarak ayrıldığı altı, sağlıklarında cennetle müjdelediği on sahabiden birisiydi.
Hz. Ali (k.v.) üç hasletle diğer ashaptan ayrılmıştı. Bu üç hasletle diğer ashaptan üstündü.
1-Resulallah Hz. Ali’yi (k.v.) kızı Hz. Fatıma (r.anha) ile evlendirmiş O da Ona çocuk doğurmuştur. Peygamberimizin nesli kız evlat yoluyla devam etmiştir.
2-Peygamberimiz mescidine açılan kapıların hepsini kapattırmış, yalnız Onun kapısını kapattırmamıştır.
3-Hayber savaşında ashaptan pek çok kişi istediği halde bayrağı Ona vermiştir.
Hz. Ali (k.v.) çok oruç tutar çok namaz kılardı.
Kendini tamamen ibadete vermek için ashaptan bazı arkadaşları ile beraber, hadım olmaya karar vermişse de peygamberimiz tarafından engel olunmuştur. Peygamberimiz bu konuda:
-Ey Ali! Ben sana iyi bir örnek değil miyim? Ben hem yemek yer hemde oruç tutarım. Kadınlarla birlikte olurum. Kendini hadım eden bizden değildir buyurmuştu.
Hz. Ali (k.v.) hicretin otuz beşinci yılında Hz. Osman’dan (r.anh) sonra halife oldu. Hicretin kırkıncı yılının ramazanında sabah namazına giderken Abdurrahman b. Mülcem tarafından başına vurulup alnına kadar işleyen bir kılıç darbesiyle ağır yaralanmış, iki gece sonra şehit olmuştur.
Peygamberimiz sağlığında onun bu şekilde şehit edileceğini haber vermişti.
Hz. Ali (k.v.) şehit edildiğinde Resulallah ile Hz. Ebu Bekir (r.anh) gibi altmış üç yaşındaydı. Cenaze namazını oğlu Hz. Hasan (r.anh) kıldırdı ve Kûfe mezarlığına defnedildi.
Hz. Ali (k.v.) kısaya yakın orta boylu, siyah ve büyük gözlü, güzel yüzlü idi. Yüzü ayın on dördü gibi parlak ve güzeldi.
Büyük ve geniş karınlıydı.
Geniş omuzlu; elleri, kolları pazıları çok kuvvetliydi.
Boynu gümüş ibrik gibi uzun ve düz, başının üstü saçsızdı.
Omuz başları dik ve yüksekti.
Savaşa silkelene, silkelene gider, giderken düşmanlarına korku, dostlarına güven ve kıvanç verirdi. Savaşırken yürekli, güçlü ve sebatkâr idi. Hiç bir güçlük Onu geri döndürmezdi. Bu yüzden savaşta kiminle karşılaşsa muhakkak ona üstün gelirdi.
Esmer tenli; sık, uzun ve enli sakallıydı. Sakalları bütün göğsünü doldururdu.
Saçları ve sakalları bembeyazdı. Uzayan saçlarını ortadan ikiye ayırıp, yanlarına salardı.
Siyah sarık sarar, sarığının bir ucunu arkasına bırakırdı. Halife olduğu zamanlarda bile üç dirhemlik gömlek giyer, kölelerine, hizmetçilerine giydiklerinden giydirir, yediklerinden yedirirdi. Son derece alçak gönüllü idi.

Allah (c.c.) ondan razı olsun.

========

 

[tersinim]

ZEYD B. HARİSE (r.anh)


Zeyd b. Harise (r.anh) Avf b. Kinâne oğullarındandır. Annesi Benî Ma’n kadınlarından Sûda Bint-i Salebe b. Abd-i Âmir’dir.
Zeyd b. Harise’nin (r.anh) annesi Sûda yanında oğlu Zeyd olduğu halde kavmine ziyarete gitmişti. O sırada Benî Kayn b. Cisr kabilesine ait bazı süvariler Benî Ma’n yurduna bir baskın verdiler ve Zeyd b. Harise’yi (r.anh) yakalayıp götürdüler. Zeyd b. Harise (r.anh) Ûkaz panayırında köle olarak satışa çıkarıldı.
Henüz küçük yaşlarda Zeyd b. Harise’nin (r.anh) başına gelen bu felaketlerden hayırları murat eden yüce Allah (c.c.) karşısına Hz. Hatice’nin (r.anha) amcasının oğlu Hakim b. Hizam’ı çıkardı. Hakim b. Hizam Zeyd b. Harise’yi (r.anh) halası Hz. Hatice (r.anha) için dört yüz dirheme satın aldı. Peygamberimiz Zeyd’i görünce:
-Eğer şu köle benim olsaydı muhakkak onu azat ederdim dedi.
Hz. Hatice (r.anha) Peygamberimizin Zeyd’i çok beğendiğini ve Onu almak için isteklendiğini görünce:
-Ey Muhammed! Haydi O senin olsun. Ben Onu Sana bağışladım diyerek Zeyd’i peygamberimize verdi, hediye etti.
Peygamberimiz Zeyd’i hemen azat ettikten sonra yanında kalıp kalmama konusundaki tercihi kendisine bıraktı fakat Zeyd ondan ayrılmadı.
Zeyd b. Harise (r.anh) o zaman henüz sekiz yaşında idi. Kısa boylu, kara yağız, yassı ve yayvan burunlu idi.
Zeyd’in babası Harise oğlunun Benî Kayn b. Cisr süvarileri tarafından kaçırıldığını duyunca son derece telaşlandı, tasalandı, ağlayıp sızlamaya, oğlunun ardından şiirler söylemeye başlamıştı. Onu aramaya çıktı fakat bulamadı.
Zeyd’in kabilesinden bazı kişiler hac için Mekke’ye geldiklerinde Zeyd’i gördüler ve bulunduğu yeri babasına haber verdiler.
Babası Harise ve amcası Kâb, Zeyd’in peygamberimizin yanında bulunduğunu haber alınca yanlarına kurtulmalık akçesi alarak Mekke’ye geldiler ki bu, peygamberimize vahiy ve peygamberlik gelmeden önce idi.
Peygamberimizin yanına gelerek:
-Ey Muhammed! Biz yanında bulunan oğlumuz için gelmiş bulunuyoruz. Sen bize lütfet. Oğlumuzun kurtulmalık akçesi hakkında ihsanlı ve insaflı bulun. Sana onun kurtulmalık akçesini sunalım da kölelikten kurtaralım dediler.
Peygamberimiz onları tanıyamadı, kimi kastettiklerini anlayamadı. Bu nedenle onlara:
-Sözünü ettiğiniz kimdir? Diye sordu.
Onlarda:
-Ey Muhammed! O Zeyd b. Harise’dir ki şu anda o senin kölen durumundadır dediler.
Peygamberimiz bir an durakladıktan sonra:
-Ey kişiler! Şu söylediğiniz dışında başka bir çözüm yolu olamaz mı? Ben size şu söylediğinizden daha hayırlısını teklif etsem olmaz mı? Diye sordu.
Zeyd’in babası ve amcası bir ümitle sordular.
-Ey Muhammed! Şu söylediğimiz dışındaki çözüm yolu nedir? Sen bunu bize bildir dediler.
Peygamberimiz:
-Ben derim ki Zeyd’i yanımıza çağırıp dilediğini tercihte Onu serbest bırakalım. Eğer O sizi tercih ederse kurtulmalık akçesiz olarak sizindir. Eğer O Beni tercih ederse Vallahi Ben Beni tercih edene hiç kimseye tercih etmem buyurdu.
Zeyd’in babası ve amcası peygamberimizin bu teklifini çok sevindiler. Zeyd’in kendilerini tercih edeceğinden hiç şüphe etmiyorlardı.
Peygamberimiz hemen Zeyd’i yanına çağırdı. Geldiğinde Ona yanındaki kişileri göstererek:
-Ey Zeyd! Sen şu kişileri tanır mısın? Diye sordu.
Zeyd’te:
-Evet tanırım. Şu babam, şu da amcamdır dedi.
Peygamberimiz:
-Ey Zeyd! Sen Benim kim olduğumu öğrendin. Seni nasıl koruduğumu, üzerine nasıl titrediğimi gördün. Şu kişiler ise Seni almak için gelmişlerdir. Ben Seni iki taraftan birini tercih etmede serbest bıraktım. İstersen Beni tercih et, yanımda kal. İstersen onları tercih et baban ve amcanla beraber git buyurdu.
Zeyd hiç tereddüt etmeden:
-Ey Muhammed! Yemin ederim ki ben Sana hiç kimseye tercih etmem. Sen bana anne ve baba makamındasın. Ben ancak senin yanında kalacağım dedi ve ailesini reddetti.
Zeyd’in babası ve amcası onun bu sözleriyle şaşkına döndüler. Şaşkınlıkları geçince kızgınlıkla:
-Ey Zeyd! Yazıklar olsun sana. Demek sen köleliği hürriyete; baban, amcan ve ev halkın yerine bir yabancıyı tercih ediyorsun ha! Diye bağırdılar.
Zeyd:
-Evet! Ben bu Zat’tan öyle şeyler gördüm ki Ona hiç bir zaman hiç kimseyi tercih etmem. Ben ondan hiçbir zaman ayrılmayacağım dedi.
Peygamberimiz Zeyd’in bu bağlılığını görünce elinden tutup Kâbe mescidindeki Hıcr mevkiine götürdü.
Hıcr mevkii Mekke ileri gelenlerinin oturdukları; konuşup, eğleştikleri bir yerdi.
Peygamberimiz Zeyd’in elinden tutarak yüksekçe bir yere çıktıktan sonra:
-Ey hazır olan kişiler! Şahit olunuz ki Zeyd bundan sonra benim oğlumdur. Ben ona varisim oda bana varis olacaktır dedi ve Zeyd’i evlatlık aldı.
Zeyd’in babası ve amcası bunu görünce gönülleri rahatlaştı, dönüp yurtlarına gittiler.
Cahiliye çağında bir kimse birini oğul edindi mi halk o oğulluğu oğul edinene nispet eder, onun adı ile çağırır, oğulluk onun mirasına ortak olurdu.
O günden sonra Zeyd b. Harise (r.anh) Zeyd b. Muhammed olarak anılmaya başladı. Ahzap suresinin 5 ve 40 sureleri nazil olup yüce Allah (c.c.):
“-Oğullukları babalarının ismi ile çağırınız. Bunu yapmak Allah katında hakkaniyete daha uygundur.”…
“-Muhammed adamlarınızdan hiç birinin babası değildir. Fakat O Allah’ın resulü ve peygamberlerinin sonuncusudur” buyuruncaya kadar devam etti. Bu ayetler nazil olduktan sonra Zeyd yine eskisi gibi Zeyd b. Harise (r.anh) olarak anılmaya başlandı.
Peygamberimize peygamberlik verildiği zaman Hz. Ali b. Ebu talib (k.v.) ile Zeyd b. Harise (r.anh) Onun bakım ve koruması altındaydılar.
Peygamberimiz Hz. Ali (k.v.) Müslüman olduktan sonra Zeyd’i yanına çağırarak:
-Ey Zeyd! Ben seni oğulluk olarak almış, adımı adın olarak vermiş bulunmaktayım. Ben sana varisim, sende bana varissin. Rabbim bana peygamberi yaptı ve yakınlarımı uyarmamı emretti. Bana emredileni bende sana emretmekteyim. Sen iman et dedi.
Zeyd hemen Kelime-i Şahadet getirerek Müslüman oldu ve namaz kıldı ve peygamberimizden hiç ayrılmadı. Zeyd Müslüman olduğunda on yaşındaydı.
Peygamberimiz onun hakkında:
-Ey Zeyd! Sen bizim kardeşimiz ve azatlımızsın. Sen bana kavminin en sevimli gelenisin buyurarak iltifat ederdi.
Zeyd b. Harise (r.anh) hayatı boyunca peygamberimizin yanından hiç ayrılmadı. Bütün savaşlarda onun yanındaydı.
Peygamberimiz onu önce halasının kızı olan Zeyneb bint-i Cahş ile evlendirdi. Ahzab suresinin 5 ve 40 ayetleri nazil olduktan sonra Zeyd b. Harise (r.a) hanımı olan Zeyneb bint-i Cahş’ı (r.anha) boşadı. Zeyd o zaman kadar peygamberimizin oğlu olarak tanınmakta onun ismiyle anılmaktaydı. Bu yanlış imajı düzeltmek için Cenab-ı Hak boşadığı eşi Zeyneb bint-i Cahş’ı peygamberimize nikâhladı. Böylece Zeyneb bint-i Cahş (r.anha) müminlerin annelerinden birisi oldu.
Bu nikâhta Allah-ı Tealanın (c.c.) gizli bir hikmeti gizlidir. Geçerli olan Arap gelenek ve göreneklerine göre bir baba boşamış olsa da oğlunun hanımıyla evlenemezdi. Cenab-ı Hak (c.c.) bu nikâhla Zeyd b. Harise’nin (r.anh) peygamberimizin gerçek oğlu olmadığını göstermeyi murat etti. Aksi halde peygamberimizin vefatından sonra pek çok karışıklıklara, fitnelere neden olabilirdi.
Zeyd b. Harise (r.a) hayatı boyunca İslam’a hizmet için canla başla çalışan gerçek bir İslam kahramanıdır. Bütün savaşlarda peygamberimizin yanında savaştı. Bütün güçlükleri, zorlukları seve, seve göğüs gerdi.
Peygamberimiz onu Mute savaşında İslam ordusunun komutanı yapmıştı. Zeyd b. Harise burada kahramanca savaştı ve şehit oldu.
Allah (c.c.) ondan razı olsun.


===========


Hz. EBU BEKİR ABDULLAH ATİK B. EBİ KUHAFE (r.anh)

Müslüman olanların beşincisi Hz. Ebu Bekir Abdullah (Atik) b. Ebi Kuhafe Osman’dır.
Ebu Bekir’in ata soyu peygamberimizin ata soyuyla Mürre b. Kâb’ta birleşir.
Hz. Ebu Bekir’in annesi Ümmül Hayr Selma bint-i Sahr’dan doğan oğlan çocukları yaşamıyordu. Bu yüzden ilk doğacak oğlan çocuğuna Abdülkabe ismini vermeyi ve Kâbe hizmetine vakfetmeyi adamıştı.
Hz. Ebu Bekir doğunca ellerini kaldırıp:
-Ya Rabbi! Şu ölümden azatladığın oğlumdur. Onu bana bağışla diyerek dua etti.
Ebu Bekir büyüyüp gelişince Atik ismi de verildi. Müslüman olunca Abdülkâbe ismi Abdullah’a çevrildi.
Ebu Bekir peygamberimizden iki yaş küçüktü ve peygamberimizin en yakın, en candan dostlarından birisiydi. Bu yüzden peygamberimizi çok yakından ve çok iyi tanımaktaydı. Kendisi ticaretle uğraşırdı.
Peygamberimiz Hira dağındaki mağarada gaipten bazı sesler duymaya başladığı ve bu seslerin mahiyetini öğrenmek için Hz. Hatice’nin amcasının oğlu Varaka’nın yanına götürüldüğünde Hz. Ebu Bekir’de yanındaydı. Varaka’nın söylediklerini duymuştu ve sevgili arkadaşında olan ruhsal değişiklikleri çok iyi bilmekteydi.
Hz. Ebu Bekir peygamberimize peygamberlik verilmeden seneler önce ticaret için Şam’a gitmişti. Bu seyahat sırasında bir gece rüyasında bir ayın Mekke’ye indiğini sonra Mekke’nin bütün evlerine dağıldığını ve her eve ondan bir parça girdiğini sonrada kendi evinde toplu bir hale gelmiş gibi olduğunu görüp bu rüyasını ehl-i kitap bilginlerinden bazılarına ve Rahip Bahira’ya anlatmıştı.
Rahip Bahira onun rüyasını dinledikten sora:
-Ey kişi! Sen buraya nereden geldin? Diye sordu.
Ebu Bekir’de:
-Ben Kâbe’nin bulunduğu kutsal Mekke halkındanım dedi.
Onun Mekke halkından oluşu Bahira’nın ilgisini daha da çekti. Bu kez:
-Ey kişi! Sen Mekke halkından kimlerdensin diye sordu.
Ebu Bekirde:
-Ben Kureyşîyimdir dedi.
Bahira:
-Sen geçimini ne ile sağlamaktasın dedi.
Ebu Bekir:
-Ben ticaret yapar, geçimimi ticaretten sağlarım dedi.
Bahira biraz düşündükten sonra:
-Ey kişi! Sen çok hayırlı bir rüya görmüş bulunmaktasın. Eğer Allah rüyanı doğru çıkarırsa kavminden bir peygamber gönderecek sende sağlığında onun veziri vefatından sonra da halifesi olacaksın. Fakat sen bunu içinde gizli tut, kimseye söyleme dedi. Ebu Bekir’de onun bu sözlerini kalbinde gizli tutup kimseye söylememişti.
Hz. Ebu Bekir Mekke’ye döndükten sonra Allah’ın istediği kadar orada kaldı. Daha sonra ticaret için Yemene gitti ve Ezd kabilesinden ihtiyar bir bilginin evine misafir oldu. İhtiyar bilgin onu görünce:
-Ey kişi! Ben senin hâl ve tavrından harem halkından bir kişi olduğunu tahmin ediyorum dedi.
Hz. Ebu Bekir de:
-Evet ben harem halkından bir kişiyimdir deyip onun sözlerin onayladı.
İhtiyar bilgin ona daha dikkatli bakarak:
-Zannederim Sen aynı zamanda Kureyşîsin de dedi.
Hz. Ebu Bekir:
-Ey bilgin kişi! Yanılmadın. Ben harem halkından olup Kureyşî bir kişiyim dedi.
İhtiyar bilgin bu kez:
-Ben senin Teym oğullarından olduğunu da tahmin ediyorum dedi.
Hz. Ebu Bekir:
-Evet ben Teym b. Mürre oğullarındanım dedi.
İhtiyar bilgin ona doğru biraz daha yaklaşarak:
-Senin hakkında öğrenmek istediğim bir şey daha kaldı dedi.
Ebu Bekir:
-Öğrenmek istediğini bana sor dedi.
İhtiyar bilgin:
-Ben sadece karnını açıp bana göstermeni istiyorum dedi.
Onun bu isteği Ebu Bekir’in garibine gitti. Bilgin kişiye:
-Bunu benden niye istediğini haber vermedikçe bu dediğini yapmam dedi.
İhtiyar bilgin:
-Ben okudum kitaplarda Harem halkından bir peygamber gönderileceğini ve ona bir genç ile olgun yaşta birinin yardımcı olacağını sağlam ve doğru bilgiler içinde buldum. Gen yardımcı atılgan, gözünü daldan budaktan sakınmaz, korku nedir bilmez, güçlüklere karşı koyan kısa boylu, kara yağız bir kişidir. Olgun yaşta olanı ise beyaz tenli ve zayıf bedenlidir. Kendisinin karnında bir ben ve sol uyluğunda da bir işaret vardır. İşte ben niye karnını görmek istediğimi bildirmiş bulunuyorum. Artık sana düşen senden istediğimi bana göstermektir. Sen karnını açıp göstermekle nihayet bana gizli kalmış bulunan sıfatını benim için tamamlamış olacaksın dedi.
Ebu Bekir ihtiyar bilginin bu sözleri üzerine karnını açıp ona gösterdi. İhtiyar bilgin göbeğinin üstündeki siyah beni görünce:
-Kâbe’nin Rabbine ant olsun ki sen O’sun. Fakat sen sana arz ettiğim işte sakınıcı ol dedi.
Ebu Bekir:
-Ey bilgin kişi sen şu sözlerini daha açıklık getir. Bana söylemek istediğin nedir? Diye sordu.
İhtiyar bilgin:
-Ey kişi! Doğru yoldan eğrilmekten sakın. Daima orta yolu tut. Allah’ın sana verdiği köle ve cariyeler hakkında Allah’tan kork dedi.
Ebu Bekir işini bitirdikten sonra vedalaşmak için ihtiyar bilginin yanına varınca o:
-Ey Harem halkından olan şerefli kişi! Sen o beklenen peygambere ulaştığında şu beyitleri Ona bildir deyip bir beyit söyledi. Ebu Bekir de onun söylediği beyti ezberledi.
Ebu Bekir Mekke’ye geldiğinde Muhammed’e (a.s.v) peygamberlik gelmiş olarak buldu. Kureyşin ulularından Ukbe b.Ebi Muayt, Şeybe ve Rebia b. Utbe kardeşlerle Ebu Cehil Amr b Hişam yanına geldiler. Ebu Bekir onlara:
-Bildiğiniz gibi ben uzun bir yolculuktan gelmiş bulunuyorum. Uzun zamandır aranızda değilim. Ben yanınızda değilken başınıza gelip çatan veya aranızda olan biten önemli bir iş var mıdır? Diye sordu.
Onlarda:
-Ey Ebu Bekir! Başımızda büyük bir iş var. Ebu Talibin yetimi peygamber olduğunu, gökten kendisine haberlere geldiğini söylüyor, halkı da tek bir ilaha davet ediyor. Biz onun senin en yakın arkadaşlarından biri olduğunu iyi bilmekteyiz. Eğer arada sen olmasaydın beklemez hemen hakkından gelirdik. Artık sen onunla aramızdaki şu işi halledersin dediler.
Ebu Bekir de:
-Ey Kureyşin ulu kişileri! Ben sizi başınızdaki şu iş nedeniyle hayli bunalmış buldum. Ben onunla konuşurum. Siz bana onun şu anda nerede olduğunu bildirin dedi.
Onlarda:
-O şu anda zevcesi Hatice’nin evindedir dediler.
Ebu Bekir oyalanmadan doğruca Hatice’nin evine gelip kapısını çaldı. Kapıyı peygamberimiz açtı. Ebu Bekir onu görünce:
-Ya Muhammed! Sen kavminin menzil ve meclislerini gayb, baba ve atalarının dinini terk etmişsin öyle mi? Senin hakkında bana erişen şu haberlerde nedir? Diye sordu.
Peygamberimiz ona:
-Ey Ebu Bekir! Seni böyle telaşa sokan hakkımda sana ulaşan haberlerde ne imiş? diye sordu.
Ebu Bekir:
-Sen insanlara Allah’ın birliğine inanmaya davet ediyor, ben Allah’ın resulüyüm diyormuşsun dedi
-Evet ey Ebu Bekir! Aziz ve celîl olan Rabbim beni Beşir, Nezîr ve İbrahim’in duası kıldı. Bütün insanlara peygamber olarak gönderdi. Ben sana ve bütün insanlara Allah’ın gönderdiği peygamberiyim. Allah’a iman et buyurdu.
Ebu Bekir de Ona:
-Ey Muhammed! Sen bu konuda bana hüccet ve delil göster dedi.
Peygamberimizde:
-Ey Ebu Bekir! Bu konudaki hüccet ve delilim Yemende buluştuğun bilgin kişidir dedi.
Ebu Bekir’de ona:
-Ey Muhammed bu yeterli bir delil değildir. Çünkü ben Yemende pek çok bilginle görüşmüş bir kişiyim. Sen hangisini kast ediyorsun? Bana açıkça bildir dedi.
Peygamberimizde:
-O bilgin kişi ki ihtiyardır ve sana benim için emanet bir beyit bırakmıştı da sen onu ezberlemiştin dedi.
Ebu Bekir hayretler içinde kalarak:
-Ey Muhammed! Ey sevgili dostum! Muhakkak ki doğrulardansın. Bunu sana kim haber verdi? Diye sordu.
Peygamberimiz:
-Benden önceki peygamberler gelmiş olan Namus’ul Ekber bana da gelmiştir. Bu haberi de o getirmiştir dedi.
Bunun üzerine Ebu Bekir:
-Uzat elini ey Muhammed! Sen doğrusun, eminsin. Güzel ahlak sahibisin. Vallahi ben sende bu zamana kadar hiç bir yalana rastlamadım. Sen emanete riayet eder, akrabanı gözetir, her zaman hayırlı ve güzel işler yaparsın.
Halka yalan söylemeyen bir insan Allah’a karşı hiç yalan söylemez. Sen peygamber olarak gönderilmeye layık bir kişisin. Ben şahadet ederim ki Allah’tan başka ilah yoktur, sen de Allah’ın resulüsün. Uzat elini de sana biat edeyim deyip iman etti.
Ebu Bekir’in iman etmesi peygamberimizi çok sevindirdi. Onun imanı saf ve katışıksızdı. O bu konuda en küçük bir tereddüde düşmedi.
Ebu Bekir saf ve katıksız olan sarsılmaz imanı ve kişiliğiyle peygamberimizin en büyük yardımcılarından birisi oldu. Bu uğurda nesi var nesi yoksa harcamaktan geri kalmadı.
Ebu Bekir’in Kureyş kavmi üzerinde mümtaz bir yeri vardı. Kendisi kavmi içinde düşülür kalkılır, görüşülüp konuşulur yumuşak huylu, uslu bir zat idi.
Cahiliye döneminde Kureyşîlerin ulu ve hatırı sayılan kişilerindendi. Kan ve diyet işlerini üzerine almıştı. Tanınmış, kumaş ve elbise alıp satan dürüst bir tüccardı. Kendisi nesep ilminin uzmanlarından birisiydi. Müslüman olunca Müslümanlığını gizlemedi. Hiç çekinmeden, hiç kimseden korkmadan açıkladı. Bu konuda üzerine gelen her türlü musibetleri seve seve göğüs gerdi.
Kureyşin yenilmez pehlivanlarından Hz. Hatice’nin amca oğlu Esed (Aslan) lakaplı Nevfel b. Hüveylid Ebu Bekir ile Talha b. Ubeydullah’ı Müslüman olduklarını işitince ikisin bir ipe sıkı sıkıya bağlamış, buna her zaman koyu bir kabile gayreti içinde bulunan Teym oğulları ses çıkarmamışlardı.
Hz. Ebu Bekir peygamberimizin yanında insanların en sevimli olanıydı. Peygamberimiz bu konuda:
-İnsanlardan canında, malında, arkadaşlığında bana karşı Ebu Bekir b. Ebi Kuhafe’den daha fedakâr ve cömert davranan bir kimse yoktur. Eğer Rabbimden başka insanlardan dost tutmuş olsaydım muhakkak ki Ebu Bekir’i dost tutardım. Fakat İslam kardeşliği daha üstündür.
Haberiniz olsun ki sahibiniz yüce Allah’ın dostudur. Şu mescide açılan bütün kapıları kapatınız. Yalnız Ebu Bekir’in kapısı açık kalsın buyurmuştur.
Ebu Bekir Müslüman olduğunda kırk bin dirhem serveti vardı. O bu servetini Mekkeli müşriklerin ağır işkenceleri altında kıvrandırdıkları kadın, erkek birçok Müslüman köleleri satın alıp kurtarmak ve Müslümanları güçlendirmek için harcamaktan geri durmadı. Medine’ye hicret ettiğinde yanında sadece beş bin dirhemi kalmıştı. Kalen bu servetini de Medine de Müslümanlar için cömertçe harcadı.
Tebük seferi sırasında kalan servetinin hepsini getirip peygamberimizin önüne koymuştu. Bunu fark eden peygamberimiz:
-Ey Ebu Bekir! Ev halkına ne bıraktın? Diye sordu.
Ebu Bekir başını eğerek, yavaşça:
-Allah’ı ve Allah’ın resulünü bıraktım dedi.
Peygamberimiz Ebu Bekir’in cennetin Salat, Cihat, Sadaka ve Reyyan gibi sekiz kapısından aynı anda içeriye davet edileceğini bildirmiş onun ismini de sağlıklarında cennetle müjdelenen Aşere-i Mübeşşere’den on mutlu kişinin arasında saymıştır.
Peygamberimiz Mekke’den Medine’ye hicret edeceği zaman onu kendine yoldaş ve mağarada gizlendiğinde arkadaş edinmişti.
Ebu Bekir bedir Uhud, Hendek ve diğer bütün savaşlarda peygamberimizin yanında bulundu.
Peygamberimiz vefatıyla neticelenen hastalığı sırasında mihraba yalnız onun geçirilmesini emir buyurmuş, Hz. Ömer’in imamlığına razı olmamıştı. Bu nedenle ilk halife Hz. Ebu Bekir oldu.
Hz. Ebu Bekir’in İslam’a yaptığı en büyük hizmetlerden biriside Kuran-ı Kerim’i bir kapak altında toplatmasıdır.
Peygamberimiz Kuranı-ı Kerimin sure ve ayetleri vahiy edildikçe onları ezberler ve ezberletir; aynı zamanda vahiy katiplerinden birini çağırır; ona “yaz” diyerek okuyup, yazdırır yazılacak ayetin hangi sureye ve hangi ayetten sonra yazılacağını da bildirirdi.
Kendisi Kuran hafızıydı.
Peygamberimizin irtihalinden sonra Hz. Ebu Bekir vahiy katiplerinden Zeyd b. Sabit’i Kuran-ı Kerimin yazılı bulunduğu yapraksız, kabuğu soyulmuş hurma dallarından; yassı, ince beyaz taşlardan ve hafızların ezberlerinden araştırmalar yaptırarak bir araya toplattırmış, Mushaf haline getirtmiştir. Kuran-ı Kerimden olup da Mushaf haline getirilerek iki kapak arasına girmeyen bir şey kalmamıştır.
Bu konuda Hz.Ali (k.v):
-Allah Ebu Bekir’i rahmet etsin. O Kuran-ı Kerimin sure ve ayetlerini eksiksiz toplamak hususunda insanların en büyük ecirlisi idi. Kuran-ı Kerimi iki kapak arasında toplayan ilk kimse o idi demiştir.
Hz. Ebu Bekir ömrü boyunca neyi var, neyi yoksa her şeyini İslam için harcadı. Vefatında kızı Hz. Ayşe validemize:
Bir sağmal deve,
Müslümanların kılıçlarını bileyip temizleme işlerini yapan ve Ebu Bekir ailesini hizmet eden bir uşak,
İçine süt sağılan tek bir çanaktan başka bir şey bırakmamıştı. Hz. Ayşe validemizde vefatı sırasında bütün bunları halife olan Ömer’e götürülüp verilmesini vasiyet etti. Bütün bunlar kendisine teslim edilince Hz. Ömer ağlayarak:
-Allah Ebu Bekir’e rahmet etsin. O kendisinden sonrakine çok güç bir örnek bıraktı. Sen Ey Ebu Bekir! Sen senden sonrakine çok güç bir örnek bırakıp onu çok güç bir duruma düşürdün demekten kendini alamadı.
Yine Onun hakkında Hz. Ali:
-Peygamber aleyhisselamdan sonra bu ümmetin hayırlısı Ebu Bekir’dir. Ondan sonrada Ömer’dir buyurmuştur.
Ebu Bekir hicretin on üçüncü yılında Medine’de peygamberimizin irtihal ettiği yaşta (Altmış üç yaşında) vefat etti ve peygamberimizin ayakucuna defnedildi.
Ebu Bekir uzun boylu, biraz kamburca, ak tenli, zayıf bedenli, arık yüzlü, seyrek ve aksakallı, çukur gözlü, çıkık alınlı, gür ve çok saçlı, yumuşak huylu, merhametli, gözü yaşlı bir Zat-ı muhterem idi.


Allah (c.c) ondan razı olsun.


===============


BİLÂL-İ HABEŞİ (r anh.)
Ve
Annesi HÂMÂME Hatun (r.anha)

Hz. Ebu Bekir’den sonra Müslüman olanlar kayıtlara göre Bilâl-i Habeşî ile annesi Hamâme hanımdır.
Bilal’in babası habeşi bir köle olan Rebah’tır. Bilal de annesi de Rebah gibi köle idi.
Hamame Mekke’de Cumah oğullarının kölesi idi ve kendi gibi köle olan Rebah ile evlendirilmişti. Bilal-i Habeşi Mekke’de Cümah oğulları ailesi içinde doğmuş, Cümah oğullarından Ümeyye b. Halef’in kölesi olmuştu.
Bilal-i Habeşî ve annesi Hamâme peygamberimizin insanları gizlice İslam’a davet ettiği dönemlerin hemen başlarında Müslüman oldu. Gerek Bilâl gerekse annesi Hamâme Müslümanlığa gönülden bağlı temiz kalpli kişilerdi.
Bilal-i Habeşi köle olmasına rağmen Müslüman olduğunu ilk açıklayan yedi müminden birisi olma şerefine ermiştir. Kendisi müminlerin zayıf ve fakir tabakasındandı.
Bilal’in Müslüman olması ve bunu açıklamaktan çekinmemesi onun pek çok ve ağır işkencelere uğramasına neden olmuştur.
Dininden döndürülmek, Lât ve Uzza adlarını andırılmak için yapılan en ağır işkencelere katlanır:
-Haydi sende bizim gibi söyle diye zorlandıkça:
-Dilim onu söylemeye dönmüyor onu söyleyemiyor. Ehad Ehad ( Birdir, Birdir) demekten geri durmaz, ne yaparlarsa yapsınlar Lat ve Uzza benimde tanrımdır dedirtemezlerdi.
Bilal-i Habeşi türlü işkenceler altında inim, inim inlerken Hz. Ebu Bekir tarafından satın alınıp bu işkencelerden kurtarıldı. Ebu Bekir onu satın alınca hemen azat etti.
Ebu Bekir Bilal’in annesi Hamame’yi de satın alıp azat etti, onu da işkencelerden kurtardı.
Peygamberimiz ilk ezanı Bilal-i Habeşi’yi okutmuş, peygamberimizin birinci müezzini olma şerefine kavuşmuştur.
Bilal-i Habeşi hicretten sonra Medine’de peygamberimizin mescidinde sabah ezanını okuduktan sonra ezanın okunduğunu bildirmek üzere peygamberimizin o gece yanında bulunduğu hanımının kapısının önünde durarak:
-Hayya alessalah! Hayya alelfelah! Esselâtü ya Resülallah der, peygamberimizin çıktığını görünce de kamet getirmeye başlardı.
Bilal-i Habeşi peygamberimiz bayram namazına ve yağmur duasına çıkarken yanında bulunur, Anezesini namazgaha kadar taşır, varınca sütre olarak peygamberimizin önüne dikerdi.
Peygamberimiz ona aynı zamanda hazinedarlık görevini de vermişti.
Bir gün peygamberimiz ona:
-Ey Bilal! Ben cennette gezinirken önümde senin ayakkabılarının tıkırtısını işittim buyurmuş cennetlik olduğunu haber vermiştir. Bu nedenle Bilal-i Habeşî Aşere-i Mübeşerre’nin on birincisidir.
Bilal-i Habeşi Allah (c.c) yolunda Mekke’den Medine’ye hicret etti. Bütün savaşlarda peygamberimizin yanında bulundu.
Peygamberimizin irtihalinden sonra Medine’de kalmaya dayanamadı. Şama gitmek için halife olan Ebu Bekir’den izin istedi. Onun yanına gelerek:
-Ey Resulallahın halifesi! Ben gözümün nuru Resulallah aleyhisselamdan müminlerin en üstün ameli Allah yolunda cihattır buyurduğunu işitmiş bulunuyorum dedi.
Ebu Bekir’de ona:
-Ey Bilal! Söyle bana, dileğin nedir? Diye sordu.
Bilal-i Habeşi de:
-Allah yolunda ölünceye kadar serhatlardan serhatlara koşarak cihat etmek istiyorum dedi.
Onun bu isteğine karşı Ebu Bekir:
-Ey Bilal! Sen bizi şu gördüğün hal üzere bırakıp gitmeyi uygun görür müsün? Sen burada yanımda kalsan da bana yardım etsen olmaz mı? Diye sordu.
Bilal-i Habeşi onun bu isteğini kabul etmek istemedi. Bu nedenle:
-Ey Ebu Bekir! Eğer sen beni kendin için satın aldın, seninle birlikte bulunayım diye azat ettinse yanında alıkoy. Eğer Allah için satın alıp azat ettinse beni bırak da yüce Allah’ın hizmetine gideyim dedi.
Onun bu sözleri üzerine Ebu Bekir ağlamaya başlayarak:
-Ben seni muhakkak ki Allah için satın alıp azat etmişimdir. Fakat Allah aşkına! Üzerinde bulunan hakkımı ve hürmetimi göz önünde tut da yanımdan ayrılma. Çünkü ben yaşlandım, zayıfladım. Kemiklerim inceldi. Ecelimde yaklaşmıştır. Şu anda kavi dostların yardım ve desteğine muhtaç durumdayım dedi.
Bilal-i Habeşi Ebu Bekir’i kırmadı. Onun vefatına kadar yanında kaldı. Vefatından sonrada cihat için Şama gitti.
Hz. Ebu Bekir onu gördükçe:
-Keşki bende Bilâl gibi Bilâl’in annesi ve babasından dünyaya gelmiş olsaydım der, onun gibi olmak ister, ona imrenirdi.
Bilal-i Habeşi yetmiş yaşlarında Şam Dımaşkta vefat etti. Küçük Kapı yanında Dımaşk kabristanına defnedildi.
Bilal-i Habeşi uzun boylu, kurum gibi simsiyah tenli, kambur, çok ve kır saçlı idi. Saçının aklığını boyayıp değiştirmezdi.

Allah (c.c) onlardan razı olsun.

==================



EBU FÜKEYHE (r.anh)

Ebu Fükeyhe Ezd kabilesinden olup asıl isminin Eflah veya Yesar olduğu söylenir. Bazı kayıtlarda Ebu Fükeyhe’nin Abduddar oğullarının bazı kayıtlarda ise Cumah oğullarından Safvan b. Ümeyye’nin kölesi olduğu kayıtlıdır.
Ebu Fükeyhe Bilal-i Habeşî’nin Müslüman olduğu sıralarda Müslüman olmuştur.
Bilal-i Habeşi gibi oda müşrikler tarafından en ağır işkencelere uğratılırdı. Ebu Bekir onu da satın alıp azat etti.
Ebu Fükeyhe Allah yolunda yapılan ikinci Habeş hicretine katıldı. Bedir savaşından önce vefat etti.

Allah (c.c) ondan razı olsun.


==============



HÂLİD B. SAİD (r.anh)

Halid b. Said peygamberimizin en büyük düşmanlarından biri olan müşriklerden Ebu Uhayha Said b. Âsî’nin oğlu olup annesi Ümmü Halid Lübeyne bint-i Habbab’tır.
Halid b. Said bir gece rüyasında Allah’ın bildiği kadar geniş bir ateşin kıyısında durduğunu ve kendisini babasının o ateşin içine iterek düşürmek ister gibi davrandığını, ateşe düşmek üzereyken Resulallah’ın hemen belinden tutarak düşmekten kurtardığını gördü. Gördüğü bu rüyadan çok korktu.
Bir gece sonra yine rüyasında Zemzem kuyusunun bulunduğu yerden bir ateşin çıkarak ufukları doldurduğunu bu ateşin pek çok kişileri helak ettiğini, ateşin dışından Birinin:
-Lat ve Uzza yok oldu diye seslendiğini gördü. Üst üste gördüğü bu rüyalar onu çok etkiledi.
Kendi kendine:
-Vallahi her halde bu hak ve gerçek rüyalar olmalı dedi.
Hz. Ebu Bekir çok iyi rüya yorardı. Yola çıktığında Ona rastlayınca hemen yanına koştu ve rüyasını anlattı, yormasını istedi.
Ebu Bekir:
-Ey Said’in oğlu! Şu gördüğün rüyaların hakkında hayırlı olmasını dilerim. Şu gördüklerin gerçekten apaçık bir rüyadır. İşte Resulallah Aleyhisselam şuradadır. Sen hiç durma. Hemen ona tabi ol. Eğer ona tabi olur İslamiyet’e girer, onun yanında bulunursan muhakkak ki o seni ateşe düşmekten korur. Gördüğün rüyalara göre baban tam bir cehennemliktir. Ona tabi olanlarda yanındadır. Sen babandan uzak dur dedi.
Resullallah o sıralarda Mekke’nin Ciyad mevkiinde bulunuyordu. Halid b. Said Ebu Bekir’in bu sözleri üzerine hemen yanına koştu ve:
-Ey Muhammed! Sen nelere davet ediyorsun? Diye sordu.
Peygamberimiz:
-Ben insanlara bir olan ve şeriki bulunmayan Allah’a iman ve ibadete, Muhammed’in Onun kulu ve resulü olduğuna inanmaya; işitmez, görmez; hiç bir zarar veya yarar vermez, kendisine tapınanları da tapınmayanları da bilmez bir takım taş parçalarına tapmaktan vazgeçmeyi, şu putlara inkâra davet ediyorum.
Ey İbn-i Said! Ben seni hâlâ bir taş parçasından başka bir şey olmayan putlara tapamaya devam ederken görüyorum dedi.
Bunun üzerine Halid b. Said:
-Ben şahadet ederim ki Allah’tan başka ilah yoktur. Yine ben şahadet ederim ki Muhammed onun kulu ve resulüdür diyerek iman etti.
Peygamberimiz onun Müslüman olduğuna çok sevindi.
Ebu Uhayha Said b. Asi oğlu Halid’in Müslüman olduğunu öğrenince diğer oğullarını onun arkasından saldı. Tutup getirmelerini istedi.
Halidi tutup getirdikleri zaman Ebu Uhayha önce itip kakarak ona hakaretler etti. Sonra elindeki değnek kırılıncaya kadar dayak attı.
Bir yandan da:
-Sen Muhammed’in kendi kavmine aykırı hareket ettiğini ve onların ilahlarını yerdiğini ve geçmiş atalarını ayıpladığını görüp duruyorsun da sonrada Ona tabi oluyorsun ha diye bağırıp durdu.
Her şeye rağmen Halid:
-Ey Baba! Vallah o doğru söylüyor doğru yapıyor, ben onun için kendisine tabi oldum dedi. Onun bu sözleri Ebu Uhayhayı daha da kızdırdı.
Sövüp saydıktan sonra:
-Ey zelil, yaramaz kişi! Artık istediğin yere git. Vallahi senin bende olan rızkını keseceğim dedi.
Halid tevekkülle başını yere eğerek:
-Ey baba sen rızkımı kesersen kes. Sen rızkımı kesersen Allah elbette bana geçineceğim şeyi ihsan eder dedi.
Onun bu sözleri Ebu Uhayayı daha da kızdırdı. Etrafını çevirip bekleşen oğullarına:
-Şunu dışarı atıp benden uzaklaştırınız diye emretti. Halid Ebu Uhayha’nın oğulları tarafından dışarı çıkarıldı. Halid’i bir yere hapsettiler.
Uhayha diğer oğullarını etrafına toplayarak:
-Eğer sizlerden biriniz onunla konuşacak, ona en küçük bir yardımda bulunacak olursa inan olsun ona yaptığımı kendisine yaparım diye tehdit etti.
Halid Mekke’nin sıcağında hapis olduğu yerde aç ve susuz bırakıldı. Dininden dönmesi için çok uğraştılar fakat o dininden dönmedi.
Nihayet bir gün bir fırsatını bulup hapsedildiği yerden kurtuldu. Doğruca peygamberimizin yanına geldi. Onunla birlikte yedi içti. Allah yolunda yapılan Habeş hicretine katılıncaya kadar babasına görünmedi.
Halid b. Said Habeş hicreti için hazırlanırken babasının hasta olduğunu ve:
-Eğer Allah şu hastalığımı benden kaldıracak olursa artık Mekke vadisinde İbn-i Ebi Kebşe’nin (Peygamberimizin) tanrısına ibadet olunmayacaktır demişti.
Halid b. Said bunu duyunca ellerini açıp:
-Allah’ım! Onu kaldırma diye dua etti.
Ebu Uhayha bu hastalığından kurtulamayarak öldü.
Halid b. Said Allah yolunda yapılan ikinci Habeş hicretine zevcesi ilk Müslümanlardan Talha b. Ubeydullah’ın annesi Ümeyne bint-i Halef ile birlikte katıldı. Hicretin yedinci yılında Medine’ye de hicret ederek iki hicreti birleştirdi. Çok güvenilir bir kişi olduğundan peygamberimiz onu zekat tahsil memuru olarak görevlendirirdi. Hicretin on dördüncü yılında Mercüssuffer savaşında şehit oldu.



Allah ondan ve eşinden razı olsun.



==================

AMR B. SAİD (r.anh)
Ve
FATIMA BİNT-İ SAFVAN (r.anha)

Amr b. Said peygamberimizin baş düşmanlarından olan Ebu Uhayha’nın oğludur. Halid b. Said’in baba bir, anne ayrı kardeşidir. Amr b. Said’in annesi Halid b. Velid’in halası Safiyye bint-i Mugire’dir.
Amr b. Said kardeşi Halid b. Said’in ardından Müslüman oldu. Kardeşi ile birlikte Allah yolunda yapılan ikinci Habeş hicretine katılmış, hicretin yedinci yılında Medine’ye hicret ederek iki hicreti birleştirmiştir. Yanında yine ilk Müslümanlardan olan zevcesi Fatıma bint-i Safvan bulunmaktaydı.
Amr b. Said üzerinde Muhammederrasulallah yazısı kakılıp oyulmuş bulunan bir yüzüğü peygamberimize hediye etti. Peygamberimiz bu yüzüğü mühür yüzüğü olarak kullanır, hükümdarlara gönderdiği mektuplara bu yüzükle mühürlerdi.
Amr b. Said Fetih, Huneyn ve Tebük seferlerine katıldı. Hicretin on üçüncü yılında yapılan Ecnadeyn savaşında şehit oldu.
Allah ondan ve eşinden razı olsun.


================


ZÜBEYR B. AVVAM (r.anh)

Zübeyr b. Avam Hz. Hatice’nin kardeşi Avam b. Hüveylid’in oğlu idi. Bu nedenle Hz. Hatice Zübeyr b. Avvam’ın halası konumundaydı.
Zübeyr b. Avvam’ın annesi peygamberimizin halası Safiye bint-i Abdülmuttalib’tir. Bu nedenle Zübeyr b. Avvam hem anne, hem baba yönünden peygamberimizin akrabasıydı.
Babası Avvam oğlu Zübeyr’e:
-Ey oğulcum! Senin annen benim zevcemdir. Esma bint-i Ebu Bekir ise senin zevcendir. Halan Hatice ile baldızın Aişe Resulallahın zevceleridir. Annen ise Resulallahın halasıdır. Babamın halası Ümmü Habibe bint-i Esed’tir ki o da Resulallahın annesi Amine bint-i Vehb’in halasıdır. Resulllah ile aramızda iki yönden hısım ve akrabalık bulunmaktadır demişti.
Zübeyr b. Avvam Hz. Ali’nin akranı olup aynı yılda doğmuşlardı ki peygamberimiz o zaman otuz yaşındaydı.
Zübeyr b. Avvam deve kasabıydı.
Hz. Ebu Bekir Müslüman olduktan sonra yolda müstakbel damadı Zübeyr b. Avvam’a rastladı. Ona İslam’ı anlattı, Müslüman olmasını tavsiye ve bu konuda onu teşvik etti. Zübeyr b. Avvam kabul edince birlikte Resulallah’ın yanına geldiler. Peygamberimiz ona İslamiyet’e arz ve teklif etti, Kuran-ı Kerim okudu. İslam şeraitin anlattı. Yüce Allah’ın mümin kullarına vaat ettiği izzet ve şerefleri haber verdi. Zübeyr b. Avvam’da hemen iman etti, Müslüman oldu.
Zübeyr b. Avam amcası tarafından dininden dönmesi için bir iple sıkıca bağlanır, yanına yakılan ateşin dumanı üzerine doğru üfürülerek işkence edilirdi.
Zübeyr b.Avvam Allah yolunda ilk kılıç sıyıran ve peygamberimizin hayır dualarını alan kişi idi.
Bir gün durup dururken şeytan kalbine:
-Resulallah yakalanıp öldürüldü diye fısıldadı. Oda hemen kılıcını sıyırıp peygamberimizi aramaya başladı. Onu Mekke’nin yukarı taraflarında buldu. Peygamberiz onu kılıcını sıyırmış bir halde görünce:
-Ey Zübeyr neyin var? Şu halin nedir? Diye sordu.
Zübeyr peygamberimizi sağ salim görünce sevinçle yanına koşup:
-Ya Resulallah! Seni yakaladılar diye haber aldım. Seni korumak için kılıcımı sıyırıp yanına geldim dedi.
Peygamberimiz ona ve onun kılına dua etti.
Bu olay olduğunda Zübeyr b.Avvam henüz on yaşındaydı. Hz. Ali Hz. Hamza ve Zübeyr b. Avvam ashabın en yüreklisi idiler.
Peygamberimiz onun için:
-Her peygamberin bir havarisi yardımcısı vardır. Benim havarimde Zübeyr’dir buyurmuştu.
Peygamberimiz Hz. Ali ile Zübeyr’i çok severdi.
Zübeyr b. Avam Mekke’den Medine’ye hicret etti. Bütün savaşlara katıldı. Uhud savaşında savaş meydanından ayrılmamış, peygamberimizin önünde dövüşerek ölmek üzere biat yapmış olan İslam mücahitlerindendi.
Zübeyr b. Avvam peygamberimizin kendilerini cennetle müjdelediği on mutlu sahabiden olduğu gibi kendilerinden razı olarak ayrıldığı altı sahabiden de birisi olup Hz. Ömer suikasttan sonra öleceğini anlayınca halifelik işini onunla konuşulmasını tavsiye etmişti.
Zübeyr b. Avam orta boylu olup ne zayıf ne de şişmandı. Gür saçlı seyrek sakallı esmer tenli, sıkı etli, güçlü kuvvetli bir zat-ı muhterem idi. Ağaran saçlarının rengini boyayıp değiştirmezdi.
Zübeyr b. Avvam hicretin otuz altıncı yılında Cemel vakasında İbn Cürmüz tarafından şehit edilmiştir.

Allah (c.c) ondan razı olsun.

============


ZİNNUREYN Hz. OSMAN B. AFFAN (r.anh)

Hz. Osman b. Affan Ümeyye oğullarındandır. Ata soyu peygamberimizin ata soyu ile Abd-i Menaf b. Kusayy da birleşir.
Hz. Osman’ın annesi Ervâ bint-i Küreyz’dir. Ervâ bint-i Küreyz peygamberimizin halalarından Ümmü Hakim Beyza bint-i Abdülmuttalib’in kızıdır. Osman b. Affan peygamberimizin halası Ümmü Hakim Beyza’nın torunudur.
Osman b. Affan fil vakasından sonra altıncı yılda doğdu. peygamberimizden altı yaş küçüktür.
Kendisi ticaretle meşguldü. Kumaş ve elbise alır satardı. Zarar ve ziyan sermayeye ait olmak ve kazancın yarısını almak üzere bazı güvenilir kişilere sermaye verir, ticaret yaptırırdı. Oldukça varlıklı bir zat-ı Muhterem idi.
Kayıtlara göre Osman b. Affan’ın Müslüman olmasına üç şey neden olmuştur.
1-Ticaret için gittiği Şamdan dönerken deve üzerinde uyur gibi bir haldeyken bazı uyarıcı sesler duydu. Bu sesler ona:
-Ey uykucular! Uyanınız, çünkü Ahmet Mekke’de zuhur etmiş bulunuyor. Kendisine tabi olmada başkaları sizi geçmesin diyordu
2-Büyük teyzesi Ervâ bint-i Abdülmuttalib’in yanındayken tevhit kelimesine duyunca derinliklerinde bir ürperti duydu. Bu kelime onu çok etkiledi, kalbini yumuşattı, İslam’a doğru meyillendirdi.
3- Peygamberimiz gibi Hz. Ebu Bekir onunda yakın dostuydu. Hz. Ebu Bekir Müslüman olunca yakın dostu Osman b. Affan’ında Müslüman olmasını arzu etti. Ona İslam’ı anlattı Müslüman olmasını öğütledi ve bu konuda teşvik etti.
Hz. Osman bir gün hasta olduğunu duyduğu büyük teyzesi Ervâ bint-i Abdülmuttalib’i ziyarete gitti. Onun ardından halasını ziyarete gelen peygamberimiz Ervâ bint-i Abdülmut- talib’in odasına girdi. O girince sanki oda bir nurla aydınlandı.
Peygamberimiz Hz. Osman’a dönerek:
-Ey Osman! Ne haldesin? Diye sordu.
Hz. Osman’da peygamberimize:
-Ey Muhammed! Ben sana şaşıp durmaktayım. Senin içimizde çok üstün bir mevkiin vardır ama hakkında bir takım olumsuz şeyler söyleniyor dedi.
Bunun üzerine Resulallah ona doğru yaklaştı. Bir elini onun omzuna koyarak:
-Lâ İlâhe İllallah = Allahtan başka ilâh yoktur deyince tüyleri diken, diken oldu. Bu tümcenin taşıdığı büyük ve derin manayı içinde duydu, fakat bir şey söylemedi. Peygamberimiz yanından ayrılınca yakın dostu Ebu Bekir’in söylediklerini anımsadı. Ebu Bekir’de Resulallah aleyhisselam gibi gizliden gizliye İslam’ı yaymak için didinmekte, yakın dostlarını İslam’a girmeleri için davet edip durmaktaydı. Bunların arasında da Osman b. Affan da vardı. Hz. Osman Müslüman olmak için peygamberimizin ardından seğirtti, yolda Talha b. Ubeydulah’a rastladı. Talha b. Ubeydullah’ta Müslüman olmak için peygamberimizin yanına gitmekteydi. Beraberce Resulallahın huzuruna girdiler. Peygamberimiz onlara İslamiyet’e arz ve teklif etti. Kendilerine Kuran-ı Kerim okudu. İslam hukukuna dair bilgiler verdi. Eğer Müslüman olurlarsa şanı yüce Allah’ın onlar için vaat ettiği izzet ve şerefleri haber verince ikisi de iman ettiler ve öğrendiklerini ikrar ederek sabahladılar.
Hz. Osman İslamiyet’ten önce cahiliye devrinde Araplar arasında okuma yazma bilenler pek az bulunduğu sırada okur yazar Mekkeliler arasında idi.
İçki, kumar gibi hiç bir kötü huyu yoktu. Son derece utangaçtı. Uslu yumuşak huylu bol ihsanlı cömert bir kişiydi.
Peygamberimiz ortanca kızı Rukayye’yi onunla evlendirdi. Rukayye vefat edince diğer kızı Ümmü Külsüm’le evlendirdi. Böylece H.Osman Resulallah Aleyhisselama iki kere damat oldu. Böylece ona Zinnureyn=İki nur sahibi lakabı verilmiştir.
Hz. Ümmü Külsüm’de vefat edince peygamberimiz:
-Üçüncü bir kızım daha olsaydı onu da Osman’la evlendirdim buyurmuştur.
-Hz. Osman Allah için yapılan birinci ve ikinci Habeş hicretine yanında zevcesi Rukayye bint-i Resulallah olduğu halde katıldı. Ardından Medine’ye hicret edip iki hicreti üzerinde birleştirdi.
Servetini Allah yolunda harcamaktan geri durmadı. Müslümanlar bol, bol su içsin diye kuyular satın aldı, kuyular kazdırdı.
Peygamberimiz Mescid-i Nebevi’nin genişletilmesini arzu edince alınmasını tavsiye buyurdu arsayı yirmi beş bin dirheme satın alıp bağışladı. Mescid-i Nebevinin genişletilmesini sağladı. Bu nedenle peygamberimiz mescide girdikçe üç kere:
-Allah’ım! Ben Osman’dan razı oldum. Sende razı ol diye dua ederdi.
Hz. Osman malzeme yönünden çok güç durumda olan Tebük’e sefere hazırlanan İslam ordusunun yarısını yalnız başına donattı. Takımları, diz bağları yular ve diğer gereçleriyle beraber dokuz yüz elli deve, yüz at bağışladı. Bunun dışında nakit olarak yirmi sekiz bin dirhem bağışta bulundu. Bütün bunların dışında sefer katılan askerlerden bazılarının erzaklarını sağladı. Su içtikleri kapların ağız bağlarına, askı iplerine varıncaya kadar sağlamadık bir ihtiyaçlarını bırakmadı.
Hz. Osman yıl orucu tutar, her Cuma namaza gitmeden önce bir köle azat ederdi.
Hz. Osman peygamberimizin sağlıklarında cennetle müjdelenen on sahabiden biri olduğu gibi kendilerinden razı olarak ayrıldığı altı sahabiden de biridir. Hz. Ömer uğradığı suikast sonucu öleceğini anlayınca kendisinden sonra halifelik işini onunla konuşulmasını tavsiye etmiştir.
Hz. Osman hicretin yirmi dördüncü yılında Hz. Ömer’den sonra halife oldu. Hicretin otuz beşinci ya da otuz altıncı yılında oruçlu olduğu ve Kuran-ı Kerim okuduğu bir sırada isyancılar tarafından şehit edildi.
Hz. Osman gördüğü rüyayı şehit edildiği günün sabahında arkadaşlarına anlatmış, şöyle demişti.
-Ben bu gece rüyamda Resulallah aleyhiselamı rüyamda gördüm. Bana ey Osman orucunu yanımızda aç buyurdu. Ben bu gün şehit olacağımı umuyorum.
H.Osman yalnız sağlığında değil Resulallah aleyhisselamın vefatından sonrada varını yoğunu İslam için harcamaya devam etmiştir. Hz. Ebu Bekir zamanında halk müthiş bir kıtlığa uğramıştı. Hz. Osman Şam’dan bin deve yükü yiyecek getirtti. Yiyeceklerin geldiğini gören Medine tüccarları hemen kapısına dayandılar. Ona:
-Ey Osman! Sana bin deve yükü yiyecek geldiğini haber aldık. Onları bize sata Medine muhtaçlarını bolluğa kavuşturalım dediler.
Hz. Osman onlara:
-İçeriye geliniz diyerek evine davet etti.
Girdiler.
Hz. Osman onlara:
-Ey kişiler! Şamdan satın aldıklarıma karşılık siz bana kaçta kaç kazanç vereceksiniz? Diye sordu.
Tüccarlarda:
-Ey Osman! Biz sana ona karşı on iki kazanç verelim dediler.
Hz. Osman biraz düşündükten sonra:
-Bana vereceğiniz karşılığı biraz daha artırınız dedi.
Tüccarlarda:
-O halde ona karşı on dört verelim. Bu senin için iyi br kazançtır dediler.
Hz. Osman yine malını satmaya yanaşmadı. Onlara:
-Bu kazanç azdır. Siz bana kazancımı biraz daha artırınız dedi.
Tüccarlarda:
-O halde ona karşı on beş verelim dedilerse de Hz. Osman bu kazancı da az gördü. Yine onlara:
-Siz kazancımı biraz daha artırınız deyince tüccarlar:
-Ey Osman! Biraz insaflı ol. Şu verdiğimiz kazançtan daha fazla kazanç verecek kim var? Diye sordular.
Osman onlara:
-İçinizde her dirheme on dirhem kâr verecek güçte olanınız var mı? Diye sordu.
Onlarda:
-Hayır! Sana bu kazancı verecek güçte olanımız yoktur dediler.
Bunun üzerine Hz. Osman:
-Ey tüccarlar topluluğu! Ben sizleri şahit tutarım ki şu Şam’dan getirttiğim bin deve yükü ekmek ve yiyecek Medine muhtaçlarına sadakadır. Çünkü Rabbim:
“-Kim Allah’a bir iyilikle, güzellikle gelirse işte ona on katı var” buyuruyor. (En’am -160)
Sizler bana en az bire on veremeyeceğinize göre ben mallarımı Daha Çok Kâr Verecek Olan’a yani Allaha satacağım. Onun hesabına Medine muhtaçlarına dağıtacağım buyurdu.
Hz. Osman Resulallahın zevcesi Hz. Hafsa’da bulunan Mushafı mütehassıs bir heyete dört nüsha çoğalttırdı, birini Kûfe’ye, birini Basra’ya, birini Şam’a gönderdi. Son dördüncü nüshayı da yanında alıkoydu.
Bazı kaynaklarda çoğaltılan nüshaların yedi olduğu Yemen ve Bahreyn’e de birer nüsha gönderildiği kaydı vardır.
Hz. Osman orta boylu, esmer tenliydi. İki omuz arası geniş, omuz kemikleri yüksekti. Derisi ince, yüzü güzeldi. Büyük ve uzun sakalları, gür saçları iyice aklaşmıştı. Başının en tepesi saçsızdı. Saçları iki yandan sarkar, kulak yumuşaklarını aşar, iki yana dökülürdü. Yanaklarının bir kısmında çiçek hastalığından kalma izler vardı. Burnu ince, ucu büyük ve yüksekti. Dişlerini altınla kaplatıp sağlamlaştırmıştı. Genelde aşı boyası ile boyanmış iki parça elbise giyerdi. Kendisinin Yemen işi yüz dirhem değerinde elbise giydiği de görülmüştür.
Kendisi Kuran hafızıydı.

Allah (c.c) ondan razı olsun.


================

 

[tersinim]

TALHA B. UBEYDULLAH (r.anh)

Talha b. Ubeydullah Teym oğullarındandır. Peygamberimizin ata soyu ile Mürre b. Kâ’b’ta birleşir.
Talha b. Ubeydullah annesi Hazrecîlerden Sâ’be b. Abdullah’tır.
Talha b. Ubeydullah Hz. Ali’nin ve Zübeyr b. Avvam’ın doğduğu sene doğmuştur. Onlarla akrandı.
Talha b. Ubeydullah Hz. Ebu Bekir gibi kumaş ve elbise satıcısı idi.
Talha b.Ubeydullah bir yakınının yanında ticaret için Şam’a gitmek iç.in yola çıkmıştı. Busrâ’ya geldiklerinde bir rahibin manastırından çıkıp:
-İçinizde Harem halkından olan var mı? Diye sorduğunu işitti.
Hemen rahibin yanına varıp:
-Ey rahip! Ben sorduğun yerden, Harem halkındanım dedi.
Rahipte ona:
-Ey çocuk! Söyle bana? Ahmet zuhur etti mi? Bu konuda sende bilgi var mı? Diye sordu.
Talha b. Ubeydullah rahibe:
-Ey rahip! Sorduğun kişi, Ahmet kimdir? Dedi.
Rahip:
-O Abdülmuttalib’in oğlu Abdullah’ın oğlu Ahmet’tir. O Mekke şehri içinde zuhur edecektir. Kendisi peygamberlerin sonuncusudur. Bir zaman sonra Haremden ayrılıp çıkacak, hurmalık taşlık ve çorak bir yere hicret edecektir.
Ey çocuk! Ben sana ona doğru koşmanı tavsiye ederim dedi.
Talha b. Ubeydullah rahibin bu sözlerinden son derece etkilendi. Busrâ’da daha fazla oyalanmadan Mekke’ye geri döndü. Mekke’ye gelince hemen:
-Ey Harem halkı! Biz burada yok iken olup bitenlerden yeni olan bir şey var mıdır? Diye sordu.
Sordukları da:
-Evet vardır. Abdullah oğlu Muhammed’ül Emin peygamberliğe özendi. Ebu Kuhafe’nin oğlu da ona tabi oldu dediler.
Talha b. Ubeydullah orada daha fazla durmayarak hemen Ebu Bekir’in yanına koştu. Ona:
-Ey Ebu Bekir! Sen Abdullah’ın oğlu Muhammed’e tabi mi oldun? Diye sordu.
Ebu Bekir’de:
-Ey Talha! Ben ona tabi olmuşumdur. Sende hiç durma huzuruna gir ve kendisine tabi ol. Çünkü O insanları hak ve gerçeğe davet ediyor dedi.
Talha Ebu Bekir’e Busrâ’da rahibin söylediklerini haber verdi. Hemen birlikte peygamberimizin huzuruna vardılar. Talha peygamberimize Busra’daki rahibin sözlerini anlattı. Peygamberimiz bu sözlere çok sevindi. Talha’ya İslam’ı arz ve teklif etti. Kuran-ı Kerim okudu. İslam hukukunu anlattı. Yüce Allah’ın Müslümanlara vaat ettiği izzet ve şerefleri haber verince Talha b. Ubeydullah hemen iman etti ve öğrendiklerini ikrâr ederek sabahladı.
İslamiyet’ten önce cahiliye döneminde Araplar arasında okuma yazma bilenler pek az bulunduğu sırada Talha b. Ubeydullah okuryazar Mekkeliler arasında idi.
Talha b. Ubeydullah Aşere-i Mübeşşereden olduğu gibi peygamberimizin kendilerinden razı olarak ayrıldığı altı sahabiden biridir. Hz. Ömer suikastten sonra öleceğini anlayınca kendisinden sonra halifelik işini onunla konuşulmasını tavsiye etmiştir. Bunun için Talha b. Ubeydullah hakkında:
-O; kendileri sağlıklarında cennetle müjdelenen on kişiden biri, İslamiyet’e koşan ilk sekiz kişiden biri, Ebu Bekir eli ile Müslüman olan beş kişiden biri, şura ashabı olan altı kişiden biridir denilmiştir.
Uhud savaşında müşriklerin usta okçularından Malik b. Züheyr peygamberimize nişanlayıp bir ok atmıştı. Talha b. Ubeydullah atılan okun peygamberimize değeceğini anlayınca elini siper etti. Ok onun parmaklarına değip elini çolak etti. Yine Uhud savaşında bir darbe ile yaralanan peygamberimizi sırtında taşıyıp Uhud kayalığına o çıkardı. Peygamberimiz onun hakkında:
-Talha cennet komşuluğunu hak etti. Uhud günü yeryüzünde sağımda Cebrail’den, solumda da Talha’dan başka bana yakın bir kimse bulunmadığını gördüm buyurmuştur.
Talha b. Ubeydullah bütün savaşlarda peygamberimizin yanında bulundu. Hicretin otuz altıncı yılında vuku bulan Cemel vakasında şehit oldu.
Kendisi Kuran hafızıydı.
Talha b. Ubeydullah kısaya yakın orta boylu, enli omuzlu, geniş göğüslü esmer ve çok saçlı idi. Saçı ne düz, nede kıvırcıktı. Ağaran saçlarını boyayıp değiştirmezdi. Güzel yüzlü idi. Burnunun ucu ince, ayakları büyük idi. Ayaklarının tabanı düzdü. Yürürken hızlı, hızlı yürür, bir yere döneceği zaman bütün vücuduyla dönerdi.

Allah (c.c) ondan razı olsun.


===============


SA’D B. EBİ VAKKAS (r.anh)


Sa’d b. Ebi Vakkas Zühre oğullarındandı. Bilindiği gibi peygamberimizin annesi Amine bint-i Vahb Zühre oğullarındandı. Bu nedenle Sa’d b. Ebi Vakkas peygamberize dayı düşmekte idi. Sa’d b. Ebi Vakkas’ın ata soyu ile peygamberimizin ata soyu Kilab b. Mürre’de birleşmektedir.
Sa’d b. Ebi Vakkas’ın annesi Ümeyye oğullarından Hamne bint-i Süfyan’dır.
Sa’d b. Ebi Vakkas Hz. Ali, Zübeyr b. Avam ve Talha b. Ubeydullah ile aynı senede doğmuştur.
Sa’d b. Ebi Vakkas ok yapıcısı idi. Peygamberimizin ok atıcı ashabındandı.
Sa’d b. Ebi Vakkas bir gece rüyasında karanlıklar içinde hiç bir şeyi görmez, orada burada bocalayıp durur bir halde iken yolunu aydınlatan bir Ay’ın ışığını takip etti. Bazı kişilerin bu Ay’a doğru yürür, ona ulaşmak ister gibi olduklarını fark etti. Daha dikkatli bakınca bunların Zeyd b. Harise Hz. Ali ve Hz. Ebu Bekir olduklarını gördü.
Onlara:
-Oraya ne zaman varıp yetişeceksiniz? Diye sordu.
Onlarda:
-O bizim yolumuz üzeredir dediler. Sa’d uyanınca doğruca Hıcr makamına gitti. Hıcr makamında Kureyş uluları oturur sohbet ederlerdi. Sa’d onlardan peygamberimizin İslamiyet’i gizlice davete başladığı haberini alınca hemen yanlarından ayrılıp peygamberimizi aramaya başladı. Onu Mekke’nin Ecyad dağında ikindi vakti namaz kılarken buldu. Yanına yaklaşıp:
-Ey Muhammed! Sen nelere davet ediyorsun? Diye sordu.
Peygamberimiz ona İslamiyet’i arz ve teklif etti. Kuran-ı Kerim okuyup İslam şeraitini anlattı. Yüce Allah’ın müminlere vaat ettiği izzet ve şerefleri haber verdi.
Sonunda:
-Ey Sa’d! Allah’tan başka ilah bulunmadığına ve Muhammed’in Allah’ın kulu ve resulü olduğuna şahadet et buyurdu.
Sa’d b. Ebi Vakkas hiç tereddüt etmeden:
-Ben şahadet ederim ki Allah’tan başka ilah yoktur ve yine şahadet ederim ki Sen Allah’ın resulüsün diyerek iman edip Müslümanlardan oldu.
Sa’d b. Eb Vakkas peygamberimizin kendilerini sağlıklarında cennetle müjdelediği on sahabiden birisi olduğu gibi kendilerinden razı olarak ayrıldığı altı sahabiden de birisi olup Hz Ömer suikasttan sonra öleceğini anlayınca halifelik işini onunla konuşulmasını tavsiye etmiştir. O Şura ashabının beşincisidir.
Sa’d b. Ebi Vakkas arkadaşlarıyla birlikte namaz kılarlarken üzerlerine baskın yapan müşriklerden birisinin başını bir deve çene kemiğiyle vurup yarmıştır. O Allah yolunda ilk kan döken ve yine Allah yolunda ilk ok atandır.
Uhud savaşında bin ok atmıştı. Peygamberimiz o ok atarken:
-At ey Sa’d! Babam anam sana feda olsun.
Allah’ım! Sa’d’ın dualarını kabul et.
Allah’ım! Sa’d’ın atışını, okunu doğrult.
Allahım! Sana dua ettiği zaman Sa’d’ın dualarını kabul et diyerek dua etmiştir.
Sa’d b. Ebi Vakkas peygamberimizin gözü özü pek ashabından ve yiğit süvarilerindendi. Piyadeler içinde bulunduğu zaman bile atlı gibi savaşırdı. Servetinin tümünü yoksullara dağıtmak isteyecek kadar cömert bir insandı. Fakat bu peygamberimiz tarafından buna izin verilmemiş ancak servetinin üçte birini dağıtmasına müsaade edilmiştir.
Sa’d kardeşi Umeyr b. Ebi Vakkas ile Mekke’den Medine’ye hicret etti. Bütün savaşlara katıldı. Hicretin elli beşinci yılında vefat etti.
Sa’d b. EBİ Vakkas kısa boylu, kalın ve güçlü gövdeli, büyük başlıydı. Esmer tenli olup parmakları kalın, saçları kıvırcık, yassı burunluydu. Giyilmesi helal olan Hazz cinsi kumaştan elbise giyerdi.
Ömrünün sonlarına doğru gözleri görmez olmuştur.
Kendisi Kuran hafızıydı.

Allah (c.c) ondan razı olsun.


============


ABDURRAHMAN B. AVF (r.anh)


Abdurrahman b. Avf Zühre oğullarındadır. Annesi Şifâ bint-i Avf’ta Zühre oğullarındandır. Hem baba hem de anne tarafından soyu peygamberimizin ata soyuyla Kilab b. Mürre’de birleşir.
Abdurrahman b. Avf’ın cahiliyye döneminde ismi Abd-i Amr veya Abdülkâbe iken Müslüman olunca adını Abdurrah- man’a çevirmiştir.
Abdurrahman b. Avf fil vakasından on yıl sonra doğmuştur. Dolaysıyla peygamberimizden on yaş daha küçüktü.
Abdurrahman b. Avf peygamber aleyhisselamın peygamber gönderilmeden bir sene evvel yirmi dokuz yaşında iken Yemen’e ticaret için sefer etmiş, Askelân b. Avakir’ülhimyerî’ye konuk olmuştu. Askelân çok yaşlı gün görüp geçirmiş bir pir-i fâni idi. Abdurrahman yanına vardıkça Mekke’den haber sorar:
-Ey Abdülkâbe! İçinizde kendisi hakkında haber ve zikir bulunan Zat zuhur etti mi? Şu içinde bulunduğunuz dininiz hakkında size karşı olan bir kimse var mı? Der;
Abdurrahman b. Avf’ta henüz böyle bir haber olmadığından:
-Hayır yoktur diye cevap verirdi.
Peygamberimize peygamberlik verildiği yıl içinde Abdurrhman b.Avf yine Yemen’e gitmiş onun yanına konuk olmuştu.
Askelân b. Avakir’ülhimyerî yine aynı soruyu sorunca:
-Evet vardır. Muhammed b. Abdullah kendisine peygamberlik geldiğini iddia ile putlarımızı ret ve inkâr etmektedir dedi.
Bu sözleri duyunca Askelân’ın gözleri parladı, yüzü güldü. Abdurrahman’a:
-Ey Abdülkâbe! Ben sana senin için ticaretten daha hayırlı olan bir müjde ile müjdeleyeyim mi? Diye sordu.
Abdurrahman’da:
-Müjdele dedi.
Bunun üzerine Askelân:
-Ey Abdülkâbe! Hiç şüphesiz ki Allah senin kavminden kendisinden razı olup seçtiği bir peygamberi ilk ayda gönderdi ve ona kitap verdi. O peygamber ki halkı putlara tapmaktan men ve İslamiyet’e davet edecek, hakkı buyuracak ve işleyecek, bâtıl olan her şeyi de men ve iptal edecektir.
O Haşim oğullarındandır.
Ey Zühre oğulları! Sizde ona dayı düşmektesiniz. Sen elini çabuk tutup dönüşünü çabuklaştır. Gidip ona yardımcı ol. Kendisine tasdik et ve şu söyleyeceğim beyitleri de kendisine götür dedi.
Abdurrahman B. Avf Askelân’ın söylediği beyitleri ezberleyip Mekke’ye döndü. Olup bitenleri öğrenmek üzere Ebu Bekir ile buluştu. Ona Askelân’ın söylediklerini haber verdi.
Bunun üzerine Ebu Bekir:
-Muhakkak ki onun zikrettiği kişi Muhammed b. Abdullah’tır.
Allah onu Resulullah olarak göndermiştir. Sen durma hemen ona git dedi. Abdurrahman’ı peygamberimize gönderdi. Peygamberimiz o sırada Hatice’nin evindeydi. Abdurrahman Onu orada buldu.
Peygamberimiz onu görünce gülümseyerek:
-Ey Ebu Muhammed! Arkanda ne haber var? Bizim için ne getirdin? Diye sordu.
Abdurrahman şaşırarak:
-Ey Muhammed! Şu söylediklerin ne demektir? Dedi.
Bunun üzerine peygamberimiz:
-Ey Ebu Muhammed! Bana tevdi etmek üzere alıp getirdiğin, o göndericinin benim için seninle gönderdiğini getir ver. O sende benim için duran bir emanettir. Şüphesiz ki onu gönderen kişi Hımyer oğulları müminlerinin üstünlerindendir buyurdu.
Abdurrahman hayretler içinde kalarak:
-Ey Muhammed muhakkak ki sen Allah Resulüsün. Ben şahadet ederim Allah’tan başka ilah yoktur, Muhammed’te Onun kulu ve Resulüdür diyerek iman etti. Daha sonra da Askelân’ın gönderdiği sekiz beyitlik şiiri okudu. Resulallah şiiri dinledikten sonra:
-Ey Ebu Muhammed! Zaman, zaman öyle müminler bulunacak ki onlar beni görmeden inanıp, tasdik edecek; şahadet getireceklerdir. İşte onlar benim gerçek kardeşlerimdir buyurdu.
Peygamberimiz Abdurrahman B. Avf ile konuşup ona imana davet ederken yanlarına Osman b. Maz’un, Ubeyde b. Haris, Ebu Seleme b. Abdülesed ve Ebu Ubeyde b. Cerrah geldiler.
Peygamberimiz onlara İslamiyet’i arz ve teklif edip şeriatını bildirdi. Kuran-ı Kerim okudu. Hepsi de iman edip salih Müslümanlardan oldular.
Abdurrahman b. Avf ticaretle uğraşırdı ve kısa zamanda zengin olmuştu.
Abdurrahman b. Avf peygamberimizin sağlıklarında cennetle müjdelediği on mutlu sahabiden biri olduğu gibi peygamberimizin kendilerinden razı olarak ayrıldığı altı sahabiden altıncısıdır.
Hz. Ömer uğradığı suikast sonucu öleceğini anlayınca halifelik işini onunla koşulmasını tavsiye etmiş, o da şura ashabından olmuştur.
Abdurrahman b. Avf Tebük seferine çıkılacağı zaman servetinin yarısını orduya bağışlamıştı. Daha sonra bunun yetmediğini görünce önce kırk bin altın daha, sonra da kırk bin altın daha harcadı. Ayrıca orduya beş yüz at, beş yüz deve de verdi.
Bir gece Mısır’dan dönen yüz develik ticaret kervanının tümünü Medineli yetimleri bağışladı.
Midine’de hüküm süren kıtlık sırasında Şam’dan gelen buğday, un ve türlü yiyecek yüklü yedi yüz develik kervanını çullarıyla, develeriyle, yükleriyle birlikte sadece Allah rızasını umarak fakirlere bağışlayıvermişti.
Medine halkı Abdurrahman b.Avf’ın ev halkı gibi idi. Servetinin üçte birini onlara ödünç verir, üçte biri ile onların borçlarını öder, kalan üçte birini de içlerinde ihsan edilecek olanlara ihsan ederdi.
Hastalandığında servetinin üçte birini fakirlere dağıtmış sonra da:
-Ey Resulallahın ashabı! Bedir savaşına katılmış olanlardan her kişiye dört yüzer altın dinar verilecektir diye seslendirmiş Hz. Osman’da bazı kişilerle birlikte vaat edilen altınları almak niyetiyle Abdurrahman b Avf’ın evine gitmek üzere ayağa kalkmıştı.
Onun ayağa kalktığını gören ashaptan bazı kişiler:
-Ey Osman! Sen zengin bir kişi değil misin? Diye sorulunca Hz. Osman:
-Şu dağıtılan altınlar Abdurrahman b.Avf’ın ihsanıdır, sadakası değildir demişti.
Abdurrahman b. Avf o gün Bedir savaşında bulunan yüz kişiye dört yüzer altın dağıttı.
Abdurrahman b. Avf Kâbe’yi tavaf ederken:ࠍ -Allah’ım! Nefsimin cimriliğinden beni koru diye dua ederdi.
Hastalandığında vefat edeceğini zannederek uzun, uzun ağlamış, sebebini soranlara da:
-Ben bana verilenlerin ağırlığı altında ezilmekteyim. Mus’ab b. Umeyr benden daha hayırlı idi. Şehit edildiğinde içine sarılacak bir kefen bulunamamıştı. Ben ahiret nasibi dünyada verilmiş insanlardan olmaktan, servet çokluğunun beni tutup arkadaşlarımdan ayırmasından korkuyorum demiştir.
Bir gün peygamberimizin zevcelerinden ve Müminlerin annelerinden Hz. Ümmü Selemen’in yanına giderek:
-Ey Anne! Servetimin çokluğu beni korkutuyor dediği zaman Hz. Ümmü Seleme:
-Oğulcuğum! Sende servetini fakirlere dağıt gitsin tavsiyesinde bulunmuştu.
Abdurrahman b. Avf bir gece karanlık basınca oturup bütün servetini tek tek bir deftere geçirmiş, onları muhacir ve ensar için ayırmış hatta üzerindeki gömleğin, başındaki sarığın bile kimlere verileceğini tayin ve tespit etmiş, servetinden fakirlere dağıtılmak üzere yazmadığı, kaydetmediği tek bir şey bırakmamıştı.
Sabah olup peygamberimizin arkasında namaza durduğu zaman Cebrail (a.s) peygamberimizin yanına gelerek:
-Ya Muhammed! Yüce Allah Sana buyuruyor ki; Abdurrahman’a benden selam söyle. Bu gece yazdığı sadaka defterini kabul edip kendisine geri çevirdim. Ona; Allah sadakanı kabul etti ve kendisi bu hususta hem Allah, hem de Resulünün vekilidir. Serveti hakkında istediğini yapsın! Evvelce yapa geldiği gibi tasarrufta bulunsun. Artık kendisinden hesap sorulmayacak de ve cennetle müjdele buyuruyor dedi.
Abdurrahman b. Avf’ın bir günde otuz köle azat ettiği olurdu.
Kendisi bunca zenginliğine rağmen çok alçak gönüllü bir kişi idi. Öyle ki; köleleri arasında bulunduğu zaman kendisi kölelerinden bilinip ayırt edilemezdi.
Vefat edeceği zaman orduya elli bin dinar altın ile bin at bağışladı.
Abdurrahman b. Avf peygamberimizin yanında bütün savaşlara katıldı. Hicretin otuz ikinci yılında vefat etti.
Kendisi uzun boylu, kambur bir kişi idi. Yüzü güzel, derisi ince, kırmızıya çalar beyaz tenli, iri gözlü, uzun kirpikli idi. Burnu bir parça uzundu. Uzun boyunlu, büyük avuçlu, kalın parmaklıydı. Siyah sarık sarar, kulak yumuşaklarını aşan saçları sarığından iki yana dökülürdü.
Saçının ve sakalının aklığını boyayıp değiştirmezdi.

Allah (c.c) ondan razı olsun.


===========

EBU UBEYDE ÂMİR B. ABDULLAH (r.anh)

Ebu Ubeyde Âmir b. Abdullah, Ebu Ubeyde b. Cerrah olarak tanınır. Kureyş kabilesinin Hilâl oğullarındandır. Annesi Ümeyme bint-i Ganm b. Cabir’dir. Ebu Ubeyde b. Cerrah’ın ata soyu peygamberimizin ata soyu ile Fihr B. Malik’te birleşir.
Ebu Ubeyde b. Cerrah Abdurrahman b. Avf’ın Müslüman olduğu gün yanındaki arkadaşlarıyla birlikte Müslüman oldu.
Ebu Ubeyde b. Cerrah okur yazardı. O sağlıklarında cennetle müjdelenen on mutlu ashaptan birisidir.
Peygamberimiz onun hakkında:
-Muhakkak ki her ümmetin bir emini vardır. Bu ümmetin emini de hiç şüphesiz Ebu Ubeyde b. Cerrah’tır buyurmuştur.
Ebu Ubeyde b. Cerrah Allah yolunda yapılan ikinci Habeş hicretine katıldı. Sonra Medine’ye hicret ederek iki hicreti birleştirdi. Peygamberimizin yanında bütün savaşlara katıldı.
Uhud savaşında miğfer demiri peygamberimizin yanağına batmıştı. Ebu Ubeyde batan demiri dişleriyle tutup çıkardı. Bunu yaparken iki dişi düştü. Bu diş eksikliği ona inanılmaz bir güzellik ve mehabet katar, görenleri kendisine hayran bırakırdı.
Peygamberimizin vefatı üzerine ensardan bazı kişiler halife olacak kişiyi seçmek üzere Benî Saidelerin hurma kurutma yerinde toplanmışlardı. Bunu haber alan Hz. Ebu Bekir, Hz. Ömer ve Ebu Ubeyde b.Cerrah hemen oraya koşmuşlardı. Ebu Bekir, Hz. Ömer ile Ebu Ubeyde b. Cerrah’ın ellerinden tutarak:
-Ey Ensar! Şu iki kişiden hangisini isterseniz ona biat ediniz. Ben buna razıyım dedikten sonra Ebu Ubeyde b. Cerraha dönerek:
-Ey Ebu Ubeyde! İstersen hemen sana biat edeyim. Çünkü senin için Resulallahın o bu ümmetin eminidir buyurduğunu işittim dedi.
Fakat sonra Hz. Ebu Bekir’in halife olmasına karar verildi.
Ebu Ubeyde b. Cerrah Hz. Ömer’in halife olduğu dönemde Şam valisi oldu. Hz. Ömer ziyaret için Şam’a geldi. Kendisini Şam uluları ve ordu komutanları karşıladılar fakat aralarında Ebu Ubeyde yoktu. Hz. Ömer karşılamaya çıkanlara:
-Kardeşim nerededir? Diye sordu.
Fakat oradakiler onun kimi kastettiğini anlayamadılar. Bu nedenle:
-Ey Halife! Kardeşiniz kimdir? Diye sordular.
Hz. Ömer:
-Benim kardeşim Ebu Ubeyde b. Cerrah’tır. Onu aranızda göremiyorum dedi.
Bunun üzerine oradakiler:
-O nerdeyse gelmek üzeredir dediler.
Nitekim Ebu Ubeyd devesini binmiş, ipten yularını eline almış olduğu halde gelip devesinden inerek selam verdi. Hz. Ömer’le musafaha yaptı. Hz. Ömer Ebu Ubeyde’nin elini öptü. Ardından kucaklaştılar.
Ebu Ubeyde etraflarına toplanmış halka:
-Artık yanımızdan dağılınız dedi ve Hz. Ömer’i evine götürdü. Evinde bir kılıç, bir kalkan, bir devenin keçe çulu, bir küçük çanak ve eski bir su kırbasından başka eşya yoktu.
Hz. Ömer şaşkınlıkla:
-Ey Ebu Ubeyde! Senin eşyaların nerede? Ben senin evinde bir keçe, bir küçük çanak ve eski bir su kırbasından başka bir şey göremiyorum dedi.
Onun bu sorusuna Ebu Ubeyde:
-Bunlar benim için yeterlidir dedi.
Hz. Ömer bu kez:
-Sen şu ülkenin emiri ve valisisin. Yanında bize ikram edeceğin yiyecek var mı? Diye sordu.
Ebu Ubeyde kalkıp bir tablanın içinde ekmek kırıntıları ve üzerinde bir parça et bulunan bir kemik çıkarınca Hz. Ömer ağlamaya başladı.
Bunun üzerine Ebu Ubeyde:
-Ey Müminlerin emiri! Ben sana bir zamanlar muhakkak ki benim üzerime gözlerini sıkıp yaş akıtacaksın. Bana kuşluk vakti dinlenecek kadar azıcık şey yeterdir demiştim ya. Bu kadar şeyde bizim kuşluk dinlenmemize yeterdir dedi.
Hz. Ömer gözleri yaşlı:
-Ey Ebu Ubeyde! Şu yalancı dünya senden başka hepimizi aldattı dedi.
Ebu Ubeyde b. Cerrah Hz. Ömer’in halifeliği döneminde hicretin onuncu yılında çıkan Şam-Ürdün Ameves veba salgınında vefat etti.
Hz. Ömer uğradığı suikastten sonra öleceğini anlayınca:
-Eğer Ebu Ubeyde sağ olsaydı kendisine yerimi bırakmak isterdim dediği rivayet edilir.
Ebu Ubeyde son derece alçak gönüllü idi. Bu konuda:
-İnsanlardan beyaz yada kara, hür veya köle herkesi takva yönünden benden üstün bilirim derdi.
Ebu Ubeyde b. Cerrah uzun boylu, zayıf bedenli, arık yüzlü, seyrek sakallı, kambur bir kişi idi.

Allah (c.c) ondan razı olsun.


================

EBU SELEME ABDULLAH B. ABDÜLESED (r.anh)


Ebu Seleme Abdullah b. Abdülesed Mahzum oğullarındandır. Annesi peygamberimizin halası Berre bint-i Abdülmuttalib’tir. Peygamberimizin amcası Ebu Leheb’in cariyesi Süveybe hatun peygamberimizle beraber Ebu Seleme’yi de emzirmiştir. Bu nedenle Ebu Seleme peygamberimizin sütkardeşi idi.
Ebu Seleme; Ebu Ubeyde b. Cerrah, Osman b. Maz’un, Ubeyde b. Haris ve Abdurrahman b. Avf ile birlikte peygamberimizin yanına gitmişlerdi.
Peygamberimiz onlara İslamiyet’i arz ve teklif etti. Kuran okudu. İslam şeraitini bildirdi. Hepsi de ayni saatte Müslüman oldular.
Ebu Seleme Mekkeliler içinde okuryazar olanlardandı.
Allah yolunda yapılan birinci ve ikinci Habeş hicretine zevcesi Hz. Ümmnü Seleme Hind bint-i Ebî Ümeyye ile katıldı. Sonra Medine’ye de hicret ederek iki hicreti birleştirdi.
Peygamberimiz Uşeyre gazasına çıkarken onu Medine’de yerine vekil bıraktı.
Ebu Seleme Bedir ve Uhud gazalarına katıldı. Uhud gazasında yaralandı. Hicretin dördüncü yılında şehit oldu. Peygamberimiz onun hakkında:
“-Allah’ım! Ebu Seleme’yi yarlıga! Onun derecesini hidayete erenlerin içinde yükselt! Arkasında kalanlar içinde Ona Sen halef ol!
Ey Alemlerin Rabbi! Bizi de onu da yarlıga!
Allah’ım! Onun kabrini genişlet ve kendisine orada bir nur ihsan et” diye dua etmiştir.

Allah (c.c) ondan razı olsun.


===========


ÜMMÜLMÜMİNİN
Hz. ÜMMÜ SELEME HİND BİNT-İ EBİ ÜMEYYE (r.anha)


Hz. Ümmü Seleme Hind bint-i Ebî Ümeyye de mahzum oğullarındandı. Ümmü Seleme’nin annesi Âtike Bint-i Âmir’dir.
Hz. Ümmü Seleme kocası Ebu Seleme gibi ilk sıralarda Müslüman oldu. Kocası ile birlikte Allah yolunda yapılan birinci ve ikinci Habeş hicretlerine katıldı. Sonra Mekke’ye döndüler. Kocası Medine’ye hicret etmek istedi ise de Mahzum oğulları onun kocasıyla gitmesine izin vermediler. Çocuğu Seleme’yi de elinden çekip aldılar. Ümmü Seleme Mekke’de uzun müddet yalnız kaldı. Kocasının ve oğlunun ardından ağlayıp durdu. Nihayet müşrikler insafa gelip onun kocasının yanına gitmesine izin verdiler.
Ebu Seleme Uhud savaşında aldığı yaralar sonucunda şehit olunca Ümmü Seleme dul kaldı. Peygamberimiz onu nikâhına aldı. Böylece Ümmü Seleme müminlerin annesi olma şerefine erişti.
Ümmü Seleme müminlerin anneleri arasında en uzun ömürlüsü, en son vefat edeni olup Hz. Hüseyin faciasına kadar yaşamış, faciayı haber alınca üzüntüsünden düşüp bayılmıştı. Hicretin altmış birinci yılında vefat ettiğinde seksen dört yaşındaydı.
Kendisi Kuran hafızıydı.


Allah (c.c) ondan razı olsun


==============


OSMAN B. MAZ’UN (r.anh)

Osman b. Maz’un Cumah oğullarındandır. Annesi yine Cumah oğullarından Süheylâ bint-i Anbes’tir.
Osman b. Maz’un Abdurrahman b. Avf, Ebu seleme b. Abdulesed, Ubeyde b. Haris ile birlikte Müslüman oldu.
Osman b. Maz’un cahiliye devrinde aklı başında olan, iyi huylu kişilerindendi. Hiç içki içmez:
Aklımı gideren beni benden aşağı kişilere güldüren şeyi içmem derdi. Kendisi ibadete çok düşkündü.
Hz. Ali ile Ebu Zerr’ül Gıfarî’nin erkekliklerini burdurup inanlardan uzaklaşarak bir yerlere kapanıp kendilerini tamamen ibadete vermeye niyetlendiklerini duyunca oda buna isteklendi. Gidip bu isteklerini peygamberimize bildirdiler. Peygamberimiz:
-Sizler böyle yapmayınız. Ümmetimin erkeklik burdurması ancak oruç iledir. Erkekliğini burduran kimse ümmetimden değildir buyurdu. O sırada Sa’d b. Ebi Vakkas yanlarındaydı. Oda bu konuda şöyle demiştir.
-Resulallah aleyhisselam Osman b. Maz’unun erkekliğini burdurup ibadet için uzlete, tenhaya çekilme isteğini reddetti. Eğer ona izin vermiş olsaydı muhakkak ki bizlerde erkeliğimizi burdurur uzlete çekilirdik.
Osman b. Maz’un gece ve gündüzlerini oruç tutmak ve namaz kılmakla geçirirdi. Peygamberimiz bunu haber alınca onu yanına çağırıp:
-Ey Osman! Ben sana güzel bir örnek değil miyim? Diye sordu.
Osman b. Maz’un da:
-Anam babam sana fedâ olsun ey Resulallah! Bu soruyu bana yönelten sebep nedir? Dedi.
Peygamberimiz bu kez:
-Sen gündüzlerini oruçla, gecelerini de namaz kılmakla mı geçiriyorsun? Diye sordu.
Osman b. Maz’un:
-Evet ya Resulallah! Öyle yapmaktayım dedi.
Bunun üzerine peygamberimiz:
-Ey Osman! Öyle yapma. Senin üzerinde gözlerinin hakkı var. Bedeninin hakkı var. Ailenin hakkı var. Hem namaz kıl hem yat uyu. Hem oruç tut hem de iftar et buyurdu.
Bir zaman sonra peygamberimiz Osman b. Maz’un’u bir evi kendisine ibadetgâh edinip işine kapandığını duydu. Hemen evin kapısına dikilip:
-Ey Osman! Allah beni ruhbanlıkla göndermedi. Allah katında en hayırlı din gerçeğe en uygun, uygulaması en kolay olan dindir.
Ey Osman! Bize ruhbanlık farz kılınmadı.
Ben senin için iyi bir örnek değil miyim? Benden daha iyi Müslüman var mıdır?
Vallahi ben Allah’tan en çok korkanız, ondan en çok sakınanız, onun koyduğu kanunları en çok koruyanızım buyurdu.
Osman b. Maz’un Allah yolunda yapılan birinci ve ikinci Habeş hicretlerine katıldı. Bütün Maz’un ailesi Mekke’deki elerini kilitleyip birlikte Medine’ye hicret ettiler. Böylece iki hicreti birleştirmiş oldular.
Osman b. Maz’un bedir savaşı dönüşünde hastalanıp vefat etmiştir. Baki mezarlığına defnedilen ilk muhacir Müslüman oldu.
Osman b. Maz’un vefat edince peygamberimizin cesedinin alnında öpmüş üzüntüsünden gözlerinden akan yaşlar yanaklarını ıslatmıştı.
Cenazesi giderken:
-Sen dünyadan hiç bir şeye karışmadan çıkıp gittin ey Osman buyurdu.
Mezarının başına bir taş koyduktan sonrada:
-Osman b. Maz’un bizim için ne güzel seleftir buyurdu.
Osman b. Maz’un orta boylu geniş ve uzun sakallı çok esmer bir Zat-ı Muhterem idi.

Allah (c.c) ondan razı olsun.

==============

 

[tersinim]

KUDÂME B. MAZ’UN (r.anh)


Kudâme b. Maz’un Cumah oğullarındandır. Annesi Gaziye bint-i Huveyris b. Anbes’tir. Osman b. Maz’un’un baba bir, anne ayrı kardeşi olup, aynı zamanda Hz. Ömer’in eniştesi, Abdullah b. Ömer ile Hz. Hafsa’nın da dayısıdır.
Kudâme b. Maz’un ilk sıralarda Müslüman oldu ve Allah yolunda yapılan ikinci Habeş hicretine katıldı. Medine’ye de hicret ederek iki hicreti birleştirdi.
Kudâme b. Maz’un Bedir, Uhud, Hendek gibi bütün savaşlarda peygamberimizin yanında bulunmuş, hicretin otuz altıncı yılında vefat etmiştir.
Kudâme b. Maz’un uzun boylu esmer tenliydi. Ağaran saçlarını boyayıp değiştirmezdi.

Allah (c.c) ondan razı olsun.


============


ABDULLAH B. MAZ’UN (r.anh)


Abdullah b. Maz’un Cumah oğullarından olup Osman b. Maz’un’un kardeşidir.
Abdullah b. Mazun kardeşi gibi ilk sıralarda Müslüman oldu ve Allah yolunda yapılan ikinci Habeş hicretine katıldı. Habeş’ten dönerek Medine’ye hicret edip iki hicreti birleştirdi. Bütün savaşlarda peygamberimizin yanında bulundu. Hz. Ömer devrinde hicretin otuzuncu yılında vefat etti. Kardeşi gibi esmer tenli, orta boylu, geniş ve uzun sakallıydı.

Allah (c.c) ondan razı olsun.


==========

EBU MUAVİYE UBEYDE B. HÂRİS (r.anh)

Ebu Muaviye Ubeyde b. Haris peygamberimizin dedesi Abdülmuttalib’in amcası Muttalib’in torunudur. Annesi Sakiflerden Süheyla bint-i Huzaî’dir. Peygamberimizden on yaş daha yaşlı idi.
Ubeyde b. Haris; Ebu Ubeyde b. Cerrah, Osman b. Maz’un, Abdurrahman b.Avf ve Ebu Seleme b. Abdülesed gibi gençlerle peygamberimizin yanına gelmişti. Peygamberimiz onlara kuran okudu, İslam şeraitlerini anlattı. İslam’ı arz ve teklif etti. Hepsi de aynı saatte Müslüman oldular.
Ubeyde b. Haris’in peygamberimizin katında çok büyük değeri vardı.
Ubeyde b.Haris peygamberimizin Hz. Hamza’dan sonra bir askeri birliğin başına geçirip sancak bağladığı ikinci kişidir.
Bedir savaşında müşrikler Müslümanlara meydan okuyup er dileyince peygamberimizin emriyle ortaya çıktı. Şeybe b. Rebia ile çarpışırken ayağı kesildi, ilikleri akmaya başladı. O halde peygamberimizin yanına getirilince:
-Ey Resulallah! Ben şehit değil miyim? Diye sordu.
Peygamberimizde:
-Ey Ubeyde! Sen şehitsin buyurdu.
Ebu Ubeyde yanaklarını peygamberimizin ayakları üzerine koyarak:
-Ya Resulallah! Eğer Ebu Talib sağ olsaydı söylediği söze kendisinden çok benim layık olduğumu anlardı dedi ve Ebu Talib’in bir beytini okudu.
Ebu Talib Müşriklerce öldürülmek üzere peygamberimiz kendisinden istendiğinde:
-Bizler onun çevresinde çoluk çocuklarımızı unutturacak derecede çarpışıp yerlere serilmedikçe Onu size teslim edeceğimizi mi sanıyorsunuz mealli bir beyit söylemişti.
Ubeyde b. Haris Bedir’den dönülürken Safrâ denilen yerde vefat etti ve oraya defnedildi.
Safrâ Bedir’den Medine’ye doğru bir konaklık mesafede suyu, ekini ve hurması bol bir vadidir.
Peygamberimiz bir sefer dönüşünde Safrâ’ya yakın bir yerde konakladığında yanındakiler:
-Ya Resulallah burası ne güzel misk kokuyor dediler. Bunun üzerine peygamberimiz:
-Bunda şaşılacak ne var ki? Ebu Muaviye’nin kabri buradadır buyurdu.
Ubeydullah b. Haris’in zevcesi Zeybep bint-i Huzeyme iyi bir Müslüman olup iyice ihtiyarlamıştı. Kocası Ubeydullah b. Haris şehit olunca peygamberimiz onu nikahlayarak koruması altın almış, Zeynep bint-i Huzeyme müminlerin annelerinden birisi olma şerefine ermiştir.
Ubeyde b. Haris orta boylu güzel yüzlü esmer tenliydi.

Allah (c.c) ondan razı olsun.


===========

ÜMMÜLMÜMİNİN

HZ. ZEYNEB bint-i HUZEYME

Ebu Muaviye Ubeyde b. Haris’in zevcesidir. Kocası ile birlikte Müslüman olmuş, kocasının şehit olmasından sonra peygamberimiz onu nikâhına alarak müminlerin annelerinden biri olma şerefini bahşetmiştir.
Zeynep bint-i Huzeyme peygamberimizle nikâhlandığında yaşlı bir kadındı. Kendisi son derece cömert, sadakası bol bir kişi idi. Bu nedenle ümmülmesakin=fakirlerin annesi olarak tanınırdı.
Ümmülmüminin olduktan sonra fazla yaşamamış, birkaç ay sonra vefat etmiştir.


Allah (c.c) ondan razı olsun



========

SAİD B. ZEYD (r.anh)

Ve

FATIMA BİNT-İ HATTAB (r.anha)

Said b. Zeyd b. Amr b. Nüfeyl Adiyy oğullarındadır. Annesi Ümeyye oğullarından Fatıma bint-i Bâ’ce’dir. Babası Zeyd b. Amr b. Nüfeyl İbrahim’in Hanif dinini arayanlardandı.
Said b. Zeyd’in ata soyu peygamberimizin ata soyu ile Kâ’b b. Lüey’de birleşir.
Said B. Zeyd Hz. Ömer’in hem eniştesi, hem amcasının oğlu, hem de kayın biraderiydi.
Hz. Ömer kız kardeşi Fatıma bint-i Hattab Said b Zeyd’in eşi, Said b. Zeyd’in kız kardeşi Âtike bint-i Zeyd’de Hz. Ömer’in eşiydi.
Said b. Zeyd ve hanımı Fatıma bint-i Hattab ilk sıralarda Müslüman olanlardandır.
Said b. Zeyd sağlıklarında kendilerine cennetle müjdelenen on mutlu sahabiden birisidir. Allah’ın duası makbul kullarındandır. Bu konuda şu menkıbe rivayet edilir.
Erva Bint-i Üveys adında bir kadın Said b. Zeyd’in evinin bir kısmı hakkında hak iddia edip dava açar. Kadın kesinlikle haksızdır. Bunun üzerine Said b. Zeyd:
-Siz onu bana bırakınız. Ben Resulallah aleyhisselamı her kim hakkı olmaksızın bir karış yer alırsa kıyamet gününde yedi kat yerin dibinden başlayarak onun boynuna dolanacak buyururken işittim dedikten sonra ellerini açıp:
-Allah’ım! Eğer bu kadın yalancı ise gözlerini görmez et. Kabrini de evinde yap diye dua etti.
Çok geçmeden kadının gözleri görmez oldu. Evinde duvarları tutunarak yürümeye başladı. Bu şekilde dolaşırken evinin içinde bulunan kuyuya düşerek öldü.
Said b. Zeyd Allah yolunda Medine’ye hicret etti. Bütün savaşlarda peygamberimizin yanında bulundu. Hicretin ellinci yılında bir Cuma günü Akîk’ta vefat etmiş, cenazesi Medine’ye getirilip, oraya defnedilmiştir.
Said b. Zeyd uzun boylu, esmer tenli ve gür saçlı bir Zat-ı Muhterem idi.

Allah (c.c) onlardan razı olsun.


============


HZ ÜMMÜ KÜLSÜM bint-i RESULULLAH (R.ANHA)


Peygamberimizin üçüncü kızıdır. Annesi Hatice bint-i Hüveylid’tir.
Peygamberimize peygamberlik geldiği zaman henüz altı yaşındaydı. Yedi yaşına gelince hemen Müslüman oldu ve namaz kılmaya başladı.
Peygamberimiz onu Hz. Osman’ın zevcesi Hz. Rukayye vefat edince Hz. Osman ile evlendirdi. Hz. Osman peygamberimizin iki kızıyla evlenerek Ona iki kere damat oldu. Bu nedenle Hz. Osman’a Zinnureyn=İk nur sahibi lâkabı takıldı.
Hz. Ümmü Külsüm Hz. Osman’ın nikâhı altındayken Medine’de vefat etmiştir.

Allah (c.c) ondan razı olsun.

=============



FATIMATÜZZEHRA bint-i RESULALLAH (r.anha)

Hz. Peygamberimizin ilk zevcesi Hz. Hatice’den dünyaya gelen dört kızının en küçüğüdür. Hicretten on sekiz yıl önce miladi 605 senesinde dünyaya gelmiş, hicretten on bir yıl sonra henüz yirmi dokuz yaşındayken Resulallahın vefatından altı ay sonra Medine’de vefat etmiştir.
Şüphesiz ki peygamberimiz bütün evlatlarını seviyordu. Fakat Onun katında Fatımatüzzehra’nın yeri başkaydı. Bir bakıma o peygamberimizin gözünün nuruydu. Nübüvvet geldiğinde henüz beş yaşlarında küçük bir kız olduğu halde peygamberimizi müşriklerin işkence ve eziyetlerinden korumak için canla başla mücadele etmiştir.
Resulallah vefat etmeden kendisine ilk önce onun kavuşacağını bildirdiği rivayet edilir.
Hz. Fatıma bint-i Resulallah hicretin birinci yılında Hz. Ali ile evlenmiştir. Hz. Ali’den Hz. Hasan Hz. Hüseyin Ümmü Külsüm, Zeyneb ve Rukayye isimlerinde beş çocuğu olmuştur. Kızlarına ablalarının isimlerini vermiştir.
Peygamberimizin soyu Fatımatüzzehra’dan olan torunları Hz. Hasan ve Hz. Hüseyin yoluyla devam etmiştir.

Allah (c.c) ondan razı olsun.


=========


SÜHEYL B. BEYZÂ (r.anh)

Süheyl b. Beyza’nın babası Vehb b. Rebiadır. Fakat Süheyl annesi Beyza Da’d bint-i Cahdem’e nispet edilmiş, annesinin adıyla anılmıştır.
Süheyl b. Beyza ilk sıralarda Müslüman oldu ve Müslümanlığını gizlemedi. Pek çok işkencelere maruz kaldı. Allah yolunda yapılan birinci ve ikinci Habeş hicretine katıldı. Daha sonra Mekke’ye dönüp oradan da Medine’ye hicret etti. Böylece iki hicreti bir araya getirmiş oldu.
Süheyl b. Beyza bütün savaşlarda peygamberimizn yanında bulunmuştur. Hazerde seferde peygamberimizin yanından pek ayrılmazdı.
Tebük seferine giderken peygamberimiz:
-Ey Süheyl diye seslenince hemen koşarak:
-Lebbeyk ya Resulallah diye cevap vermiş peygamberimizde ona:
-Allah’tan başka ilah yoktur. O birdir. Onun eşi ortağı yoktur diye şehadette bulunan kimseye Allah cehennem ateşini haram kıldı buyururarak bu büyük müjdeyi ilk ona vermişti.
Süheyl b. Beyza hicretin dokuzuncu yılında Medine’de vefat etti. Cenaze namazını peygamberimiz kıldırdı.

Allah (c.c) ondan razı olsun.


============


ABDULLAH B. MES’UD (r.anh)

Abdullah b. Mes’ud’un annesi Ümmü Abd Bint-i Abd-i Vüdd hanımdır. Abdullah b. Mes’ud Said b. Zeyd ile zevcesi Fatıma bint-i Hattab’ın Müslüman olduğu sıralarda Müslüman olmuştur.
Muhammed Aleyhisselama peygamberlik geldiği günlerde Abdullah B. Mes’ud Ukbe b. Muayt’ın davarlarını gütme işini yapıyordu. Resulallah elyhisselam yanında Hz. Ebu Bekir olduğu halde İslam’ı yaymak için dolaşmaktaydılar. Bu arada onun yanına da uğradılar. Abdullah b. Mesud davarlarının yanındaydı. Ona:
-Ey delikanlı! Yanında bize içireceğin süt var mı? Diye sordular.
O da bu soruya:
-Evet vardır. Fakat ben emanetçiyim. Şu davarlar benim değildir. Size süt içirmeye yetki ve salahiyetim yoktur diye yanıtladı.
Bunun üzerine Resulallah aleyhisselam:
-Ey delikanlı! Üzerine koç çekilmemiş bir davarın var mı yanında? Diye sordu.
Abdullah b. Mes’ud’ta:
-Evet vardır size böyle bir davar getireyim deyip yanlarına üzerine koç çekilmemiş bir davar götürdü. Resulallah aleyhisselam davarın bacaklarını ayırdı Besmele çekip elleriyle sığayınca davarın memeleri sütle doldu. Ebu Bekir çukurca bir taş bulup getirdi. Peygamberimiz sütü bu kabı içine sağıp sağdığı sütü içti. Sonra tekrar sağdı Ebu Bekir’e içirdi. Sonrada Abdullah b. Mes’ud için süt sağdı ona da içirdi. Sonrada ona İslamiyet’i arz ve teklif etti. Abdullah b. Mesud’ta hemen Müslüman oldu, peygamberimizin yanından hiç ayrılmadı.
Peygamberimizin Kuran-ı Kerim okuduğunu görünce Ona:
-Ey Resulallah! Bana şu güzel ve tatlı kelamdan, şu Kuran’dan bir şeyler öğretsene dedi. Bunun üzerine peygamberimiz onun başını sığayarak:
-Allah sana rahmetini ihsan etsin. Allah öğrenmek istediğin leyi sana mübarek kılsın. Hiç şüphesiz sen öğretilmiş çok bilgili bir genç olacaksın buyurdu.
Abdullah b. Mesud bizzat Resulallahın ağzından yetmiş sure ahz ve hıfz etti. Kuranın geri kalanını da resulallahın ashabından öğrendi.
Abdullah b. Mesud çok güzel kuran okur, helalini haramını çok iyi bilirdi. Dinin bütün hükümlerini ve peygamberimizin sünnetlerini tamamıyla kavramıştı.
Abdullah b. Mesud Hz. Ömer’inde üç kere tekrarlayarak söylediği gibi içi ilimle dolu bir dağarcıktı.
Hz. Ömer onu ve Ammar b. Yasiri Kûfe’ye gönderirken yazdığı yazıda:
-Ben size Ammar b. Yasiri vali Abdullah b Mes’ud’u da öğretmen ve vezir olarak gönderiyorum ki bunlar Bedir savaşında katılanlardan olup resulallahın ashabının en seçkinlerindendirler. Siz onlara uyunuz ve itaat ediniz. Kendisinden başka ilah olmayan Allah’a yemin ederim ki ben sizi kendime tercih ederek Abdullah’ı yanımdan ayırdım. Muhtaç olduğunuz her bilgiyi ondan alınız demiştir.
Abdullah b. Mes’ud kadar dünyadan el çekip ahreti özleyen, vera ve takvaya sarılan bir başka kimse yoktu.
Abdullah b. Mes’ud peygamberimizin ashabına kendilerinden Kuran-ı Kerim öğrenmelerini tavsiye ettiği dört sahabiden birisidir.
Abdullah b. Mes’ud kuran okurken sesini güzelleştirirdi.
Abdullah b. Mesud Allah yolunda yapılan Habeş hicretine katıldığı gibi Mekke’den Medine’ye de hicret ederek iki hicret birleştirmiştir.
Abdullah b. Mes’ud hayatı boyunca peygamberimizden hiç ayrılmadı. Öyle ki annesiyle beraber peygamberimizin yanına sık, sık girip çıkmaları nedeniyle yakından tanımayanlar onları peygamberimizin ailesinden zannederlerdi.
Abdullah b. Mes’ud peygamberimiz yıkanacağı zaman çevresine örtü gerere uykudan uyandırılmasını istediği zaman uyandırır korkulu yerlerde gideceği zaman yanında yürürdü.
Peygamberimizin seferde ayakkabılarını giydirip çıkarmak yastıklarını abdest ibriğini taşımak misvâklarını saklamak gibi özel hizmetlerini bakardı.
Hazerde ise ayakkabılarını giydirir, asa ile önünde yürür, bir meclise varınca ayakkabılarını çıkarıp koltuğunun altına alıp korur, asasını eline verirdi. Peygamberimiz kalkmak istedikleri zaman ayakkabılarını giydirir, evine kadar önünde asa ile yürür, eve de önce girerdi.
Abdulah b. Mes’ud ömrü boyunca Pazartesi ve Perşembe günleri oruç tutmuştur.
Abdullah b. Mes’ud hastalandığında Hz. Ömer ona ziyarete gitmişti. Onu yatar bir halde görünce:
-Ey İbn-i Mes’ud! Hastalığın nedir? Diye sordu.
Oda:
-Günahlarımdır dedi.
Hz. Ömer:
-Canın ne istiyor diye sordu.
Abdullah B. Mes’ud:
-Rabbimin rahmetini dedi.
Hz. Ömer:
-Ben seni hayli hasta görüyorum. Senin için bir doktora emir versem olmaz mı? Diye sordu.
Abdulalh b. Mes’ud:
-Doktor beni hastalandırandır dedi.
Hz. Ömer:
-İstersen sana ihsan için emir vereyim dedi.
Abdullah b Mes’ud:
-Benim ihsana ihtiyacım yoktur diye cevap verdi.
Hz. Ömer:
-Ey İbn-i Mes’ud! Belki kızlarının ihsana ihtiyaçları vardır dedi.
Abdulah b. Mesud doğrulmaya çalışarak:
-Ey Halife! Sen kızlarım hakkında yoksulluktan mı korkuyorsun? Ben kızlarıma her gece Vakıa suresini okumalarını emretmiş bulunuyorum. Çünkü Allah’ın resulünden işittim ki kim her gece Vakıa suresini okursa o hiç bir zaman yoksulluğa uğramaz buyuruyordu dedi.
Abdullah b. Mes’ud hicretin otuz ikinci yılında Medine’de vefat etmiştir. Cenaze namazını Hz. Osman kıldırdı, Baki mezarlığına defnedildi.
Abdullah b. Mes’ud bir çocuk gibi kısacık boylu zayıf bedenli, simsiyah tenli ince bacaklıydı. Öyle ki ayakta durduğu zaman ucun boylu bir adamın oturuşuna hemen, hemen denk gelirdi.
Kendisi bir ağaca tırmanırken bacaklarının inceliğine bakıp gülüşenlere peygamberimiz:
-Şu incecik bacaklara bakıp güler misiniz? Halbuki onlar kıyamet günü mizanda Uhud dağından daha ağır basarlar buyurmuştu.
Abdullah b. Mes’ud’un saçları omuzlarına dökülürdü. Namaz kılacağı zaman saçlarını kulaklarının arkasına iterdi.
Saçının aklığını boyayıp değiştirmezdi.
Abdullah b. Mesud demir bir yüzük takınırdı.
İnsanların en iyi beyaz elbise giyeniydi. Teni, teri misler gibi kokardı. Geldiği kokusunun güzelliğinden bilinirdi. Kendisi Kuran hafızıydı.

Allah (c.c) ondan razı olsun.


==========


UTBE B. MES’UD (r.anh)

Utbe b. Mesud b. Gafil Abdullah b. Mesud’un anne baba bir kardeşidir.
Mekke’de ilk sıralarda Müslüman oldu. Allah yolunda yapılan ikinci Habeş hicretine katıldı. Oradan Medine’ye göçerek hicreti birleştirdi. Uhud savaşından itibaren bütün savaşlarda peygamberimizin yanında bulundu. Hz. Ömer’in halifeliği döneminde Medine’de vefat etti. Cenaze namazını Hz. Ömer kıldırdı.
Utbe b. Mesud kardeşi Abdullah b. Mesud gibi fakîh, takva sahibi bir Zat-ı Muhterem idi.
Bu konuda İmam-ı Zührî:
-Abdullah b. Mes’ud bizce kardeşi Utbe’den daha fakih, daha yüksek, sahabelikte ve hicrette daha eski değildir. Fakat Utbe ondan daha çabuk öldü buyurmuştur.

Allah (c.c) ondan razı olsun.



=============


ESMÂ BİNT-İ EBU BEKİR (r.anha)

Esma bint-i Ebu Bekir Abdullah Atik b. Ebi Kuhafe Osman Hz. Ebu Bekir’in büyük kızı olup Teym oğullarındandır. Annesi Kuteyle bint-i Abdüluzza’dır.
Esma bint-i Ebu Bekir Abdullah b. Ebu Bekir’in anne baba bir kardeşi, Hz. Aişe validemizin ise baba bir anne ayrı ablası, Zübeyr b. Avvam’ın eşi, Abdullah b. Zübeyr’in annesidir.
Esma Bint-i Ebu Bekir on yedi insandan sonra Müslüman oldu. Hicret gecesinde peygamberimizin azık bohçasını hazırlamış, bu nedenle Onun dua ve iltifatlarına mazhar olmuştur.
Esma bint-i Ebu Bekir azık bohçasını hazırlarken ne yemek sofrasının, nede su tulumunun ağzını bağlayacak bir şey bulamadı. Bunun üzerine babasına:
-Vallahi ben nıtakımdan (kuşağımdan) başka bağlayacak bir şey bulamadım dedi.
Ebu Bekir’de:
-Ey kızım! Sen nıtakını (kuşağını) ikiye ayır, birisiyle su tulumunun ağzını diğeriyle de azık sofrasını bağla dedi.
Esma bint-i Ebu Bekir’de öyle yaptı. Nitakını ikiye ayırdı. Bir parçasıyla su tulumunun ağzını, diğeriyle de azık bohçasını bağladı.
Bunu gören peygamberimiz Ebu Bekir’e:
-Allah onun nıtakını cennette iki nıtakla değiştirsin. Ona cennette cennet nıtaklarından iki nıtak var buyurdu.
Bundan dolayı Esma bint-i Ebu Bekir’e Zatünnıtakayn = İki nıtak sahibi lakabı verildi.
Nıtak Arap kadınlarının kuşandıkları kuşaklardan bir kuşak olup onu bellerine bağlarlar, yukarısını aşağısının üzerinden dizlerine doğru salıverirler, alt ucu yerlerde sürünürdü.
Esma bint-i Ebu Bekir çok iyi düş yorardı. Düş yormayı babasından öğrenmişti. Ayrıca o çok cömert bir kadındı. Bu konuda kocası Zübeyr b avam:
-Ben Aişe annemizle zevcem Esma Bint-i Ebu Bekir kadar cömert kadınlar görmedim. Fakat onların cömertlikleri birbirine uymazdı.
Aişe validemiz önce biriktirir, sonra da verilecek yerlere dağıtırdı. Esma ise hiç bir şeyi ertesi güne bırakmaz hemen dağıtırdı demiştir.
Esma bint-i Ebu Bekir hicretin yetmiş üçüncü yılında vefat etti.

Allah (c.c) ondan razı olsun.


===============


HABBAB B. ERETT (r.anh)

Habbab b. Erett Temim oğullarındandır. Annesi Ümmü Siba’ b. Abdüluzza’el Huzaî’dir. Kendisi Mekke’de kadın sünnetçisi idi.
Habbab’ın babası Erett Kûfe köyleri halkındandı. Rebialardan bir cemaat tarafından köyleri basılmış, esir edilerek Hicaza götürülüp satılmıştı. Bu sıralarda Benî Zührelerin müttefiki olan Huzaâlardan Siba b. Abdüluzza’nın eline düştü. Siba’ da onu kızı Ümmü Enmar’a hediye etti.
Habbab b. Erett demirci olup iyi kılıç yapardı.
Habbab b. Erett ilk sıralarda Müslüman oldu. Peygamberimiz sık, sık dükkanın gider; onunla konuşur, görüşürdü.
Habbab b Erett Müslüman olduğunu açıklamaktan çekinmeyen, dininden döndürülmek için ağır işkencelere uğratılan koruyucusu müminlerdendi.
Demir gömlek giydirilip en sıcak günde güneş altında tutulur veya yakılan ateşin üzerine sırt üstü yatırılıp göğsüne basılır, ateş etinin yağıyle sönüp yer soğuyuncaya kadar öyle tutulur, çıplak vücudu dikenler içinde sürüklenirdi.
Habbab b. Erett efendisi Ümmü Enmar tarafından işkencelere uğratılır, göğsü kızgın demirlerle dağlanırdı. Zamanla bu işkenceler öylesine arttı ki Habbat daha fazla dayanamadı, bulunduğu durumu peygamberimize şikayet etti. Bunun üzerine peygamberimiz Ümmü Enmar hakkında bedduada bulundu. Bedduadan sonra Ümmü Enmar’da bazı garip değişiklikler oldu. Dağ başlarına çıkıp bir kurt ya da köpek gibi ulumaya başladı. Çeşitli tabiplere götürüldü ise derdine bir çare bulamadılar. Sonunda tabiplerden birisi:
-Onun dermanı başının dağlanmasıyladır. Onun başını kızgın demirlerle dağlayınız dedi.
O günden sonra Ümmü enmar kendi ayaklarıyla Habbab b. Erett’in dükkanına gelir, kızgın demirlerle başını dağlamasını emreder, o da dediğini yapar, başını dağlardı.
Habbab b. Erett Allah yolunda Mekke’den Medine’ye hicret etti. Bütün savaşlarda peygamberimizin yanında bulundu. Hicretin otuz yedinci yılında Kûfe’de vefat etti.
Habbab b. Erett orta boylu, büyük başlı ve sakallı, iki omzunun arası geniş bir Zat-ı Muhterem idi.

Allah (c.c) ondan razı olsun.


=============


ÂMİR B. EBİ VAKKAS (r.anh)


Âmir b. Ebi Vakkas Zühre oğllarındandır. Annesi Hamne bint-i Süfyan olup Sa’d b. Eb Vakkas’ın anne baba bir kardeşidir.
Âmir b Eb Vakkas Müslümanların on birincisi olup Allah (c.c) yolunda yapılan ikinci Habeş hicretine katılmıştır.

Allah (c.c) ondan razı olsun.



==========


UMEYR B. EBİ VAKKAS (r.anh)

Umeyr b. Ebi Vakkas Benî Zührelerden olup Sa’d b. Ebi Vakkas’ın anne baba bir küçük kardeşidir.
Umeyr b. Ebi Vakkas ağabeyleri gibi ilk sıralarda Müslüman oldu. Kayıtlara göre yirmi birinci Müslüman’dır.
Allah yolunda yapılan Mekke’den Medine’ye olan hicrete katıldı.
Bedir savaşına gidilirken peygamberimiz ordu içine karışan küçük yaşta çocukların çıkarılıp geri gönderilmesini emretmişti. Umeyr ise geri gönderilmemek için boyunu olduğundan daha büyük göstermeye ya da göze görünmemeye çalışıyordu.
Sa’d b.Ebi Vakkas onu bu durumda görünce yanına gidip:
-Ey kardeşim! Sana ne oluyor? Diye sordu.
Umeyr:
-Resulallah’ın beni küçük görerek geri çevirmesinden korkuyorum. Halbuki ben sefere çıkmayı çok arzuluyor, Allah’ın (c.c) bana şehitlik nasip etmesini umuyorum dedi.
Küçük yaşta görülenler tek, tek Resulallah’a arz ediliyor, O da git ya da gitme buyuruyordu.
Sıra Umeyr’e gelince Resulallah onu küçük görüp:
-Ey Umery! Sen geri dön buyurdu. Bunun üzerine Umeyr ağlamaya başladı. Onun savaşa katılmaya çok istekli olduğunu gören Resulallah’ta gelmesine izin verdi.
Umeyr boysuz olduğundan boyuna göre hayli uzun olan kılıcını bir türlü bağlayamıyordu. Kılıcını ancak Sa’d b. Ebi Vakkas’ın yardımıyla bağlayabildi.
Umeyr b. Ebi Vakkas Bedir savaşında şehit oldu. Şehit olduğunda on altı yaşlarındaydı.

Allah (c.c) ondan razı olsun.


==========


MES’UD B. REBİ (REBİA) (r.anh)


Mes’ud b. Rebî (Rebia) ilk sıralarda Müslüman oldu. Allah (c.c.) yolunda Mekke’den Medine’ye yapılan hicrete katıldı. Kendisi Ashab-ı Suffadandı.
Ashab-ı Suffa mescidi nebevinin yanında bulunan suffada barınan bir kısım sahabilerdir. Bu sahabiler genelde bekâr ve kimsesizdiler. Günlerinin büyük bir kısmını Kuran okuyarak, ilim öğrenerek geçirirlerdi. Diğer Müslümanlara yük olmamak için sağda solda odun kırıkları toplarlar bunları satarak geçinmeye çalışırlardı. Peygamberimizin koruması altındaydılar.
Mesud b. Rebî Hendek ve daha sonraki bütün savaşlara katıldı, peygamberimizin yanından ayrılmadı. Hicretin otuzuncu yılında vefat etmiştir.

Allah (c.c) ondan razı olsun.



===========


SALİT B. AMR (r.anh)

Ve

FÂTIMA BİNT-İ ALKAMA (r.anha)


Salît b. Amr Kureyş kavminin ileri gelenlerinden Süheyl b. Amr’ın kardeşidir. Peygamberimizle soyu Lüey b. Galib’te birleşir.
Annesi Havle bint-i Amr Abs’ül Yemenî’dir
Salît b. Amr ilk sıralarda Müslüman olanlardandır. Allah (c.c) yolunda yapılan Habeş hicretine hanımı ilk Müslümanlardan Fatıma bint-i Alkama ile katıldı. Sonra Medine’ye hicret ederek iki hicreti birleştirdiler.
Salît b. Amr Bedir’den sonra yapılan bütün savaşlarda peygamberimizin yanında bulundu, Onunla birlikte savaştı.
Peygamberimizin İslamiyet’e davet mektubunu Hanefî kabilesinin ileri gelenlerinden Hevze b. Ali ile Sümame b. Üsal’el Hanefî’ye o götürdü.
Hicretin on ikinci yılında Hz. Ebu Bekir döneminde Yemâme savaşlarında şehit oldu.

Allah (c.c) onlardan razı olsun.



============


AYYAŞ B. EBİ REBİA (r.anh)

Ve

ESMÂ BİNT-İ SELÂME (r.anha)


Ayyaş b. Ebi Rebia Mahzum oğullarından olup Esma bint-i Muharribe’dir.
Ayyaş b. Ebi Rebia İslam’ın azılı düşmanlarından Ebu Cehil Amr b. Hişam’ın aynı anneden doğma kardeşiydi.
Ayyaş b. Ebi Rebia ilk sıralarda Müslüman olmuştur. Dini için pek çok eziyet ve işkencelere katlandıktan sonra hanımı ilk Müslümanlardan Esma bint-i Selame b. Muharribe ile birlikte Allah (c.c.) yolunda yapılan ikinci Habeş hicretine katılmışlar, daha sonra Medine’ye hicret ederek iki hicreti birleştirmişlerdir.
Ayyaş b. Ebi Rebia Yemame savaşlarında şehit oldu.

Allah (c.c) onlardan razı olsun.

=============




--------------- Ekleme ---------------



HUNEYS B. HUZAFE (r.anh)


Huneys b. Huzafe Sehm oğullarındandır. Annesi Zaife bint-i Hızyem’de Sehmîdir.
Huneys b. Huzafe ilk sıralarda Müslüman oldu. Allah (c.c) yolunda yapılan ikinci Habeş hicretine katıldı. Daha sonra Mekke’den Medine’ye hicret ederek iki hicreti birleştirdi. Bedir ve Uhud savaşlarında peygamberimizin yanında bulundu. Uhud savaşında aldığı yaralar sonucunda Medine’de şehiden vefat etti.
Huneys b. Huzafe müminlerin annelerinden Hz. Hafsa bint-i Ömer’in ilk kocasıdır.

Allah (c.c.) ondan razı olsun.



=========


ÂMİR B. REBİA (r.anh)
Ve
LEYLA Bint-i EBİ HASME (r.anha)


Âmir b. Rebia ilk sıralarda Müslüman olanlardandır. Allah (c.c) yolunda yapılan birinci ve ikinci Habeş hicretine zevcesi kendisi gibi ilk Müslümanlardan olan Leyla bin-i Ebi Hasme hanımla birlikte katılmıştır. Mekke’den Medine’ye Ebu Seleme’den sonra ilk hicret edenler onlar olmuş, böylece iki hicreti birleştirmişlerdi.
Âmir b. Rebia bütün savaşlarda peygamberimizin yanında bulundu, onunla birlikte savaştı. Hz. Ömer’in şehit edilmesinden sonraki ilk günlerde vefat etmiştir.

Allah (c.c.) onlardan razı olsun.



==============


ABDULLAH B. CAHŞ (r.anh)

Abdullah b. Cahş’ın annesi peygamberimizin halalarından Ümeyme bint-i Abdülmuttalib’tir. Abdullah b. Cahş peygamberimizin halasının oğlu idi. İlk sıralarda Müslüman olmuştur. Allah (c.c.) yolunda yapılan ikinci Habeş hicretine katıldı. Mekke’ye döndükten sonra kadınlı erkekli bütün Cahş ailesi Medine’ye hicret etmiş, her iki hicreti üzerinde birleştirmiştir.
Abdullah b. Cahş Uhud’ta savaşırken elindeki kılıç kırılınca peygamberimiz ona bir hurma dalı uzatmış ve:
-Ey Abdullah! Al bununla savaş deyince hurma dalı keskin ve sağlam bir kılıç olmuştu. Şehid oluncaya kadar bu kılıçla savaştı. Bu mübarek kılıç Bağdat’ta Mutasım Billah döneminde bir Türk kumandan tarafından varislerinden iki yüz dinar altına satın alındı.
Abdullah b. Cahş orta boylu sık ve çok saçlı bir Zat-ı Muhterem idi.

Allah (c.c.) ondan razı olsun.



===========




EBU AHMED ABD. B. CAHŞ (r.anh)

Ebu Ahmed Abd b. Cahş, Abdullah b. Cahş’ın anne baba bir kardeşidir. Kardeşi gibi ilk sıralarda Müslüman olmuştur. Ailesiyle birlikte Medine’ye hicret etti.
Kendisi şair ve âmâ idi. Mekke’nin aşağısını yukarısını yol göstericisi, yedicisi olmadan dolaşırdı.

Allah (c.c) ondan razı olsun.

=======



HZ. CAFER B. EBU TALİB (r.anh)

Ve

ESMA Bint-i ÜMEYS (r.anha)

Hz. Cafer b. Ebu Talib peygamberimizin amcası Ebu Talib’in oğlu Hz. Ali’nin anne baba bir kardeşidir.
Hz. Cafer ilk sıralarda Müslüman oldu.
Babası Ebu Talib Kâbe’de, Hz. Ali’nin peygamberimizin sağ yanında namaza durduğunu görünce diğer oğlu Hz. Cafer’e:
-Haydi sende Amca Oğlunun sol tarafında namaza dur deyip Müslüman olmasına teşvik etmiş, O da peygamberimizle beraber namaz kılmıştı.
Hz. Cafer amcası Hz. Abbas’ın himayesinde büyümüştür. Allah yolunda yapılan ikinci Habeş hicretine hanımı ve ilk Müslümanlardan olan Esma bint-i Ümeys ile birlikte katıldı. Hayber savaşından sonra Habeşistan’dan Medine’ye hicret edip iki hicreti birleştirdi.
Peygamberimiz Hayber’den dönüşünde onu karşısında görünce:
-Ben hangisine daha çok sevineceğimi bilemiyorum. Hayber’in fethine mi yoksa Cafer’in gelişine mi? Buyurmuştu.
Hz. Cafer Habeş ülkesinde bulunurken Kureyş müşrikleri o aman henüz Müslüman olmuş olan ve Habeş necaşisinin yakında dostu olan Amr b. As’ı yanında pek çok hediyeler olduğu halde oradaki Müslümanları geri çevirmesi için göndermişlerdi.
Hz. Cafer necaşinin huzurunda yaptığı savunmada Amr b. As’ın haklarında yaptığı talep ve iddiaları çürütüp Müslümanların Habeş ülkesinde rahat ve emin olarak kalmalarını sağlamıştı.
Hz. Cafer Mu’te savaşında Zeyd b. Harise’den sonra sancağı devraldı. İki kolu kesilmesine rağmen sancağı bırakmadı ve öyle şehit oldu.
Peygamberimiz bu konuda:
-Şanı yüce Allah Cafer’in kesilen ik koluna karşılık cennette iki kanat ihsan buyurdu. Şimdi Cafer cennette o kanatlarıyla istediği gibi uçup durmaktadır haberini vermiştir.
Hz. Cafer yoksuları sever onlarla oturur konuşurdu. Yoksulları evine götürür evinde ne bulunursa yedirir içirirdi. Yoksullar için insanların en hayırlısı en verimlisi idi. Bu nedenle peygamberimiz ona Yoksullar babası lakabını takmıştı.
Hz. Cafer peygamberimize en çok benzeyenlerden birisiydi.

Allah (c.c.) onlardan razı olsun.


=============



MÂMER B. HÂRİS (r.anh)

Mâmer b. Hâris Cumah oğullarındadır. Annesi yine Cumah oğullarından Kuteyle bint-i Maz’un’dur.
Mâmer b. Hâris ilk Müslümanlardandır. Peygamberimiz Erkam’ın evine girmeden önce Müslüman olmuş, bütün savaşlarda peygamberimizin yanında bulunmuştur.
Mamer b. Haris Hz. Ömer’in halifeliği döneminde vefat etti.

Allah (c.c) ondan razı olsun.



==================




MUTTALİB B. EZHER (r.anh)

Ve

REMLE Bint-i AVF (r.anh)

Muttalib b. Ezher Zühre oğullarındandı. Annesi Muttalib oğullarından Bükeyre bint-i Abd. Yezid’tir.
Muttalib b. Ezher ilk sıralarda Müslüman oldu. Yanında eşi ilk Müslüman kadınlardan olan Remle bint-i Avf olduğu halde Allah (c.c) yolunda yapılan ikinci Habeş hicretine katılmış, orada vefat etmiştir.

Allah (c.c.) onlardan razı olsun.



=============




ÂMİR B. FÜHEYRE (r.anh)


Âmir b. Füheyre Ezd kabilesi içinde doğmuş zencilerden ve Tufeyl b. Abdullah’ın kölesiydi. Annesinin ismi Füheyre olduğundan annesinin ismiyle anılırdı.
Âmir b. Füheyre peygamberimiz Erkam’ın evine girmeden önce Müslüman olmuştur. O Mekke’li diğer korumasız Müslümanlara yapıldığı gibi dininden döndürülmek için müşriklerce çeşitli işkencelere uğratılırdı. Kendisi çok temiz itikatlı bir Müslüman’dı.
Hz. Ebu Bekir onu Tufeyl b. Abdullah’tan satın alıp azat etti. Âmir b. Füheyre bundan sonra Hz. Ebu Bekir’in koyunlarını gütmeye başladı.
Peygamberimiz Medine’ye hicret etmek üzere evinden çıkıp yanında Ebu Bekir olduğu halde Sevr mağarasına gizlendiğinde Hz. Ebu Bekir’in davarlarını mağara önüne kadar sürüp götürür, içeriye hem süt verir, hem de yanlarına gidip gelen Abdullah b. Ebu Bekir’in izlerini silip örterdi.
Peygamberimizle Hz. Ebu Bekir Medine’ye doğru yola çıktılarında o da yanlarındaydı. Böylece hicret sırasında üçüncünün üçüncüsü olma şeref ve mutluluğuna ulaştı.
Âmir b. Füheyre hicretin dördüncü yılında Bi’r-i Maûne faciasında müşrikler tarafından kuşatılarak şehit edilen Müslümanlar arasındaydı. Mızraklanarak şehit edildiğinde cesedi müşriklerin gözleri önde açıktan açığa göğe doğru ağır, ağır yükseltilmiş, görünmez olmuştu.


Allah (c.c.) ondan razı olsun.


=============

HÂTIP B. AMR (r.anh)

Hâtıp b. Amr Kureyş kabilesinin ileri gelenlerinden Süheyl b. Amr ile ilk Müslümanlardan Salît b. Amr’ın baba bir, anne ayrı kardeşidir.
Hâtıp b. Amr’ın annesi Esma bint-i Haris b. Nevfel’el Eşcaîdir.
Hâtıp b. Amr peygamberimiz Erkam’n evine girmeden önce ilk sıralarda Müslüman oldu. Allah yolunda yapılan birinci ve ikinci Habeş hicretine katıldı, ardından Medine’ye hicret ederek iki hicreti birleştirdi.
Hâtıp b. Amr Uhud savaşında bulunmuştur.

Allah (c.c) ondan razı olsun.



============




EBU HUZEYFE B. UTBE B. REBİA (r.anh)

ve

SEHLE Bint-i SÜHEYL B. AMR (r.anha)

Ebu Huzeyfe b. Utbe b. Rebia, Abd. Şems b. Abd. Menaf oğullarındadır. Annesi Fatıma bint-i Safvan’dır.
Ebu Huzeyfe peygamberimiz Erkam’ın evine girmeden önce ilk sıralarda Müslüman olmuş, zevcesi ilk Müslüman kadınlardan olan Sehle Bint-i Süheyl b. Amr ile birlikte Allah için Habeş ülkesine yapılan birinci ve ikinci hicretlere katılmış, sonrada Mekke’den Medine’ye hicret ederek iki hicreti birleştirmişlerdir.
Ebu Huzeyfe bütün savaşlarda peygamberimizin yanında bulundu. Hicretin on ikinci yılında Hz. Ebu Bekir’in halifeliği döneminde Yemâme savaşında şehit oldu.
Ebu Huzeyfe uzun boylu, güzel yüzlü, çifte dişli, şehla gözlü bir Zat-ı Muhterem idi.

Allah (c.c.) onlardan razı olsun.



========


VÂKID B. ABDULLAH (r.anh)


Vâkıd b. Abdullah peygamberimiz Erkam’ın evine girmesinden önce ilk sıralarda Müslüman oldu. Bütün savaşlarda peygamberimizin yanında bulundu. Hz. Ömer’in halifeliği döneminde vefat etti.

Allah (c.c) ondan razı olsun.



==============



ERKAM B. EBİL’ ERKAM (r.anh)

Erkam b. Ebil’Erkam Mahzum oğullarındadır. Annesi Huzaâlardan Ümeyme b. Abdülharis’tir.
Erkam b. Ebil’Erkam, Ubeyde b. Cerrah ve Osman b. Maz’un’un Müslüman olduğu gün Müslüman oldu. Neyi getirdiğini öğrenmek üzere peygamberimizin yanına gelmişti. Peygamberimiz onlara İslamiyet’i arz ve teklif etti, Kuran-ı Kerim okudu, İslam şeraitini anlattı. Onlarda Kuran’ın bir hidayet ve nur olduğunu şahadet ettiler.
Erkam b. Ebil’Erkam’ın oğlu Osman b. Erkam:
-Ben İslamiyet’te yedincinin oğluyumdur. Babam Erkam Müslüman olan yedi kişinin yedincisi idi demiştir.
Erkam b. Ebil’Erkam Kureyş kavminin en akıllı, en uzak görüşlü kişilerindendi.
Mekke’de Mekkelilerden ve onlar dışında Mekke’ye girecek olan diğer insanlardan zulme ve haksızlığa uğramış kimse bırakmamak,
Mazlumun hakkı geri alınana kadar zalime karşı mazlumlarla birlikte hareket etmek üzere ahitleşip, akitleşen,
Denizlerde bir kıl parçasını ıslatacak kadar su bulundukça,
Hira ve Sebir dağları yerlerinde durdukça ve üzerlerinde dağ tekeleri yayıldığı müddetçe bu ahit ve akitlerine bağlı kalacakları konusunda ant içen Hılfulfudûl ashabındandı.
Erkam b. Ebil’Erkam’ın evi Safâ tepeciğinin yanındaydı. Gelip geçeni eksik olmaz, bu nedenle girip çıkanı dikkat çekmezdi. Peygamberimiz bu evde gizlenir, halkı İslamiyet’e burada davet ederdi.
Ashap bu evde toplanır, peygamberimiz onlara bu evde kuran-ı Kerim okur ve öğretirdi.
Erkam b. Ebil’Erkam’ın evi Dar’ül İslam olarak anılırdı.
Peygamberimizin bu mübarek eve girmesi Müslümanlar arasında bir tarih başlangıcı yapılmış, İslam’a girenler Erkam’ın evinden önce ve sonra diye ikiye ayrılmışlardır.
Erkam b. Ebil’Erkam bütün savaşlarda peygamberimiz yanında bulundu. Hicretin elli beşinci yılında vefat etti. Cenaze namazını Sa’d b. Ebi Vakkas kıldırdı.

Allah (c.c) ondan razı olsun.



==================

 

[tersinim]

DAR-I İSLAM’A GİRİŞ


İslam tarihinde Dar-ı İslam diye de anılan Dar-ı Erkam Erkam b. Ebil’ Erkam’ın Safa tepeciğin yanında bulunan evi olup Kâbe’nin arsası, Haremi dahilinde idi.
Erkam b. Ebil’Erkam Müslüman olduktan sonra peygamberimiz müşriklerden sakınarak bu mübarek eve gelip gizlenir, yanına gelenleri İslamiyet’e orada davet ederdi. Peygamberimiz ve ashabı burada gizlice toplanırlar, burada topluca namaz kılarlardı. Yüce Allah (c.c) dinini halka açıklamasını emir buyurunca kadar üç yıl boyunca peygamberimiz peygamberlik işini gizlice yürütmüştür.
Peygamberimiz bu müddet içinde yanına gelen insanları Allah’ın birliğine inanmaya ve sadece Ona ibadet etmeye, Kendisinin de O’nun peygamberi olduğunu tasdike davet etmekle uğraşmış, birçok insanlar Dar-ı Erkam’da Müslüman olmuştur.
Dar-ı Erkam Dar-ı İslam olarak seçilirken Kâbe’ye yakın ve harem dahilinde oluşu, kalabalık bir çevrede bulunuşu, giren çıkanların pek belli olmayışı, halk ile temas kolaylığı nedenleriyle bizzat peygamberimiz tarafından seçilmişti.
Peygamberimizin Dar-ı Erkam’a giriş hadisesi ilk sıralarda Müslüman olanların Müslümanlığa giriş tarihlerinin tespitinde bir esas teşkil etmiştir. Resulallah aleyhisselam Dar-ı Erkama girmesinden önce veya sonra diye tarih düşüldü.
Peygamberimiz Hz. Ömer Müslüman oluncaya kadar burada kaldı. Hz. Ömer Müslüman olunca onun önerisi ve teşvikiyle çıkıldı.
Erkam b. Ebil’ Erkam daha sonra bu mübarek evi vakıf olarak kullanması için oğluna vasiyete bulundu. Bunun içinde bir vakfiye yazdırdı. Vakfiyesinde evinin Harem dahilinde bulunduğunu, bu nedenle dokunulmaz olduğunu, alınıp satılamayacağını ancak oturulup icarından yararlanılabileceğini belirtiyordu.
Bu gün Dar-ı Erkam yıkılıp arsası Harem arsasına katılmıştır.


=================





--------------- Ekleme ---------------



ÂKİL B. EBİ BÜKEYR (r.anh)
HALİD B EBİ BÜKEYR (r.anh)
ve
İYAS B. EBİ BÜKEYR (r.anh)


Âkil b. Ebi Bükeyr kardeşleri Halid, İyas ve Âmir ile birlikte peygamberimiz Erkamın evine girmeden önce ilk sıralarda Müslüman olmuşlardır.
Âkil b. Ebi Bükeyr’in ismi Gafil iken peygamberimiz Âkil’e çevirmiştir.
Ebi Bükeyr ailesi Mekke’deki evlerini kapatarak geride hiç bir kimselerini bırakmadan kadın erkek, çoluk çocuk Medine’ye hicret etmişlerdir.
Âkil b. Ebi Bükeyr katıldığı Bedir savaşında şehit düştü.
Kardeşi Hâlid b. Ebi Bükeyr Bedir ve Uhud savaşlarına katıldı. Reci faciasında şehit edildi.
İyas b. Ebi Bükeyr bütün savaşlarda peygamberimizin yanında bulundu.
Âmir b. Ebi Bükeyr bütün savaşlarda peygamberimizin yanında bulundu.

Allah (c.c) onlardan razı olsun.

==========


NUAYM (NAHHAM) B. ABDULLAH (r.anh)

Nuaym (Nahham) b. Abdullah Adiyy b. Kâ’b oğullarındandır. Annesi de Adiyy b. Kâ’b oğullarından Ebî Harb. Halef’in kızıdır.
Nuaym (Nahham) b. Abdullah ilk sıralarda Müslüman oldu fakat müşriklerden korkarak Müslümanlığını gizli tuttu.
Nuaym (Nahham) b. Abdullah Hudeybiye günlerinde peygamberimizin yanına hicret etti. Bundan sonra olan bütün savaşlarda peygamberimizin yanında bulundu.
Peygamberimiz onun hakkında:
-Cennete girince orada Nuaym’ın öksürüğünü işittim buyurmuş ona Nahham = Öksüren ismini vermiştir.
Nuaym (Nahham) b. Abdullah hicretin on beşinci yılında yapılan Yermük savaşında şehit olmuştur.

Allah (c.c) ondan razı olsun.


=============




HÂTIP B. HÂRİS (r.anh)

ve

ÜMMÜ CEMİL FATIMA Bint-i MÜCELLEL (r.anha)

Hâtip b. Haris Cumah oğullarından olup annesinin adı Kuteyle bint-i Maz’undur.
Hâtip b. Haris, Mâmer b. Haris’in baba anne bir kardeşidir.
Hâtip b. Haris ilk sıralarda Müslüman oldu. Allah yolunda yapılan ikinci Habeş hicretine kendisi gibi ilk sıralarda Müslüman olan zevcesi Ümmü Cemil Fatıma bint-i Mücellel ile katıldı ve orada vefat etti.
Zevcesi Ümmü Cemil Fatıma bint-i Mücellel ise Habeş ülkesinde doğan oğlu Abdullah’ı yanına alarak Hz. Cafer ile birlikte bir gemiye binerek Medine’ye hicret etti, iki hicreti birleştirdi.

Allah (c.c.) onlardan razı olsun.




===================


HATTAB B. HÂRİS (r.anh)
ve
FÜKEYHE Bint-i YESAR (r.anha)

Hattab b. Haris Cumah oğullarından olup annesi Kuteyle bint-i Maz’un’dur. Hattab b. Haris, Hâtip b. Haris ile Mâmer b. Haris’in baba anne bir kardeşidir.
Hattab b. Haris ilk sıralarda Müslüman oldu ve Allah yolunda yapılan ikinci Habeş hicretine zevcesi ilk Müslüman kadınlardan olan Fükeyhe bint-i Yesar ile katılmış ise de yolda vefat etmiştir.

Allah (c.c) onlardan razı olsun.



==============


SÂİB B. OSMAN (r.anh)

Saib b. Osman b. Maz’un b. Habib (Hubeyb) Osman b. Maz’un’un oğludur. Cumah oğullarından olup annesi Süleym oğullarından Havle bint-i Hakim’dir.
Saib b. Osman ilk sıralarda Müslüman olmuş Allah (c.c) yolunda yapılan ikinci Habeş hicretine babası ve amcaları ile birlikte katılmış, sonra Medine’ye de hicret ederek iki hicret birleştirmiştir.
Bütün savaşlarda peygamberimizin yanında bulundu. Peygamberimiz onu Buvat gazasına çıkarken Medine’de yerine vekil olarak bırakmıştı.
Saib b. Osman peygamberimizin ok atıcı ashabındandı. Hicretin on ikinci yılında Yemame savaşında yaralandı sonrada şehiden vefat etti.

Allah (c.c) ondan razı olsun.



===============



HÂLİD B. HIZAM (r.anh)


Halid b. Hizam, Hakim b. Hizam’ın kardeşi, Hz. Hatice’nin kardeşinin oğlu idi.
Annesi Ümmü Hakim Fahite bint-i Züheyr’dir.
Halid b. Hizam ilk sıralarda Müslüman oldu. Allah (c.c.) yolunda yapılan ikinci Habeş hicretine katılmışsa da yolda bir yılan tarafından sokularak vefat etmiştir.

Allah (c.c.) ondan razı olsun.




==============




ESVED B. NEVFEL (r.anh)

Esved b. Nevfel b. Hüveylid’in annesi Ümmü Leys bint-i Ebî Leys b. Müsafir’dir.
Bazı kaynaklarda annesinin Fürey’a bint-i Adiyy b. Nevfel olduğu kaydı vardır.
Esved b. Nevfel Hz. Hatice’nin kardeşin oğlu, Varaka b. Nevfel’inde amcasın oğlu idi.
Esved b. Nevfel ilk sıralarda Müslüman olup Allah (c.c) yolunda yapılan ikinci Habeş hicretine katılmıştır.

Allah (c.c) ondan razı olsun.




===============




AMR B. ÜMEYYE (r.anh)


Amr b. Ümeyye b. Haris’in annesi Âtike (Zeybep) bint-i Halid’tir.
Mekke’de ilk sıralarda Müslüman oldu. Allah (c.c) yolunda yapılan ikinci Habeş hicretine katıldı ve orada vefat etti.
Kaynaklar Recî seferine katılan ashaptan bir Amr b. Ümeyye’den bahseder. O, Amr b. Ümeyye Ed’Damrî’dir. Başka bir Amr b. Ümeyye’dir. Sadece isim benzerliği vardır.

Allah (c.c) onlardan razı olsun.



==============



YEZİD B. ZEM’A (r.anh)

Yezid b. Zem’a b. Esved’in annesi Kureybetülkübra bint-i Ebi Ümeyyedir ki peygamberimizin zevcelerinden, müminlerin annelerinden Ümmü Seleme’nin kardeşidir.
Yezid b. Zem’a ilk sıralarda Müslüman olmuş olup Allah (c.c.) yolunda yapılan ikinci Habeş hicretine katılmıştır.
Yezid b. Zem’a kureyşîlerin eşrafından, ileri gelenlerindendi. Kendisi cahiliye devrinde müşriklerin müşaviri, danışmanı konumunda idi. Müşrikler bir iş üzerinde karara varamayıp tereddüde düştüklerinde o işi Yezid b. Zem’a’ya arz ve havale ederlerdi. Yezid b. Zem’a o işi yapılmasına uygun görürse susar, uygun görmezse müdahale ederdi.
Yezid b. Zem’a Taif savaşı sırasında Cenah adlı sert başlı atını kontrol edemeyip Taif kalesinin dibine kadar yaklaşmıştı.
Taiflilere:
-Siz bana aman verinde sizinle konuşup aranızı bulayım dedi. Onlarda bunu kabul etmiş göründüler. Yezid b. Zem’a onlara doğru biraz daha yaklaşınca oklayıp şehit ettiler.

Allah (c.c) ondan razı olsun.


===================



EBÜRRUM B. UMEYR (r.anh)


Ebürrum b. Ümeyr’in annesi Rumiyye olup Mus’ab b. Umeyr’in baba bir kardeşidir.
Cahiliye döneminde ismi Abd. Menaf idi. Müslüman olunca bu ismini bıraktı.
Ebürrum b. Ümeyr Allah (c.c) yolunda yapılan ikinci Habeş hicretine katıldı. Sonra Medine’ye hicret ederek iki hicreti birleştirdi.
Ebürrum b. Ümeyr Uhud savaşında bulunmuştur.

Allah (c.c) ondan razı olsun.




=====================




KAYS B. ABDULLAH (r.anh)
ve
BEREKE Bint-i YESAR (r.anha)


Kays b. Abdullah Esed b.Huzeyme oğullarındandır. Kays b. Abdullah Benî Esedlerden Ubeydullah b. Cahş ve zevcesi daha sonra müminlerin annesi olacak olan Hz. Ümmü Habibe ile aralarında dadılık, süt annelik ilişkisi vardı.
Kays b. Abdullah ilk sıralarda Mekke’de Müslüman oldu. Allah (c.c) yolunda yapılan ikinci Habeş hicretine ilk sıralarda Müslüman olan kadınlardan zevcesi Bereke bint-i Yesar ile birlikte katılmıştır.

Allah (c.c) onlardan razı olsun.


============



FİRAS B. NADR (r.anh)


Firas b. Nadr b. Haris Abdüddar oğullarındandır. Annesi Zeyneb bint-i Nebbaş’el Temimî’dir.
Firas b. Nadr ilk sıralarda Müslüman olmuş olup Allah (c.c) yolunda yapılan ikinci Habeş hicretine katılmıştır.

Allah (c.c.) ondan razı olsun.



============




CEHM B. KAYS (r.anh)
ve
HARMELE (HUREYMİLE) bint-i ABD (r.anha)

Cehm b. Kays Abdüddar oğullarındandır. Annesi Rühey- me’dir.
Cehm b. Kays ilk sıralarda Mekkede Müslüman oldu. Allah (c.c) yolunda yapılan ikinci Habeş hicretine zevcesi ilk müslüman kadınlardan olan Harmele (Hureymile) Bint-i Abd (Abdüles- ved) hatunla birlikte katılmıştır.
Harmele hatundan Habeş ülkesinde biri kız diğer erkek iki evladı olmuştu, orada vefat etmiştir.

Allah (c.c) onlardan razı olsun.



==========



MUAYKIB B. EBİ FATIMA (r.anh)


Muaykıb b. Ebî Fatıma’el devsî el’Ezdî, Abd. Şems oğullarının müttefiki idi. Bazı kaynaklarda onun köle ve Ebu Uhayha Said b. As’ın azatlısı olduğu bildirilmektedir.
Muaykıb b. Ebî Fatıma Mekke’de ilk sıralarda müslüman oldu. Allah (c.c) yolunda yapılan ikinci Habeş hicretine katıldı, sonrada Medine’ye, peygamberimizin yanına hicret edip iki hicreti birleştirmiştir.

Allah (c.c) ondan razı olsun.



===============

ŞURAHBİL B. HASENE (r.anh)


Şurahbil b. Hasene’nin babası Abdullah b. Muta’ b. Amr’el Kindîdir. Analığı Hasene’ye nispet edilir. Hasene, Cumah oğullarından Mâmer b. Habib’in azatlı cariyesi ve Süfyan b. Mâmer’in zevcesi idi. Şurahbil, Hasene’nin öz oğlu değil evlatlığıdır.
Şurahbil b. Hasene Kureyşîlerin ileri gelenlerinden biri idi. İlk sıralarda müslüman olmuş, Alah (c.c) yolunda yapılan ikinci Habeş hicretine katılmış sonra da Medineye hicret ederek iki hicreti birleştirmiştir.
Pek çok savaşlarda peygamberimizin yanında bulunan Şurahbil b. Hasene hicretin on sekizinci yılında Şam Avenas taununda vefat etti.

Allah (c.c) ondan razı olsun.





=============



HÂRİS B. HÂLİD (r.anh)
ve
REYTA Bint-i HÂRİS (r.anha)



Haris b. Halid b. Sahr b. Âmir, Teym b. Mürre oğullarındandır. Annesi Yemenli bir kadındır.
Haris b Halid Hz. Ebu Bekir’in dayısının oğlu idi. Hz. Ebu Bekir’in annesi Ümmülhayr, Sahr b. Amir’in kızıydı.
Haris b. Halid ilk sıralarda Mekke’de müslüman oldu. Allah (c.c) yolunda yapılan ikinci Habeş hicretine ilk müslaman kadınlardan olan zevcesi Reyta bint-i Haris hatun ile birlikte katıldı. Hz. Ebu Bekir’de hicret etmek üzere yanlarındaydı. Kafile Birkülguma denilen mevkiye varınca Kâre kabilesinin seyyidi ve ulusu İbnüddugine ile karşılaştılar.
İbnüddugine Hz. Ebu Bekir’i tanıyor, onun kavmi için hayırlı bir kişi olduğunu biliyordu. Bu yüzden Onun başka bir ülkeye hicret edip gitmesini istemedi. Ona:
-Ey Kuhafenin oğlu! Sen kavmin içinde şerefli bir konumda olan hayırlı bir kişisin. Senin başka bir ülkeye gidip orayı yurt edinmen hiç doğru olmaz deyip yolundan çevirmek istedi.
Hz. Ebu Bekir’de ona:
-Ey İbnüddugine! Yanımda aile halkımdan bir zat vardır. Onu ve ailesini bırakamam. Beni geri çevirme konusunda sen bu özrümü kabul et dedi.
Bunun üzerine İbnüddugine:
-Ey Ebu Bekir! Bırak onu yüzü doğrultusunda gitsin sende kabilenin yanına dön dedi. Fakat Hz. Ebu Bekir Haris b Halid’i bırakmak istemedi. Bu nedenle:
-Ben senin şu söylediğini yaparsam yol arkadaşlık hakkını gözetmek nerede kalır? Ben onlarla birlikte yola çıkmış bir kişiyim dedi.
Hz. Ebu Bekir’in gerçekte geri dönmek istediğini ancak yol arkadaşlık hakkı için dönmediğini fark eden Haris b. Halid.
-Ey kız kardeşimin oğlu! Geri dönmen sana helaldir. İstersen geri dönüp git. Bende arkadaşlarımla birlikte yoluma devam edeyim dedi. Ebu Bekir geri döndü, Haris b. Halid ve arkadaşları yollarına devam ettiler, Habeş ülkesine vardılar.
Haris b. Halid’in Musa, Aişe, Zeynep ve Fatıma isimlerindeki çocukları Habeş ülkesinde doğdu.
Habeş ülkesinden Medine’ye hicret için dönerlerken yolda içtikleri sudan Haris b. Halid’in zevcesi Reyta Hatun ile çocukları öldüler.
Kaynaklardan bazılarının bildirdiğine göre yalnız Fatıma ismindeki kız çocuğu kurtulmuş, diğerleri ölmüştür. Yine bazı kaynaklara göre Haris b. Halid dışında sağ kalan olmamıştır.

Allah (c.c) onlardan razı olsun.


===============



AMR B. OSMAN (r.anh)

Amr b. Osman b. Amr, Teym b. Mürre oğullarındandır. Annesi Hind bint-i Beyya’dır.
Amr b Osman ilk sıralarda müslüman olmuş ve Alah (c.c) yolunda yapılan ikinci Habeş hicretine katılmış, Kadisiye savaşında şehit olmuştur.

Allah (c.c) ondan razı olsun.



=============



SELEME B. HİŞAM (r.anh)


Seleme b. Hişam b. Mugire, Mahzum oğullarındandır. Annesi Dubâa bint-i Âmir’dir.
Seleme b. Hişam peygamberimizin azılı düşmanlarından Ebu Cehil Amr b. Hişam’ın kardeşi, Halid b. Velid’in amca oğlu idi.
Seleme b. Hişam ilk sıralarda müslüman oldu. Allah (c.c) yolunda yapılan ikinci Habeş hicretne katıldı. Sonra tekrar Mekke’ye döndü. Mekke’ye dönünce Ebu Cehil tarafından yakalanıp hapsedildi. Dövülmek aç ve susuz bırakılmak gibi işkencelere uğratıldı. Bu durum Hendek savaşından sonrasına kadar devam edip gitmiş, Hendek savaşından sonra kaçıp Medine’ye, peygamberimizin yanına gelmiş ve ondan hiç ayrılmamıştır.
Seleme b. Hişam Hz. Ebu Bekir döneminde hicretin on dördüncü yılında Şam üzerine gönderilen orduya katılıp Mercüssuffer’de Rumlarla yapılan savaşta şehit olmuştur.

Allah (c.c) ondan razı olsun.



==========


HAŞİM B. EBİ HUZEYFE (r.anh)


Haşim b. Ebi Huzeyfe Mahzum oğullarından olup annesi Ümmü Huzeyfe bint-i Esed’tir.
Haşim b. Ebi Huzeyfe ilk sıralarda müslman olmuş Allah (c.c) yolunda yapılan ikinci Habeş hicretine katılmıştır.

Allah (c.c) ondan razı olsun.



==================




HEBBAR B. SÜFYAN (r.anh)


Hebbar b. Süfyan b. Abdülesed mahzum oğullarından olup annesi Âmir b. Lüey oğullarından Amr b. Abd. Vüdd’ün kız kardeşidir.
Hebbar b. Süfyan Mekke’de ilk sıralarda müslüman oldu ve Allah (c.c) yolunda yaılan ikinci Habeş hicretne katıldı. Daha sonra Medineye geldi. Ecnadeyn savaşında şehit olmuştur.

Allah (c.c) ondan razı olsun.


===========


ABDULLAH B. SÜFYAN (r.anh)


Abdullah b. Süfyan Mahzum oğullarından olup Hebbar b. Süfyan’ın anne baba bir kardeşidir.
Abdullah b. Süfyan Mekkede ilk sıralarda Müslüman oldu. Allah (c.c) yolunda yaılan ikinci Habeş hicretine kardeşi ile birlikte katıldı.
Abdullah b. Süfyan Yermük savaşında şehit olmuştur.

Allah (c.c) ondan razı olsun.


==================


MÂMER B. ABDULLAH (r.anh)

Mâmer b. Abdullah Adiyy oğullarından olup annesi Eş’arîlerden bir kadındır.
Mamer b. Abdullah Mekke’de ilk sıralarda Müslüman oldu ve Allah (c.c) yolunda yapılan ikinci Habeş hicretine katıldı. Medine’ye gelerek peygamberimizden ayrılmadı.
Mamer b. Abdullah veda haccında peygamberimizi traş etme şerefine kavuşmuştur.

Allah (c.c) ondan arzı olsun.



==========




ADİYY B. NADLE (r.anh)


Adiyy b. Nadle Adiyy oğullarından olup annesi bint-i Mes’ud b. Huzafedir.
Adiyy b. Nadle Mekkede ilk sıralarda müslman oldu. Allah (c.c) yolunda yapılan Habeş hicretine oğlu Numan ile katıldı ve orada vefat etti.

Allah (c.c) ondan razı olsun.



==========



URVE B. ÜSASE (r.anh)


Urve b. Üsase (Ebi Üsase) Adiyy oğullarından olup annesi Nabiga bint-i Huzeyme (Harmele) el Anezîdir.
Urve b. Usase Amr b. As’ın aynı anneden doğma kardeşi idi.
Urve b. Usase ilk sıralarda Mekkede Müslüman olmuş olup Allah (c.c) yolunda yapılan ikinci Habeş hicretine katılmıştır.

Allah (c.c) ondan razı olsun.


============





MES’UD B. SÜVEYD (r.anh)


Mesud b. Süveyd Adiyy oğullarından olup annesi Atike bint-i Abdullah’tır.
Abdullah b. Süveyd Mekkede ilk sıralarda Müslüman olmuş olup Allah (c.c) yolunda Medine’ye hicret eden yetmiş kişilik kafileye katılmıştır.
Mesud b. Süveyd Mu’te’de Rumlarla yapılan savaşta şehit olmuştur.

Allah (c.c) ondan razı olsun.


===========

 

[tersinim]

ABDULLAH B. HUZAFE (r.anh)


Abdullah b. Huzafe b. Kays Sehm oğllrından olup annesi Benî Haris b. Abd-i Menatlardan Temîme bint-i Hursandır.
Abdullah b. Huzafe Mekke’de ilk sıralarda müslüman oldu. Allah (c.c) yolunda yapılan ikinci Hebeş hicretine katıldı.
Peygamberimizin islama davet mektunumu İran Kisrasına götürüp teslim eden Abdullah b. Huzafe’dir.
Abdullah b. Huzafe Hz. Ömer’in halifeliği döneminde Rumlarla yapılan savaşta esir düştü. Hz. Ömer onun serbest bırakılması için Bizans kayzeri Kostantin’e mektup yazdı.
Abdullah b. Huzafe Hz. Osman döneminde vefat etmiştir.

Allah (c.c) ondan razı olsun.



================



KAYS B. HUZAFE (r.anh)

Kays b. Huzafe b. Kays, Sehm oğullarından olup Abdullah b. Huzafe’nin baba anne bir kardeşidir.
Kays b. Huzafe Mekke’de ilk sıralarda Müslüman oldu. Allah (c.c) yolunda yapılan ikinci Habeş hicretine kardeşi Abdullah b. Huzafe ile katıldı.

Allah (c.c) ondan razı olsun.


==============




HİŞAM B. AS (r.anh)


Hişam b. As b. Vail, Sehm oğullarından olup Amr b. As’ın küçük kardeşidir. Babası As b. Vail peygamberimizin azılı düşmanlarındandı.
Annesi Mahzum oğullarından Ümmü Harmele bint-i Hişam’dır.
Hişam b. As Mekke’de ilk sıralarda müslüman oldu. Allah (c.c) yolunda yapılan ikinci Habeş hicretine katıldı. Bir yanlışlık sonucu peygamberimizin müşriklerle anlaştığı haberini alınca Mekke’ye döndü. Peygamberimizin yanına, Medine’ye hicret etmek istedi ise de müşrikler ona engel olup Hendek savaşına kadar hapsettiler.
Hişam b. As Ecnadeyn savaşında Rumlarla kaharamanca savaştıktan sonra şehit olmuştur.

Allah (c.c) ondan razı olsun.



===============



EBU KAYS B. HÂRİS (r.anh)


Ebu Kays b. Haris b. Kays Sehm oğullarındandır. Annesi Benî Hadramîlerden Ümmü Veled idi.
Ebu Kays b. Haris Mekkede ilk sıralarda Müslüman oldu. Allah (c.c) yolunda yapılan ikinci Habeş hicretine katıldı. Daha sonra Medine’ye hicret ederek iki hicreti birleştirdi. Uhud ve ondan sonraki bütün savaşlarda peygamberimizin yanında bulunmuş, hicretin on ikinci yılında yapılan Yemâme savaşında şehit olmuştur.

Allah (c.c) ondan razı olsun.



=============



MAHMİYE B. CEZ’ (r.anh)


Mahmiye b. Cez’ b. Abd. Yagus Zübeydî Asgarlardan olup annesi Hind Havle bint-i Avf b. Züheyr b. Hamata’el Himyerîdir.
Mahmiye b. Cez’ Hz. Abbas’ın zevcesi Ümmül Fadl Lübâbe bint-i Hâris’in kardeşi idi.
Mahmiye b. Cez’ Mekke’de ilk sıralarda Müslüman oldu. Allah (c.c) yolunda yapılan ikinci Habeş hicretine katıldı. Daha sonra peygamberimizin yanına gelip Benî Mustalık gazvesine ve ondan sonraki bütün savaşlara katılmıştır.

Allah (c.c) ondan razı olsun.




==============





SÜFYAN B. MÂMER (r.anh)
ve
HASENE HATUN


Süfyan b. Mâmer b. Habîb Cumah oğullarından olup annesi Ümmül Veled’tir.
Süfyan b. Mâmer Mekkede ilk sıralarda Müslüman oldu ve Allah (c.c) yolunda yapılan ikinci Habeşi hicretine zevcesi Hasene hatun ile birlikte katıldı.

Allah (c.c) ondan razı olsun.




===========




SEKRAN B. AMR (r.anh)
ve

ÜMMÜLMÜMİNİN
Hz. SEVDE Bint-i ZEM’Â (r.anha)

Sekran b. Amr b. Abd. Şems’in annesi Hubba bint-i Kays b. Dübeys’tir.
Sekran b. Amr Mekke’de ilk sıralarda Müslüman oldu ve Allah (c.c) yolunda yapılan ikinci Habeş hicretine zevcesi ilk Müslüman kadınlardan olan Hz. Sevde bint-i Zem’â ile katıldı. Gâranik olayından sonra Mekke’ye dönmüş ve orada vefat etmiştir.
Daha sonra zevcesi Hz. Sevde bint-i Zem’â müminlerin annelerinden biri olma şerefine ermiştir.

Allah (c.c) onlardan razı olsun.


=================




MÂLİK B. ZEM’Â (r.anh)
ve

AMRE (UMEYRE) Bint-i SÂDİ (r.anha)


Malik b. Zem’â b. Kays. Abd. Şems Mekke’de ilk sıralarda müslüman oldu. Allah (c.c) yolunda yapılan ikinci Habeş hicretine zevcesi Amre (Umeyre) bint-i Sâdi b. Vakdan ile katılmıştır.

Allah (c.c) onlardan razı olsun.



=================



İBN. ÜMMÜ MEKTUM B. KAYS (r.anh)


İbn Ümmü Mektum b. Kays’ın ismi Abdullah veya Amr’dır. Annesi Ümmü Mektum Âtike bint-i Abdullah b. Ankese’dir.
İbn. Ümmü Mektum Hz. Hatice’nin dayısının oğlu ve âmâ idi.
İbn Ümmü Mektum Mekke’de ilk sıralarda Müslüman oldu. Kuran okutmak üzre Mus’ab b. Umeyr ile birlikte Medine’ye gitti.
Peygamberimizin mescidinde Bilâl-i Habeşî ile birlikte müzezzinlik ederdi.
Peygamberimiz savaşlara, seferlere çıkacağı zaman onu namaz kıldırmak üzere bazen Medine’de vekil bıraktığı olmuştur.
İbn. Ümmü Mektum âmâ olmasına rağmen savaşlara katılırdı. Son olarak Kadisiye savaşına katılmış, dönüşünde Medine’de vefat etmiştir.

Allah (c.c) ondan razı olsun.


==============


AMR B. HÂRİS (r.anh)


Amr b. Hâris b. Züheyr b. Ebî Şeddat’ın annesi Hind bint-i Mudarreb b. Amr’dır.
Amr b. Hâris ilk sıralarda Müslüman oldu ve Allah (c.c) yolunda yapılan ikinci Habeş hicretine katıldı, oradan Medine’ye hicret ederek iki hicreti birleştirdi.
Amr b. Hâris Bedir savaşında bulunmuştur.

Allah (c.c) ondan razı olsun.



===============




OSMAN B. ABD. GANM (r.anh)


Osman b. Abd. Ganm b. Züheyr Hilâl oğullarından olup annesi Bint-i Abd. Avfb. Abd. b.Haris bç Zühre’dir.
Osman b. Abd. Ganm, Abdurrahman b. Avf’ın halaoğludur.
Osman b. Abd. Ganm Mekke’de ilk sıralarda müslüman oldu. Allah (c.c) yolunda yapılan ikinci Habeş hicretine katılmış, daha sonra Hz. Cafer ile birlikte Medine’ye, peygamberimizin yanına gelmiştir.

Allah (c.c) ondan razı olsun.



=================




SA’D (SAİD) B. ABD. KAYS (r.anh)


Sa’d (Said) b. Abd. Kays b. Lekît Ümeyye oğullarındadır. Mekkede ilk sıralarda Müslüman olmuş, Allah (c.c) yolunda yapılan ikinci Habeş hicretine katılmış, Hz. Cafer’den önce Medine’ye peygamberimizin yanına gelmiştir.

Allah (c.c) ondan razı olsun.




===========



ABDULLAH B. HÜBEYB (r.anh)


Abdullah b. Hübeyb b. Üheyb Kinâne’lerdendir. Annesi Ümmü Nevfel b. Hüveylid b. Esed olup Hz. Hatice’nin kardeşinin kızıdır.
Abdullah b. Hübeyb Mekke’de ilk sıralarda müslüman oldu. Medine’ye peygamberimizin yanına hicret etmiş, Uhud savaşında şehit olmuştur.

Allah (c.c) ondan razı olsun.



=================



ABDURRAHMAN B. HÜBEYB (r.anh)


Abdurrahman b. Hübeyb b. Üheyb Kinâneler’den olup Abdullah b. Hüveyb’in anne baba bir kardeşidir.
Abdurrahman b. Hübeyb Mekkede ilk sıralarda müslüman oldu ve Medine’ye peygamberimizin yanına hicret etti. Uhud savaşında şehit oldu.

Allah (c.c) ondan razı olsun.


================





EBÛ SEBRE B. EBİ RUHM (r.anh)
ve

ÜMMÜ KÜLSÜM Bint-i SÜHEYL B. AMR (r.anha)

Ebu Sebre ilk sıralarda Mekke’de Müslüman oldu ve Allah (c.c) yolunda yapılan birinci Habeş hicretine yalnız, ikinci Habeş hicretine de zevcesi ilk sıralarda Müslüman olan Ümmü Külsüm Süheyl b. Amr ile birlikte katıldı. Sonra Medine’ye de hicret ederek bütün hicretleri üzerlerinde birleştirdiler.
Ebu Sebre bütün savaşlarda peygamberimizin yanında bulundu. Hz. Osman’ın halifeliği döneminde vefat etmiştir.

Allah (c.c) onlardan razı olsun.



==================



MIKDAD B. AMR (ESVED) (r.anh)


Mıkdad b. Amr b. Sâlebe’nin annesi Amr b. Sâlebe’den sonra Esved b. Abd. Yagus ile evlenmiş olup Esved b. Abd. Yagus’ta Mıkdat’ı oğul edindiğinden o Mıkdad b. Esved adıyla da anılır.
Mıkdad b. Amr Mekke’de ilk sıralarda müslüman olmuştur. Müslümanlığını açıklamaktan çekinmeyen yedi İslam mücahitlerinden olup Allah (c.c) yolunda yapılan ikinci Habeş hicretine katılmış, Medine’ye de hicret ederek iki hicreti birleştirmiştir.
Mıkdad b. Amr bütün savaşlarda peygamberimizin yanında bulundu. Ashabın sayılı okçularındandı.
Mıkdad b. Amr uzun boylu, esmer tenli, büyük ve geniş karınlı, çok saçlı, büyük gözlü, çatık kaşlı, ince burunlu, iri yapılı ve heybetli bir zat-ı Muhterem idi.
Mıkdad b Amr hicretin otuz üçüncü yılında vefat etmiştir. Cenaze namazını Hz. Osman kıldırdı ve Baki mezarlığına defnedildi.

Allah (c.c) ondan razı olsun.


=============


CUAYL B. SÜRÂKA (r.anh)

Cuayl b. Sürâka Damre’lerdendir. Damreler Abd. Menat b. Kinânelerin bir koludur. Bazı kaynaklarda Benî Gifarlardan ya da Salebîlerden olduğu yazılıdır.
Cuayl b. Sürâka Mekke’de ilk sıralarda müslüman oldu. Bedir dışındaki bütün savaşlarda peygamberimizin yanında bulundu. O’ndan hiç ayrılmadı.
Cuayl b. Süraka kısa boylu, çirkin görünüşlü bir zat idi. Bu nedenle kendisine Cuayl ( böceği) ismi verilmişti.
Fakat kendisi muhacirlerin fakirlerinden, iyi amelli, pek çok manevi güzellikleri üzerinde birleştirmiş bir zat-ı muhteremdir. Dış görünüşün fazla önemli olmadığının canlı örneği gibidir. Üzerinde topladığı faziletler nedeniyle peygamberimizin yanında çok kıymetli idi.
Resulallah onun hakkında:
-Varlığım kudret elinde olan Allah’a yemin ederim ki yer yüzü (kabile reisi olupta kötü halli kişileden olan) Uyeyne ve Akra gibi kimselerle dolup taşsa Cuayl b. Süraka onların tümünden daha hayırlıdır buyurmuştur.
Cuayl b. Sürâka Benî Kurayza savaşında bir gözünü kaybetmişti.

Allah (c.c) ondan razı olsun.

=================




YÂSİR B. ÂMİR (r.anh)


Yâsir b. Âmir b. Malik Mezhıc’lerin Malik b. Üded oğullarındandır.
Yâsir b. Âmir kerdeşleri Hâris ve Mâlik ile diğer kardeşlerini aramak için Yemen’den Mekke’ye gelmişlerdi. Hâris ile Mâlik Yemen’e dönmüş Yâsir ise Mekke’de kalıp Ebu Huzeyfe b. Mugire’nin andlaşmalısı olmuş, o da onu kadın kölesi Sümeyye bint-i Huyyat (Hubat) (Hubbat) ile evlendirmişti. Ammar b. Yâsir doğurunca Ebu Huzeyfe Sümeyye hatunu azat etmiştir.
Yâsir’in Sümeyye hatundan Ammar’dan başka Abdullah isminde bir oğlu daha oldu.
Yâsir b. Âmir ailesi Ebu Huzeyfe’ye bağlılıklarını devam ettirdiler, yanından ayrılmadılar.
Yâsir b. Âmir Mekke’de ilk sıralarda Müslüman oldu. Kendisi hanımı ve oğulları en ağır işkencelere uğratıldılar. Yâsir b. Âmir işkenceler altında Müslüman olarak can verdi.
Yâsir b. Âmir Allah yolunda can veren ilk İslam şehididir.

Allah (c.c) ondan razı olsun


==============



SÜMEYYE Bint-i HUYYAT (HUBAT) (HUBBAT) (r.anha)


Sümeyye bint-i Huyyat (Hubat) (Hubbat) Mahzum oğullarından Ebu Huzeyfe’nin kölesi idi. Ebu Huzeyfe onu anlaşmalısı Yasir b. Âmir ile evlendirdi. Bu evllilikten Amr ismindeki oğlu olunca azat edildi.
Sümeyye hatun Mekke’de ilk sıralarda Müslüman olmuştur. En ağır işkencelere uğratılan fakir ve korumasız Müslümanlardandı. Kendisi çok yaşlı ve zayıftı.
Bir gün işkencelerden işkencelere uğratılırken Ebu Cehil ona Lat ve Uzza putlarına dönmesini, girdiği yeni dini terk etmesini söyledi. Fakat Sümeyye hatun kabul etmedi. Bunun üzerine Ebu Cehil kargısını önüne saplayarak onu şehit etti.
Sümeyye hatun Allah (c.c) yolunda şehit edilen ilk Müslüman kadındır.
Sümeyye hatun yaşlı, zayıf ve korumasız olmasına rağmen Müslümanlığını açıklamaktan çekinmeyen, bu uğurda işkencelerden işkencelere uğratılmayı göze alan yedi İslam mücahidinden birisi olma şerefine de erişmiştir.

Allah (c.c) ondan razı olsun



==========


AMMAR B. YÂSİR (r.anh)


Ammar b. Yâsir, Yâsir b. Âmir’in Sümeyye hatundan olan ilk oğludur. Peygamberimizin Erkam’ın evine girmesinden sonra Müslüman olanların ilklerindendir.
Ammar b. Yasir Dar-ı Erkamın önünde bulunan Süheyb b. Sinan’a rastlayınca:
-Ey Süheyb! Sen bu konuda ne yapmak istiyorsun? Diye sordu.
Sübeyb’te ona:
-Ey Ammar! Sen bunu bana niçin sordun? Ya sen ne yapmak istiyorsun? Diye cevap verdi.
Ammar’da:
-Şu kapının ardında bulunan Muhammed’in yanına girip söylediklerini dinlemek istiyorum dedi.
Onun bu sözleriyle rahatlayan Süheyb:
-Ey Ammar! Bende öyle yapmak istiyorum dedi.
Beraberce peygamberimizin yanına girdiler. Peygamberimizi onlara Kuran-ı Kerim okudu, İslamiyeti arz ve teklif etti. İkisi de hemen Müslüman oldular. Fakat o dönemlerde müslümanlar müşriklerce takip edilmekte, yakalananlar ağır işkenceler uğratılmaktaydı. Bu nedenle akşam oluncaya kadar bekledikten sonra gizlice çıktılar.
Ammar b. Yâsir müslüman olduğunu açıklamaktan çekinmeyen ilk yedi İslam mücahidinden birisidir. Evini mescit haline getirip namaz kılan Müslümanların da ilkiydi.
Geceleri evine kapanır, uzun müddet ibadetle meşgul olurdu.
Allah’ın (c.c) azabından korkar, rahmetini umardı.
Onun bu hareketi Kuran-ı Azimüşşanda şöyle öğülür:
“-Yoksa o Ahiret azabından korkarak Rabbinin rahmetini umarak gecenin ıssız saatlerinde secdeye kapanır, kıyamda durur bir halde tâat ve ibadet eden kimse gibi midir?
De ki; hiç bilenle, bilmeyen bir olur mu?
Ancak temiz akıl sahipleridir ki bunları hakkıyle düşünürler.” (Zümer-9)
Ammar b. Yasir sık sık peygambermize ziyaret ederdi. O gelip yanına girmek için izin istediğinde peygamberimiz onu sesinden tanır:
-O Ammar’dır. Ona izin veriniz der, yanına gelince de:
-Ey yaratılışından pak olan, güzel amelleriyle daha güzelleştirilip paklaştırılan, hoşlaştırılan merhaba! Hoş geldin, sefalar getirdin diyerek iltifatlarda bulunurdu.
Ammar b. Yasir cennetin kendilerine kavuşmayı özlediği üç sahabiden birisiydi.
O insanların en uzun susanı, en az konuşanı idi.
Ammar b. Yasir bütün savaşlarda peygamberimizin yanında bulundu, Ona canla başla hizmet etti.
Hicretin otuz yedinci yılında Hz. Ali’nin yanında olduğu halde Sıffin savaşında şehit olmuştur.
Ammar b. Yâsir uzun boylu, esmer tenli, yerinde duramayan hareketli bir Zat idi. Gözlerinin siyahı biraz kırmızı, omuzlarının arası genişti. Başının en tepesindeki saçları dökülmüştü. Ağaran saçlarının rengini boyayıp değiştirmezdi.
Allah (c.c) ondan razı olsun.


==========



ABDULLAH B. YÂSİR (r.anh)


Abdullah b. Yâsir Ammar b. Yâsir’in anne baba bir kardeşidir.
Abdullah b. Yâsir ilk sıralarda Müslüman oldu. Kendisi anne, baba ve kardeşi gibi Mekke’de korumasız, fakir ve zayıf müslümanlardan olduğundan müşriklerce çeşitli işkencelere uğratılmış olup anne ve babası gibi müslüman olarak can vermiştir. Aynı ailenin üçüncü şehididir.
Allah (c.c) ondan razı olsun.


===============



UTBE B. GAZVAN (r.anh)


Utbe b. Gazvan b. Câbir Mekke’de ilk sıralarda Müslüman oldu ve Allah (c.c) yolunda yapılan ikinci Habeş hicretine katıldı. Oradan Mekke’ye döndü ve hemen Medine’ye hicret ederek iki hicreti birleştirdi.
Bütün savaşlarda peygamberimizn yanında bulundu. Ashabın sayılı okçularındandı. Hz. Ömer onu Basra valiliğine tayin etmiştir. Hicretin onyedinci yılında Basrada vefat etti.
Utbe b. Gazvan uzun boylu ve güzel yüzlüydü. Gözlerinin akı biraz kırmızıya çalardı.

Allah (c.c) ondan razı olsun.

==============



SÜHEYB B. SİNAN (SÜHEYB-İ RUMİ) (r.anh)


Süheyb b. Sinan’ın annesi Temim oğullarından Selma bint-i Kaîd b. Mehid’tir.
Süheyb b. Sinanın babası ve amcası Kisra’nın Übülle valisiydi. El Cezire ve Musul yakınlarındaki bir karyede oturmaktaydılar.
Bu karye Rumlar tarafından baskına uğrayıp yağmalanmış, henüz bir çocuk olan Süheyb’te esir edilerek götürülmüş Rumların arasında büyümüştü. Bu nedenle Arapçası biraz Rumcaya çalardı.
Büyüdüğü yerin Denizli’nin Tavas ilçesi olduğu rivayet edilir.
Büyüyünce Rum efendileri onu Kelb kabilesinden birine sattılar. Satın alan onu Mekke’ye getirip tekrar satışa çıkardı. Mekke’nin tanınmış kişilerinden Abdullah b. Cüd’an da satın alarak azat etti.
Bazı eserlerde Süheyb b. Sinan’ın ailesi ve çocukları kaynak gösterilerek; onun esir edildikten sonra satılmadığını, kendisi çocukluktan kurtulup büluğ çağına erince Rumların yanından kaçarak Mekke’ye geldiğini, Abdullah b. Cüd’an’ın antlaşmalısı olarak Mekke’de kaldığını bildirmektedir.
Süheyb b. Sinan nübüvvet gelmeden öncede peygamberimizle tanışır, görüşürdü. Bu nedenle peygamberimizi çok yakından ve iyi tanımaktaydı.
Peygamberimizin yeni bir din getirdiğini duyunca yanına gitmeye ve ne getirdiğini öğrenmeye karar verdi. Peygamberimiz o sıralarda Dar-ı Erkamdaydı.
Dar-ı Erkamın kapısı önünde Ammar b. Yasir ile karşılaştı. İkisi de peygamberimizin yanına gitmeye niyetlenmekte fakat ortam şartları nedeniyle niyetlerini gizlemekteydiler. Sonunda birbirlerini teşvik edip cesaretlendirerek peygamberimizin huzuruna girdiler. Peygamberimiz onlara Kuran-ı Kerim okudu, islamiyet’i arz ve teklif etti. Onlarda hemen müslüman oldular. O gün akşama kadar Dar-ı Erkamda peygamberimizin yanında gizlendiler. Akşam olunca da gizlice çıktılar.
Süheyb b. Sinan Ammar b. Yasir gibi müslümanlığını açıklamaktan çekinmeyen ilk yedi mücahitten birisiydi. Mekke’de Allah (c.c) yolunda uğratıldıkları ağır işkencelere sabredip katlanan mümin ve Müslümanlardandı.
Süheyb b. Sinan nesi var, nesi yoksa Mekke’de müşriklere bırakarak peygamberimizin arkasından Medine’ye hicret etti. Ona Kûba köyünde varıp kavuştu.
Peygamberimiz onun her şeyini Mekke’de müşriklere bırakıp ardı sıra Medine’ye nicret ettiğini duyunca:
-Ya Ebu Yahya! Satış kârlı çıktı, satış kârlı çıktı buyurdu. Mekkede müşriklere bırakmak zorunda kaldığı malı ve mülküne karşılık Allah’ın (c.c) onu çok daha güzel bir şekilde ödüllendireceği müjdesini verdi.
Süheyb b. Sinan bütün savaşlarda peygamberimizin yanında bulundu. Ondan hiç ayrılmadı.
Hicretin otuz sekizinci yılında Medine’de vefat etmiş olup, Baki mezarlığına defnedilmiştir.
Süheyb b. Sinan orta boylu, kızıl benizli, çok saçlı bir Zat-ı Muhterem idi.
Allah (c.c) ondan razı olsun.


=================


MUS’AB B. UMEYR (r.anh)


Mus’ab b. Umeyr Abdüddar oğullarından olup peygamberimizin soyu ile soyu Kusayy b. Kilab’ta birleşir.
Mus’ab b. Umeyr’in annesi Hunas bint-i Malik’tir.
Mus’ab b. Umeyr peygamberimizin Dar-ı Erkamda halkı İslam’a davet ettiğini işitince hemen yanına gelip ilk sıralarda Müslüman oldu, ancak Müslümanlığını annesinden ve kavminden korkarak gizli tuttu. Gizli, gizli peygamberimizin yanına gider gelirdi. Fakat müşriklerden Osman b. Talha onun namaz kıldığını görünce gidip kavmine ve annesine haber verdi. Onlarda Mus’ab’ı tutup hapsettiler. Allah (c.c) yolunda yapılan birnci Habeş hicretine katılıncaya kadar serbest bırakmadılar.
Musab bir müddet sonra Habeş ülkesinden Mekkeye geri geldi. Fakat gerek ailesinin, gerekse kavminin baskısına dayanamayarak ikinci Habeş hicretine de katıldı. Böylece her iki Habeş hicretini birleştirme şerefine erdi.
Peygamberimiz onu İbn. Ümmü Mektum ile Kur’an öğretmeni ve imam olarak Medine’ye gönderdi. Böylece Medine’ye ilk hicret eden Müslümanlardan biri olma şerefine de nail oldu.
Mus’ab b. Umeyr İslam için her çeşit zorluklara katlanır, her türlü fedakârlıkları yapmaktan çekinmezdi.
Bu konuda Hz. Ali derki:
-Ben Medine’de Resulallah ile birlikte mescide oturuyordum. Yanımıza Mus’ab b. Umeyr geldi. Kendisinin üzerinde yamalı bir deri hırkadan başka bir şey yoktu. Dabaklanmamış bir koyun postunu elbise diye üzerine almıştı. Resullah onu böyle görünce gözleri yaşardı ve şöyle buyurdu.
-Bakınız şu yiğite ki Allah (c.c) onun kalbini nurlandırdı da o anne ve babası arasında sizin görmediğiniz yiyecek ve içeceklerin en iyileriyle beslenmekte olduğunu görüp dururken Allah (c.c) ve Resulünün sevgisi ona onların hepsini bıraktırdı.
Sonra Resulallah Mus’ab’a dönerek:
-Ey Mus’ab! Ben seni Mekke’de gördüğüm zaman senden daha ince elbise giyen, senden daha güzel ve uzun saçlı yiğit yoktu. Şimdi sen bir hırka içinde saçı başı karma karışık bir haldesin buyurdu.
Mus’ab Müslüman olmadan önce her türlü nimetler içinde yüzüyordu. O gün ise yamalı bir derinin içinde bulunuyordu.
Yine bu konuda Âmir b. Rebia da:
-Mus’ab b. Umeyr Müslüman olduğu günden Uhud’ta şehit düştüğü güne kadar benim dostum ve arkdaşımdı. Biz birbirimizden hiç ayrılmazdık. Habeş ülkesine yapılan her iki hicrette bizimle birlikte yola çıkmıştı. Kafile içinde benim yol arkadaşımdı. Ben onun kadar güzel huylu ve onun kadar aykırı davranışı az bir kimse görmedim demiştir.
Mus’ab b. Umeyr Bedir ve Uhud savaşlarında peygamberimizin yanında bulundu. Uhud savaşında şehit oldu. Defnedilirken bir kefen bezi bulunamadı da üzeri ızhır otuyla kaplanıp öyle defnedildi.
Abdurrahman b. Avf (r.anh) onun bu halini imrenip durmuştu.
Musab b Umeyr orta boylu, ince derili, güzel ve uzun saçlı olup Mekke delikanlılarının en yakışıklısı idi. Anne ve babası onu çok severdi. Çok zengin olan annesi ona elbisenin en incesi ve en güzelini giydirirdi.
Musab b. Umeyr Mekkelilerin en güzel koku sürünen genci idi. Ayakkabıları da Hadrami diye anılan en iyi cins ayakkabılardı.

Allah (c.c) ondan razı olsun.



===============


ŞEMMAS B. OSMAN B. ŞERİD (r.anh)


Şemmas b. Osman Mahzum oğullarındandır. Şemmas’ın asıl ismi Osman olup yüzünün güzelliği ve parlaklığı nedeniyle Şemmas (Güneş gibi parlak) diye anılmıştır.
Şemmas b. Osman’ın annesi Abd. Şems oğullarından Safiyye bint-i Rebia’dır.
Şemmas ilk sıralarda Mekke’de müslüman oldu ve Allah (c.c) yolunda yapılan ikinci Habeş hicretine katıldı, sonrada Medine’ye hicret ederek iki hicreti üzerinde birleştirdi.
Bedir ve Uhud savaşlarında peygambermizin yanında bulundu.
Uhud savaşında Müslümanlar dağılınca peygamberimizin yanından ayrılmayan, Onun için ölümü seve seve göze alan sahabilerden birisiydi. Peygamberimiz sağa sola dönüp baktıkça bütün gücüyle savaşan Şemmas’ı görürdü. Bir ara peygamberimiz müşrikler tarafından kuşatılınca Şemmas vücudunu peygamberimize siper yaptı ve vurularak yere düştü.
Peygamberimiz onun bu husustaki fedakârlığı hakkında:
-Uhud günü Şemmas’ı kendime bir siper ve kalkan olarak buldum buyurmuştur.
Şemmas b. Osman Uhud günü ağır yaralı olarak Hz. Ümmü Seleme’nin evine getirldi. Hiç bir şey tatmadan bir gün ve bir gece yaşadıktan sonra şehîden vefat etti. Uhud şehitliğine defnedildi.

Allah (c.c) ondan razı olsun.


================

EBÛ MUSA’L’EŞ’ARİ (r.anh)


Ebu Musa Abdullah b. Kays Eş’arî’lerdendir. Eş’arî’lerin yurdu Yemen’dir.
Ebu Musa’l’eş’arî’nin annesi Zabya bint-i Vehb. B.Akk’tır. Bazı kaynaklarda annesinin Tayyibe bint-i Vehb b. Atik olduğu yazılıdır.
Ebu Musa’l’eş’arî ailenin en küçüğüydü. Peygamberimizin ortaya çıktığı haberi Yemen’de duyulunca ağabeyleri Ebu Bürde ve Ebu Rühm ile yanlarında kavimlerinden elli üç kişi olduğu halde muhacir olarak peygamberimizin yanına gitmek üzere gemi ile yola çıktılar. Fakat çıkan ters bir rüzgâr onları Habeş ülkesine götürdü. Hz. Cafer ve arkadaları Habeş necaşisinin yanında bulunuyorlardı. Necaşi onları koruyup kollamakta, çok iyi davranmaktaydı.
Cafer b. Ebu Talib onlara:
-Bizi buraya resulallah göndermiş ve bize burada bir müddet oturmamızı emretmiş bulunmaktadır. Sizde burada bizimle birlikte oturunuz dedi.
Gelen Eş’arîler diğer muhacirlerle birlikte bir müddet Habeş ülkesinde oturdular. Sonra Necaşi onları bir gemiye, Cafer b. Ebu Talib ve arkadaşlarını diğer bir gemiye bindirerek peygamberimizin yanına gönderdi.
Hayber fethedildiği sıralarda Resulallah’ın yanına ulaştılar. Resulallah onlara Hayber fethinde bulunmamış olmalarına rağmen ganimetten pay ayırdı, bir şeyler verdi. Halbuki Resulallah Hayber’in fethinde bulunmayan hiç kimseye ganimetten pay vermemişti.
Bazı insanlar sonradan gelen bu gemi halkına:
-Biz hicrette sizleri geçmiş bulunmaktayız diyorlar, bir bakıma onları küçük görüyorlardı. Bunlardan biri de Hz. Ömer idi.
Hz. Cafer’in hanımı Esma bint-i Umeys peygamberimizin zevcesi müminlerin annelerinden Hz. Hafsa bint-i Ömer’e ziyarete gittiğinde kızının yaınında bulunan Hz. Ömer onu göstererek:
-Ya Hafsa! Yanında bulunan şu kadın kimdir? Diye sordu.
Hz. Hafsa’da:
-O Cafer b. Ebu Talib’in zevcesi Esma bint-i Umeys’tir. O Habeş ülkesinden gelen mıuhacirlerdendir dedi.
Bunun üzerine Hz. Ömer Esma bint-i Ümeysi bir parça küçümseyerek:
-Hâ! Şu Habeşle ilgili olan, şu denizci kadın ha dedi.
Hz. Hafsa’da:
-Evet! O tavsif ettiğindir dedi.
Bunun üzerine Hz. Ömer Esma bint-i Ümeyse dönerek:
-Bizler muhakkak ki hicrette sizleri geçmiş, hicret yönünden bizler sizlerden daha yükseklerde bulunmaktayız. Bunun için bizler Resulallaha sizlerden daha layık ve daha yakınızdır dedi.
Hz. Ömer’in bu sözleri Esma bint-i Ümeys’i kızdırdı.
Hz. Ömer’e dönerek:
-Vallahi ey Ömer! İş senin söylediğin gibi değildir. Sizler Resulullah’ın yanında bulunuyordunuz da o açlarınızı doyuruyor, cahillerinizi vaazlar ve öğütler vererek yetiştiriyordu. Sizler onun koruması ve etekleri altındaydınız.
Bizler ise din yolunda uğradığımız düşmanlıklar yüzünden yurdumuzdan ayrılıp, en uzak yerlere Habeş yurtlarına düşmüştük. Oralarda türlü eziyetler, sıkıntılar çektik. Pek çok şeylerden mahrum kaldık. Bu da ancak Allah (c.c) ve Resulünün, Allah’ın (c.c) ve Resulünün hoşnutluğunu kazanmak için göze alınmıştı.
Vallahi ey Ömer! Ben şu dediğini Resulallah’a söyleyeceğim ve şu sözlerinin doğru olup olmadığını Ona soracağım. Vallahi ben bu hususta ne yalan söylerim, ne yalana tenezzül ederim, ne de alacağım cevaba kendimden bir şeyler katıp çoğaltırım dedi.
O sırada bir rastlantı olarak peygamberimiz yanlarına geldi. Esma bint-i Ümeys onu görünce çok sevindi.
Peygamberimize Hz. Ömer’in sözlerini haber verdi.
Peygamberimiz:
-Ey Esma! Sen bu konuda karşılık olarak ona ne söyledin? Diye sordu. Esma’da Hz. Ömer’e söylediklerini nakletti. Bunun üzerine peygamberimiz:
-Ey Esma! Bu hususta O bana sizlerden daha layık ve yakın değildir. Onun ve arkadaşlarının bir hicreti ve bir hicret sevabı vardır. Siz gemi halkının ise iki hicreti ve iki hicret sevabı vardır. Sizin ecriniz iki keredir. Siz hem Necaşi’nin ülkesine hicret ettiniz, hemde yanıma hicret ettiniz buyurdu.
Eş’arilerde bu çifte hicretin şerefinden nasiplenmiş mutlu topluluklardan biridir.
Ebu Musa’l’eş’arî kendisini ibadete vermiş çok oruç tutan çok namaz kılan dünyadan yüz çevirmiş; ilimle, ameli birleştirmiş, dünyaya aldanmamış bir zat-ı Muhterem idi.
Peygamberimizin azatlılarından Mesruk’un bildirdiğine göre:
-İlim peygamberimizin ashabından şu zatlara:
Ömer b. Hattab’a
Ali b Ebu Talib’e
Abdullah b. Mes’ud’a
Übeyy b. K’âb’a
Muaz b. Cebel’e
Zeyd b. Sabit’e
Ebüdderdâ’ya
Ve
Ebu Musa’l’eş’arî’ye varır dayanır.
Kadılarda dörttür. Onlarda:
Ömer b. Hattab,
Ali b. Ebu Talib,
Zeyd b. Sabit,
Ve
Ebu Musa’l’eş’arî’ dir demiştir.
Ebu Musa’l’eş’arî son derece güzel ve gür sesli olup ashabın içinde Kuran-ı Kerimi en güzel okuyanı ve fıkıh ilminde en üstünlerinden birisi idi. Ashab arasından ondan daha güzel, daha gür sesli olanı yoktu.
Peygamberimiz birisinin Kur’an okuduğunu duyunca:
-Şu Kuran okuyan kimdir? Diye sordu. Yanındakiler:
-O Ebu Musa’l’eş’arî Abdullah b. Kays’tır dediler.
Bunun üzerine Resulallah aleyhisselam okunan kuranı bir kere daha hayranlıkla dinledikten sonra:
-Muhakkak ki Ebu Musa’ya Davud ailesinin mizmarla- rından (nefes borusu, hançerelerinden) bir mizmar verilmiştir buyurdu.
Ebu Musa’l’eş’arî son derece edebli ve hâyâlı bir kişi idi. Uyurken üzerinin açılmasından korkarak elbisesi ile uyur, gece karanlığında evinde yıkanırken Rabbinden hâyâ eder, edeb yerlerini kapalı tutmaya çalışırdı.
Ebu Musa’l’eş’arî Hz. Ali ile Muaviye b. Ebu Süfyan arasındaki anlaşmazlıkta Hz. Ali’nin hakemi idi.
Ebu Musa’l’eş’arî zayıf ve kuru, kısa ve köse bir zattı.

Allah (c.c) ondan razı olsun.


==================

 

[tersinim]

HZ. ABBAS B. ABDÜLMUTTALİB (r.anh)


Hz. Abbas b. Abdülmuttalib peygamberimizin amcasıdır. Yaşça peygamberimizden üç yaş büyüktür.
Hz. Abbas’ın annesi Hazrecîlerden Nüteyle bint-i Ceneb b. Küleyb’tir.
Hz. Abbas, Hz. Abbas’ın hanımı Ümmül Fadl ve kölesi Ebu Rafi peygamberimizin Allah’ın (c.c) emri üzerine en yakınlarını islamiyete davet ettikten, İslamiyet ev halkı içinde konuşulmaya başladıktan sonra Müslüman olmuştur.
Hz. Abbas ticaretle uğraşan zengin bir kişi idi. Pek çok serveti vardı. Fakat servetinin büyük bir kısmı kavmi içinde veresiyede dağınık dururdu. Hz. Abbas bu durumunu göz önüne alarak Müslümanlığını açıklamak istemedi, gizli tuttu. Müşriklerden yana göründü. Onun bu tutuma daha sonra İslamiyet açısında pek çok hayırlara vesile olmuştur.
Kendisi Haşim oğullarının yöneticisi idi. Akılda herkesten üstündü.
Nübüvvetten sonra onuncu yılda yapılan Akabe bey’âtinde
Peygamberimizin yanındaydı.
Peygamberimizin Müslüman olan Medineliler ile birlikte gitmeye niyetlendiğini öğrenince Medinelilerin karşılarına çıkmış ve:
-Ey Hazrecîler topluluğu! Bilirsinizki Muhammed bizdendir. O dostu da düşmanı da çok olan ulu ve şerefli bir kişidir.
Biz kendisini düşmanlarının, muhaliflerinin tecavüzünden koruduk ve koruyoruz. O kavmi arasında, memleketi içinde izzet ve şerefiyle emin bir surette yaşamaktadır.
Halbuki şimdi size katılmaya, sizinle birlikte gitmeye karar vermiş bulunuyor. O sizinle giderse bizim korumamız altından çıkıp, sizin korumanız altına girmiş olacaktır. Sizlerse bu konuda aht ve misak vermiş, Ona biat etmiş bulunmaktasınız.
Ona verdiğiniz sözü yerine getirebilecek ve muhalafet edip düşmanlık gösterenlerden kendisini hakkıyle koruyabilecek misiniz? Bunu hakkıyle ifa edebilecek misiniz?
Bunu hakkıyle yerine getirebilecekseniz ne âlâ?
Yok eğer Mekke’den çıktıktan sonra kendisini bırakıp hüsranla karşılaşmasına sebep olacaksanız şimdiden bu işten vazgeçiniz. Onu bırakınız, kendisi yine kavmi arasında ve yurdunda aziz ve emin bir surttte yaşasın demiş, kavmi içinde olduğu gibi Medine’de de korunup kollansın diyerek kesin himaye ve yardım teminatı almadan peygamberimizin onlarla gitmesine razı olmamıştı.
Hz. Abbas peygamberimizin emriyle Mekke’de Mekke’nin fethine kadar Müslümanlığnı gizli tutmuş, Mekke’de olan bitenleri peygaberimize bildirerek İslam davasına büyük hizmetlerde bulunmuş, ayrıca hicret edemeyip Mekke’de kalmak zorunda kalan Müslümanlara da destek olmuştur.
Peygamberimizi Hz. Abası çok sever ve saygı gösterir, onun hakkında:
-Abbas bendendir bende Abbastanım. O benim amcamdır. Kişinin amcası babasının bir eşidir derdi.
Yine Onun hakkında:
-Kim Abbas’a eza ederse Bana eza etmiş olur buyurmuştu.
Hz. Abbas ashab-i kiram arasında da saygın bir mevkiye sahipti. Onlar Onun faziletini ikrâr ve tasdik ederler, mühim işilerini Ona danışırlar, Onun görüşünü almadan bir karara varmazlardı.
Peygamberimizin irtihalinden sonra kıtlık ve kuraklık sırasında Hz. Abbas’a tevessül edilerek yağmur duasına çıkılır:
-Ey Allah’ım! Bizler peygamberimizle tevessül ederek Senden niyazda bulunurduk da bize yağmurlar ihsan ederdin. Şu kişi peygamberinin amcasıdır. Şimdi de peygamberimizin amcasıyla tevessül ederek senden yağmur niyaz ediyoruz. Bize yine yağmur ihsan et diye dua eder ve yağmur ihsanında bulunurlardı.
Şanı yüce Allah (c.c) Hz. Abbas’ın yağmur duasını kabul buyurur, O’nun duasından sonra yapmurlar yapmaya başlayınca halk Ona ellerini sürer:
-Ey Harameynin suvarıcısı! Bu ihsan senin yüzü suyun hürmetinedir derler Ona teşekkür ederlerdi.
Ashab-ı Kiram hayvan üzerinde bulundukları zamanlarda Hz. Abbas’a rastlasalar ona olan hürmetlerinden dolayı hemen hayvanlarından inerlerdi.
Hz. Abbas Mekke’nin fethinde bulundu. Huneyn, Taif ve Tebük gazalarına katıldı. Hicretin otuz ikinci yılında Hz. Osman’ın halifeliği döneminde vefat etti.
Vefat edeceğini anlayınca yetmiş köleyi birden azat etmişti.
Hz. Ali ve üç oğlu Abdullah b. Abbas, Ubeydullah b. Abbas ve Kusem b. Abbas tarafından yıkandı.
Cenaze namazın Hz. Osman kıldırmış olup, Baki kabristanına, Haşim oğulları kabirlerinden birine defnedildi.
Hz. Abbas uzun boylu, ak ve nazik tenli, güzel yüzlü, iki bölüm örülmüş uzun saçlı, iri gövdeli, gösterişli ve heybetli, gür sesli bir zat-ı Muhterem idi.
Öyle gür sesli idi ki Medine otlaklarında yüksek bir yere çıkıp seslendiğinde sesini Medine’ye duyururdu.

Allah (c.c) ondan razı olsun.


======================


ÜMMÜLFADL LÜBÂBETÜLKÜBRÂ Bint-i HÂRİS (r.anha)


Ümmülfadl Lübâbetülkübrâ bint-i Haris peygamberimizin amcası Hz. Abbas’ın zevcesidir.
Annesi Zi Huleyl’el’Cüreşî’lerden Hind Havle bint-i Avf olup peygamberimizin zevcelerinden ve müminlerin annelerinden Hz. Meymune’nin kız kardeşi yani peygamberimizin baldızı ve Halid b. Velid’in halasıdır.
Hz. Abbas’ın Abdullah, Ubeydullah, Mâbed, Kusem ve Abdurrahman isimli erkek çocuklarıyla Ümmü Habib ismindeki kız evladı bu hanımından doğmuştur.
Ümmülfadl Medine’ye, peygamberimizin yanına geldikten sonra peygamberimiz ona sık sık ziyarete gider, bazen öğle uykusunu onun evinde uyuduğu olurdu.
Ümmülfadl hatun oğlu Kusem ile birlikte Hz. Hüseyin’i emzirmiştir.

Allah (c.c) ondan razı olsun.


================


EBÛ RÂFİ (r.anh)


Ebu Râfi Mısır Kıptîlerindendir. Kaynaklarda ismi Eslem, İbrahim, Hürmüz veya Salih olarak bildirilmektedir. Bunların dışında başka isimlerinin de olduğu rivayet edilir. Kendisi isimlerinden çok Ebu Râfi künyesiyle anılırdı.
Ebu Rafi Hz. Abbas’ın kölesiydi. Hz. Abbas onu peygamberimize hediye edince peygamberimiz hemen azat etmiş ve azatlı kölesi Selma hatunla evlendirmişti.
Selma hatun peygamberimizin Hz. Mariye’den olan oğlu Hz. İbrahim’in doğum ebesidir.
Ebu Râfi Hz. Abbas ve Ümmülfadl ile birlikte müslüman oldu. Bedir savaşından sonra Medine’ye hicret ederek peygamberimizin yanında oturdu. Bedir’den sonraki bütün savaşlarda peygamberimizin yanında bulundu.
Ebu Rafi marangozdu. Mescid-i Nebevinin acı ılgın ağacından üç basamaklı minberini o yapmıştır.
Peygamberimiz onu Ehl-i Beytinden kabul ederdi. Bu nedenle bir pay karşılığı zekat tahsil işini yapmasını engel olmuş:
-Ey Ebu Rafi! Biz Ehl-i Beytiz. Zekat ve sadaka bize helal değildir. Bir kavmin azatlısı o kavimden sayılır buyurmuştu.
Ebu Rafi Hz. Osman’ın veya Hz. Ali’nin halifeliği döneminde vefat etti.
Allah (c.c) ondan razı olsun.

=================

AMR B. ABESE (r.anh)

Amr b. Abese Halid b. Huzeyfe Süleymî olup annesi Remle bint-i Vakia’dır. Remle bint-i Vakia hatun Benî Gıfarlardandı.
Amr b. Abese Ebu Zerr’el’Gıfarî’nin aynı anneden olma kardeşidir.
Amr b. Abese peygamberimize peygamberlik verilmeden önce putlara tapmaktan yüz çevirmişti. Tapılan putların boş olduklarını görüyor, insanların putlara taparak nasıl bir dalâlet içine düştüklerini daha iyi anlıyordu. Onlar bir takım taşlara tapıyorlardı ki taptıkları o taşlar kendilerine ne yarar, nede zarar verebilirdi. Putlara tapmanın boşluğunu iyice anlayıp bilmişti. Fakat içinde yaşadığı evreninde bir yaratıcı tarafından yaratıldığını, tesadüfler sonucunda oluşamayacak kadar girift ve dengeli olduğununda farkındaydı.
Amr b. Abese işte o zaman Âlemleri Yaratan’ı aramaya başladı. Bu arayış sırasında Teyma halkından bir ehl-i kitaba rastladı. Ona:
-Ey kişi! Ben bir yere konduklarında yanlarında put bulunmayınca içlerinden birisi giderek dört taş gitiren, sonrada üçü ile tenceresi için ocak çatan, en yakışıklısı olan dördüncüsüne Tanrı diye tapan, oradan gideceği zaman da onu orada bırakan, her konduğu yerde bulduğu daha yakışıklı taşlara tapan kabile halkından bir kimseyim.
İnsana ne yarar ne de zarar veremeyen bir şeyi put edinmenin bâtıl ve boş dolduğunu sanıyorum. Eğer sen elinden geliyorsa beni daha hayırlısına kıvaluzla dedi.
Ehl-i kitapta:
-Ey doğru yola kılavuzlanmak isteyen kişi! Sen aradığını başka yerlerde arama. O senin hemen yanındadır. Mekke’de bir zat zuhur edecek, kavminin tapa geldikleri putlardan yüz çevirip halkı onlardan başkasına davet edecektir. Onun çıkışını gördüğün ya da duyduğun zaman sen Ona hemen tabi ol. Bu konuda kimse seni geçmesin. Çünkü o dinin üstününü getirecektir dedi.
O günden sonra Amr b. Abese Mekke yolunun üzerine oturur, deve üzerinde Mekke’den gelen kimselerin önlerini kesip:
-Mekke’de bildiklerimiz dışında her hangi bir haber var mı? Diye sorar, onlarda:
-Hayır yok derlerdi.
Yine bir gün Amr b. Abese Mekke yolunun üzerine oturmuş gelen gidenleri gözetlemekteydi. Deve üzerinde bir adam çıka geldi. Amr b. Abese hemen onu durdurarak:
-Ey kişi! Nereden geliyorsun? Diye sordu.
Deve üzerindeki adam:
-Ben Mekke’den gelmekteyim dedi.
Amr b. Abese her zamanki gibi:
-Mekke’de bildiklerimiz dışında bir haber var mıdır? Diye sordu.
Adamda:
-Evet vardır. Bir Zat zuhur etti de kavminin putlarına yüz çevirip halkı onlardan başkasına, tek bir İlaha imana ve ibadete davet ediyor dedi.
Bu haber üzerine Amr b. Abese hemen ev halkının yanına dönerek:
-Ben ne zamandır beklediğim haberi duymuş bulunmaktayım deyip hemen devesinin üzerine atladı, Mekke’nin yoluna tuttu. Mekkeye gelince devesini ıhdırdı, önüne gelen ilk kişiye Resulallah’ı sordu.
-O şimdi ortada yoktur, gizlenmiştir dediler.
Amr b. Abese:
-O niçin gizlenmiştir? Diye sordu.
Sorduğu kişilerde:
-Çünkü getirdiği yeni dinden dolayı kavmi ona karşı çok cüretli ve şiddetli davranmaktadır. Geleceleyin Kâbe’yi tavaf ettiği zaman dışında sen Onu görmeye kadir olamazsın dediler.
Bunun üzerine Amr b. Abese Kâbe kapısının önüne yatıp uyudu. Tehlil ve telbiye sesi duyunca hemen yerinden fırlayıp kalktı. Hem Ses Sahibi’nin yanına vardı, ona selam verdi. Sonrada:
-Ey tehlil ve telbiye getiren kişi! Sen kimsin ve nesin? Diye sordu.
Resulallah’ta:
-Ben Allah’ın (c.c) şu kavme göndermiş olduğu peygamberiyim buyurdu.
Amr b. Abese onun ne demek istediğini anlayamadı. Bu kez:
-Ey kişi! Peygamber ne demektir? Diye sordu.
Peygamberimiz:
-Peygamber Allah’ın (c.c) kulu ve resulü olan Zattır buyurdu.
Amr b. Abese:
-Ey kişi! Seni peygamber olarak kim gönderdi? Diye sordu.
Peygamberimiz:
-Beni yüce Allah (c.c) göndermiştir. Emrettiklerinin haberini bana Ruhulkudüs ile bildirmektedir dedi.
Amr b. Abese iyice meraklanarak:
-Ey kişi! Söyle bana! Yüce Allah (c.c) seni neyi emretmen için göndermiştir? Diye sordu.
Peygamberimizde:
-Beni Allah (c.c); bir olan Allah’a (c.c) eş ve ortak koşmaksızın ibadet etmek, putları kırıp atmak, akrabalara yardım etmek, kan dökmemek, yol emniyetini sağlamak gibi nice vazifelerle göndermiştir. Bu emirler yüce Rabbimin emirleridir buyurdu.
Amr b. Abese hemen:
-Ey Allah’ın (c.c) resulü! Sen ne güzel emirlerle gönderilmişsin. Ben sana ve getirdiklerini inandım ve iman ettim. Rabbimden getirdiklerini eksiksiz tasdik ediyorum. Uzat elini de sana biat edeyim dedi.
Resulallah elini ona doğru uzatınca Amr b. Abese hemen İslamiyet üzere biat edip, müslüman oldu.
Amr b. Abese bey’at ettikten sonra:
-Ey Resulallah! Gönderildiğin hususta yardımcıların var mıdır? Sana kimler yardım etmektedir? Diye sordu.
Resulallah:
-Şu anda yanımda Bana yardımcı olan bir hür ile bir köle vardır buyurdu.
Amr b. Abese biraz daha dikkatle bakınca Resulallah’ın gerisinde, karanlıklar içinde bekleşmekte olan iki kişi gördü. Onlar Hz. Ebu Bekir ile Bilâl-i Habeşîydi.
Bunun üzerine Amr b. Abese:
-Ey Resulallah! Bende iman etmiş bulunuyorum. Artık bundan sonra bende yarin ve yardımcınım. Sen bana yeterki emret. Yanında mı kalayım? Yoksa ev halkımın yanına mı döneyim. Ne buyurursun? Ne istersen yaparım dedi.
Reulallah’ta:
-Ey Amr b. Abese! Sen şu günde yanımda kalamazsın. Benim durumumu, Allah’tan (c.c) getirip tebliğ ettiğim şeylere karşı insanların tutumunu, Bana karşı nasıl katı ve sevimsiz davrandıklarını görmüyor musun?
Sen şimdi hiç durma, hemen ev halkının yanına dön. Onların yanında selametle otur. Benim gideceğim yere çıkıp gittiğimi işittiğin zaman yanıma gel. O zaman bana tabi ol buyurdu.
Bunun üzerine Amr b. Abese yurduna döndü. Fakat Resulallah hakkında soruşturmaktan, haberlerini almaktan da geri durmadı. Resulallah’ın Mekke’den Medine’ye hicret ettiğini duyuncaya kadar ailesinin yanında oturdu. Nihayet bir gün Yesrip’lilerden (Medine’lilerden) bir grup yanına geldi.
Amr b. Abese:
-Ey Yesripli kadeşler! Mekke’den yurdunuza hicret eden o Zat ne yapıyor? Diye sordu.
Yesriplilerde:
-Kavmi onu öldürmek istemiş fakat muvaffak olamamışlardır. Kavmi ile aralarında birbirlerine karşı tedbirler alma var. Halk ona doğru akın, akın koşmaktadır dediler.
Bunu üzerine Amr b. Abese hemen devesine binip Medine’ye geldi. Resulallah’ın huzuruna çıkıp:
-Ey Resulallah! Sen beni tanıdın mı? Diye sordu.
Resulallah’ta:
-Evet tanıdım. Sen Mekke’de yanıma gelip iman etmiş olan Süleymî’sindir. Sen bana şunları sormuştun. Bende sana şöyle şöyle cevaplar vermiştim buyurdu.
Amr b. Abese’de:
-Ey Resulallah! Her zaman olduğu gibi yine doğrulardansın dedi. Amr b. Abese Resulallahın yanından hiç ayrılmadı.

Allah (c.c) ondan razı olsun.


===================



EBÛ ZERR’EL’GIFARİ (r.anh)


Ebu Zerr’el’Gıfarî’nin asıl adı Cündüb b. Cünâde olup Gifar kabilesindendir. Annesi Remle bint-i Vakîa hatunda Benî Gıfarlardandı.
Ebu Zerr’el’Gıfarî ile Amr b. Abese aynı anneden doğma kardeş idiler.
Ebu Zerr’el’Gıfarî’de cahiliye devrinde putlara tapmaktan hoşlanmaz, Allah’a ibadet eder, Onu bir tanırdı.
Müslüman olduktan ve Medine’ye peygamberimizn yanına geldikten sonra yakın arkadaşlarına:
-Ben Resulallah Aleyhiiselama kavuşmadan üç yıl önce Rabbim beni ne yöne döndürürse o yöne dönerek namaz kılardım. Namaz kılışım Allah (c.c) için olurdu. Bu namazım yatsı namazı gibiydi. Gecenin sonu gelipte güneş üzerime vuruncaya kadar bir örtü gibi serilir kalırdım.
Yine Ebu Zerr’el’Gıfarî ashaptan arkadaşlarına:
-Ben kavmimin taptığı putlardan yüz çevirmiş bir kişiydim. Allah’tan (c.c) başkasını tapmıyordum demiştir.
Ebu Zerr Gıfarlara ait yurtta otururken Mekke halkından bir adam yanına gelip:
-Ey Ebu Zerr! Mekkede bir Zat zuhur etmiş olup senin dediğin gibi Lâ ilâhe illâllah diyor ve kendisinin peygamber olduğunu söylüyor diye haber vermişti.
Ebu Zerr yerinden fırlayarak:
-Şu söylediğin Zat kimlerdenmiş? Diye sordu.
Gelen kişi de:
-O Zat Kureyştendir diye cevap vermişti.
Ebu Zerrin kalbine Lâ ilâhe illâllah sözün duyunca İslam sevgisi düşüverdi. Ne zamandır arayıp durduğunu bulduğunu anladı. Hemen kardeşi Üneys’in yanına giderek:
-Ey Üneys! Sen hemen hayvanına bin ve Mekke vadisine doğru git. Kendisine gökten haber geldiğini söyleyen adamla konuş. Söylediklerini iyi dinleyip ezberle. Kendisi hakkında benim için bilgi edin. Haberini bana tez getir dedi.
Üneys peygamberimizle buluştu söylediklerni dinledikten sonra Ebu Zerr’in yanına geldi.
Ebu Zerr kardeşine:
-Ey Üneys! Ne yaptın, bana ne haber getirdin? Diye sordu.
Üneys:
-Ben Mekke’de senin ne zamandır üzerinde bulunduğun dinde bir Adama rastladım ki kendisini Allah’ın (c.c) gönderdiğini, Allah’ın (c.c) resûlü olduğunu söylüyor dedi.
Ebu Zerr:
-Sen bana halkın onun hakkında ne söylediğinden haber ver dedi.
Üneys:
-Halk onun kâhin, şair ya da sihirbaz olduğunu söylüyor. Fakat ben şair bir kişiyim. Şiirin her çeşidini bilirim. Onun söyledikleri şiir değildir. Onun söylediklerini şiirin her çeşidine tatbik ettim. Vallahi benden sonra ona şiir demeye kimsenin dili varmaz.
Ben kahinlerin sözlerini de dinlemiş bir kişiyim. Onun söyledikleri kahinlerin söylediklerinden değildir.
Vallahi O muhakkak Sadıktır. Kahinler ise muhakkak ki yalancıdır.
Ey kardeşim! Ben öyle bir Zat gördüm ki hayrı, iyiliği ahlakî faziletleri emrediyor, şerden kötülükten de sakındırıyor.
Onu ahlakî faziletleri emrederken ve öyle bir söz söylerken gördüm ki o söz şiir değildir dedi.
Ebu Zerr kardeşine:
-Ey Üneys! Ben senden daha üstün bir şair bilmiyorum. Gördüm ki sen o zatın söylediklerinin etkisinde kalmışsın. Sen bana bu hususta arzu ettiğim gönlüme şifa verir, müşküllerimi giderir bir haber getirmedin. Ben kendim gidip onu göreceğim dedi.
Üneys:
-Ey kardeşim! Sen onu görmeye git. Fakat gidersen Mekke halkından sakınıcı ol. Çünkü onlar Ona karşı son derecede kin besliyorlar. Ondan bahsedildiğinde suratlarını asıp duruyorlar. Taraftarlarına da işkencelere uğratıyorlar dedi.
Ebu Zerr hemen azık dağarcığını hazırladı, su tulumunu yükledi. Eline bir asa alıp yollara düştü, Mekke’ye ulaştı. Fakat Resulallah’ı şahsen tanımadığı gibi tanımadığı kimselere Onu sormayı da uygun bulmuyordu.
Mescidi Harama gelip zemzem kuyusunun başında oturdu. Orada ne yapacağını karar vermeye çalıştı.
Bu ara yanına birisi gelip ona:
-Şu adam her halde gariplerden bir gariptir dedi.
Ebu Zerr’de:
-Evet! Ben garip ve şu bulunduğum yere yabancı bir kişiyim dedi.
Yanına gelen kişi Hz. Ali b. Ebu Talip’ti. Fakat EbuZerr onun Hz. Ali b. Ebu Talip olduğunu bilmiyordu.
Hz. Ali Ebu Zerr’e:
-Madem ki garip ve yabancısın, hadi kalk, benimle birlikte bizim eve gel dedi.
Yol boyunca hiç bir şey konuşmadılar. Birbirlerinden haberleri olmadı. Ebu Zerr o gece Hz. Ali’nin evinde misafir oldu.
Sabah olunca Ebu Zerr evden çıkıp Resulallah’ı sormak üzere tekrar Mescid-i Harama geldi. Fakat kime sorduysa Resulallah hakkında bir bilgi vermedi. Akşam yaklaşınca Hz. Ali tekrar yanına gelip:
-Bu adam için daha yerini öğrenmek zamanı gelmedi mi? Diye sordu.
Ebu Zerr:
-Gideceğim yeri henüz öğrenemedim dedi.
Hz. Ali tekrar:
-O halde benimle bizim eve gel dedi.
Eve vardıklarında Hz. Ali Ebu Zerr’e:
-Ey kişi! Senin şuradaki işin nedir? Sen bu şehre ne için geldin? Diye sordu.
Ebu Zerr:
-Ben işim hususunda sana bilgi verebilirim. Yalnız işimi gizli tutacağına, işim hakkında bana kılavuzluk edeceğine söz vermen gerek dedi.
Hz. Ali:
-Ben senin istediğin sözü verir, istediğini yaparım dedi.
Bunun üzerine Ebu Zerr:
-Ben Gifarlardan bir adamım. Bize erişen haberlere göre burada bir Zat çıkmış kendisine gökten haberler geldiğini, peygamber olduğunu söylüyormuş. Onunla konuşmasını işittiklerini ezberleyip bana haberini getirmesi için kardeşimi göndermiştim. Fakat kardeşim gönlüme şifa verecek haberlerle gelmedi. Kardeşimin getirdiği haber gönlüme şifa vermediği için onunla kendim konuşmak üzere buraya gelmiş bulunuyorum dedi.
Hz. Ali:
-Sen geldiğine isabet ve akıllılık etmişsin. Senin şu yaptığın uzak görüşlü olmaktır. Muhakkak ki doğru yol üzerindesin. O haberini aldığın Zat Allah’ın (c.c) resulü olup, hak peygamberdir.
Sabaha çıktığımızda Ona ulaşmak için sen beni takip et. Fakat çok dikkatli ol. Ben senin için korkulacak bir şey görürsem ya ayakkabımı düzeltiyormuş gibi duvara doğru yönelir dururum, ya da su döküyormuş gibi yaparım. O zaman sen beni beklemeden burnunun doğrultusunda git.
Ben bir şey yapmadan geçer gidersem arkam sıra gel ve girdiğim yere sende gir dedi.
Ebu Zerr Hz. Aliyi takip etti. Hz. Ali onu peygamberimizin yanına götürdü.
Ebu Zerr yanına girince peygamberimizi:
-Eselâmü aleyke yâ Resulallah diyere İslam selâmıyla selamladı.
Peygamberimiz ona:
-Ey kişi! Sen kimsin? Diye sordu.
Bu Zerr’de:
-Ben gifar oğullarından bir adamım deyip ilave etti:
-Ya Muhammed! Sen insanları nelere davet ediyorsun?
Resulallah onun bu sorusuna karşılık:
-Bir ve şeriki olmayan Allah’a (c.c) imana ve putları inkâr etmeye ve gidermeye, benimde Resulallah olduğuma şehadet etmeye davet ediyorum buyurdu.
Ebu Zerr:
-Ey Muıhammed (a.s)! Davet ettiklerin ne güzel şeylerdir. Sen bana nasıl Müslüman olacağımı bildir dedi.
Peygamberimiz bildirince Ebu Zerr:
-Eşhedü en lâ ilâhe illallah ve eşhedü enne Muhammeden abduhü ve resûluhü diyerek şehadet getirdi.
O Müslüman olunca Resulallahın yüznde sevindiğinin belirtisi olarak bazı işaretler göründü. Sonra Ebu Zerr’e dönerek:
-Ey Ebu Zerr! Sen artık bizim kardeşimizsin. Fakat sen bu işi şimdilik Mekke’lilerden gizli tut. Memleketine dönüp git ve orada selametle otur buyurdu.
Fakat Ebu Zerr inançlarını gizlemeye uygun görmeyecek kadar açık yürekli ve cesur bir kişi idi.
Peygamberimize:
-Ya Resulallah! Şu müşrik kişiler batıl üzere oldukları halde dinlerini açıkladıkları, açıkça yaşadıkları halde biz hak üzerinde olduğumuz halde gizlememiz doğru olmaz. Ben dinimi açıklamak istiyorum dedi.
Resulallah onun yüzne endişe ile bakarak:
-Ey Ebu Zerr! Ben senin hakkında Mekkelilerden korkmaktayım. Onlar bizlere karşı son derece sert ve haşin davranan bir kavimdir. Seni öldürürler buyurdu.
Ebu Zerr kararlılıkla:
-Ey Resulallah ben öldürüleceğimi bilsem bile muhakkak bunu yapacağım dedi.
Onun bu isteğine karşılık Resulallah sustu ne yap, ne de yapma demedi. Yapmak itediği iş konusunda kararı Ebu Zerr’e bıraktı.
Bunun üzerine Ebu Zerr:
-Ey Resulallah! Seni hak dinle peygamber gönderen varlığım kudret elinde bulunan Allah’a (c.c) yemin ederim ki Mescid-i Haram’da, onların arasında Müslüman olduğumu haykıracağım. İslamiyeti açıklamadan yurduma dönüp gitmeyeceğim dedi.
Peygamberimiz yine ses çıkarmayınca Ebu Zerr müşriklerin Mescid-i Haram’da halkalanarak oturdukları, konuştukları Mescid-i Haramın yüksek yerlerinden birine çıkarak yüksek sesle:
-Ey Kureyş cemmati! Biliniz ki ben Allah’tan (c.c) başka ilah olmadığına Muhammed’in (a.s) Onun kulu ve resulü olduğuna şehadet ederim diye bağırdı.
Müşrikler ona doğru şaşkınlıkla bakarak:
-Şu adam muhakkak ki sapıtmış, aklını kaçırmıştır dediler. Bir kaçı yerlerinden silkinip kalkarken:
-Ey ahali! Yürüyünüz şu sapıtmışın üzerine diye bağırıp Ebu Zerr’in üzerine çullandılar. Onu öldüresiye dövdüler.
Bu bağırışmalara Abbas b. Abdülmuttalib koşup gelmişti. Kavminin bir Gifarîyi öldüresiye dövdüklerini görünce hemen Ebu Zerr’in üzerine kapanıp:
-Yazıklar olsun size diye bağırdı. Siz Gıfar kabilesinden olan bir adamı döve, döve öldürüyorsunuz ha! Onun Gıfar kabilesinden olduğunu, tüccarlarınızın Şam’a giden yolunun bu kabilenin yurdundan geçtiğini bilmiyor musunuz?
Ey Kureyş cemaati! Sizler tüccar insanlarsınız. Ticaret yolunuz şu öldürmek üzere olduğunuz adamın yurdundan geçmektedir. Eğer onu öldürürseniz Gıfarîler size yurtlarından geçirmezler. Ticaret yollarınızı kapatırlar. Sizler ticaret yolunuzun kesilip kapanmasını mı istiyorsunuz?
Müşrikler Abbas b. Abdülmuttalib’in bu haklı çıkışması üzerine Ebu Zerr’i bıraktılar, başından dağıldılar.
Ebu Zerr yüzü gözü morarmış, başı yarılmış bir halde peygambeimizin yanına geldi ve onun yanında sabahladı.
Sabah olunca yine Mescid-i Haram’a vardı. Bir gün önce yaptığı gibi yine yüksekçe bir yere çıkarak:
-Ey Kureyşiler! Bilinizki ben Muhammed’in (a.s) dinine girmiş bulunmaktayım. Eşhedü en lâ ilâhe illalllah ve eşhedü enne Muhammeden abduhü ve resulü diye bağırdı.
Kureyşilerden kimileri yerinden silkinip kalktılar. Ebu Zerr’in üzerine çullandılar. Onu öldüresiye dövmeye başladılar. Döve, döve yere serdiler. Abbas b. Abdülmuttalib yine koşup gelinceye kadar dövdüler. Onu öldü zannettiler. Abbas b. Abdlmuttalib kavmini bir kez daha azarlayıp çıkıştı ve öldü zannettiği Ebu Zerr’i peygamberimizin yanına götürdü.
Peygamberimiz onun içler acısı halini görünce:
-Ey Ebu Zerr! Ben seni şu yaptığın iş konusunda men etmemiş mi idim? buyurdu.
Ebu Zerr’de:
-Ey Resulallah! Bu kalbimde Allah (c.c) için bir istek idi. Bende onu yerine getirdim dedi.
Ebu Zerr iyileşinceye kadar Resulallah’ın yanında bulundu. İyileşince:
-Ey Allah’ın Resulü! İstediğini bana emret dedi.
Peygamberimizde:
-Ey Ebu Zerr! Emrin sana gelinceye imanını kabilene haber ver. Onlara İslamı tebliğ et. Ortaya çıkışımız haberi sana eriştiği zaman hemen yanına gel buyurdu.
Bunun üzerine Ebu Zerr:
-Ya Resulallah! Ben şimdi ev halkımın yanına döneceğim. Senin ortaya çıktığın haberi gelinceye kadar bekleyecek, o zaman yanına gelip sana katılacağım dedi.
Ebu Zerr yurduna dönünce Gazal seniyesinin aşağısında bir yere yerleşti.
Gazal seriyesi Herşa yolu üzerinde Huzâalara ait bir dağ üstü olup, bol kuyuları bulunan bir yerdir.
Herşa ile Cuhfe arasında üç vadi vardır. Kureyşilerin Şam ticaret yolu buradan geçmekteydi.
Ebu Zerr burada durur, Kureyş kafilelerin yolunu keser ve:
-Sizler Eşhedü en la ilahe illallah ve eşhedü enne Muhammeden abduhü ve resulü diyerek şehadet getirmedikçe kervan mallarınızdan hiç bir şeyi geri vermeyeceğim der, şehadet getirenlere mallarını iade eder, getirmeyenlerin mallarını ise iade etmez, yanında alıkordu.
Peygamberimiz Medine’ye hicret edinceye kadar böyle davranmakta devam etti.
Bedir, Uhud ve Hendek savaşlarından sonra Medine’ye peygamberimizin yanına geldi.
Ebu Zerr’el’Gıfarî ilimde Abdullah b. Mes’ud ile denk sayılır; zühdte, dünyadan yüz çevirmede, doğru sözlülük ve doğru özlülükte ise başta gelirdi.
Peygamberimiz onun hakkında:
-Ebu Zerr’den daha doğru sözlüsünü ne gök kubbesi gölgelemiş, ne de yer yüzü taşımıştır.
-İsa b. Meryemn zühdünü görmek isteyen Ebu Zerr’in zühdüne baksın
-Ebu Zerr’e Allah rahmet etsin. O yalnız başına yürür, yalnız başına ölür ve yalnız başınada haşr olur buyurmuşlardı.
Son hadiste belirtilenlerden birincisi Ebu Zerr’in Tebük seferinde Tebük’e kadar yalnız başına yürüyerek gitmesiyle gerçekleşmiştir.
İkincisi ise şöyle gerçekleşmiştir.
Ebu Zerr peygamberimizin vefatından sonra en çok hadis rivayet eden sahabilerden birisiydi.
Ebu Zerr orta cemrede oturup başına biriken halkın sorularını yanıtlar peygamberimizden duyduğu hadisleri onlara anlatırdı.
Onun bu tutumundan bazı kişiler rahatsız oldular ve hadis rivayet etmesini yasakladılar.
Yine böyle hadis rivayet ederken başına dikilen bir adam:
-Ey Ebu Zerr! Müminlerin emiri fetva vererek seni hadis rivayet etmekten men etmedi mi? Diye sordu.
Bunun üzerine Ebu Zerr:
-Sen benim üzerimde gözcü müsün? Diye sordu. Sonra boynunu işaret ederek:
-Keskin kılıcı şurama koysanız bende Resulallah Aleyhisselamdan işittiğim bir sözü siz kılıcı çalıncaya kadar rivayet edebileceğimi kanaat getirsem hiç tereddüt etmeden muhakkak o hadisi rivayet ederdim demişti.
Bir müddet sonra Ebu Zerr’el’Gıfarî Medine’nin dışında bulunan Rebeze denen mahalde ikamete mecbur bırakıldı. Oraya sürgün edildi.
Ebu Zerr burada otururken ölüm deöşeğine düştü. Yanında bulunan hanımı ağlamaya başladı.
Ebu Zerr ona:
-Ey hanımım! Sen niye ağlıyorsun? Diye sordu.
Hanımı da:
-Ey Ebu Zerr! Sen şu ıssız yerde ölüm döşeğine düşmüş bulunmaktasın. Eğer ölürsen elimde avucumda hiç bir şey yoktur. Seni saracak bir kefene bile sahip değilim dedi.
Bunu üzerine Ebu Zerr:
-Ey hanımım! Sen hiç ağlama! Bu konuda hiç üzülme. Resulallah bir gün bize sizden birisi kırlık, ıssız bir yerde vefat edecek, onun cenazesinde müminlerden küçük bir topluluk hazır bulunacaktır buyurmuştu. O mecliste bulunan kimselerden benden başka sağ kalan olmadı. Gördüğün gibi kırlık ıssız ve bir yerde ölmek üzereyim. Sen yolu gözetmeye bak. Söylediğim sözlerin doğru olduğunu göreceksin! Vallahi ben şimdiye kadar ne yalan söylemiş, nede söylediğim bir sözden ötürü yalanlanmış bir kimseyim dedi.
Kadıncağız umutsuzca başını sallayarak:
-Ey Ebu Zerr! Şu dediğin nasıl mümkün olabilir? Ben bunu nasıl umabilirim? Burası ıssız ve kırlık bir yerdir. Hac yolcularının ise ardı kesilmiş bulunmaktadır dedi.
Bunun üzerine Ebu Zerr:
-Ey hanımım! Sen benim dediğimi yap. Vefat edince cenazemi yolun ortasına koy. Muhakkak ki beni defnedecek bir grup müslüman gelecektir dedi.
Ebu Zerr vefat edince cenazesini çıkarıp yolun ortasına koydular. Bu sırada umre yapmak için Irak’tan içlerinde Abdullah b. Mes’ud’un bulunduğu küçük bir kafile çıka geldi. Yol üzerinde gördükleri cenaze önce onları korkuttu. Develer ürkünce az kalsın cenazeyi çiğniyorlardı.
Ebu Zerr’in hanımı bulunduğu yerden çıkıp:
-Bu Resulallah’ın sabahilerinden Ebu Zerr’in cenazesidir. O sizin geleceğinizi bize sağlığında bildirmişti. Onun gömülmesi hususunda bize yardım ediniz dedi.
Bunu duyan Abdullah b. Mes’ud hüngür, hüngür ağlamaya başlayarak:
-Ey yanımda bulunan kişiler! Dinleyiniz. Resulallah Aleyhisselam onun hakkında; Ey Ebu Zerr! Sen tek başına yürüyecek, tek başına ölecek, tek başına ba’s olunup diriltileceksin buyurmuştu. Muhakkak ki Resulallah her zaman doğru söylemiştir dedi.
Abdullah b. Mes’ud ve yanındakiler Ebu Zerr’in cenaze namazını kılıp defnettiler.
Cenazeden sonra Abdullah b. Mesud arkadaşların Tebük seferinde olanları anlattı.
Ebu Zerr dünyadan ve dünya mallarından yüz çevirmiş bir insandı. Şam valisi ona:
-Ey Ebu Zerr! Ben sana üç yüz altın dinar gönderiyorum Sen geçim işinde bu altınlardan yararlan diye haber ve altın göndermişti. Ebu Zerr bu altınları kabul etmemiş ihtiyacı olmadığını bildirip; ben fazla olan şeylerden korkarım demişti.
Yine zengin zat kendisine geçimlik vermek isteyince:
-Ey cömert kişi! Yanımızda sütünü içeceğimiz keçilerimiz, bizi taşıyacak bir merkebimiz, üzerimizdeki elbiseden fazla olarak bir de abamız var. Ben şu fazla olan abadan dolayı hesap vermekten korkmaktayım demişti.
Ebu Zerr’in en zengin olduğu dönemlerde iki dişi ve bir erkek merkebi ile bir miktar keçi ve bir kaçta yük devesi bulunmaktaydı.
Ebu Zerr’el’Gıfarî uzun boylu, esmer tenli, sık ve ak saçlı, aksakallı, iri yapılı, kuru ve zayıf bir Zat-ı Muhterem idi.

Allah (c.c) ondan razı olsun.

================

 

[tersinim]

ZİNNİRE HATUN (r.anha)


Zinnîre hatun Rum asıllı olup Mekke eşraflarından önde gelen bir müşrikin cariyesiydi.
Zinnîre hatun İslamiyet’in başlangıcında müslüman olmuş ilk Müslüman kadınlardandı. Kendisi Mekke’deki zayıf ve korumasız Müslümanlardandı.
Zinnîre hatun müşrikler tarafından tevhid dinini bırakıp kendi dinlerine döndürülmek istenen ve bunun içinde ağır işkencelere uğratılan kadın köleler arasında idi.
Ömer b. Hattab Müslüman olmadan önce üzerine yürüyüp boğazına sarılır; elleri yanlarına düşüp, öldü sanılıncaya kadar sıkar, sıkardı. Daha sonra Zinnîre hatun kendi kendine dirilir, bu kezde Ebu Cehil’in hışmına uğrardı.
Bir gün Ebu Cehil ona öyle şiddetli işkenceler uygulamıştı ki Zinnîre hatunun gözler kör oldu.
Onun kör olduğunu gören Ebu Cehil:
-Ey Zinnîre! Gördün mü? Lat ve Uzza gözlerini elinden aldı da seni kör etti dedi.
Zinnîre hatun:
-Ey Ebu Cehil! Hayır, vallahi bu söylediğin gibi değildir. Benim gözlerimi kör eden Lat ve Uzza değildir. Çünkü onlar iyilik ya da kötülük yapmaktan aciz birer taş parçalarıdır. Yarar ya da zarar vermeyi kadir olamazlar, onlar hiç bir şeyi göremezler.
Onlar kendilerine ne tapanları, ne de tapmayanları bilir. Şu başıma gelen ise semavi bir iştir. Benim Rabbim gözlerimi kör ettiği gibi geri vermeye, beni tekrar gördürmeye kadirdir dedi.
Zinnîre hatunun işkenceler sonucu kör olduğunu işiten diğer müşriklerden bazıları oraya gelmişler:
-Onun gözlerini kendilerini terk ettiği için Lat ve Uzza kör etmiştir demekteydiler.
Zinnîre hatun söylenenleri işitince:
-Allah’ın (c.c) Beyti üzerine yemin ederim ki şu kişiler yalan söylemektedirler. Lat Ve Uzza nihayet birer taş parçasıdırlar, ne yarar ne de zarar verebilirler dedi.
Ebu Cehil etraflarını toplanan müşriklere:
-Muhammed’in izi sıra giden şu akılsızlara şaşmaz mısınız? Eğer Muhammed’in getirdiği şey gerçekten hayırlı olsaydı biz Ona uymakta bunlardan önce davranır, muhakkak ki onları geçerdik. Şu aklı kıt Zinnîre’nin doğruyu bulmakta bizi geçeceğini mi zannediyorsunuz? Dedi.
O gece geçip sabaha çıkınca Yüce Allah (c.c) Zinnîre’nin gözlerini geri verdi, onu gördürdü.
Kureyş müşrikleri ona gözlerinin geri verildiğini görmeye başladığını işitince:
-Vallahi bu da Muhammed’in sihirlerinden bir sihirdir demekten kendilerini alamamışlardı.
Hz. Ebu Bekir Zinnîre hatunu satın alarak azat etti, müşriklerin işkencelerinden kurtardı.


Allah (c.c) ondan razı olsun.


==============



ÜMMÜ ÜBEYS HATUN (r.anha)


Ümmü Übeys hatun Zinnîre hatunun kızıdır. Abd. Şems oğullarından Kureyz b. Rebianın evcesidir. Oğlu Übeysten dolayı Ümmü Übeys lakabıyla anılmaktadır.
Kendisi Zühre oğullarından ya da Teym b. Mürre oğullarından birisinin cariyesiydi.
Ümmü Übeys hatun annesiyle birlikte İslamın Mekke’de çıktığı ilk dönemlerde Müslüman olmuştu. Kendisi Mekke’deki korumasız ve zayıf Müslümanlardan olup Allah (c.c) yolunda işkencelere uğradı. Ona Müslümanlıktan döndürmek için İslamın azılı düşmanlarından Eved b. Abd. Yagus işkence yapardı.
Ümmü Übeys hatunu da annesi gbi Ebu Bekir satın alıp azat etti. Onu müşriklerin işkencelerinden kurtardı.


Allah (c.c) ondan razı olsun.
===============



NEHDİYE HATUN (r.anha) ve KIZI

Nehdiye hatun Nehd b. Zeyd oğulları içinde doğan bir cariye idi. Abduddar oğullrından müşrik bir kadının kölesi olmuştu.
Müşrik sahibesi onun Müslüman olduğunu öğrenince işkence yapmaya başladı.
İşkence yaptıkça ona:
-Vallahi seni azdıranlardan Muhammed’in ashabından birisi satın alıp azat etmedikçe elimden kurtulamayacaksın derdi.
Nehdiye hatunun kızı da bu müşrik kadının eline düşmüştü.
Bir gün yine işkence yapıp dururken onlara:
-Vallahi sizi azat etmeyeceğim. İşkence yapıp duracağım dedi. Onun bu sözlerini oradan geçmekte olan Hz. Ebu Bekir duydu.
Müşrik kadına:
-Ey kadın! Sen şu yemininden vaz geç dedi.
Müşrik kadında:
-Ben yeminimden ancak senin onları satın alıp azat etmen şartıyla vazgeçerim. Onların itikatlarını bozanda sen ve senin gibiler dedi.
Bunun üzerine Hz. Ebu Bekir:
-Onların kurtulmalık akçelerini bana bildir dedi.
Müşrik kadın:
-Onların kurtulmalık akçeleri şu kadardır deyip bir miktar söyledi.
Hz. Ebu Bekir:
-Ben onları söyediğin miktara satın aldım ve azat ettim dedi.
Allah (c.c) onlardan razı olsun.

===============


LÜBEYNE HATUN (r.anh)


Lübeyne hatun Müemmel b. Habib b. Temim oğullarının cariyesi idi.
Lübeyne hatun Hz. Ömer b. Hattab’tan önce Müslüman oldu.
Ömer b. Hattab Müslüman olmadan önce sert, katı ve acımasız bir insandı. Zinnîre hatun ile beraber Lübeyne hatuna da işkenceler yapardı.
Zinnire hatun gibi Lübeyne hatununda boğazına sarılır, gözleri pörtleyinceye, yüzü morarıp kolları yanlarına düşünceye kadar sıkardı. Onu öldü sanıp bıraktıktan sonra Zinnire hatunun üzerine saldırırdı. Onunda boğazını iki kolları yanlarında düşünceye kadar sıkardı.
Ömer b. Hattab bir gün Lübeyne Hatuna o kadar çok işkence yaptı ki işkence yapmaktan yoruldu. Lübeyne hatunu dövmekten, boğazını sıkmaktan bıkıp, yorulunca:
-Ey Lübeyne! Ben seni dövmekten, boğazına sıkmaktan yorulduğum için bırakıyorum. Yoksa seni acıdığımdan değil dedi.
Bunun üzerine Lübeyne hatun:
-Ey Ömer! Eğer Müslüman olmazsan Allah da (c.c) sana şu bana yaptığın gibi yapacaktır dedi.
Hz. Ebu Bekir Lübeyne hatunuda satın alıp azat etti.

Allah onlardan razı olsun.


============

TULEYP B. UMEYR (r.anh)

Tuleyb b. Umeyr’in annesi peygamberimizin halalarından Erva bnt-i Abdülmuttalip’tir.
Tuleyp b. Umeyr peygamberimiz Dar-ı Erkam’a girdikten sonra müslüman oldu ve Allah (c.c) yolunda yapılan ikinci Habeş hicretine katıldı. Sonra Mekke’ye döndü, oradan Medine’ye hicret ederek iki hicreti birleştirdi. Bedir savaşında bulundu.
Hicretin onüçüncü yılında Rumlarla yapılan Ecnadeyn savaşında kahramanca savaşıp şehit oldu.
Tuley b. Umeyr şehit edildiğinde otuz beş yaşlarındaydı.

Allah (c.c) ondan razı olsun.




=============



ÜMEYNE (HÜMEYNE) bint-i Halef (r.anha)


Halid b. Said’in zevcesidir. Kocasıyla birlikte ikinci habeş hicretine katıldı.



Allah (c.c) ondan razı olsun.



=================


ÜMMÜLMÜMİNİN
HZ. ÜMMÜ HABİBE REMLE bint-i EBİ SÜFYAN (r.anha)


Kureyş kabilesinin İleri gelenlerinden Ebu Süfyan b. Harb’in kızıdır.
İlk sıralarda müslüman oldu. Kocası Ubeydullah b. Cahş le birlikte ikinci Habeş hicretine katıldı. Kocası Ubeydullah b. Cahş irtidat ederek Hıristiyan oldu ise de Ümmmü Habibe müslümanlığında sabit kaldı. Kocası ölünce peygamberimiz Onu zevceliğe almış olup, müminlerin annelerinden birisi olma şerefine ermiştir.

Allah (c.c) ondan razı olsun.


=================


SÜVEYBİT B. SA’D (r.anh)




İkinci Habeş hicretine katıldı. Hakkında daha fazla bilgi yoktur.


Allah (c.c) ondan razı olsun


===============


AMR B. CEHM (r.anh)


İkinci Habeş ülekesine yapılan hicrete katıldı. Hakkında daha fazla bilgi yoktur.

Allah (c.c) ondan razı olsun.


===============


HÜZEYME B. CEHM (r.anh)



Habeş ülkesine yapılan ikinci hicrete katıldı. Hakkında daha fazla bilgi yoktur.

Allah (c.c) ondan razı olsun.

===============








MUATTİB B. AVF (r.anh)



Habeş ülkesine yapılan ikinci hicrete katıldı. Hakkında daha fazla bilgi yoktur.

Allah (c.c) ondan razı olsun.


=================


MUHAMMED B. HATIB (r.anh)



Habeş ülekesine yapılan ikinci hicrete katıldı. Hakkında daha fazla blgi yoktur.

Allah (c.c) ondan razı olsun.


======================




HARİS B. HATIB (r.anh)


Habeş ülkesine yapılan ikinci hicrete katıldı. Hakkında daha fazla bilgi yoktur.

Allah (c.c) ondan razı olsun.



=================

CABİR B. SÜFYAN (r.anh)



Habeş ülkesine yapılan ikinci hicrete katıldı. Hakkında daha fazla bilgi yoktur.

Allah (c.c) ondan razı olsun.


================


CÜNADE B. SÜFYAN (r.anh)



Habeş ülkesine yapılan ikinci hicrete katıldı. Hakkında daha fazla bilgi yoktur.

Allah (c.c) ondan razı olsun.

================



OSMAN B. REBİA (r.anh)


Habeş ülkesine yapılan ikinci hicrete katıldı. Hakkında daha fazla bilgi yoktur.

Allah (c.c) ondan razı olsun.

==================








ABDULLAH B. HARİS (r.anh)



Habeş ülkesine yapılan ikinci hicrete katıldı. Hakkında daha fazla bilgi yoktur.

Allah ondan razı olsun.


======================


HARİS B. HARİS (r.anh)



Habeş ülkesine yapılan ikinci hicrete katıldı. Hakkında daha fazla bilgi yoktur.

Allah (c.c) ondan razı olsun.


=======================


BİŞR B. HARİS (r.anh)



Habeş ülkesine yapılan ikinci hicrete katıldı. Hakkında daha fazla bilgi yoktur.

Allah (c.c) ondan razı olsun.

===============


SAİD B. HARİS (r.anh)


Habeş ülkesine yapılan ikinci hicrete katıldı. Hakkında daha fazla bilgi yoktur.

Allah (c.c) ondan razı olsun.


====================


SAİB B. HARİS (r.anh)



Habeş ülkesine yapılan ikinci hicrete katıldı. Hakkında daha fazla bilgi yoktur.

Allah (c.c.) ondan razı olsun.


===================



ÜMEYR (İMRAN) B. RİAB (r.anh)


Habeş ülkesine yapılan ikinci hicrete katıldı. Hakkında daha fazla bilgi yoktur.

Allah (c.c) ondan razı olsun.


===================




NUMAN B. ADİYY (r.anh)


Habeş ülkesine yapılan ikinci hicrete katıldı. Hakkında daha fazla bilgi yoktur.

Allah (c.c) ondan razı olsun.


====================


ABDULLAH B. MAHREME (r.anh)


Habeş ülkesine yapılan ikinci hicrete katıldı. Hakkında daha fazla bilgi yoktur.

Allah (c.c.) ondan razı olsun.


=====================


ABDULLAH B. SÜHEYL (r.anh)



Habeş ülkesine yapılan ikinci hicrete katıldı. Hakkında daha fazla bilgi yoktur.

Allah (c.c) ondan razı olsun.


================



SA’D B. HAVLE (r.anh)


Habeş ülkesine yapılan ikinci hicrete katıldı. Hakkında daha fazla bilgi yoktur.

Allah (c.c) ondan razı olsun.

=================



AMR B. EBİ SERH (r.anh)



Habeş ülkesine yapılan ikinci hicrete katıldı. Hakkında daha fazla bilgi yoktur.

Allah (c.c) ondan razı olsun.


====================


İYAZ B. ZÜHEYR (r.anh)


Habeş ülkesine yapılan ikinci hicrete katıldı. Hakkında daha fazla bilgi yoktur.

Allah (c.c) ondan razı olsun.

====================


HARİS B. ABD. KAYS (r.anh)




Habeş ülkesine yapılan ikinci hicrete katıldı. Hakkında daha fazla bilgi yoktur.

Allah (c.c) ondan razı olsun.


==================


FATIMA BİNT-İ MÜCELLEL(MUHACCEL) (r.anha)



Fatıma bint-i Mücellel (muhaccel) hatun kocası Hatip b. Haris ile ikinci Habeş hicretine katıldı.

Allah (c.c) ondan razı olsun.


==================


AMİRE BİNT-İ SA’DİY (r.anha)


Amire bint-i Sa’diy hatun kocası Malik b. Zem’a ile birlikte ikinci Habeş hicretne katıldı.

Allah (c.c) ondan razı olsun.

=================


ÜMMÜLHAYR SELMA BİNT-İ SAHR (r.anha)


Ümmülhayr Selma bint-i Sahr hatun Hz. Ebu Bekir’in annesidir.
Ümmülhayr Selma hatun Hz. Hamza’nın müslüman olduğu, Hz. Ebu Bekir’in Mescid-i Haram’da halkı Allah’a (c.c) ve Resulüne imana davet etmesi üzerine müşrikler tarafından dövüle, dövüle yere serildiği, öldü diye evine getirildiği günün gecesinde Dar-ı Erkamda bulunan peygamberimizin yanına gidilip, Hz. Ebu Bekir’in:
-Ya Resulallah! Şu annem çocuklarına karşı çok şefkatli, sevgi dolu bir annedir. Sense çok mübarek bir insansın. Onun için Allah’a (c.c) dua ile kendisini islamiyete davet et. Belki Allah (c.c.) sayende onu cehennem ateşinden kurtarır demesi üzerine peygamberimiz:
-Ya Rabbi! Ümmülhayr’ı hidayet nasip eyle. Onu cehennem ateşinden azat eyle dua ettikten sonra:
-Ey Ümmülhayr! Sen Allah (c.c) ve resulüne iman et ve cehennem ateşinden kurtul buyurdu.
Ümülhayrda kelime-i şahadet getirerek müslüman oldu.

Allah (c.c) ondan razı olsun.



===============


HZ. HAMZA B. ABDÜLMUTTALİB (r.anh)


Nübüvvetin altıncı yılında peygamberimizi pek sevindiren, gül yüzünde güller açtıran diğer olay ise amcası Hz. Hamza’nın müslüman olmasıdır.
Hz. Hamza Ebu Bekir’in müşriklerce öldüresiye dövüldüğü, yüzünün dümdüz edildiği, kendisinden ümit kesilip öldü sanıldığı gün müslüman oldu.
Hz. Hamza peygamberimizden iki, bir başka rivayete göre de dört yaş büyüktü.
Ebu Leheb’in cariyesi Süveybe hatun önce Hz. Hamza’yı sonrada peygamberimizi emzirdiğinden o peygamberimizin hem amcası, hemde süt kardeşiydi.
Ebu Bekir’in öldüresiye dövülme olayından sonra peygamberimiz yanında bazı Müslümanlar olduğu halde Safa tepeciğinin yanına gelip oturmuştu.
Onun oraya gelip oturduğunu gören Ebu Cehil yanında Adiyy b. Hamra ve İbn.Asda’ olduğu halde gelip peygamberimize sövüp saymaya başladı.
Sövüp sayarken getirdiği hak dinini ayıplıyor, peygamberliğini küçümsüyor, peygamberimizin hiç hoşlanmadığı, en çok incindiği sözleri söyleyip duruyordu.
Peygamberimiz ise ona hiç bir cevap vermedi. İncinmiş ve üzgün bir halde evine gitti.
Abdullah b. Cüd’anın azaldı bir kadın kölesi Ebu Cehil’in peygamberimize söylediklerini duymuştu.
Ebu Cehil ise peygamberimizin oradan ayrılmasından sonra Kabe’nin yanında Kureyşilerin toplu olarak oturup sohbet ettikleri yere gitti ve orada bir kenara oturdu.
Hz. Hamza ise bir müddet önce ava gitmişti. Kendisi mahir bir avcı idi. Sık, sık avlanmaya giderdi. Hz. Hmza aynı zamanda Kureyş yiğitleri arasından en şerefli, en güçlü olanı; taşkınlığa, haksızlığa hiç dayanamayanı idi.
Hz. Hamza’da avdan ya da yoldan döndüğünde Kabe’yi tavaf etmeden, Hıcr mevkiinde oturan Kureyş ileri gelenleriyle konuşmadan evine gitmezdi.
Ebu Cehil peygamberimiz hakkında ileri geri konuştuğu, O’nu incittiği sonrada Hıcr mevkiine gelip oturduğu sırada avdan dönen Hz. Hamza Kabe’yi tavaf etmek ve Kureyş ileri gelenleriyle konuşmak üzere o tarafa doğru gelmekteydi.
Ebu Cehil’in peygamberimize söylediklerini duyan ve olup bitenlerin şahidi olan azatlı kadın köle onun geldiğini görünce karşı çıkıp:
-Ey Ümare’nin babası! Kardeşinin oğlu Muhammed’e (a.s) biraz önce Ebul hakem b. Hişam tarafından yapılan kötülüğü görmüş, söylediği çirkin sözleri duymuş olsaydın hiç dayanamaz da hemen karşı gelirdin.
Ebul Hakem kardeşinin oğlunu orada otururken bulup, Kendisine sövüp saydı. Hoşuna gitmeyecek sözler söyleyip, fena halde incitti. Sonrada dönüp gitti. Şimdi ise şurada oturmaktadır dedi.
Hz. Hazma kadından duydukları nedeniyle Ebul Cehil’e son derece öfkelendi. Yüce Allah (c.c) onun bu öfkesini hayra tebdil etti.
Hz.Hamza hemen; hiddetle Mescid-i Harama doğru yürüdü. Onu görenler selam veriyor, onunla konuşmaya çalışıyordu ama onun gözleri kimseyi görmüyordu.
Hz. Hamza Ebu Cehil’i Kureyşilerden bir cemaatin arasında oturur, onlarla sohbet ederken buldu. Hemen başucuna dikilip yayını Ebu Cehil’in kafasına şiddetle vurması bir oldu. Darbenin şiddetiyle Ebu Cehil’in kafası fena halde yarıldı. Hiddetini engel olamayan Hamza:
-Ey Ebul Hakem! Sen misin kardeşimin oğlunu sövüp sayan? İşte bende onun dinindeyim ve onun söylediklerini söylüyorum. Gücün yetiyorsa Ona yaptıklarını bana yapta göreyim diye bağırdı.
Ebu Cehil’in başının fena halde yarıldığını, kanlar aktığını gören Mahzum oğullarıdan bazı kişiler Hz. Hamza’ya karşı hemen silkinip kalktılar.
-Ey Ebu Ümare! Biz seni dininden dönmüş görüyoruz diye bağırdılar.
Hz. Hamza kükreyerek:
-Onun dininin gerçek olduğu bence belli olmuştur. Beni Ona tabi olmaktan kim men edebilir? Sizlerde şahit olunuz. Ben Muhammed’in (a.s) Resulallah olduğunu şehadet ediyorum. Onun söyledikleri hak ve gerçektir. Vallahi ben artık ondan ayrılmam. Eğer sözünüzde sadıklarsanız haydi bana engel olunuz da göreyim dedi.
Ebu Cehil’e Hamza’nın başına vurduğu yaydan çok söylediği sözler yaralamıştı. Onun gerçekten Muhammed’e (a.s) tabi olmasından korktu. Bütün bu söylediklerine kabile gayretinin neden olduğunu var saydı.
Bu nedenle alttan alarak:
-Ey Mahzum oğulları! Ebu Ümare’yi rahat bırakınız. Vallahi ben onun kardeşinin oğlunu çok kötü bir şekilde sövüp saymıştım. Ben onun bana yaptığı hareketi çoktan hak ettim. Bir amcanın kardeşinin oğlunu korumasından daha doğal ne olabilir? Onun size söylediği sözleri ancak bana çok kızgın olduğu için kabile gayretiyle söylemiştir dedi.
Hz.Hamza evine gelince Ona şeytan musallat oldu. Vesvese vermeye:
-Sen Kureyşin seyidi ulu kişisi idin. Şu atalarının dinini yeren, akıllarını akılsızlık sayan kişiye tabi olarak atalarının dinini bıraktın ha! Böyle yaparak hem kendini, hemde atalarını küçük düşürdün. Ölmek şu yaptığın şeylerden çok daha hayırlıdır diyerek kalbini, zihnini karıştırmaya, bulandırmaya başladı. Bütün bu yaptıklarından, söylediği sözlerden pişman olur gibi oldu. Bütün geceyi gözünü kırpmadan şüpheler, çalkantılar içinde geçirdi.
Sabah olmaya yakın bir zaman da yerinden doğrularak:
-Allah’ım (c.c)! Şu yaptığım şey doğru ise doğruluğunu kalbime tasdik ettir. İçimdeki şüpheleri çıkar at. Doğru değil ise bana doğru yolu göster. Bu yolu kalbime doğdur diye dua etti. Daha fazla dayanamayarak Kabe’ye gitti. Örtüsünün altına girip göğsünü Hakka açtı. Aynı duayı orada da yineledi. Daha sonrada peygamberimizin yanına geldi. Ona:
-Ya Muhammed (a.s)! Ey kardeşimin oğlu! Ben hâlâ şüpheler içinde bocalayıp durmaktayım. Bütün gece gözümü kırpmadan gerçeği arayıp durdum ama bulamadım. Ben öyle bir iş içine düştümki çıkış yolunu da bulamıyorum.
Ey kardeşimin oğlu! Senin bana bu konuda bir kaç söz söylemeni arzu ediyorum dedi.
Bunun üzerine peygamberimiz ona vaaz ve nasihatlerde bulundu. Kendisinin peygamber olduğunun delillerini, ahret azap ve nimetlerini anlattı. Onu azapla korkutup cennetle sevindirdi. Yüce Allah (c.c) kalbine imanı Resulallahın sözleriyle yerleştirip pekiştirdi. Kalbindeki şek ve şüpheleri silip yakîn ile doldurdu.
Hz. Hamza daha sonra bu konuda söylediği bir şiirinde şunları söylemiştir.
Kalbimi hanif dine, İslamiyete yönelttiği zaman Allah’a (c.c) hamdettim.
O Din ki her şeyi ilmiyle sarıp kuşatan, içlerdeki iyiliği de kötülüğü de bilen, yarattıklarını nimetleriyle besleyen Allah’ın (c.c) katından gelmiştir.
Onun emirleri okunduğu zaman kalp ve akıl gözleri açık olanların gözlerinden yaşlar boşanır.
O emirler ki Kuran ayetleri olarak Muhammed’e (a.s) indirilmiştir.
O Muhammed (a.s), O Ahmed-i Mustafa’dır. O Allah’ın (c.c) şek ve şüphesiz resuludür ki sözü dinlenir, Kendisine boyun eğilir.
Sakın ha Onu bâtıl ve sert sözlerle bürümeye, örtmeye kalkışmayınız.
Hayır! Hayır! Vallahi biz o kavimle aramızdakini kılıçla halletmedikçe kendisini hiç kimseye vermez, Ona olan yardımlarımızı kesmeyiz.
Hz. Hamza’nın iman etmesi müslümanlara büyük bir güç verdi. Müşrikler peygamberimize ne zamandır yapageldikleri işkencelerin bir kısmından vaz geçmek zorunda kaldılar.
Hz. Hazma Allah (c.c) yolunda Medine’ye hicret etmiş; Bedir ve Uhud savaşlarında bulunmuş, bu savaşlarda büyük yararlıklar ve kahramanlıklar göstermişti.
Uhud’ta iki elinde iki kılıç olduğu halde:
-Ben Allah’ın (c.c) aslanıyım diyere döne, döne çarpışmış Vahşi’nin sindiği yerden attığı bir harbe darbesi ile şehit olmuştur.
Hz. Hamza ashabın en yiğitlerindendi.
Resulallah onun için:
-Cebrail (a.s) bana gelerek; Hamza b. Abdülmuttalib’in göktekiler katında; Allah’ın (c.c) ve resulünün aslanıdır diye yazıldığını haber verdi buyurmuştur.
Yine peygamberimiz onun hakkında:
-O Seyyidüşşühâ’dır. O şehitlerin seyidi, ulusudur. O melekler tarafından yıkanmıştır buyurmuştur.
Hz. Hamza orta boylu çok heybetli bir zat-ı muhterem idi.

Allah (c.c) ondan razı olsun.


=================

HZ. ERVA BİNT-İ ABDÜLBUTTALİB (r.anha)

Erva bint-i Abdülmuttalib peygamberimizin halasıdır. Annesi Fatıma bint-i Amr b. İmran’dır.
Tuleyb b. Umeyr Müslüman olduktan sonra annesinin yanına varıp:
-Ey anne! Bak ben Muhammed’e uydum. Allah’a (c.c) boyun eğerek Müslüman oldum dedi.
Erva hatun:
-Ey oğlum! Hiç şüphesizki Dayının Oğlunun senin yardım ve desteğine herkesten daha layıktır. Vallahi Onu korumaya gücümüz yetseydi biz kadınlar olarak her tecavüzden kendisini korurduk dedi. Oğlunun Müslüman olmasına benimseyip, destekledi.
Annesin bu yumuşak ve mülayim sözleri üzerine Tuleyp b. Umeyr:
-Ey anne! Ben senin sözlerinde imanın ışıltılarını görüyorum. Seni Müslüman olmaktan ve Muhammed’e (a.s) uymaktan alıkoyan nedir? Halbuki kardeşin Hamza’da müslüman olup, kurtuluşa ermiştir dedi.
Erva hatun:
-Şu senin bahsedip, annene tavsiye ettiğin çok mühim bir konudur. Ben bu konuda acele etmem. Bakarım; kız kardeşlerim ne yapıyorsa bende öyle yapar, onlardan birisi olurum dedi.
Bunun üzerine Tuleyb b. Umeyr:
-Ey anne! Ben seni iyiliğe ve hayra tavsiye etmekteyim. Mademki sen kararsız kalıp beklemek üzeresin o halde ben; sen Ona giderek Müslüman oluncaya, peygamberliğini tasdik edip Allah’tan (c.c) başka İlah yoktur, Muhammed’te (a.s) Onun resulüdür deyinceye kadar Allah’a (c.c) yalvarır dururum dedi.
Oğlunun bu candan temennisi Erva bint-i Abdülmuttalib’i çok etkiledi. Yüce Allah (c.c) doğru yola girmesini istediği bu kuluna hidayet nasip etti, içindeki şüpheleri temizledi.
Erva hatun hiç tereddüt etmeden:
-Ey oğlum! Sende şu ikrarımda şahidim ol. Ben şahadet ederim ki Allah’tan (c.c) başka ilah yoktur, Muhammed’te (a.s) onun resulüdür dedi.
Erva hatun iman ettikten sonra peygamberimize dili ile yardımcı olmaktan, oğlunu da bu yolda teşvik etmekten geri durmadı.
Tuleyb b. Umeyr Ebu Cehil’in yanında müşriklerden bir kaç kişi olduğu halde peygamberimize eza ve cefa yaptıklarını görünce dayanamamış, eline geçirdiği bir deve çene kemiğiyle vurup Ebu Cehil’in kafasını yarmıştı.
Ebu Cehil’in yanındaki müşrikler Tuleyb b. Umeyr’i tutup sıkıca bağladılar.
Ebu Leheb kız kardeşinin oğlunun müşriklerce tutulup bağlandığını işitince hemen oraya koşup geldi ve Tuleyb’i müşriklerin elinden çekip aldı ve bağlarını çözdü. Sonra da Tuleyb’i annesi Erva hatuna sağ salim teslim ederken:
-Ey kardeşim! Oğlun Tuleyb’in Muhammed için kendisini tehlikeye attığını görmüyor musun? Eğer yetişmeseydim hâli nice olurdu deyip oradan ayrılıp gitti.
Oradaki diğer müşrikler:
-Ey Abdülmuttalibin kızı! Şu oğlun putlarımızı ve atalarımızı yeren, akıllarımızı akılsızlık sayan bir mühemmem için mi kendini tehlikeye attı? Bu ne kadar şaşılacak bir iştir dediler.
Onların bu sözleri üzerine Erva hatun:
-Oğlumun hayatındaki en hayırlı gün Dayısının Oğluna koruyup kolladığı, Ona yardım ettiği gündür. O muhakkak ki Allah (c.c) katından hayrı getirmiştir dedi.
Erva hatunun bu sözleri açıkça müslüman olduğunu gösteriyordu.
Müşrikler şaşırarak:
-Ey Abdülmuttalib’in kızı! Sende mi Müslüman oldun diye bağırdılar.
Erva hatunda:
-Evet! Bende Müslümanlardanım dedi. Müşrikler onun bu sözlerini hemen Ebu Leheb’e yetiştirdiler. Ebu Leheb Erva hatunun yanına gelerek:
-Ey Erva! Senin baban Abdülmuttalib’in dinini bırakıp da Muhammed’in dinine tabi olmana şaşılır dedi.
Erva hatun da:
-Ey kardeşim! Bu konuda yanlış yolda olan sensin. Kalk! Hiç bekleme! Kardeşinin Oğlunun yanında dur. Ona yardımcı ve savunucu ol.
Eğer Onun dini üstün gelirse sen onun dinine girip kendisiyle birlikte bulunmayı veya kendi dininde kalmayı seçmekte serbest olursun. Aksi halde ona yardımda mazur sayılırsın Çünkü o kardeşinin oğludur. Kardeşinin oğlunu koruyup kollaman nedeniyle kimse seni ayıplamaz dedi.
Ebu Leheb:
-Onun sonradan ortaya koyup çıkardığı; putlarımızı ve atalarımızı yeren, akıllarımızı akılsızlık sayan şu dinin sahiplerine; bütün Araplar tek yaydan oka tuttukları zaman onu korumaya bizim gücümüz yeter mi? Bütün Arapları karşımıza almak akıllı işi midir? dedi. Sonrada çekip gitti.
Erva hatun ardından:
-Oğlum ve ben Muhammed’e (a.s) yardım edecek, ondan malımızı ve canımızı esirgemeyeceğiz dedi.

Allah (c.c) ondan razı olsun.

==============

 

[tersinim]

HZ. ÖMER B. HATTAB (r.anh)


Nübüvvetin altıcı yılında peygamberimizi sevinçlere boğan bir başka olay ise Ömer b. Hattab’ın iman ederek Hz. Ömer b. Hattab olmasıdır.
Hz. Ömer’in iman etme hikayesi gerçek bir ibret vesikasıdır. İslam nurunun insan ruhunda oluşturduğu o büyük değişimin en büyük kanıtıdır. Öyleki; bu büyük nur, insanlara işkence etmekten zevk alan katı kalpli, sert tabiatlı Ömer b. Hattab’tan Dicle kenarında kaybolan bir keçi yavrusunun sorumluluğunu ruhunun derinliklerinde duyarak Allah (c.c) korkusuyla ağlayan Hz. Ömer b. Hattab’ı meydana getirmiştir.
Ömer b. Hattab’ın müslüman olarak Hz. Ömer b. Hattab olması aynı zamanda peygamberimizin bir duasının sonucudur.
Peygamberimiz bir pazartesi günü Dar-ı Erkamda bulunduğu sırada ellerini semaya açarak:
-Ey yüce Rabbim! Ebu Cehil b. Hişam veya Ömer b. Hattab’tan Sana sevgili olanıyle İslamı güçlendir. Onlardan biriyle aziz kıl diye dua etmiş, bu duayı yanında bulunan müslümanlar duymuştu.
Bu duadan dört gün sonra gelen ilk Cuma günü Müslümanlardan nefret edip, durmadan onlara sataşan, onları işkencelerden işkencelere uğratan; katı kalpli, sert tabiatli Ömer b. Hattab müslüman olarak Hz. Ömer b. Hattab olacaktır.
Hz.Ömer’in müslüman olması Hz. Hamza’nın müslüman olmasından üç gün sonradır.
İbret alanlar için bu olay tam bir mucizedir.
Ömer b. Hattab Adiyy oğullarından olup annesi Hanteme bint-i Hişam’dır. Hanteme hatun Ebu Cehil’in amcakızı olduğundan Ebu Cehil, Amr b. Hattab’ın dayısı mevkiinde idi.
Ömer b. Hattab Kureyş kavminin ileri gelenlerindendi. Kendisi okuryazardı. Cahiliye devrinde daha başka ek görevlerle birlikte elçilik işi Ona verilmişti.
Kureyşiler gerek kendileri gerekse diğer kabileler arasında çıkan anlaşmazlıklarda elçi ya da arabulucu olarak onu gönderirlerdi.
Herhangi bir hususta hakem veya kabileler arasında övünme yarışmacısı seçileceği zaman muhakkak o seçilirdi.
Kendisi aynı zamanda Kureyşilerin güçlü pehlivanları arasındaydı. Ûkaz panayırında tertiplenen güreşlere çıkar; kâh yıkar, kâh yıkılırdı.
Şam ve Irak’a pek çok seferler yapmış, bu seferler sırasında Acem kralları ile görüşmüştü.
Ömer b. Hattab peygamberimize ve müslümanlara karşı en sert, en katı davrananların başında gelmekteydi.
Ömer b. Hattab İslamiyetten nefret etmekteydi. Fırsat buldukça peygamberimize ve Müslümanlara sataşır, elinden gelen her kötülüğü yapardı.
Onun hışmına uğrayan zayıf ve korumasız müslümanların başında Zinnire hatun, kızı Ümmü Übeys hatun, Nehdiye ve Lübeyne hatunlar gelmekteydi.
Ömer b. Hatttab canı sıkıldıkça bu dört kadının başlarına dikilip boğazlarına sarılır; elleri iki yanlarına düşünceye, gözleri pörtleyip yuvalarından fırlayıncaya, artık öldü denilinceye kadar sıkardı. Artık o ölmüştür denilmeden bırakmazdı.
Ömer b. Hattab içki içmeyi çok severdi. İçki onu neşelendirirdi. Bu nedenle sık sık içki meclislerine katılırdı.
Ömer b. Hattab İslamiyetten, peygamberimizden, tüm Müslümanlardan nefret etmekteydi ama Kur’anın o eşsiz fesahat ve belagatinin de etkisinde kalmakta, gizli gizli Kur’an dinlemekten kendini alamamaktaydı.
Bir gün evinden çıktığında Resulallah aleyhissselamı Mescid-i Harama doğru giderken gördü.
Yetişip sataşmak için arkasından aceleyle yürüdü fakat peygamberimiz ondan önce Mesc-i Harama gelmiş ve âdeti olduğu üzere namaza durmuştu. Peygamberimiz burada namaza durduğunda Şam’a doğru yönelir; Kâbe, Şam ile kendi arasında kalırdı.
Ömer b. Hattab gelip tam peygamberimizin arkasında durdu. Okuduklarını rahatlıkla duyabiliyordu. Niyeti peygamberimizi sataşmak, Onu üzmek, rencide etmekti ama okudukarına kulak kabartmaktan da kendini alamadı.
Peygamberimiz namazının birinci rekâtında Hakka suresini okumaya başlamıştı. Yüce Allah (c.c) bu Sure-i Celilesinde şöyle buyurmaktaydı.
“-Gerçekleşecek olan Hak nedir? Nedir o gerçekleşecek olan Gün?
Gerçekleşecek olanın ne olduğunu Sana kim ve nasıl öğretti?
Semud ve Âd kavimleri tepelerine inip yüreklerinde patlayacak bu gerçeği yalanladılar. Bu nedenle Semud kavmi zorlu bir sesin getirdiği sarsıntı ile yok edildi.
Âd kavmi de bu nedenle önünde durulmaz, dondurucu ve uğultulu bir rüzgarla helak edildi.
Allah köklerini tamamen kurutmak üzere o soğuk ve uğultulu rüzgârı yedi gece, sekiz gün üzerlerinde estirip durdu.
Sen o gün onların hallerini bilebilseydin kökünden çıkarılmış hurma kütükleri gibi yıkıldıklarını görürdün.
Onlardan arda kalmış bir şey görebiliyor musun?
Firavun, ondan öncekiler ve alt üst olmuş kasabalarda oturanlarda hep bu suçu işlemişler, Rabbin peygamberine baş kaldırmışlardı. Bunun üzerine Allah onları perçemlerinden şiddeti artıkça artan bir dehşetle yakaladı.
Ey insanlar! Su dağları aşıp taştığı vakit bir ibret olmak üzere anlayışlı kulaklar anlasın diye süzülen gemi de sizi Biz taşıdık.
Sûra bir üfürüş üfürüldüğü, yer ve dağlar kaldırılıp bir vuruşla birbirine çarpıldığı zaman; işte o gün olacak olur, kıyamet kopar.
Gök baştanbaşa yarılır ve düzeni bozulur. Meleklerse onun çevresindedirler. O gün Rabbinin arşını onlardan sekiz saf yüklenir.
Ey insanlar! O gün geldiğinde sizler huzura arz olunacaksınız. Hiç bir sırrınız gizli kalmayacaktır.
Kitapları sağından verilenler; alın, amellerimin kitabını okuyun. Doğrusu ben bir hesaplaşma ile karşılaşağımı umuyor ve biliyordum der.
Artık onlar meyveleri sarkmış yüksek bir cennet içinde hoş bir yaşayış içine gireceklerdir.
Onlara şöyle denilecektir. Şu nimetler geçmiş günlerde peşinen işlediklerinize karşılıktır. Sizler afiyetle yeyiniz, içiniz.
Kitapları sol ellerine verilen kimselerde; ahh! Keşke şu kitap bana verilmeseydi de hesabımın ne olduğunu bilmeseydim. Keşke bu iş ölünce son bulmuş olsaydı da diriltilmeseydim. Mallarımda, saltanatımda bana bir fayda vermedi. Gücümde kalmadı derler.
Onlarla görevli olan zebanilere tarafımızdan şöyle buyrulur.
Onları tutup ellerini boynuna sıkıca bağlayın, sonrada Cehenneme götürüp oraya yaslayın. Orada onları boyu yetmiş arşına varan bir zincirde vurun. Çünkü onlar yüce Allah’ı inanmayıp inkâr edenlerdendi.
Açları doyurmaz, yoksulları acımazlardı.
Bu nedenlerle burada onların acıyanı da yoktur.
Onların tek rızıkları gıslîn denilen kanlı irinlerdir.”
(El Hakka 1-37)
Ömer b. Hattab dinlediği kelamın belagatına, fasahâtine, düzgünlüğüne hayran oldu. Gerçi azap ayetleri birer şamar gibi ruhuna inmişti ama bu hayranlığa engel olmuyordu. Fakat ruhunun gözlerinde henüz açılmamış kalın bir perde vardı. Bu nedenle kendi kendine:
-Vallahi şu Kişi Kureyşilerin dedikleri gibi bir şairdir. Ben böylesine güzel bir şiir ne gördüm ne de dinledim demekten kendini alamadı.
O böyle düşünürken Resulallah surenin devamını okumaya başladı.
“-Görebildikleriniz ve göremedikleriniz adına yemin ederim ki Kur’an, şerefli bir elçinin Allah katından vahy yoluyla alıp getirdiği Sözdür. Dikkat edin! O şair sözü bir şiir değildir. Mucizelerimiz gözleriniz önünde olduğu halde sizler ne kadar az inanıyorsunuz.” (El Hakka 38-41)
Ömer b. Hattab bu ayetleri işitince irkildi. Sanki Resulallah onun içinden geçenleri biliyordu. Bunun üzerine Ömer b. Hattab:
-Galiba şu adam aynı zamanda bir kahindir. Sanki içimi okudu demekten kendini alamadı.
Resulallah surenin devamını okumaya devam ediyordu. Ömer b. Hattab elinde olmadan dinlemeye başladı.
“-O kahin sözü de değildir. Sizler ne kadar kıt düşünüyor sunuz?
Şüphesizki Kur’an alemlerin Rabbinden indirilmedir.
Eğer Muhammed bize karşı Ona, kendinden bazı sözler katmış, uydurmuş olsaydı Biz Onu kuvvetle yakalar, gücünü kuvvetini elinden alır, şah damarını koparıverirdik. Hiç birinizde Onu koruyamazdınız.
Kur’an Allah’a karşı gelmekten sakınanlara güzel ve kesin bir öğüttür.
İçinizde yalanlayanların olduğunu şüphesizki bilmekteyiz. Doğrusu Kur’an inkârcılar için sadece bir üzüntü kaynağıdır.
O şüphesiz kesin bir gerçektir.
Öyleyse ey insan! Rahman ve rahim olan, ilmiyle her şeyi kuşatmış Rabbinin adını tesbihe devam et. (El Hakka 42-52)
Sure bitince Ömer b. Hattab’ın iki eli böğründe kaldı. Duyduklarının şaşkınlığıyla hemen oradan uzaklaştı. Giderken ruhunda minik bir şüphenin sızısı vardı.
Ömer b. Hattab ilk defa kendine:
-Muhammed gerçekten Allah’ın resulü mü? Diye sormaktan kendini alamadı.
Aradan bir müddet geçtikten sonra Ömer b. Hattab bazı arkadaşlarıyla toplanıp eğlendikleri yere gitti. Niyeti arkadaşlarıyla buluşup içki içmek, sarhoş olmaktı. Fakat gittiği yerde kimseyi bulamadı. Oralarda dolanırken aklına bir başka içkici arkadaşının yanına gitmek geldi. Kendi kendine:
-Ben filancanın yanına gideyim. Muhakkak ki onun yanında içki vardır. Ondan içki alır içerim dedi.
Gideceği arkadaşı Mekke’nin içki satıcısı idi. Fakat Ömer b. Hattab bu arkadaşını da bulumadı. İyice sıkılıp bunalınca kendi kendine:
-Bari Kâbe’yi yedi yada yetmiş defa tavaf edeyim. Böylece can sıkıntım biraz giderilmiş olur dedi.
Kabe’yi tavaf için Mescid-i Harama gelince orada peygamberimizi namaz kılarken gördü. Daha önce duyduklarıyle içinde oluşmuş o minik şüphe yeniden depreşti. Kuran dinlemek için içinde engel olamadığı bir istek oluştu. Yine kendi kendine:
-Vallahi ne olursa olsun bu gece Muhammed’in söylediklerini işitmek için durup dinlemek istiyorum deyip peygamberimize doğru yaklaşmak istedi. Fakat o Müslümanlar arasında çok kötü bir üne sahipti. Hangi Müslüman onu görse muhakkak korkar, ondan uzaklaşır, yönünü değiştirir, uzak durmaya çalışırdı. Peygamberimizinde onu görünce tedirgin olacağı kesin gibiydi.
Ömer b. Hattab peygamberimize yaklaşarak Onu rahatsız etmek istemedi. Kendi kendine:
-Dinlemek için yaklaşırsam belki Onu korkutup tedirgin edebilirim. O da Kur’an okumaktan vaz geçer. En iyisi Onu fark ettirmeden yaklaşmak dedi.
Ömer b. Hattab biraz geri giderek Hacer köşesine kadar geldi. Orada Kâbe’nin örtüsü altına gizlenip yavaş yavaş peygamberimize doğru yürüdü. Tam peygamberimizin karşısına gelip durdu. Peygamberimz onun orada olduğunu fark etmedi. Kuran okuyup namaz kıldı. Ömer b. Hattab peygamberimiz namazını bitirip oradan ayrılıncaya kadar ortaya çıkmadı. Duyduklarından bir kez daha son derece etkilenmişti. Daha önce ruhuna düşmüş olan şüphe kurdu biraz daha büyümüş, sızısı biraz daha artmıştı.
Muhammed (a.s) gerçekten Allah’ın (c.c) resulü olamaz mıydı?
Ömer b. Hattab evine giderken aklı yanıtını bulamadığı pek çok sorularla doluydu.
Muhammed (a.s) kırk yaşına kadar aralarında normal bir Kureyşli gibi yaşamıştı. Son derece güvenilir, doğru sözlü, yalan nedir bilmeyen bir kişiydi. Gerçi son derece beliğ ve fasih konuşurdu ama kırk yaşından Allah’ın (c.c) rasulü olarak ortaya çıkıp getirdiği Kitabın belagat ve fesahati hiç kimsenin erişemeyeceği kadar yüksekti. Kendisi ümmi olup okur yazar olmadığından getirdiği Kitapta yazılanları bir başkasından öğrenmesi ya da eski kitaplardan aşırması da mümkün değildi.
Kendisi Allah’ın (c.c) rasulü olarak ortaya çıktıktan bir müddet sonra müşrikerin ileri gelenleri koruyucusu ve hamisi durumunda olan Ebu Talib’in yanına varmışlar, Ona mal, mülk, şan, şeref teklif etmişlerdi ama o:
-Güneşi sağ elime ayı da sol elime verseler yine de davamdan vazgeçmem demişti.
Aynısını Utbe b. Rebia da daha yakın bir zamanda Ona teklif etmiş, istersen senin için aramızda mal toplayarak en zenginimiz yapalım, istersen başımıza kral ol demişti ama O ona sadece Rabbinden vahiy yoluyla geldiğini söylediği muhteşem ayetlerle cevap vermişti.
Muhammed (a.s) ne yapmak, nereye varmak, neyi elde etmek istiyordu?
Kureşy kabilesiyle beraber bütün Arapların yıldırımlarını, tek yaydan oka tutulma tehlikesini hangi gaye için üzerine çekiyordu?
Onun ailesine ve kızlarına son derece düşkün bir baba olduğunu biliyordu. Muhammed (a.s) bu hareketiyle hem kendisinin hemde ailesinin hayatlarını tehlikeye attığının elbetteki farkındaydı. Hem ailesinden, hemde evlatlarından daha kıymetli ne olabilirdi?
Ömer b. Hattab bütün bu sorulara yanıt aramaktaydı ama ne yaparsa yapsın bu yanıtı bulamıyordu. Bu yanıtı bulamama onu derin bir şüphenin içine itmekteydi.
Bu şüphe Muhammed’in getirdiği yeni dine olduğu kadar içinde bulunduğu babalarından, atalarından kalan dine de yönelikti.
Ömer b. Hattab bunu fark edince ağır bir suçluluk duygusu içine girdi. Bu duygu ise onu Müslümanlara karşı daha sert ve daha haşin davranmaya itti. Bir bakıma her şeyi alt üst eden bu yeni dine karşı sert ve katı davranarak bu şüphelerden kurtulup temizleneceğini, eski haline döneceğini zannediyordu.
Ebu Cehil ise Ömer b. Hattab’ın ruhunda gezinip duran bu yanıtsız sorulardan habersiz ruhunun ve aklının gözlerini sıkı sıkıya kapatmış bir halde bu yeni dine nasıl engel olabilirim telaşı içindeydi. Ömer b. Hattabın aklında ve ruhunda gezinen bu sorular onunda aklında ve ruhunda gezinse o da onun gibi bir şüphenin içine düşecek:
-Muhammed (a.s) gerçekten Allah’ın (c.c) resulü olamaz mı? Sorusunu kendisine soracaktı.
Bu soru aynı zamanda körü körüne bağlandığı eski dinine olan bir şüpheyi de içerecekti. Belki de bu şüphe onu doğru yolu kılavuzlayacaktı. Fakat o aklından çok taassuba varan kara duyguların etkisindeydi. Gerçeği aramadığından gerçeği bulamıyordu.
Ebu Cehil sık, sık yaptığı gibi müşrik ileri gelenlerini başına toplayıp:
-Ey Kureyş cemaati! Muhammed ilahlarımıza dil uzatmaya, akıllarımızı akılsızlık saymaya devam ediyor. Sizden önce gelip geçmiş atalarınızın Cehennemde ateşe yaslanmış bir halde azap çektiklerini söylemektedir. Ne yaparsak yapalım Onu bundan vaz geçiremedik. Artık çaresiz kaldık.
Haberiniz olsun ki Muhammed’i öldürecek kimseye benden yüz kızıl veya siyah deve, bin ukiye gümüş, bin ukiye altın şu kadar misk göbeği, şu kadarda elbise var. Bilesiniz ki bunun dahası da var dedi.
Muhammed’i (a.s) öldüren kimse Ebu Talib’in ve haşim oğullarının hışmını ve düşmanlığını üzerine çekecek demekti ki muhtemelen kendisi de öldürülecekti.
Bu nedenle orada bulunanlardan hiç kimse Ebu Cehil’in bu teklifini evet diyemedi. Yalnız Ömer b. Hattab:
-Ey Ebul Hakem! Ben bu işe talibim. Ben bu işi yaparım dedi.
Ömr b. Hattab’ın bu işe talib olması diğer müşrikleri sevindirip, rahatlattı.
Ona:
-Ey Hattab’ın oğlu! İçimizde bu işi yapacak en uygun kişi sensin dediler.
Ömer b. Hattab Ebu Cehil’e dönerek:
-Ey Ebul Hakem! Vaat ettiklerin için sağlam kefilin var mı? diye sordu.
Ebu Cehilde:
-Evet! Vaat ettiklerim için sağlam kefilim vardır dedi.
Ömer b. Hattab’la Ebu Cehil Amr b. Hişam bu hususta bir anlaşma yaptılar. Ömer kılıcını kuşandı, peygambermizi öldürmek üzere yola çıktı.
Ömer b. Hattab’ın kız kardeşi Fatıma bint-i Hattab, eniştesi Said b. Zeyd Müslüman olmuşlar fakat Müslümanlıklarını gizli tutmaktaydılar.
Ömer b. Hattab’ın kabilesi olan Adiyy oğullarından Nuaym b. Abdullah Nahham’da müslüman olmuştu. Kavminden korktuğu için oda Müslümanlığını gizli tutuyordu.
Habbab b. Eret okur yazar olan az sayıda Müslümanlardandı. Sık sık Fatıma bint-i Hattab ile Said b. Zeyd’in yanına gelir, onlara Kuran okur ve okuturdu.
Ömer b. Hattab ise peygamberimizin nerede olduğunu sorup soruşturmuş; Safa tepeciğinin yanındaki Erkam’ın evinde olduğunu öğrenince öldürmek üzere o tarafa yönelmişti. Gerçekten de peygamberimiz yanında kadınlı erkekli kırk kadar sahabi olduğu halde Erkam’ın evinde oturmakta, yanında yeni müslüman olmuş olan amcası Hz. Hamza bulunmaktaydı.
Ömer kılıcını kuşanmış, pür hiddet Erkam’ın evine doğru giderken Nuaym b. Abdullah Nahham ile karşılaştı.
Nuaym onu bu halde görünce:
-Ey Ömer! Böyle kılıcını kuşanmış bir halde nereye gidiyorsun? Diye sordu.
Ömer b. Hattab’ta:
-Kureyşilerin işlerini darmadağın eden, akıllarını akılsızlık sayan, dinlerini ayıplayan, ilahlarını dil uzatan, ata dinini bırakıp yeni din tutan Muhammed’e gitmek istiyorum. Onu öldürüp kavmimin başını, sardığı beladan kurtaracağım dedi.
Nuaym b. Abdullah Nahham önüne gerilerek:
-Vallahi ey Ömer seni nefsin aldatmıştır. Sen Muhammed’i öldürünce Abd. Menaf oğullarının seni yeryüzünde gezer bir halde bırakacağını mı sanıyorsun?
Ömer b. Hattab kararlılıkla:
-Vallahi sonuç ne olursa olsun onu öldüreceğim dedi.
Nuaym:
-Ey Ömer! Sen istesen bile bunu yapamazsın. Çünkü Onu Allah (c.c) korumaktadır dedi.
Ömer b. Hattab Nuaym b. Abdullah Nahham’ın yakasını yapışarak:
-Demek Onu Allah korumaktadır ha! Demek sende onlardansın ha! Önce seni öldüreyim de gör diye bağırdı.
Nuaym can havliyle:
-Ey ömer! Sen beni bırakta ev halkının yanına dön. Önce onların işini bak. Onların işi üzerinde durmak sana, yapmak istediğin şu işten daha gereklidir dedi.
Onun bu sözleri üzerine Ömer B. Hattab irkilerek:
-Ey Nuaym! Sen benim ev halkımdan hangisini kastediyorsun? Bunu bana söyle de seni bırakayım dedi.
Nuaym b. Abdullah Nahham çaresiz bir halde:
-Onlar enişten ve amcanın oğlu Said b. Zeyd ile kız kardeşin Fatıma bint-i Hattab’tır. Onların ikisi de Muhammed’e (a.s) uyup Müslüman olmuşlardır. Sen beni bırakta önce onlarla ilgilen dedi.
Ömr b. Hattab Nuaym b. Abdullah Nahham’ın yakasını bıraktı. Hiddeti bir kat daha artmış bir halde burnundan soluyarak kız kardeşinin evine doğru yürüdü.
O sırada Habbab b. Erett onların yanında olup, yeni nazil olmuş olan Taha suresini okumakta, okutmaktaydı.
Ömer b. Hattab kız kardeşinin evine yaklaşınca onun sesini duydu, Kuran okunduğunu anladı, bu onu daha da hiddetlendirdi. Kız kardeşinin kapısını yumrukladı.
Fatıma hatun Ömer’i böyle pür hiddet, kılıcını kuşanmış bir halde görünce çok korktu. Önce Habbab b. Erett’i evin bir köşesine gizlediler. Ardından Fatıma hatun üzerine Taha suresi yazılı sahifeyi alıp uyluğuna sakladı. Her şey hazır olunca Ömer’e kapıyı açtılar.
Ömer içeri girince:
-Az önce işitmiş olduğum şey ne idi? Diye sordu.
Kız kardeşi ve eniştesi:
-Ey Ömer! Sen bir şey işitmiş değilsin dediler. Dinlerinden döndürülme korkusuyla yalan söylemeyi mübah gördüler.
Onların bu itirazları Ömer b. Hattab’ı daha da kızdırdı.
Hışımla eniştesi Said b. Zeyd’in üzerine yürürken:
-Bana yalan söylemeyin. Evet! Vallahi ikinizinde Muhammed’e uyduğunuzu ve Onun dinine girdiğinizi haber aldım. Az önce Muhammed’in şiirlerinden birini okuyordunuz. Kulaklarım onu duydu diye bağırdı.
Ömer b. Hattab eniştesi Said b. Zeyd’i tartaklayıp dövmeye başlayınca Fatıma hatun onu kocasından ayırmak, uzaklaştırmak istedi. Bu ara Ömer b. Hattab onun yüzüne de şiddetli bir şamar yapıştırdı. Fatıma hatunun ağzından, burnunda kan boşandı, şiddetle yere düşünce başı yarıldı.
Fatıma Hatun kana bulanmış yüzünü Ömer b. Hattab’a çevirerek:
-Ey Hattab’ın oğlu! Evet ben ve kocam Müslüman olduk. Allah’a (c.c) ve resulüne iman ettik. Sen istediğini yap. İstersen bizi öldür. Yine de biz dinimizden vazgeçmeyiz diye bağırdı.
Ftıma hatunun söylediklerini Said b. Zeyd’de söyledi, hanımını tasdik etti.
Her ikisi de bunları söylerken gözlerinde içinde şek ve şüphe bulunmayan kesin bir imanın keskin ışıkları vardı.
Ömer b. Hattab kız kardeşininve eniştesin gözlerinde parıldayan keskin ışıklarla ifade bulan imanlarını fark edince bir an durakladı. Ne yaparsa yapsın; isterse öldürsün imanlarından asla vazgeçmeyeceklerini hemen anladı. Bu anlayış ne zamandır aklında dolanıp duran, zihnini bulandıran soruları canlandırdı.
Evet! Kızkardeşi ve eniştesi ne yaparsa yapsın hatta öldürse bile dinlerinden vaz geçmeyeceklerdi. Hayatlarından bile daha değerli tuttukları bu inanç gücünü nereden alıyordu? Muhammed’de (a.s) dünyaları önüne serdikleri halde; bir elime Dünyayı diğer elime Ayı verseniz bile ben davamdan vazgeçmem dememiş miydi? Bu uğurda bütün baskılara, işlencelere katlanmış, malını mülkünü feda etmekten ve hatta canını tehlikeye atmaktan bile çekinmemişti.
Ömer b. Hattab az önce aklında şekillenen bu soruya; onlarda inançlarının bu karşı konulamaz, engelenemez gücünü Muhammed’in (a.s) aldığı yerden alıyorlar diye yanıtlamaktan kendini alamadı.
Ne zamandır yanıtını bulamadığı bir kurt gibi içini kemiren soru bir kere daha zihninde şekillendi.
Gerçekten Muhammed Allah’ın (c.c) rasulü müydü?
Birden ruhunda bazı değişiklikler oldu. Ne zamandır yanıtını aradığı fakat yanıtını bulmaktan çekinip, kaçındığı sorunun cevabını buldu. İçinde ne zamandır duran o koyu şüphe kayboldu. Ruhunun ve aklının gözlerindeki perdeler aralandı. O anda Ömer b. Hattab’ın önünde sadece incecik bir çizgi vardı.
Hâlâ ağzından, burnundan kan gelen kız kardeşini o halde görünce yaptılarından bin pişman oldu. Yüreği cız etti.
Fatıma Hatunun ağzından, burnundan kan gelilyordu ama o bunu umursamıyor, yıkılmaz bir abide gibi karşısında durmaktaydı.
Ömer b. Hattab onun imanının gücünü ve derinliğini bir kez daha anladı. Bu anlayış az önce duyduğu pişmanlığı artırdı, Ömer’in içinde bir yerlerini kanatıp acı verdi.
Ömer b. Hattab bir anlık bir tereddütten sonra:
-Demin okuduğunuzu sizden duyduklarımın yazılı bulunduğu sahifeyi bana verinde Muhammed’in getirip size okuttuğunu bende göreyim ve bileyim dedi.
Fakat kız kardeşi:
-Ey Ömer! Ben o sahifeyi sana veremem. Orada yazılanlar Rabbimden gelmedir. Ona bir zarar vermenden korkarım deyip vermek istemedi.
Ömer b. Hattab:
-Ey kız kardeşim! Korkma! Ona bir zarar verecek değilim. Bunun için ilahlarım adına sana söz veririm dedi.
Onun bu sözleri Fatıma hatunu rahatlattı ama yinede sahifeyi getirmek istemedi. Ömer’e:
-Ey kardeşim! Sen putlara tapan pis bir kişisin. Ona pak ve temiz olanlardan başkası dokunamaz. Bu nedenle Onu sana veremem dedi.
Ömer daha da yumuşayarak:
-Peki! Ben şimdi kalkıp yıkansam, pak ve temiz olsam Onu bana verir misin? Diye sordu.
Fatıma Hatunda:
-Ey Ömer! Sen şu söylediğin işi yap, bende sana sahifeyi vereyim deyince Ömer b. Hattab yıkanıp temizlendi. Kendisine verilen sahifeyi okumaya başladı. Sahifede Tâ-Hâ suresi yazılıydı. Bu Sure-i Celilerinde Cenab-ı Hak şöyle buyurmaktaydı.
“-Rahman ve rahim olan Allah’ın adıyla,
Tâ, Hâ.
Ey Muhammed! Biz Kur’anı sana sıkıntıya düşüp zahmet çekesin diye değil ancak Allah’tan korkanlara bir öğüt ile yeri ve yüce yüce gökleri Yaratanın katından azar, azar verilen bir kitap olarak indirdik.
Rahman ve Rahim olan yüce Allah bütün arşı hükmetmektedir. Göklerde ve yerde, her ikisi arasında ve toprağın altında bulunanlar Onundur.
Sen istersen sesini yükseltip sözü açığa vur. Şüphesiz O gizliyi de, gizlinin gizlisini de bilir. Allah’tan başka Tanrı yoktur. En güzel isimler Onundur.” (Tâ Hâ 1-8)
Ömer b. Hattab buraya gelince biraz soluklandı. Okuduğu ayelerde fesahat ve belagatı, mânâ derinliğini hayran kalmıştı. Daha büyük bir şevk ve istekle devam etti.
Yüce Allah surenin devamında şöyle buyuruyordu.
“-Musa’nın başından geçen olayları Sen biliyor musun? O bir ateş görmüştü de ailesine; durun, ben bir ateş gördüm. Belki ondan size bir kor getiririm ya da ateşin yanında bir yol gösterici bulurum demişti.
Musa ateşin yanına gelince Ona; Ey Musa diye seslenildi. Ben şüphesiz Senin Rabbinim. Ayağındakileri çıkar, çünkü Sen kutsal bir vadi olan Tuvâ’dasın.
Ey Musa! Peygamber olarak Ben Seni seçtim. Artık tarafımdan vahyolunanı dinle. Şüphesiz Ben Allah’ım. Benden başka Tanrı yoktur. Yalnız Bana kulluk et. Beni anmak için namaz kıl. Herkes işlediğinin karşılığını görsün diye zamanını gizli tuttuğumuz kıyamet mutlaka gelecektir.
(Tâ Hâ 9-16)
Ömer b. Hattab buraya gelince bir an başını kaldırıp:
-Şu okuduğum sözler ne kadar güzel, ne kadar değerli demekten kendini alamadı.
Habbab b. Erett gizlendiği yerden onları gözlemekte ve dinlemekteydi.
Gizlendiği yerden çıkarak:
-Ey Ömer! Vallahi Allah’ın (c.c) peygamberinin duasının sana nasip olacağını umuyorum.
Ben daha dün peygamber aleyhissselamdan işittim ki; O, mübarek ellerini semaya doğru kaldırarak:
-Ey yüce Allah’ım! İslamı Amr b. Hişam ya da Ömer b. Hattab ile güçlendir. Onlardan birini hidayet nasip eyle diye dua etmişti. Sen Amr b. Hişam’ın önüne geçmesine izin verme. Sen onun önüne geç.
Ey Ömer’ Artık Allah’tan (c.c) korkma zamanın gelmedi mi? Diye sordu.
Ömer b. Hattab bir an duyduklarının şaşkınlığıyla irkildi. Bir bakıma duyduklarına inanamadı.
Ömer b. Hattab ile Ebu Cehil b. Hişam müşriklerin içinde peygamberimize ve müslümanlara karşı en sert, en katı, en acımasız davrananların başında gelmekteydiler. Ömer b. Hattab peygamberimize ve müslümaları baskı altında tutmuş işkencelerden işkencelere uğratmıştı. Onu böylesine bir utanca sürükleyen neden ise bütün bu yaptıklarına rağmen Muhammed’in (a.s) onlar için Rabbinden hidayet istemesi, bunun için dua etmesiydi.
Ömer b. Hattab’ın bütün bunlar hatırına gelince yüzü kızardı ve utançla başını yere doğru eğerken önünde duran o incecik çizgiyi aştığının farkına varamadan:
-Muhammed (a.s) muhakkak ki Allah (c.c) resulüdür diye düşünmekten kendini alamadı. Bu düşünceyle Ömer b. Hattab’ın ruhuda tıpkı tırtıl kozasından çıkan bir kelebek gibi değişime uğramıştı ama o henüz bunun farkında değildi. O henüz frkında değldi ama Habbab. b. Erett bunun az da olsa farkına varmıştı.
Yüzü güçlü bir ümitle aydınlanarak Ömer b. Hattabın yüzüne baktı.
Ömer:
-Ey Habbab! Sen bana Muhammed’in (a.s) bulunduğu yeri göster ya da haber verde yanına gidip Müslüman olayım dedi.
-Ey Ömer! O şimdi Safa tepeciğinin yanındaki Erkam’ın evinde, sahabilerinin yanındadır dedi.
Ömer kalkıp kılıcını kuşandı. Yanında Habbab b. Erett ve Said b. Zeyd bulunduğu halde peygamberimizin bulunduğu yere doğru yola çıktı.
Peygamberimiz Erkam’ın evine geldiğinde etrafı kollasın; geleni, gideni haber versin diye sahabilerinden birisini kapıya nöbetçi bırakırdı. O günkü nöbetçi ise Bilal-i Habeşî idi.
Bilal-i Habeşi Ömer b. Hattab’ın kılıcını kuşanmış, yanında Habbab b. Erett ve Said b. Zeyd olduğu halde oraya doğru geldiğini fark edince korku ve telaş ile peygamberimizin yanına gelerek:
-Ya Resulallah! Ömer b. Hattab kılıcı kuşanmış Habbab b. Erett ile Said b.Zeydi de yakalamış olduğu halde buraya gelmektedir dedir.
Ömer b. Hattab’ın kılıcını kuşanmış bir halde oraya doğru gelmesi müslümanlar arasında bir dalgalanmaya neden oldu. Hiç kimsemin aklına onun müslüman olacağı gelmiyordu. Çünkü onlara göre Amir b. Rebia’nın ifadesiyle Hattab’ın eşeği Müslüman olurdu ama Ömer b Hattab yinede Müslüman olmazdı. Bir bakıma Müslümanlar Ömer b. Hattab’ın Müslüman olmasından tamamen ümitlerini kesmiş gibiydiler.
Bu nedenle ashab-ı Kiramın en yiğitlerinden biri olan Hz. Hamza kılıcını çekerek:
-Ey Allah’ın resulü! İstersen Ona izin ver. Eğer iyilik için geldi ise kendisine bol bol iyilik ederiz. Eğer kötülük için geldiyse onu kendi kılıcıyla öldürürüz dedi.
Bu arada Cebrail (a.s) peygamberimizin yanına gelerek Ömer b. Hattab’ın müslüman olmak üzere yanına geldiği haberini getirmişti. Bu nedenle peygamberimizin yüzünde güller açarak:
-Siz ona izin veriniz ve ona dokunmayınız buyurdu.
Ömer yanında iki sahabi olduğu halde Erkam’ın evinin kapısını çalınca kapıcı görevinde bulunan Bilal-i Habeşi onlara kapıyı açıp buyur etti. Peygambermizde yerinden kalkmış ona doğru yürümüştü. İkisi evin avlusunun ortasına yakın bir yerinde karşılaştılar.
Peygamberimiz Ömer b. Hattab’ın kuşağından tutup kendine doğru çektikten sonra:
-Ey Hattab’ın oğlu? Bize ne getirdin? Buraya ne ile geldin? Vallahi Allah’ın (c.c) sana bir musibetiyle vurup indirinceye kadar şu halinde duracağını sanmıyorum buyurdu.
Ömer b. Hattab gözlerni yere indirirken:
-Ey Allah’ın resulü! Ben Allah’a (c.c), Allah’ın resulüne ve Ona allah’tan gelen şeylere iman edeyim diye yanına gelmiş bulunuyorum dedi.
Onun bu sözleri üzerine peygamberimiz:
-Allah-ü Ekber diyerek tekbir getirdi. Ashabından yanında bulunanlarda Ömer b. Hattab’ın Müslüman olduğunu anladılar, onlarda tekbir getirdiler. Tekbir sesleri bütün Mekke’de duyuldu. Müşriklerin irkilerek yerlerinden silkinip kalkmalarına neden oldu.
Ömer b. Hattab o ince çizgiyi geçmiş, artık müşrik Ömer b. Hattab müslüman Hz.Ömer b. Hattab olmuştu ve bu değişimi bir heyecan halinde yeni yeni farkına varıyordu.
Müslüman oluşu Müslümanları çok sevindirmişti ve Onu bütün içtenlikleriyle kendilerinden kabul etmişler, bağırlarına basmışlardı. Fakat Hz. Ömer b. Hattab derin bir eksiklik duygusu içindeydi. İçinde bulunduğu Müslüman kardeşleri inançları için nice yıllardan biri türlü baskılar altındaydılar. Pek çoğuda işkencelerden işkencelere uğratılmışlar, bu işkencelerin izleri bir madalya gibi vücutlarında kalmıştı. Şüphesizkı bu baskı ve işkencelere sabrederek her ne olursa olsun inançlarını bırakmayarak manevi yoldan çok büyük mesafeler almışlar çok ama çok yükseklere çıkmışlardı.
Hz. Ömer b. Hattab kendin ulu bir dağın eteğinde minik bir fare gibi hissediyor, onlar gibi olmak için derin, güçlü ve engel olunamaz bir arzu hissediyor, yerinde duramıyordu.
Dini için diğer kardeşleri gibi baskılar altında tutulmak, işkencelerden işkencelere uğratılmak ve sonuçta onlar gibi Allah (c.c) katında makbul bir yere yükselebilmek en büyük ereği olmuştu. Din kardeşlerinin uğradığı baskı ve işkencelerinden kendinede bir pay istiyordu. Bu payı alıp sabredebilirse ancak onlarla eşit bir duruma gelebileceğinin farkındaydı.
Bu nedenle kendi kendine:
-Ey Ömer! Şu kardeşlerin dinleri için işkencelerden işkencelere, musibetlerden musibetlere uğratılırken bunlardan bir pay almaman senin için çok büyük bir eksiklik ve ayıptır.
Ben şimdi Mekke halkından Resulallah’a ve Müslümanlara düşmanlıkta en azılı olan kim ise onun yanına varayım da Müslüman olduğumu haber vereyim. O da elinden geliyor, gücü yetiyorsa bana diğer kardeşlerim gibi işkencelerden işkencelere, musibetlerden musbetlere uğratsın dedi.
Hz. Ömer b Hattab Ebu Cehil b. Hişamdan daha sert, daha katı, düşmanlığını inatla sürdüren bir başka kişi daha tanımıyordu. Bu nedenle müşriklerin en azılısı olarak kabul ettiği Ebu Cehil Amr b. Hişam’ı aramaya başladı.
Amr b. Hişam evindeydi. Hz. Ömer varıp Ebu Cehil’in kapısını çaldı. Ebu Cehil kapısını açınca onu gördü. Hemen:
-Ey kızkardeşimin oğlu! Hoş geldin, sefalar getirdin. Sende benim için o anlaştığmız konuda bir haber var mı? Diye sordu.
Hz. Ömer Ebu Cehil’e biraz daha yaklaşarak:
-Ey Allah’ın (c.c) ve Resulü’nün düşmanı! Evet vardır. Ben yanına Allah’a (c.c) ve onun resulü olan Muhammed’e (a.s) iman ve kendisinin getirip bildirdiği şeyleri tasdik ettiğimi sana haber vereyim diye geldim. Artık sen benim için elinden gelen bir şey varsa onu yapmaktan kendini alı koyma dedi.
Ebu Cehil onun bu sözleri karşısında kapıyı çarparcasına yüzüne kaparken:
-Ey Ömer! Ey Hattab’ın oğlu! Allah (c.c) seni de, getirdiğin haberi de çirkin ve iyiliklerden uzak etsin. Allah (c.c) senin de belanı versin. Getirdiğin haberinde belasını versin diye bağırdı.
Hz. Ömer b. Hattab Ebu Cehil’in yanından bir bakıma eli boş dönünce Müslümanların bir diğer azılı düşmanı olan dayısı Velid b. Mugire’nin yanına gitti. Kapısını çalınca içerden:
-Kim o? Denildi.
O da:
-Ey Ebu Halid! Ben Hattab’ın oğluyum. Senin için bir haberle gelmiş bulunmaktayım deyince Velid b. Mugire kapıya, Hz. Ömer’in çıktı.
Ömer onu görünce:
-Ey dayı! Sen benim müşriklikten çıkıp yeni dine girdiğimi, Muhammed’e (a.s) tabi olduğumu duydun mu? Diye sordu.
Velid b. Mugire ondan böylebr söz beklemiyordu. Bu nedenle söylediklerine inanmadı. Bu nedenle:
-Ey Ömer! Ey kız kareşimin oğlu! Sen gerçekten şu söylediğini yaptın mı? Diye sordu.
Ömer:
-Evet, yaptım dedi.
Velid b. Mugire irkilerek:
-Ey Ömer! Sen şu dediğin işi sakın yapma, Sen o işten sakın dedi.
Ömer:
-Ey Dayı! Ben sakınmamı tavsiye ettiğin işi çoktan yapmış bulunuyorum. Ben Allah (c.c) ve Resulüne iman ettim. Allah’tan (c.c) başka ilah bulunmadığına, Muhammed’in (a.s) kulu ve resulü olduğunu şahadet ederim. Sen şu yaptığım işi git kavmine haber ver dedi.
Velid b. Mugire onu döndürebileceğini sanarak:
-Ey kız kardeşimin oğlu! Sen eski işin üzerinde sebat et. Halk seni eski halin üzerinde bilsin. Er kişi kendi halinde sabahlar, kendi halinde akşamlar dedi.
Hz. Ömer b. Hattab:
-Vallahi ey dayı! Benim için iş açıkça belli olmuştur. Ben artık dönülmeyen bir yola girmişimdir. Sen benim Müslüman olduğumu kavmine haber ver dedi.
Velid b. Mugire geriye doğru çekilerek:
-Ey kız kardeşimin oğlu! Vallahi senin şu işini kavmine haber veren ilk kişi ben olmayacağım deyip Ömer’in yüzüne kapıyı kapattı.
Hz. Ömer dayısından böyle bir tepki beklemiyordu. Müslüman olduğunu işitince bağırıp çağıracağını, hatta üzerine yürüyeceğini zannediyordu. Bir bakıma Velid b. Mugire’nin bu kaçar gibi davranışı onu hayal kırıklığına uğratmıştı.
Kendi kendine:
-Vallahi şu dayımın bana yaptığı hiç bir şey değildir. Ben ondan bana karşı daha sert davranmasını beklerdim diye söylendikten sonra bir başka müşrikin kapısını çaldı.
Müşrik kapıya çıkınca:
-Ey kişi! Benim Müslüman olduğumu biliyor musun? Diye sordu.
Adam Ömer’in söylediklerini inanmayarak:
-Gerçekten sen babanın dinini bırakıp da Muhammed’e mi tabi oldun? Diye sordu.
Ömer’de:
-Evet! Ben şu söylediğini yapmış bulunuyorum dedi.
Adam:
-Ey Ömer! Sen şu söylediğini sakın yapma diye bağırdı.
Ömer:
-Ben söylediğimi pişman olup geri dönmemek üzere yapmış bulunuyorum dedi.
Adam bunu sözleri duyunca kapıyı Ömer’in yüzıne hışımla kapadı.
Ömer müşrikin kendisine karşı sert davranmasını bekliyordu. Bu nedenle bir kez daha hayal kırıklığına uğradı.
Kendi kendine:
-Şu adamın bana yaptığı iş bir şey değildir. Onlar Müslüman halkı dövüyorlar ama bana hiç kimse dövmüyor dedi.
Ömer’in içi müslüman olduğunu kavmine bir an önce duyurmak, onlardan gelecek olası tepkileri karşılamak için yanıp tutuşmaktaydı. Önüne gelen müşriklere müslüman olduğunu söylüyor; adam hayretle yüzüne bakıyor, sonrada hemen yanından kaçarcasına uzaklaşıyordu.
Karşılaştığı bir müslüman Ömer’e:
-Ey Ömer! Sen Müslüman olduğunu bütün kavmine bildirmek mi istiyorsun? Diye sordu.
Ömer’de:
-Evet! Öyle yapmak istiyorum dedi.
Müslüman:
-Ey Ömer! O halde sen boşuna buralarda dolanıp durma. Sen Cumah oğulllarında Cemil b. Mamer’in yanına git. O şimdi Kabe’de Hıcr mevkiinde yalnız olarak oturmaktadır. O sır saklamayı bilmeyen, dedikoduyu pek seven bir kişidir. Sen ona Müslüman olduğunu söyle. O senin yerine Müslüman olduğunu bütün Kureyş kavmine yayıp bildirir dedi.
Ömer Müslüman’ın dediğini yaptı. Cemil b. Mamer’in yanına gidip:
-Ey Cemil! Biliyor musun? Ben Müslüman olmuş bulunuyorum. Atalarımın dinini bırakıp Muhammed’e (a.s) tabi oldum. Onun dinine girdim. Sen bu sırrımı yanında tutta kimseye söyleme dedi.
Cemil b. Mamer Ömer’in bu sözlerini duyunca hemen ayağa fırladı. Ridasını toplayarak müşriklerin topluca oturdukları yere doğru seğirtti. Kabenin kapısı yanına dikilerek avazı çıktığı kadar:
-Ey Kureyş cemaati! Haberiniz olsun ki Ömer b. Hattab dininden çıkmış başka bir dine, Muhammed’in dinine girmiştir diye bağırdı.
Ömer’de Cemil’in yanına dikilerek:
-Şu adam doğru söylemektedir. Ben Müslüman olmuş, Muhammed’in (a.s) dinine girmiş bulunmaktayım. Allah’tan (c.c) başka ilah olmadığına Muhammed’in (a.s) de Onun kulu ve resulü olduğuna şahadet ederim dedi.
Onun bu sözlerini duyan müşrikler silkinip yerlerinden fırladılar, Ömer’in üzerine saldırdılar, güneş başlarının üzerinde yükselinceye kadar çarpışıp, dövüştüler.
Sonunda Ömer yorulup bir kenara oturarak:
-Ey müşrikler! Ben şimdi elinizdeyken istediğinizi yapınız. Allah’a (c.c) yemin ederim ki biz üç yüz kişi olsaydık ya biz yenilir burayı sizlere bırakırdık, ya da siz yenilir burayı bizlere bırakırdınız diye bağırdı.
Ömerle müşrikerin çarpışmaları, döğüşmeleri sırasında çıkan gürültüyü, şamatayı duyan müşriklerin ileri gelenlerinden üzerinde yemen işi çizgili bir gömlek bulunan yaşlı bir kişi gelerek onlara:
-Sizler burada ne yapmaktasınız? Nedir bu haliniz? Diye sordu.
Müşrikler:
-Hattab’ın oğlu atalarının dininden çıkmış, bir başka dine girmiş dediler.
Adam da:
-Onu kendi haline bırakınız. O kendisi için yeni bir din seçmiş ise bundan size ne? Ne istiyorsunuz ondan? Sizler ne kadar , ne kadar cahil insanlarsınız. Adiyy b. Kab oğullarının onu size böylece teslim edeceklerini mi sanırsınız? Şu yaptığınızla sizler kavminiz araında kin ve nifak tohumları saçmaktasınız. Şunu iyi biliniz ki ben onun koruyucusuyum. Onun başından dağılınız, Onu rahat bırakınız diye bağırdı.
Müşrikler Ömer’in başından bir elbisenin insan bedeninden sıyrılılıp ayrılışı gibi sıyrılıp ayrıldılar.
Gelen adam Kureyş kavminin ileri gelenlerinden Sehm oğullarının ulusu ve seyyidi Âs b.Vail’di.
Ömer müşrik olmasına rağmen Âs b. Vail’in bu hareketini ömrü boyunca unutmamış, onu hep hayırla anmıştır.
Ömer Kureyş kavminin ileri gelenlerindendi. Kendisi cesur, güçlü kuvvetli, gözü özü pek bir kişi idi.
Peygamberimizin duasının hürmeti nedeniyle Ömer’in iman edişi müslümanlar için bir fetih, hicreti yardım, halifeliği ise bir rahmettir.
O Müslüman oluncaya kadar Müslümanlar Kabe yanında açıktan namaz kılmaktan çekinirlerdi,, buna kadir olamazlardı.
O müslüman olunca müşriklerle dövüştü, kendisi Kâbe yanında namaz kılınca diğer müslümanlarda onun gölgesinde namaz kıldılar.
Hz. Ömer doğru özlü, açık sözlü bir kişi idi. Müslüman olduktan sonra peygamberimize:
-Ya Resulallah! Bizler ister ölü, ister diri olalım hak üzerinde değilmiyiz? Diye sordu.
Peygamberimiz onun bu sorusuna:
-Ey Ömer! Evet! Varlığım kudret elinde bulunan Allah’a (c.c) yemin ederim ki siz ister ölü, ister diri olunuz; hiç şüphesizki hak üzeresindesiniz buyurdu.
Bunun üzerine Hz. Ömer:
-Ya Resulallah! Biz hak şu müşriklerde bâtıl üzerinde oldukları halde ne diye dinimizi gizliyoruz? Vallahi biz İslamiyet’i küfre karşı açıklamaya daha haklı, onlardan daha layık olanlarız. Allah’ın (c.c) dini muhakkak ki müşriklerin dinine üstün gelecektir.
Ey Allah’ın Resulü! Müşrik olan kavmimiz dinimiz nedeniyle bizimle çarpışmak isterlerse bizde onlarla çarpışırız. Bize karşı insaflı olurlarsa bizde bunu kabul edip onlara karşı insaflı oluruz dedi.
Peygamberimiz:
-Ey Ömer! Şu söylediğin için henüz yeterince güçlü değiliz buyurdu.
Ömer silkinip kalkarak:
-Ey Allah’ın Resulü! Seni hak din ve kitap ile peygamber gönderen Allah’a (c.c) yemin ederim ki hiç çekinmeden, korkmadan oturup İslam inanç esaslarını açıklamadığım hiç bir küfür meclisi kalmayacaktır.
Seni hak din ve kitapla gönderen Allah’a (c.c) yemin ederim ki biz muhakkak ortaya çıkıp dinimizi serbestçe yaşayacağız dedi.
Ömer’in bu isteği öylesine içten idi ki peygamberimizde kabul edince Müslümanlar iki saf hâlinde ortaya çıktılar.
Saflardan birinin başında Hz. Hamza diğerinin ise Hz. Ömer vardı.
Sert ve kararlı adımlarla, yerin toprağını tozuta, tozuta Mescid-i Haram’a geldiler.
Müşrikler hıcr mevkiinde her zaman olduğu gibi oturmaktaydılar.
Müslümanların iki saf halinde geldiklerini görünce bir Hamza’ya bir Ömer’e baktılar. Müslümanlar gelip Mescid-i Haram’ın yanına oturdular. Müşriklerin hiç birisi yerinden kalıp onlara müdahale etmeye cesaret edemedi. Elleri yanlarına düştü. O gün müşrikler için zelilliğe uğrayıp, hüzne ve kedere boğuldukları bir gün oldu.
O gün Resulallah Ömer’e:
-Ey Ömer! Sen hak ile batılı ayıran kişisin, sen Faruk’sun buyurdu. Ona Faruk ismini verdi.
Ömer Faruk bir Mecusi olan Ebu Lü Lü tarafından hançerlenip şehit edilinceye kadar bütün gücüyle İslam’a hizmet etti. Aşere-i mübeşşereden (Sağlıklarında cennetle müjdelenen on mutlu sahabiden) birisi oldu.
Büyük İslam alimlerinden Abdullah b. Mes’ud’a göre Hz. Ömer’in ilmi bütün arap kabilelerinin ilminden daha fazlaydı.
Hz. Ömer gece yarısından sonra namaz kılmayı sever, bu namazlarında:
-Ey Allah’ım! Beni iyilerle öldür. Beni kötülere halef kılma. Beni Cehennem azabından koru. Beni hayırlı kişilerin arasına kat.
Allah’ım! Ben Senden Senin yolunda şehit olmak, rasulünün yurdunda ölmek dilerim diyerek dua ederdi.
Yüzüğünün kaşında:
-Ey Ömer! Sana vaiz olarak ölüm yeter tümcesi yazılıydı.
Hz. Ömer bir gece rüyasında kendisini kırmızı bir horozun iki kere gagaladığını gördüğünde:
-Beni acemlerden bir adam öldürecek demiş, gerçekten de Mecusi bir kişi olan Mugire b. Şube’nin kölesi Ebu Lülü tarafından zehir sürülmüş iki başlı bir hançerle hançerlenmiş, şehiden vefat etmiştir.
Kendisini Mecusi bir köle tarfından vurulduğunu öğrenince:
-Hamdolsun o Allah’a (c.c) ki ölümümü İslam’a mensubiyet iddia eden ve La ilahe illallah ile karşıma çıkacak olan bir adamın eli ile mukadder kılmadı diyerek Allah’a (c.c) hamd etmiştir.
O adaletin simgesiydi. Halifeliği döneminde yeryüzünü adaletiyle doldurmuştu.
Vefat ettiğinde peygamberimiz ile Hz. Ebu Bekir gibi altmış üç yaşındaydı.
Hz. Ömer b. Hattab esmer tenli, iri gövdeli ve uzun boylu gösterişli bir Zat-ı Muhterem idi. İnsanların arasında yaya yürürken binitliymiş gibi üzerlerinde görünürdü.
Kaba ve seyrek sakallı, kızılımtrak ve çok saçlı idi. Başının en tepesi açılmıştı. Bu kısım tamamen saçsızdı. Gözlerinin akında çokça kırmızılık vardı. Yürürken hızlı yürür, kimse onu yetişip geçemezdi.
Kendisi Kuran hafızıydı.

Allah (c.c) Ondan razı olsun.


===============

 

[tersinim]

FATIMA BİNT-İ ESED B. HAŞİM (r.anha)


Fatma bint-i Esed hatun Haşim oğullarındandır. Annesi Fatıma bint-i Kays’tır.
Fatıma bint-i Esed hatun Ebu Talib’in zevcesi; Talib, Âkil Hz. Cafer ve Hz. Ali b. Ebu Talib’in annesi olup gerek Ebu Talib’le gerekse peygamberimizle soyu Haşim b. Abd. Menaf’ta birleşir.
Kendisi Haşim oğulları kadınları içinde Haşimî erkek sülbünden ilk erkek çocuğu dünyaya getiren kadın olduğu gibi Haşim oğulları içinde halife anası olan ilk kadındır.
Fatıma bint-i Esed hatun Mekke’de nübüvvetin yedinci yılında Haşim ve Muttaliboğullarının Beni Haşim mahallesinde muhasara altına alındıkları zamanlarda Müslüman olmuş olup, Allah (c.c) yolunda Medine’ye hicret etmiştir.
Fatıma Hatun çok iyi halli, ahlaklı, faziletli bir İslam kadını idi. Peygamberimiz dedesinin vefatından sonra amcası Ebu Talib’in himayesine girdiği zaman onun elinde büyümüştür.
Peygamberimiz onu annesinden sonra annesi olarak bilirdi. Bu nedenle peygamberimizin yanında çok büyük itibarı ve mevkii vardı.
Peygamberimiz onun için:
-O benim annemdi. Kendi çocukları aç dururken önce benim karnımı doyururdu. Kendi çocuklarının üstleri başları tozlu topraklı dururken o önce benim saçımı başımı tarar, gül yağlarıyla yağlardı. O benim annemden sonra annemdi buyurmuştur.
Fatıma hatun hicretin dördüncü yılında Medine’de vefat etti. Peygamberimiz vefat ettiği gün onun için:
-Bu gün benim annem vefat etti buyurdu. Sırtındaki gömleği çıkararak ona kefen olarak sardırdı. Cenaze namazı kıldırdıktan sonra cenazesi üzerinde yetmiş tekbir aldırdı. Kabrinin dört bir yanını genişletmek ister gibi işaret buyurduktan sonra içine girip uzandı. Kabirden çıkarken ağlamaya başladı. Gözyaşları kabrin içine damladı.
Hz. Ömer peygamberimizi o halde görünce:
-Ya Resulallah! Şu kadın için yaptığın şeyleri başkaları için yapmamıştın dedi.
Peygamberimizin yanındaki Müslümanlarda:
-Ya Resulallah! Biz senin şu kadına yapmış olduklarını başkasına yaparken görmedik dediler.
Bunun üzerine peygamberimiz:
-Amcam Ebu Talib’ten sonra bana bu kadıncağız kadar iyiliği dokunan bir başka kimse olmamıştır. Ona Cennet elbiselerinden bir elbise giydirilsin diye gömleğimi kefen olarak giydirdim. Kabir hayatı kendisine daha yumuşak ve kolay gelsin diye de kabirde yanına uzandım. Cebrail (a.s) yanıma gelerek yüce Rabbim tarafından bu kadın cennetliklerdendir diye haber verdi. Yine bana Cebrail (a.s) haber verdi ki yüce Allah (c.c) meleklerinden yetmiş bine emretmiş ve onun cenaze namazını kılmışlardır buyurmuştur.
Defin işlemi yapıldıktan sonra peygamberimiz kabre dönerek:
-Allah (c.c) seni yarlıgasın ve hayırla mükafatlandırsın ey annem.
Allah (c.c) sana rahmet etsin ey annem.
Sen benim annemden sonra annem idin.
Kendin aç durur, beni doyururdun.
Kendin çıplak durur, beni giydirirdin.
En iyi nimetlerden kendi nefsini alıkoyar, bana tattırırdın. Bunu da ancak Allah (c.c) rızasını ve Ahiret yurdunu umarak yapardın.
Muhakkak ki Allah (c.c) hem diriltir, hem öldürür.
Hiç ölmeyen diri olarak kalan yalnız O’dur.
Ey Allah’ım! (c.c)
Annemden sonra annem olan Fatıma bint-i Esed’i af ve mağfiret et. Ona hüccet ve delilini göster ve anlat.
Girdiği şu kabrin genişlet.
Ben peygamberinin ve benden önceki peygamberlerinin hakkı için duamı kabul buyur ey merhametlilerin en merhametlisi bulunan yüce Allah (c.c) diyerek dua etti.

Allah (c.c) ondan razı olsun.


==================


DIMAD B. SALEBET’EL’EZDİ (r.anh)


Ezd-i Şenue kabilesinden olan Dımad b. Sâlebe nübüvvetin yedinci yılında umre yapmak için Mekke’ye gelmişti. Kendisi sık sık Mekke’ye gelirdi. Bu nedenle peygamberimizin yakın dostlarından birisi idi.
Dımad doktorluğa özenen, delilere okuyup iyi etmeye çalışan, ilim elde etmeye çabalayan iyi huylu bir zat idi.
Dımad umre için Mekke’ye gelince içlerinde Ebu Cehil Utbe b. Rebia ve Ümeyye b. Halef’inde bulunduğu müşrik ulularının oturdukları bir meclisin yakınlarına indi. Ebu Cehil müşrik meclisinin ortasında ayağa kalkmış şöyle demekteydi.
-Şu adam topluluğumuzu dağıttı. Akıllarımızı akılsızlık ölüp gitmiş çoktan toprak olmuş atarlımızı dalalete düşmüş saydı, ilahlarımızı dil uzattı.
Dımad onun bu sözlerini şöyle bir kulak kabarttı.
İçlerinde bulunan Ümeyye b. Halef’te:
-O şüphesiz deli bir adamdır diye bağırdı.
Dımad müşriklerin peygamberimiz için Muhammed delidir dediklerini işitince kendi kendine:
-Ben şu Zatı gidip görseydim, Onu tedavi etseydim belki Allah (c.c) ona benim ellerimle bir şifa ihsan ederdi diyerek oradan ayrıldı. O gün peygamberimizi aradı ise de bulamadı.
Ertesi gün olunca onu aramaya çıktı ve buldu. Hemen yanına yaklaşarak:
-Ey Muhammed! Ben deliliği tedavi ederim. Ben sana bir cinin musallat olup, aklını yitirdiğini duymuş bulunuyorum. İstersen Seni de tedavi edeyim. Belki Allah (c.c) sana bu konuda bir fayda ihsan buyurur.
Okumamı istersen gel sana da okuyayım. Sen üzerindekini gözünde fazla büyütme. Ben sende bulunandan daha ağırını tedavi etmiş bir kişiyim de o da derdinden kurtulmuştur dedi.
Peygamberimizde:
-Ey Dımad! Ben aklımı yitirmedim. Deli değilim dedi.
Bunun üzerine Dımad:
-Ey Muhammed! Kavmin Senin hakkında; akıllarını akılsızlık saymak, topluluklarını dağıtmak, onlardan; ölüp, çoktan toprak olup gittikleri halde dalalet içinde bulunduklarını ileri sürmek, ne zamandır ibadet edip durdukları ilahlarını ayıplamak gibi bir takım kötü huylardan bahsettiklerini işitmiş bulunuyorum. Bütün bunlar kendisinde delilik bulunan adamdan başkası yapmaz dedi.
Peygamberimiz Dımad’a şöyle bir bakıp:
-Ey Dımad! O halde dinle ve kendin karar ver buyurup devam etti.
Hamd Allah’a (c.c) mahsustur. Biz yalnız ona hamd eder yardımı ve yargılanmayı Ondan dileriz. Nefislerimizin şerlerinden Allah’a (c.c) sığınırız. Allah’ın (c.c) doğru yola eriştirdiğini saptıracak yoktur. Saptırdığını da doğru yola eriştirecek yoktur.
Şüphesiz bilir ve bildiririm ki Allah’tan (c.c) başka ilah yoktur. O Bir ve Tekdir. Onun eşi ve ortağı da yoktur. Yine şüphesiz bilir ve bildiririm ki Muhammed (a.s) Onun kulu ve resulüdür.
Dımad peygamberimizin söylediklerini can kulağıyla dinliyordu. Söyledikleri pek hoşuna gitti. Peygamberimize:
-Ey Muhammed! Ben şimdiye kadar bundan daha güzel bir kelam dinlememiştim. Şu söylerini bana yinele dedi.
Peygamberimiz söylediklerini tekrarladı. Her tekrarlayışından sonra Dımad:
-Ey Muhammed sözlerini tekrarla diyor peygamberimizde tekrarlıyordu.
Peyramberimiz sözlerini üç kere tekrarladıktan sonra Dımad:
-Vallahi senin şu sözlerin kadar güzel hiçbir söz işitmedim. Şu sözlerin güzelliği, fesahat ve belagati, anlam yüceliği denizlerin en dibine kadar varıp dayanmıştır dedikten sonra ilave etti.
-Ey Muhammed! Söyle bana! Sen nelere davet etmektesin? Diye sordu.
Peygamberimizde:
-Boynuna asılı duran putları oradan çıkırıp atmana, eşi ve ortağı olmayan bir ve tek olan Allah’a (c.c) iman etmeye ve benimde Allah’ın (c.c) rasulu olduğuma şahadet getirmeye davet ediyorum buyurdu.
Dımad bu kez:
-Ey Muhammed! Şu dediklerini yaparsam bana ne var? Diye sordu.
Peygamberimizde:
-İçinde bitmek tükenmek bilmez nimetlerin olduğu Cennetler vardır buyurunca Dımad:
-Ey Muhammed! Ey Allah’ın (c.c) resulü! Ben boynumdan putları atıp onlardan uzaklaşarak şehadet ederimki Allah’tan (c.c) başka ilah yoktur.
O birdir, ortağı ve eşide yoktur.
Yine şehadet ederimki Sen Allah’ın (c.c) kulu ve resulüsün.
Getir ver elini, Sana İslamiyet üzerine beyat edeyim dedi.
Peygamberimiz elini uzattı Dımad’ta beyat etti.
Beyattan sonra peygamberimiz:
-Ey Dımad! Ey beyatın kavmin adına da mı? Diye sordu.
Dımad’ta:
-Ey Allah’ın resulü! Biatım hem kendim, hem de kavmim adınadır dedi.
Böylece Dımad hem kendi hemde kavmi adına biat edip Müslüman oldu.


Allah (c.c) ondan razı olsun.


================

TÜFEYL B. AMR EL EZDİ (r.anh)
Ve
AMR B. TÜFEYL EL EZDİ (r.anh)



Tufeyl b.Amr. b. Tarif Devs kabilesindendi. Kendisi şerefli ve akıllı, itibarlı, konukları çok, hanedan sahibi bir kişi idi. Kendisi aynı zamanda bir şairdi. Devs kabilesinden olmasına rağmen Kureyşilerden pek çok müttefiki vardı.
Peygamberimiz ise bütün baskılara, işkencelere, her türlü kötülüğün kendisine yapılıp durduğunu görmesine rağmen yılmıyor, kavminin içinde bulunduğu dalaletten kurtuluşa davet etmekten geri kalmıyordu.
Müşrikler hac ve umre yapmak ya da başka bir maksatla Mekke’ye gelenlere, peygamberimiz için; O bir delidir, O sihirbazdır ya da kehanet sahibi bir kâhindir derler, bir takım asılsız isnatlarda bulunurlar, olabildiğince kötülerler, sonrada:
-Sakın siz şu adamın yanına gitmeyin. Bir şey söylerse dinlemeyin. İçimizdeki bazı beyinsizlere yaptığı gibi sizleri de büyülemesin derler, onları peygamberimizden uzak tutmaya çalışırlardı.
Tufeyl b.Amr Mekke’ye geldiğinde müşriklerden bir kısmı hemen yanına varıp:
-Ey Tufeyl! Sen şair, kavmi içinde seyit ve sözü dinlenir bir adamsın. Sen bizim şu memleketimize geldin ama aramızdan çıkan şu Adamın işi bizi hayli sıkıntıya soktu. Topluluğumuzu ve işimizi darmadağın etti.
Şu adamın sözü insanlara bir sihir gibi tesir etmekte, onu dinleyenler büyülenmiş gibi olmaktadırlar.
O insanın babası ile arasını açıyor.
O insanın kardeşiyle arasını açıyor.
O insanın karısıyla da arasını açıyor.
Ey Tufeyl! Bizim başımıza gelen şu halin senin ve kavminde başına gelmesinden korkmaktayız.
Biz sana deriz ki sen sakın Onunla konuşma. O sana bir şey söylerse sen onu hiç dinleme. Sen onun etkisinden ancak bu şekilde kurtulabilirsin dediler. Onu peygamberimizin yanına yaklaşmaktan, söylediklerini dinlemekten sakındırdılar.
Tufeyl önceleri peygamberimizin yanına yaklaşmama, söylediklerini dinlememe kararındaydı.
Peygamberimiz genelde Mescid-i Haramda bulunduğundan Mescid-i Harama gittiğinde Onun söylediklerinden bir şey ilişmesin diye kulaklarını pamukla tıkıyor, mümkün olduğunca peygamberimizden uzak durmaya çalışıyordu.
Fakat müşrikler peygamberimizi kötüleyen sözlerinde öylesine ileri götürdüler ki onların bu ısrarcı sözleri Tufeyl’in merakını depreştirdi.
Bir sabah tavaf için Mescid-i Harama gittiğinde peygamberimizi namaz kılar bir halde gördü. Yavaşça gelip arkasında durdu ve okuduklarını dinlemeye başladı. Okunanlar çok hoşuna gitti. Bunun üzerine kendi kendine:
-Anan ağlasın ey Tufeyl!
Vallahi ben şair ve akıllı bir adamım. Bana sözün güzeli de, çirkini de gizli değildir. Doğru ile eğriyi ayırabilecek bir akla da sahibim. Benim şu adamın söylediklerini dinlememde ne gibi bir sakınca olabilir? Onu dinlememem için önümde nasıl bir engel var? Vallahi Onun söyledikleri, getirdikleri dinler, güzel ise kabul eder, çirkin ise ret edip bırakırım dedi.
Tufeyl b.Amr peygamberimiz namazını bitirinceye kadar ardında sessizce bekledi. Peygamberimiz namaz bitince oyalanmadan evine gitti. Tufeyl b. Amr’da Onu takip etti. Peygamberimiz evine girince ardından o da girdi. Peygamberimiz onu fark edince durdu.
Tufeyl b. Amr peygamberimize:
-Ya Muhammed! Kavmin bana senin hakkında şöyle söyle söylediler. Vallahi senin şu işinden beni öyle korkuttular ki sözünü işitmeyeyim diye kulakarıma pamukla tıkar oldum. Sonra Allah (c.c) kulaklarımı senin sözlerini işitmeye elverişli kılmış olmalı ki onu çok güzel bir kelam olarak işittim. Sen şu işini bana kendi dilinle anlat. Eğer ben onu güzel bulursam kabul, çirkin bulursam ret ve iade ederim dedi.
Peygamberimiz hemen kapı dibinde ona Kuran okudu. İslamiyet’i arz ve teklif etti.
Tufeyl b.Amr (r.anh):
-Ey Muhammed! Ben sözün iyisini kötüsünü, güzelini çirkinin iyi bilen şair bir kimseyim. Vallahi ben şu okuduğundan daha güzel bir söz, anlattığın dinden daha adil, daha güzel bir din işitmedim.
Ben şahadet ederim ki Allah’tan (c.c) başka ilah yoktur. Muhammed’de (a.s.) Onun kulu ve resulüdür deyip iman etti.
Daha sonra peygamberimize:
-Ey Allah’ın Resulü! Ben kavmi içinde sözü dinlenir, itibar sahibi bir kimseyim.
Ben hemen kavmimin yanına dönecek ve kendilerini İslamiyet’e davet etmekten geri durmayacağım.
Ey Allah’ın Resulü! Sen benim için Allah’a (c.c) dua et de davetimde bana yardımcı olacak bir ayet, bir keramet ihsan buyursun dedi.
Bunun üzerine peygamberimiz:
-Ey Yüce Allah’ım! Yeni iman etmiş şu kulun için davetinde yardımcı olacak bir keramet, bir ayet ihsan buyur diye dua etti.
Sonra Tufeyl b.Amr’a (r.anh) dönüp:
-Ey Tufeyl! Sen Allah’ın (c.c) izni ile kavminin yanına git. İnşallah Rabbim senin için kerametlerinden bir keramet, ayetlerinden bir ayet nasip edecektir buyurdu.
Tufeyl b. Amr (r.anh) kavminin yanına vardığında vakit geceydi. Kavminin oturduğu subaşına bakan yokuşa geldiğinde iki gözünün ortasında gecenin karanlığında kandil gibi ışılayan bir nur peyda oldu. Fakat bu nur Tufeyl b. Amr’ı (r.anh) korkuttu. Şöyle dua etti.
-Ey yüce Rabbim! İhsan buyurduğun şu nuru yüzümden başka bir yere kaydır, başka bir yerle değiştir. Kabilem henüz müşriktir. Ben şu sapık dinlerinden ayrıldığım için halkım şu bahşetmiş olduğun nuru ilahi bir adaletin cezasıymış gibi sanmalarından korkmaktayım.
Bunun üzerine nur yüzünden ayrılıp yolda yürümesine yardımcı olan değneğinin üst ucuna gelip yerleşti.
Tufeyl b.Amr (r.anh) yokuştan inip gelirken kavmi ucunda bir nur ışılayan değneğine bakışmakta, birbirlerine bu nuru göstermekteydiler.
Tufeyl b. Amr (r.anh) ailesinin yanına varıp, orada sabahladı.
Sabah olunca ihtiyar babası yanına geldi. Uzun zamandır ayrı kalıp özlediği oğluna sarılmak istedi. Tufeyl b. Amr (r.anh) babasına engel olarak:
-Ey babacığım! Artık sen benden uzak dur. Artık ben senden değilim. Sende benden değilsin dedi.
İhtiyar baba şaşırarak:
-Ey oğulcuğum! Ben ne diye senden uzak durayım? Diye sordu.
Tufeyl b.Amr (r.anh):
-Ey baba! Ben Müslüman olmuş, Muhammed’in (r.anh) dinine girmiş bulunmaktayım. Sen ise putlara tapan bir müşriksin. Dinlerimiz seni benden ayırmaktadır dedi.
Bunun üzerine babası:
-Ey oğul! Senin dinin benimde dinimdir dedi.
Bunun üzerine Tufeyl b. Amr (r.anh):
-Ey baba! Sen önce Kelime-i Şahadet getir, sonrada guslet. Temiz elbiseler giyin de öyle gel. Ben sana bana öğretilenleri öğreteyim dedi.
Babası Tufeyl b. Amr’ın (r.anh) söylediklerini yaptı. Kelime-i Şahadet getirdi; gusletti, elbiselerini temizledi ve İslam şeraitini öğrendi.
Tufeyl b. Amr’ın (r.anh) yanına babasından sonra hanımı geldi.
Tufeyl b. Amr (r.anh) ona:
-Ey zevcem! Sen benden uzak dur. Artık ben senden değilim, sende benden değilsin dedi.
Tufeyl b.Amr hanımı bu sözlere şaşırarak:
-Ey Tufeyl! Babam, anam sana feda olsun. Ben ne için sendenuzak durayım? Diye sordu.
Tufeyl b.Amr (r.anh):
-Ey hanımım! Ben senin içinde bulunduğun dinden ayrılmış, Muhammed’in (a.s.) dinine girmiş bulunmaktayım. Ben artık Müslümanlardanım dedi.
Bunun üzerine hanımı:
-Ey Tüfeyl! Babam anam sana feda olsun. Senin dinin benim de dinimdir dedi.
Bunun üzerine Tüfeyl b. Amr (r.anh):
-Ey hanımım! O halde sen bir taştan baka bir şey olmayan Züşşera putundan temizlen. Onu ret ve inkâr et. Eşi ve şeriki olmayan Allah’a ve Muhammed’in (a.s.) Onun kulu ve resulü olduğunu ikrar ve tasdik et dedi.
Tüfeyl b. Amr’ın (r.anh) bu sözleri hanımında bir tereddüt meydana getirdi. Tüfeyl b.Amr’a (r.anh) dönerek:
-Ey Tüfeyl! Anam babam sana ve dinine feda olsun. Ben şu Züşşera putunun çocuklarıma bir zarar vermesinden korkuyorum dedi.
Bunun üzerine Tüfeyl b.Amr (r.anh):
-Ey hanımım! Sen hiç korkma. Züşşera putu fayda ya da zarar vermekten aciz taş parçasından başka bir şey değildir. Onun çocuklarına bir zarar vermeyeceğine ben kefilim. Sen şimdi güzelce gusledip temizl sonrada yanıma gel. Resulallah’ın bana öğrettiklerini bende sana öğreteyim dedi.
Bunun üzerine hanımı gusledip temizlenmiş, temiz elbiseler giyinmiş bir halde yanına geldi. Tüfeyl b. Amr (r.anh) ona da İslamiyet’i anlattı. Müslüman olmasını teklif etti. Hanımı da Müslüman oldu.
Tüfeyl b. Amr (r.anh) kavmini Müslüman olmaya davet etti ama onlar Müslüman olmakta ağır davrandılar. Kavminin iman etmede ağır davranmalar, bunun için isteksiz olmaları Tüfeyl b.Amr’a (r.anh) ağır geldi. Mekke’ye peygamberimizin yanına gelerek:
-Ey Allah’ın Resulü! Devs kabilesi Müslüman olma konusunda bana galebe çalmıştır. Onlar İslamiyet’ten kaçındılar, Allah’a (c.c) asi oldular. Sen onlar aleyhinde dua et de Allah’ın gazabı üzerlerine insin dedi.
Fakat Muhammed (a.s.) gazap değil, rahmet peygamberiydi. Onun bu sözleri üzerine peygamberimiz ellerini açıp:
-Ey yüce Allah’ım! Sen Devsîlere hidayet nasip eyle diye dua etti. Sonra Tüfeyl b.Amr’a (r.anh) dönüp:
-Ey Tüfeyl! Sen şimdi kavminin yanına dön. Onları İslamiyet’e davet ederken yumuşak ve mülayim ol. Sakın sert ve kırıcı davranma buyurdu.
Tüfeyl b. Amr (r.anh) kavminin yanına dönüp irşat işini devam etti. Ancak hicretten sonra; Bedir ve Hendek savaşları geçtikten, Hayber gazası sırasında yetmiş ya da seksen kişilik bir gurup oldukları halde peygamberimizin yanına gidebildiler. Peygamberimizin yanında savaşa katıldılar. Peygamberimiz onlara Mebrûr parolasını verdi. Bundan sonra Ezdîlerin parolası Ya Mebrur oldu. Svaş bitince Resulallah onlara Hayber ganimetinden bir pay verdi.
Tüfeyl b. Amr (r.anh) bundan sonra peygamberimizin yanından hiç ayrılmadı.
Mekke’nin fethinden sonra peygamberimiz Onu Zulkeffeyn putunu yakıp, yıkmakla görevlendirdi. O da bu görevini hakkıyla yerne getirdi. Zulkeffeyn putu tutuşmuş yanarken Tüfeyl b.Amr (r.anh) şöyle diyordu.
-Ey Zulkeffeyn! Ben sana tapanlardan değilim.
Çünkü sen bir ateş parçasıyla tutuşup yanan, sonrada yok olan bir ağaç parçasından başka bir şey değilsin.
Sen kuru bir ağaç parçasından başka nesin ki?
Şunu iyi bil!
Bizim doğum tarihimiz, senin doğum tarihinden daha eskidir.
Ben senin içini ateşle doldurdum da, o cansız bedenini ateşe verdim. Şimdi küllerin rüzgârda uçuşmakta, seni put sanarak tapanların gözlerini dolmaktadır.
Tüfeyl b.Amr (r.anh) Zulkeffeyn putunu yaktığı, kül olup rüzgârda savrulup gittiği, yok olduğu zaman onu tapanlardan kalan kimseler hiçbir şey üzerinde bulunmadıklarını anlayarak hepsi birden Müslüman oldular.
Tüfeyl b. Amr (r.anh) Medine’ye peygamberimizin yana döndü. Peygamberimizin vefatına kadar yanından ayrılmadı. Hz. Ebu Bekir döneminde Müseylimetülkezzab üzerine gönderilen orduya oğlu Amr b. Tüfeyl (r.anh) ile katıldı. Yolda bir rüya gördü. Rüyasında başının traş edildiğini, ağzından bir kuşun çıkarak uçup gittiğini, sonra bir koca karının gelerek onu karnın içine sokup gözlerden kaybettiğini, oğlu Amr b.Tüfeyl’in ise Onu her yerde arayıp durduğunu nice aramadan sonra bulduğunu görmüştü.
Tüfeyl b. Amr bu rüyasını kendi kendine yordu. Arkadaşlarına:
-Ey arkadaşlarım! Ben bir rüya gördüm ve bu rüyamı kendi kendime yordum.
Ben rüyamda başımın traş edildiğini gördüm ki bu başımın kesilip şehit edileceğimi müjdelemektedir.
Ben rüyamda ağzımdan bir kuşun çıkıp uçup gittiğini gördüm ki bu kuş benim ruhumdur. Ben muhakkak ki bu savaşta öldürüleceğim.
Ben rüyamda bir koca karının beni karnının için soktuğunu, gözlerden kaybettiğini gördüm ki bu koca karı arzdır, yeryüzüdür. Ben şehit olarak vefat ettikten sonra kazılan bir mezara konulup gözden kaybedileceğimi ummaktayım. Şehit olarak öldürüleceğim içime doğuyor.
Ben rüyamda oğlumun ben arayıp durduğunu nice sonra bulduğunu gördüm ki o da benimle beraber savaşa katılacak, bu savaşta yaralanacak fakat daha sonraki bir başka savaşta şehit olacaktır dedi.
Tüfeyl b.Amr (r.anh) rüyaında gördüğü gibi Yemame svaşında şehit oldu. Oğlu Amr b.Tüfeyl (r.anh) ise bu savaşta ağır bir şekilde yaralandı. Eli kesildi. İyileşince Hz. Ömer (r.anh) döneminde yapılan Yermük savaşına katıldı, bu savaşta şehit oldu.
Allah (c.c) onlardan arazı olsun.


===========

MEYSERE B. MESRUK EL ABSİ

Ebu Talib’in vefatı himaye bakımından peygamberimizi açıkta bırakmıştır denilebilir. Müşrikler peygamberimizi daha kolay ulaşıyorlar, çekinmeden istedikleri gibi taciz ve hatta işkence ediyorlardı. Peygamberimizde kendisini koruyup kollayacak müttefikler ramakta fakat himayet talepleri ret edilmekteydi. Her şeye, bütün zorluklara, bütün karşı koymalara rağmen peygamberimiz ısrar ve inatla kendisine yardımcı olacak bir kabile aramaya devam ediyor fakat kimi zaman yumuşaklıkla kimi zamanda sertlikle ret ediliyordu.
Günlerden bir gün himaye edip yardım edecek bir kabile bulurum ümidiyle evinden çıktı. Dolana dolan Cemre-i Ulaya kadar geldi. Burada Benî Abs kabilesi konaklamıştı. Peygamberimiz onların yanlarına vardı.
Peygamberimiz devesinde, terkisinde de Zeyd b. Harise (r.a) bulunuyordu.
Peygamberimiz Benî Abs kabilesine İslamiyet’i anlattı onları imana ve kendisine koruyup kollayan yardımcılar olmaya davet etti ise de bu teklifi Absîler içinde de kabul görmedi.
İçlerinde bulunan Meysere b. Mesruk peygamberimizi arka çıkarak:
-Ey kavmim! Siz şu Zatın teklifini kabul ediniz. Vallah şu gelen zat bizim nasibimizdendir. Biz onu tasdik etmiş kendisini develerimizden birine bindirip yurdumuzun ortasına götürmüş olsaydık bu görüş yerinde bir görüş olurdu. Şan şeref ve bereket yönünden hiç bir Arap kabilesi bizi geçemezdi.
Vallahi onun işi muvaffak olacak ve hatta her yere ulaşacaktır. Sizlerde isteyerek yada istemeyerek O’na tabi olacaksınız dedi.
Fakat diğerleri:
-Ey Mesruk’un oğlu! Vallahi şu görüşün iyi bir görüş değildir. Bırak onu! Önlemekte güç yetiştiremeyeceğimiz bir şeyle bizi karşılaştırma dediler.
Meysere b. Mesruk’un olumlu tavrı ve konuşması peygamberimizi ümitlendirdi. Yanına yaklaşarak:
-Ey Meysere! Ben muhakkak ki Allah’ın (c.c) kulu ve resulüyüm dedikten sonra Ona İslamiyet’i anlattı.
Meysere onu dinledikten sonra:
-Ey kutlu Zat! Vallahi senin şu sözlerinden daha güzeli daha nurlusu yoktur. Fakat ne yapayım ki kavmim bana muhalefet ediyor, onları sözlerimin doğrultusuna getirmeye güç yetiremiyorum. Kişi ise kavmi ile birlikte hareket etmek zorundadır.
Kavmi ona yakın ve yardımcı olursa düşmanları uzak durur, yanaşamazlar.
Bunun üzerine Resulallah yanlarından ayrıldı.
Resulallah yanlarından ayrıldıktan sonra Abs kavmi de yurtlarına gitmek üzere konak yerlerinden ayrıldılar.
Yolda giderlerken Meysere onlara:
-Ey kavmim! Vallahi ayağınıza kadar gelen nasibinizi kendi ellerinizle, dillerinizle geri çevirmiş, ret etmiş bulunmaktasınız. Eğer onu develerimize bindirip yurdumuza götürse idik nasibimizi de götürmüş olurduk.
Sizler yolunuzu Fedek’e doğru çeviriniz. Fedek’te ehl-i kitap olan Yahudiler oturmaktadır. Şu zatın işini birde onlara soralım dedi.
Abs kabilesi yollarını Fedek’e çevirdiler. Yahudilerin oturdukları yere vardılar. Onlara peygamberimizi tarif ve tavsif ettiler.
Yahudiler onları güzelce dinledikten, bazı sorular sorduktan sonra önlerine bir Kitap çıkarıp koydular. Resulallahın anıldığı yerlere bakıp okudular. Bu kitapta şunları yazıyordu:
O peygamber ümmi bir Arap’tır. Deveye, merkebe biner. Ekmek kırıntılarını yemekle yetinir, fazlasını aramaz. Ne uzun nede kısa boyludur. Ne kıvırcık nede düz saçlıdır. Gözlerinin akında hafif bir kırmızılık vardır. Pembe karıştırılmış ak tenlidir.
Yahudiler kitaptakileri okuduktan sonra kendilerine peygamberimize soran Absilere dönerek:
-Şu size okuduklarımız kitaplarımızda onun hakkında bulduklarımızdır. Muhakkak ki o beklenen ahir zaman peygamberidir.
O size dinine davet ettiği zaman siz Ona itaat ediniz. Onun davetini kabul edip dinine giriniz.
Bizler ise Onu kıskanır bu nedenle Ona tabi olmayız. Onun eliyle bize büyük belalar gelecektir. Araplardan da ona tabi olmayan ya da Onunla çarpışmayan hiç kimse kalmayacaktır. Sizler bir an önce ona tabi olanlardan olunuz işte doğru ve isabetli görüş budur dediler.
Meysere Yahudilerin sözlerini dinledikten sora ortaya çıkıp:
-Ey kavmim! Artık iş apaçık ortadadır. Sizler o Zata tabi olmada acele ediniz dedi.
Bunun üzerine Absiler:
-Önümüzdeki hac mevsiminde yanına gider, Onunla buluşur, ona tabi oluruz dediler ve yurtlarına döndüler. Fakat Abs kabilesinin ileri gelenleri arasında görüş ayrılıkları çıktı. Çoğunluğu Resulallah aleyhisselama tabi olmaya karşı çıktı. Bu nedenle Abs kabilesinden hiç kimse Resulallah’a tabi olmadı. Aradan yıllar geçti. Mekke’nin fethinden sonra veda haccı sırasında Meysere peygamberimizle karşılaştı ve hemen onu tanıdı.
Peygamberimize:
-Ya Resulallah! Sen yıllar önce bir nasip olarak bize gelmiştin de biz davetini ret etmiştik. Vallahi o günden beri sana tabi olmayı özlemekten geri durmadım. Fakat ne yapayım ki şanı yüce Allah (c.c) Müslümanlığımı geciktirmemden başkasına razı olmadı. O gün yanımda bulunan ve davetini ret eden kişilerden sağ kalan bulunmuyor. Ey Allah’ın peygamberi! Onların girdikleri yer neresidir? Diye sordu.
Peygamberimiz:
-Ey soru soran kişi! Neden bahsettiğini ve neyi sorduğunu anladım. Her kim İslamiyet’ten başka din üzerinde ölmüşse o ateş içindedir buyurdu.
Bunun üzerine Meysere:
-Hamd olsun o Allah’a (c.c) ki beni sayende ateşten kurtardı deyip Müslüman oldu.

Allah (c.c) ondan razı olsun.


====================


SÜVEYD B. SAMIT


Evs kabilesinin Amr b. Avf oğullarından Süveyd b. Sâmıd hac ve umre için Mekke’ye gelmişti.
Süveyd’e kabilesi içinde cesareti, şiirleri, yaşlılığı soyu ve şerefiyle Kamil ismi verilmişti.
Süveyd b. Samid’ın Mekke’ye geldiğni işiten peygamberimiz hemen yanına geldi ve ona İslamiyet’i anlattı ve ona imana davet etti.
Süveyd peygamberimizi dinledikten sonra:
-Ey Muhammed! Benim yanımda bulunanın bir benzeri herhalde Senin yanında da var dedi.
Bunun üzerine peygamberimiz:
-Ey Süveyd! Benim yanımda bulunduğu halde senin yanında da bulunan o şey nedir? Diye sordu.
Süveyd:
-Ey Muhammed! Benim yanımda içinde Lokman’ın hikmetli sözlerinin bulunduğu bir mecmua, küçük bir kitap bulunmaktadır dedi.
Peygamberimiz:
-Sen onu bana okuyup bildir buyurdu.
Süveyd yanında bulunanları peygamberimize okudu. Peygamberimiz sonun a kadar dinledikten sonra:
-Ey Süveyd! Şüphesiz ki şu getirdiklerin çok güzel sözlerdir. Benim yanımda bulunan ise Allah’ın (c.c) kalbime indirdiği kelamı olan Kurandır ki O şu söylediklerinden daha güzel, ondan daha üstündür. Çünkü o bir hidayet bir nurdur buyurdu.
Peygamberimiz ona Kuran-ı Kerim okudu ve imana davet etti.
Kuranın okunması bitince Süveyd peygamberimizin yüzüne bakarak:
-Ey Muhammed! Şu dinlediklerim şüphesiz ki çok güzel sözlerdir dedi. Ne İslamiyet’i kabul etti, nede ondan uzaklaştı. Bir şey söylemeden peygamberimizden ayrılıp kavminin yanına Yesrib’e (Medine’ye) döndü. Fakat çok geçmeden Buas savaşları sırasında Hazreciler tarafından öldürüldü.
Hicretten sonra yakınında bulunanlar:
-Ya Resulallah! Biz onun Müslüman olduğu halde öldürüldüğünü görmüş bulunmaktayız dediler. Onun iman ettiğini şahadet ettiler.

Allah (c.c) ondan razı olsun.

================


İYAS B. MUAZ (r.anha)

Evs kabilesinin Amr b. Avf oğullarından Süveyd b. Sâmıd hac ve umre için Mekke’ye gelmişti.
Süveyd’e kabilesi içinde cesareti, şiirleri, yaşlılığı soyu ve şerefiyle Kamil ismi verilmişti.
Süveyd b.Samid’ın Mekke’ye geldiğni işiten peygamberimiz hemen yanına geldi ve ona İslamiyet’i anlattı ve ona imana davet etti.
Süveyd peygamberimizi dinledikten sonra:
-Ey Muhammed! Benim yanımda bulunanın bir benzeri herhalde Senin yanında da var dedi.
Bunun üzerine peygamberimiz:
-Ey Süveyd! Benim yanımda bulunduğu halde senin yanında da bulunan o şey nedir? Diye sordu.
Süveyd:
-Ey Muhammed! Benim yanımda içinde Lokman’ın hikmetli sözlerinin bulunduğu bir mecmua, küçük bir kitap bulunmaktadır dedi.
Peygamberimiz:
-Sen onu bana okuyup bildir buyurdu.
Süveyd yanında bulunanları peygamberimize okudu. Peygamberimiz sonun a kadar dinledikten sonra:
-Ey Süveyd! Şüphesiz ki şu getirdiklerin çok güzel sözlerdir. Benim yanımda bulunan ise Allah’ın (c.c) kalbime indirdiği kelamı olan Kurandır ki O şu söylediklerinden daha güzel, ondan daha üstündür. Çünkü o bir hidayet bir nurdur buyurdu.
Peygamberimiz ona Kuran-ı Kerim okudu ve imana davet etti.
Kuranın okunması bitince Süveyd peygamberimizin yüzüne bakarak:
-Ey Muhammed! Şu dinlediklerim şüphesiz ki çok güzel sözlerdir dedi. Ne İslamiyet’i kabul etti, nede ondan uzaklaştı. Bir şey söylemeden peygamberimizden ayrılıp kavminin yanına Yesrib’e (Medine’ye) döndü. Fakat çok geçmeden Buas savaşları sırasında Hazreciler tarafından öldürüldü.
Hicretten sonra yakınında bulunanlar:
-Ya Resulallah! Biz onun Müslüman olduğu halde öldürüldüğünü görmüş bulunmaktayız dediler. Onun iman ettiğini şahadet ettiler.
Allah (c.c) ondan razı olsun.


==================


IYAS B. MUAZ (r.anh)


Peygamberimiz Mekke’de İslamiyet’i yaymak için çabalarken Yesrib’te (Medine’de) iki kardeş kabile arasında amansız bir savaş hüküm sürmekteydi. Evs ve Hazreç kabileleri aynı soydan geldikleri halde birbirleriyle amansızca çarpışmakta idiler.
Evsilerin Abdüleşhel oğullarından içlerinde Ebu Hayser Enes b. Rafi ve İyas b. Muaz’ın da bulunduğu bir grup genç Mekke’ye gelmişlerdi. Niyetleri düşmanları olan Hazrecîlere karşı Kureyşîlerle bir ittifak anlaşması yapmak, bunun çarelerini aramaktı.

Peygamberimiz geldiklerini işitince hemen yanlarına gidip oturdu.
Onlara:
-Ey Abdüleşhel oğulları! Ben sizlerin Mekke’ye müttefikler bulmak, onlarla anlaşmalar yapmak üzere geldiğinizi işitmiş bulunmaktayım. Sağlamak üzere geldiğiniz şeyden sizin için daha hayırlısı yok mudur? Siz arayıp durduğunuz şeyden daha hayırlısına davet olunsanız o davete icabet etmez misiniz? Diye sordu.
Onun bu sözleri Abdüleşhel oğullarının hemen dikkatini çekti. Hemen peygamberimizin etrafında toplanarak:
-Ya Muhammed! Şu söylediğin şey nedir? Diye sordular.
Peygamberimizde:
-Ey Abdüleşhel oğulları! Ben Allah’ın üzerinize gönderdiği resulüyüm. Allah (c.c) beni hiç bir şeyi eş ve şerik koşmadan ibadet etmeye davet edeyim diye kulları üzerine gönderdi ve bana birde Kitap indirdi buyurduktan sonra onlara İslamiyet’i anlattı, Kuran okudu. Gençler anlatılanlara ve Kuran’a hayran kaldılar.
Henüz pek genç bir yaşta bulunan İyas b. Muaz ortaya atılarak:
-Ey kavmim! Vallahi bize teklif edilen şu iş sağlamaya geldiğimizden çok daha hayırlıdır demekten kendini alamadı. Fakat içlerinde sözü dinlenen kişilerinden olan Ebul Hayser Enes b. Rafi yerden bir avuç toprak alıp İyas b. Muaz’ın üzerine attıktan sonra:
-Ey İyas! Sen sus. Bu konuda bizi kendi halimize bırak. Hayatım üzerine yemin ederim ki biz buraya bundan başkası için gelmiş bulunuyoruz. Şu kişinin yaptığı teklif bize gerekmez deyip İyas’ı azarladı. İyas’ta susmak zorunda kaldı.
Abdüleşhel oğulları Mekke’de umduklarını bulamadan Yesrib’e (Medine’ye) dönmek zorunda kaldılar. Döndüklerinde iki kardeş kabile arasındaki savaşı daha da kızışmış bir halde buldular. Bu savaşlar sırasında İyas b. Muaz vefat etti. Yanında bulunanlar vefat edinceye, ruhunu teslim edinceye kadar yüce Allah’a tevhit, tekbir, tespih ve hamt edip durduğunu işittiler. Müslüman olarak vefat ettiğini şahadet ettiler bu konuda hiç bir şüpheye düşmediler.
Allah (c.c) ondan razı olsun.

==================



ES’AD B. ZÜRARE (R.A)

Ebu Ümame Es’ad b. Zürare b. Udes Neccar oğullarındandır.
Cahiliye döneminde bile gönlü aydınlanmış kşilerinden birisiydi. O putlara tapmaz, Allah’ın bir olduğunu söylerdi. Medine’de iken Hanif din üzerinde olan Ebulheysem Malik b. Teyyihan ile tevhit inancını konuşurlardı.
Es’ad b. Zürare Akabe’de peygamberimizle buluşup İslamiyet’ten kendilerine teklif edilenleri hemen kabul ve tasdik edip Müslüman olan beş kişinin içinde idi. Diğer arkadaşları gibi oda Yesrib’e (Medine’ye) dönüp kavminin yanına vardığı zaman peygamberimizi anlatmaya, kavmini İslamiyete davet etmeye koyuldu. Onun ve arkadaşlarınıngayretleri sayesinde Yesrib’teki (Medine’deki) bütün ensar evlerinden içinde peyamberimizin anılmadığı, İslamiyetin açıklanmadığı tek bir ev dahi kalmadı.
Es’ad b. Zürare Medinede yakın arkadaşı Ebulheysem Malik b. Teyyihan ile buluştuğunda ona Müslüman olduğunu açıkladı ve İslamiyet hakkındaki sözlerini anlatıp kendisini İslamiyete davet etmiş Ebulheysem de:
-Ben de seninle birlikte şahadet ederim ki o Resulallahtır diyerek müslüman olmuştu.
Esad b. Zürare birinci ve ikinci Akabe beyatlarında kabilesinin temsilcisi olrak bulunmuş, ilk defa Medine’de Benî Beyaza’ların Nakiulhadamat’da bulunan hurma kurutma yerinde Müslümanları bir araya toplayıp namaz kıldıran ve Cuma için toplayan olmuştur.
Hicretten sonra hıçkırık hastalığına tutularak vefat etti.

Allah (c.c) ondan razı olsun.


===================

AVF B. HARİS (R.A)

Avf b. Haris b. Rifaa Malik b. Neccar oğullarındadır. Annesi Benî Mazn b. Neccar oğullarından Fatıma bint-i Amr b. Atıyye’dir.
Avf b.Haris Akabe’de peygamberimiz ile buluşup Onu ve getirdiklerine tasdik ve iman eden beş kişinin içinde idi. Diğer arkadaşları gibi o da kavminin yanına döndüğünde peygamberimizi anlatmaya onlara İslamiyet’e davet etmeye koyuldu.
Onun ve arkadaşlarının sayesinde ensar evlerinden içinde peygamberimizin anılmadığı, İslamiyet’in açıklanmadığı ev kalmamıştır.
Avf b.Haris Akabe beyatlarında bulunmuş kardeşleriyle birlikte Bedir savaşına da katılmış Ebu Cehil tarafından şehit edilmiştir.

Allah (c.c) ondan razı olsun.


=================


RAFİ B. MALİK (R.A.)


Rafi b. Malik b. Aclan Hazrec oğullarındandır. Annesi de Hazrec oğullarından Maviye bint-i Aclan’dır.
Rafi b. Malik cahiliye döneminde Araplar arasında okuma yazma bilenler çok az olduğu halde o okuryazardı. Kendisi iyi yüzme bilir, iyi ok atardı. O kavminin kamillerindendi.
Rafi b. Malik Akabe’de peygamberimiz ile buluşup Onu ve getirdiklerine tasdik ve iman eden beş kişinin içinde idi. Diğer arkadaşları gibi o da kavminin yanına döndüğünde peygamberimizi anlatmaya onlara İslamiyet’e davet etmeye koyuldu.
Onun ve arkadaşlarının sayesinde ensar evlerinden içinde peygamberimizin anılmadığı, İslamiyet’in açıklanmadığı ev kalmamıştır.
Rafi b. Malik Akabe beyatlarında bulunmuş Uhud savaşında şehit olmuştur.

Allah (c.c) ondan razı olsun.


================


KUTBE B. AMİR (R.A)


Kutbe b. Amir b. Hadide Selime oğullarındandır. Annesi Zeyneb bint-i Amr b. Sinan’dır.
Kutbe b. Amir Akabe’de peygamberimiz ile buluşup Onu ve getirdiklerine tasdik ve iman eden beş kişinin içinde idi. Diğer arkadaşları gibi o da kavminin yanına döndüğünde peygamberimizi anlatmaya onlara İslamiyet’e davet etmeye koyuldu.
Onun ve arkadaşlarının sayesinde ensar evlerinden içinde peygamberimizin anılmadığı, İslamiyet’in açıklanmadığı ev kalmamıştır.
Kutbe b.Amir Akabe beyatlarında bulundu. Bedir, Uhud, Hendek ve diğer bütün savaşlarda peygamberimizin yanında bulundu ve kahramanca savaştı.
Bedir savaşında yüreklerin ağızlara geldiği sıralarda iki saf arasına bir taş atıp; vallahi şu taş kaçmadıkça bende kaçmayacağım demiş ve verdiği sözü tutmuştur. Uhud savaşında dokuz yerinden yaralanmış, Mekke’nin fethinde Selime oğullarının sancağını taşımıştır.
Kendisi ashabın sayılı okçularındandı.

Allah (c.c) ondan razı olsun.


===================

UKBE B. AMİR (R.A)

Ukbe b. Amir b. Nabi Hazrec oğullarındandır. Annesi Selime oğullarından Fükeyhe bint-i Seken b. Zeyd’tir.
Ukbe b. Amir Akabe’de peygamberimiz ile buluşup Onu ve getirdiklerine tasdik ve iman eden beş kişinin içinde idi. Diğer arkadaşları gibi o da kavminin yanına döndüğünde peygamberimizi anlatmaya onlara İslamiyet’e davet etmeye koyuldu.
Onun ve arkadaşlarının sayesinde ensar evlerinden içinde peygamberimizin anılmadığı, İslamiyet’in açıklanmadığı ev kalmamıştır.
Ukbe b.Amir birinci Akabe beyatında bulunmuş Bedir, Uhud, Hendek ve diğer savaşlara peygamberimizle birlikte katılmış, Bedir ve Uhud savaşlarında miğferine yeşil bezden bir alamet bağlayarak dikkati çekmişti.
Ukbe b. Amir Yemame savaşında şehit oldu.

Allah (c.c) ondan razı olsun.


=================

 

[OğuzcanAbi]

teşekkürler hepsini okumasamda

 

[tersinim]

CABİR B. ABDULLAH (R.A)


Cabir b. Abdullah b. Riab b. Numan Selime oğullarındandır. Annesi yine Selime oğullarından Ümmü Cabir bint-i Züheyr’dir.
Cabir b. Abdullah Akabe’de peygamberimiz ile buluşup Onu ve getirdiklerine tasdik ve iman eden beş kişinin içinde idi. Diğer arkadaşları gibi o da kavminin yanına döndüğünde peygamberimizi anlatmaya onlara İslamiyet’e davet etmeye koyuldu.
Onun ve arkadaşlarının sayesinde ensar evlerinden içinde peygamberimizin anılmadığı, İslamiyet’in açıklanmadığı ev kalmamıştır.
Cabir b. Abdullah Bedir, Uhud, Hendek ve diğer bütün savaşlara peygamberimizle birlikte katılmıştır.

Allah (c.c) ondan razı olsun.


================


ZEKVAN B. ABD. KAYS (R.A)


Zekvan b. Abd. Kays Hazrec oğullarındandır. Ensarın öncülerinden olan beş sahabi Medine’ye gelip İslam’ı ve peygamberimizi anlatmaya başlamışlardı. Zekvan b. Abd Kays bundan çok etkilendi. Hemen Mekke’ye doğru yola çıktı. Mekke’de peygamberimizle buluştu. Peygamberimiz ona İslamiyet’i arz ve teklif etti, Kuran okudu. O da hemen Müslüman oldu.
Zekvan b.Abd. Kays Akabe beyatlarının hepsinde bulundu. Bedir, Uhud savaşlarına katıldı. Uhud savaşında Ebul Hakem b. Ahnes b. Şerik tarafından şehit edildi.

Allah (c.c) ondan razı olsun.


==================


MUAZ B. HARİS EL ENSARÎ (r.a)


Muaz b. Haris el Ensarî Malik b. Neccar oğullarındandır. Annesi yine Malik b.Neccar oğullarından Afra bint-i Ubeyd b. Salebe’dir. Peygamberimizle Mekkede buluşup iman eden altı ensardan birisi olan Avf b. Harisin anne ayrı, baba bir kardeşidir.
Muaz b. Haris annesi Afra’ya nisbet edilir Muaz b. Afra diye anılırdı.
Muaz b.Haris birinci ve ikinci Akabe bey’atlarında bulundu. Hicretten sonra peygambermiz onu Mamer b. Haris ile kardeş yaptı. Bedir, Uhud, Hendek ve diğer bütün savaşlara katıldı. Bedir’de Ebu Cehil’i öldüren iki müslümandan birisi olmuştur.

Allah (c.c) ondan razı olsun.


===============


UBÂDE B. SÂMİT EL ENSARÎ (r.a)


Ubâde b. Sâmit b. Kays Avf b. Hazrec oğullarındandır. Annesi yine Avf b. Hazrec oğullarından Kurretülayn Bint-i Ubâde b. Nadle’dir.
Ubâde b. Sâmit birinci ve ikinci Akabe bey’atlarında bulundu. İkinci bey’atta on iki kabile temsilcisinden birisi idi. Bedir Uhud Hendek ve diğer bütün savaşlarda peygamberimizle birlikte katılmıştır.
Peygamberimiz zamanında Kuran-ı Kerim’i tamamiyle ezberleyen beş sahabiden birisi idi. Ashab-ı suffa öğrencilerne Kuran öğretirdi.
Kendisi uzun boylu, iri yapılı, güzel ve heybetli bir Zat idi.
Hicretin otuz dördüncü yılında Remle’de vefat etti.

Allah (c.c) ondan razı olsun.


=============

YEZİD B. SÂ’LEBE EL ENSARÎ (R.A)


Yezid b. Sâ’lebe b. Hazma birnci ve iknci Akabe beyatlarında bulundu ve Bedir ve Uhud savaşlarına katıldı.

Allah (c.c) ondan razı olsun.


===================

ABBAS B. UBÂDE EL ENSARÎ (R.A)


Abbas b. Ubade b. Nadle Avf b. Hazrec oğullarındandır.
Birinc ve ikinciAkabe beyatlarında bulunmuştur. Hicretten sonra peygamberimiz onu Osman b. Maz’un ile kardeş yaptı. Katıldığı Uhud savaşında şehit oldu.

Allah (c.c) ondan razı olsun.

=================



EBULHEYSEM MALİK B. TEYYİHAN EL ENSARİ (R.A)


Ebulheysem Malik b. Teyyihan Malik b. Evs oğullarındandır. Annesi yine Malik b. Evs oğullarından Leyla bint-i Atik’tir.
Ebulheysem Malik b. Teyyihan cahiliye döneminde bile putlara tapmaz, putlardan nefret ederdi. Putlar ona çok büyük bir sıkıntı vermekteydi. Bu nedenle mümkün olduğunca putlardan uzak dururdu.
Ebulheysem Malik b. Teyyihan ve Es’ad b. Zürare Allah’ın (c.c) bir olduğunu putların hiç bir zaman ilah olamayacağını söylerlerdi.
Mekke’de peygamberimizle buluşup iman eden ilk altı ensardan birisi olan Es’ad b. Zürare Medine’ye döndüğünde ona peygamberimizden bahsetmiş, Müslüman olduğunu bildirmiş, kendisini imana davet etmişti.
Ebulheysem Malik b. Teyyihan hiç düşünmeden ve tereddüt etmeden:
-Ben de seninle birlikte şahadet ederim ki O resulallahtır deyip Müslüman oldu.
Ebulheysem Malik b. Teyyihan birinci ve ikinci Akabe bey’atlarında bulundu. Bedir, Uhud, Hendek ve diğer bütün savaşlara peygamberimizle birlikte katıldı.

Allah (c.c) ondan razı olsun.


=================

UVEYM B. SÂİDE EL ENSARİ (R.A)

Uveym b. Sâide b. Âiş Malik b. Evs oğullarındandır. Annesi Amr b. Avf oğullarından Amire bint-i Salim’dir.
Uveym b. Sâide birinci ve ikinci Akabe bey’atlarında bulundu. Bedir Uhud Hendek ve bütn diğer savaşlara katıldı.
Peygambermiz onun hakkında:
-Uveym b. Sâide Allah’ın kullrından ve cennet halkının er kişilerinden ne güzel bir kuldur buyurmuştur.

Allah (c.c) ondan razı olsun.


=================



ÜSEYD B. HUDAYR EL ENSARİ (R.A)

Üseyd b. Hudayr b. Simâk Malik b. Evs oğullarındandır. Annesi Abdüleşhel oğullarından Ümmü Üseyd bint-i Seken’dir.
Üseyd b. Hudayr cahiliye ve İslamiyet devrinde babasından sonra kavminin seyidi, en akıllı ve en iyi görüş sahiplerinden birisiydi.
Araplar içinde yazı yazmayı pek az kişi bilirken o yazı yazabilirdi. Aynı zamanda iyi yüzme bilir, iyi ok atardı.
Cahiliye döneminde kendilerinde bu hasletler bulunan kişilere kamil denilirdi. Bütün bu hasletlerin hepside Üseyd b. Hudayr’da toplanmıştı.
Es’ad b. Zürare bir gün Mus’ab b. Umeyr’i yanına alarak Abdüleşhel ve Zafer oğullarının evlerine doğru götürdü.
Es’ad b. Zürare Abdüleşhel oğullarının ileri gelenlerinden biri olan Sad b. Muaz’ın halasının oğlu idi.
Es’ad b. Zürare yanında Mus’ab b. Umeyr olduğu halde Zafer b Kâ’b oğullarının bostanlarından birine girdiler. Burada Merak diye anılan bir kuyunun başına oturdular. Onların oraya gelip oturduğunu gören Müslümanlardan bazıları da yanlarına geldiler.
Sa’d b. Muaz ile Üseyd b. Hudayr Abdüleşhel oğullarının seyidi ve ulu kişileri oldukları halde kavimlerinin dininde, müşrik idiler.
Bunlar Müslümanların Merak kuyusunun başında toplandıklarını işitince Sa’d b. Muaz, Üseyd b. Hudayr’a:
-Ey Üseyd! Sen işini iyi bilen kimsenin yardımına muhtaç olmayan bir adamsın. Zayıflarımızın inançlarını bozmak için mahallemize gelmiş olan şu adamların yanına git de kendilerini azarla ve mahallemize gelmekten men et.
Bilirsin ki Es’ad b. Zürare benim akrabam olmasaydı bu işi kendim yapmaya yeterdim. O halamın oğlu olduğu için üzerine varmaya yol bulamadım dedi.
Üseyd b. Hudayr:
-Olur! Ben şu dediğin işi yapayım deyip kısa mızrağını aldıktan sonra Müslümanların bulunduğu yere doğru ilerledi.
Es’ad b. Zürare onun geldiğini görünce Mus’ab b. Umeyr’e:
-Şu yanımıza gelen Abdüleşhel oğullarının seyidi ve ulu kişisidir dedi.
Musab b. Umeyr:
-Eğer yanımıza gelip oturursa onunla konuşurum dedi.
Üseyd b. Hudayr sövüp sayarak kızgınlıkla gelip tepelerine dikildikten sonra:
-Ey kişiler! Sizi bize doğru getiren şey nedir? Sizler atalarımızın dinini terk etmiş, bir başka dine girmiş kişilersiniz. Sizler zayıflarımızın inançlarına mı değiştireceksiniz? Diye bağırdı.
Sonra Es’ad b. Zürare’ye dönerek:
-Ey Es’ad! Sen şu yabacı kovulmuş adamı zayıflarımızın inançlarını batıl ile bozmak ve onları batıla davet için mi getirdin?
Senin ve arkadaşının bundan sonra çevremizde bir şey yaptığnı görmeyeceğim. Eğer hayatınız size gerekli ise hemen yanımızdan ayrılınız ve bir daha da gelmeyiniz dedi
Mus’ab b. Umeyr söze karışarak:
-Ey kavminin seyidi ve ulu kişisi! Yanıma biraz oturup söyleyecekleri dinlesen, beğenirsen kabul etsen, beğenmezsen, hoşuna gitmezse dinlemekten yüz çevirsen olmaz mı? Diye sordu.
Üseyd b. Hudayr:
-Vallahi sen yerinde bir söz söyledin. Nihayet ben iyiyle kötüyü, güzelle çirkini yerinde ayırabilen bir kişiyim. Şu dediklerinden sonra seni dinlememek zulüm ve akılsızlık olur dedi ve mızrağını yere saplayıp, onlarla oturdu.
Mus’ab b. Ümeyr İslamiyet üzerine bir konuşma yaptı ve ona Kuran-ı Kerim okudu. Dinledikçe Üseyd b. Hudayr’ın yüzünde bazı değişmeler oldu. Alnında imanın nuru parlamaya başladı.
Musab b. Ümeyr okumasını bitirince Üseyd b. Hudayr:
-Vallahi ben bunun kadar güzel bir söz işitmedim. Bu ne kadar güzel, ne kadar yüce bir söz. Sanki gökleri aşmış semalara ulaşmış gibi. Bu söz muhakkak ki insan sözü değildir. Bu söz Allah sözüdür. Bu söz Tanrı katından gelmektedir. Siz şu dininize girmek için ne yaparsınız? Diye sordu.
Esad b. Zürare ile Musab b. Ümeyr:
-Biz şu dinimize girmek için önce gusl ederiz. Sonrada alt ve üst elbiselerimizi değiştiririz. İyice temizlendikten sonra hak şahadetle şahadet getiririz. Sonra da namaz kılarız. Eğer dinimize girmek istiyorsan şu dediklerimizi yap dediler.
Üseyd b. Hudayr kalkıp gusletti. Elbiselerini temizledi. Hak şahadetle şahadet getirip Müslüman oldu. Sonrada iki rekât namaz kıldı. Sonra:
-Ey mümin kardeşlerim! Gerimde öyle bir adam varki o size tabi olursa kavmniden hiç kimse Ona muhalefet etmez ondan geri kalmaz. O Müslüman olursa hepside Müslüman olur. O Sa’d b. Muaz’dır. Ben şimdi onu size gönderirim dedi. Yere saplı mızrağını alıp kavminin ve Sa’d b. Muaz’ın yanına vardı. Onları bir araya toplanmış, kendisini beklerlerken buldu.
Üseyd b. Hudayr Sa’d b. Muaz’ın da müslüman olmasına vesile olmuştur.
Üseyd b. Hudayr ikinci Akabe bey’atında kabilesinin temsilcisi idi.
Üseyd b. Hudayr Uhud, Hendek ve diğer savalara peygamberimizle birlikte katılmıştır. Uhud savaşında Müslümanlar bozguna uğradığı zaman o yerinde sebat etmiş, yedi yerinden yaralanmıştır.
Kendisi Kuran’ı en güzel okuyanlardan birisi idi.
Karanlık ve ürküntülü bir gecede yanında Abbad b. Bişr olduğu halde peygamberimizin yanından evlerine dönerken onlardan birisinin asasının ucu ışıklanmış, bu ışığın aydınlığında yürümüşler, evlerine sağ selamet kavuşmuşlardı.
Üseyd b. Hudayr hicretn yirminci yılında Medinede vefat etti. Cenaze namazını Hz. Ömer kıldırdı. Cenazesini bizzat taşıdı.
Ensardan üç zat vardı ki fazilet yönünden ensar içinde hiç kmse onlardan üstün sayılmazdı. Bunların üçü de Abdüşeşhel oğullarından olup:
Sad b. Muaz
Üseyd b. Hudayr
Abbad b. Bişr’dir denilirdi.

Allah (c.c) ondan razı olsun.

===============


SA’D B. MUAZ EL ENSARİ (R.A)


Sa’d b. Muaz b. Numan Evsîlerin Abdüleşhel oğullarındandır.
Annesi Kebşe bint-i Rafi b. Muaviye’dir.
Es’ad b. Zürare bir gün Mus’ab b. Umeyr’i yanına alarak Abdüleşhel ve Zafer oğullarının evlerine doğru götürdü.
Es’ad b. Zürare Abdüleşhel oğullarının ileri gelenlerinden biri olan Sad b. Muaz’ın halasının oğlu idi.
Es’ad b. Zürare yanında Mus’ab b. Umeyr olduğu halde Zafer b Kâ’b oğullarının bostanlarından birine girdiler. Burada Merak diye anılan bir kuyunun başına oturdular. Onların oraya gelip oturduğunu gören Müslümanlardan bazıları da yanlarına geldiler.
Sa’d b. Muaz ile Üseyd b. Hudayr Abdüleşhel oğullarının seyidi ve ulu kişileri oldukları halde kavimlerinin dininde, müşrik idiler.
Bunlar Müslümanların Merak kuyusunun başında toplandıklarını işitince Sa’d b. Muaz, Üseyd b. Hudayr’a:
-Ey Üseyd! Sen işini iyi bilen kimsenin yardımına muhtaç olmayan bir adamsın. Zayıflarımızın inançlarını bozmak için mahallemize gelmiş olan şu adamların yanına git de kendilerini azarla ve mahallemize gelmekten men et.
Bilirsin ki Es’ad b. Zürare benim akrabam olmasaydı bu işi kendim yapmaya yeterdim. O halamın oğlu olduğu için üzerine varmaya yol bulamadım dedi.
Üseyd b. Hudayr:
-Olur! Ben şu dediğin işi yapayım deyip kısa mızrağını aldıktan sonra Müslümanların bulunduğu yere doğru ilerledi.
Es’ad b. Zürare onun geldiğini görünce Mus’ab b. Umeyr’e:
-Şu yanımıza gelen Abdüleşhel oğullarının seyidi ve ulu kişisidir dedi.
Musab b. Umeyr:
-Eğer yanımıza gelip oturursa onunla konuşurum dedi.
Üseyd b. Hudayr sövüp sayarak kızgınlıkla gelip tepelerine dikildikten sonra:
-Ey kişiler! Sizi bize doğru getiren şey nedir? Sizler atalarımızın dinini terk etmiş, bir başka dine girmiş kişilersiniz. Sizler zayıflarımızın inançlarına mı değiştireceksiniz? Diye bağırdı.
Sonra Es’ad b. Zürare’ye dönerek:
-Ey Es’ad! Sen şu yabacı kovulmuş adamı zayıflarımızın inançlarını batıl ile bozmak ve onları batıla davet için mi getirdin?
Senin ve arkadaşının bundan sonra çevremizde bir şey yaptığnı görmeyeceğim. Eğer hayatınız size gerekli ise hemen yanımızdan ayrılınız ve bir daha da gelmeyiniz dedi
Mus’ab b. Umeyr söze karışarak:
-Ey kavminin seyidi ve ulu kişisi! Yanıma biraz oturup söyleyecekleri dinlesen, beğenirsen kabul etsen, beğenmezsen, hoşuna gitmezse dinlemekten yüz çevirsen olmaz mı? Diye sordu.
Üseyd b. Hudayr:
-Vallahi sen yerinde bir söz söyledin. Nihayet ben iyiyle kötüyü, güzelle çirkini yerinde ayırabilen bir kişiyim. Şu dediklerinden sonra seni dinlememek zulüm ve akılsızlık olur dedi ve mızrağını yere saplayıp, onlarla oturdu.
Mus’ab b. Ümeyr İslamiyet üzerine bir konuşma yaptı ve ona Kuran-ı Kerim okudu. Dinledikçe Üseyd b. Hudayr’ın yüzünde bazı değişmeler oldu. Alnında imanın nuru parlamaya başladı.
Musab b. Ümeyr okumasını bitirince Üseyd b. Hudayr:
-Vallahi ben bunun kadar güzel bir söz işitmedim. Bu ne kadar güzel, ne kadar yüce bir söz. Sanki gökleri aşmış semalara ulaşmış gibi. Bu söz muhakkak ki insan sözü değildir. Bu söz Allah sözüdür. Bu söz Tanrı katından gelmektedir. Siz şu dininize girmek için ne yaparsınız? Diye sordu.
Esad b. Zürare ile Musab b. Ümeyr:
-Biz şu dinimize girmek için önce gusl ederiz. Sonrada alt ve üst elbiselerimizi değiştiririz. İyice temizlendikten sonra hak şahadetle şahadet getiririz. Sonra da namaz kılarız. Eğer dinimize girmek istiyorsan şu dediklerimizi yap dediler.
Üseyd b. Hudayr kalkıp gusletti. Elbiselerini temizledi. Hak şahadetle şahadet getirip Müslüman oldu. Sonrada iki rekât namaz kıldı. Sonra:
-Ey mümin kardeşlerim! Gerimde öyle bir adam varki o size tabi olursa kavmniden hiç kimse Ona muhalefet etmez ondan geri kalmaz. O Müslüman olursa hepside Müslüman olur. O Sa’d b. Muaz’dır. Ben şimdi onu size gönderirim dedi. Yere saplı mızrağını alıp kavminin ve Sa’d b. Muaz’ın yanına vardı. Onları bir araya toplanmış, kendisini beklerlerken buldu.
Üseyd b. Hudayr karşıdan görününce Ona dikkatle bakan Sa’d b. Muaz:
-Ey kavmim Allah’a yemin ederim ki Üseyd yanınızdan gidişinden başka bir yüzle yanınıza gelmektedir demekten kendini alamadı.
Üseyd b. Hudayr toplantı yerine gelince Ona:
-Ey Üseyd! Ne yaptın? Diye sordular.
Üseyd b. Hudayr:
-Ben o iki adamla konuştum. Vallahi ben onlarda da, söylediklerinde de bir sakınca görmedim. Bununla bereaber kendilerini orada oturmaktan, zayıflarımızın inançlarını bozmaktan nehy ve men ettim. Onlar da, biz senin istediğini yaparız, buradan kalkar gideriz dediler.
Bana haber verildiğine göre Harise oğulları Es’ad b. Zürare’yi halanın oğlu olduğunu bildikeri halde sana verdikleri sözü bozup, hakaret için öldüreceklermiş dedi. Sa’d b.Muaz’ın kabile gayretini tahrik edip harekete geçirdi.
Sad b.Muaz Harise oğullarının halasının oğlunu öldürecekleri haberini duyunca silkinip yerinden fırladı. Kızgın ve endişeli bir halde:
-Ey Üseyd! Vallah sende ben tatmin edecek bir şey görmedim. Sen bana gam, keder ve kızgınlıktan başka bir şey getirmemişsin dedi. Sonra elinde mızrağı olduğu halde Esad b. Zürare ve Musab b. Ümeyr’in bulunduğu yere doğru ilerledi.
O gelirken Esad b. Zürare:
-Vallahi şu gelen Sa’d b. Muaz’dır. O kavminin seyidi ve ulu kişisidir. Kendisi sana tabi olursa onlardan iki kişi bile şu din işinde sana muhalefet etmez.
Vallahi Sa’d b. Muaz’ın alnı kızgınlık, gam ve kederle kırışıp, kararmıştır ama imanın nuru yüzünde parlamaktadır dedi.
Sa’d b. Muaz onları kendisine bakıp gülümser, gayet sakin bir halde beklediklerini görünce:
-Vallahi Üseyd beni şu kişilerin kendisine söylediklerini dinlemem için buraya göndermiştir. Başka şey için değil diye düşünmekten kendini alamadı. Bu düşünce kızgınlığını daha da artırdı. Sövüp sayarak karşılarına dikildi.
Es’ad b. Zürare’ye:
-Ey Ebu Ümame! Ey halamın oğlu! Vallahi seninle aramızda akrabalık bağları olmasyadı şu yanında oturan adamı elimden kimse kurtaramazdı. Hoşlanmadığımız, istemediğimiz bir şey evlerimizin içine mi sokacaksınız? Sen şu yabancı, kovulmuş adamı evlermize zayıflarımızın inançlrını batıl şeylerle bozması ve onları ona davet etmesi için mi getirdin? Bundan sonra bir daha sizi çevremizde bir şey yaparken görmeyeyim diyerek çıkıştı.
Mus’ab b. Ümeyr gayet sakin:
-Ey kavminin ulusu ve sözü dinlenen kişisi! Sen iyiyle kötüyü, güzelle çirkin ayıracak bir durumdasın. Sen bizi buradan çıkrmadan önce biraz oturup söyleyeceklerimi dinlesen, beğenirsen kabul etsen; beğenmezsen, hoşuna gitmezse dinlemekten yüz çevirsen olmaz mı? Dedi.
Sa’d b.Muaz:
-Ey yabancı! Vallahi yerinde bir söz söyledin. Nihayet ben iyiyle kötüyü, güzelle çirkini yerinde ayırabilen bir kişiyim. Şu dediklerinden sonra seni dinlememek zulüm ve akılsızlık olur dedi ve mızrağını yere saplayıp, yanlarına oturdu.
Musasb b.Ümeyr ona İslamiyeti anlattı Kuran-ı Kerim okudu. Zuhruf suresi okunurken Sa’d b. Muaz’ın yüzü değişmeye başladı. Şanı yüce Allah bu surenin ayetlerinde şöyle buyuruyordu.
“-Ha Mim! Hidayet yolunu apaçık gösteren şu Kitaba yemin ederim ki gerçekten biz Onu anlamını anlayasınız diye Arapça bir Kuran yaptık.
Şğphesiz ki Kuran nezdimizdeki Ana Kitabda yazılı ve sabit çok yüce, çok hikmetli bir kitaptır.
Siz haddi aşan bir kavimsiniz diye Kuran’ı indirmeden sizden uzaklaştıralım mı? Sizi o Nurdan mahrum mu edelim?
Halbuki biz sizden önceki ümmetler içinde nice peygamberler göndermiştik.
O ümmetlerde kendilerine gönderilen peygamberlerle alay etmişlerdi.
Biz kuvvetçe çok daha çetin olan ümmetleri yok ettik.
Öncekilerin misalleri nice ayetlerimizde geçmektedir.
Artık akıllanmaz mısınız?” (Zuhruf 1-8)
Mus’ab b. Ümeyr Kuran okudukça Sa’d b. Muaz’ın yüzündeki ifade değişti, imanın nuru yüzüne gelip oturdu.
Kuran’ın okunması bitince Sa’d b. Muaz:
-Vallahi ben şimdiye kadar hiç bilmediğim, hiç duymadığım bir şeyi dinlemiş bulunuyorum. Vallahi bu sözler insan gırtlağından çıkmış değildir. Göklerin üzerinden semaların en yücelerinden gelmiş gibidir dedikten sonra:
-Siz Müslüman olduğunuz, bu dine girdiğiniz zaman ne yaparsınız? Diye sordu.
Es’ad b. Zürare ile Mus’ab b. Ümeyr!
-Ey Sa’d! Bu dine grmek istediğin zaman önce gusl eder, temizlenirsin. Alt üstlü elbiseni temizlersin. Hak şahadetle şahadet getirdikten sonra şki rekât namaz kılarsın dediler.
Sad b.Muaz kalkıp gusl etti. Altlı üstlü elbiselerini temizledi Hak şahadetle şahadet getirdikten sonra iki rekat namaz kıldı. Sonra mızrağını eline aldı. Yanında Üzeyd b. Hudayr’da olduğu halde kavmine doğru gitti.
Kavmi onu gelirken görünce:
-Allah’a (c.c) yemin ederiz ki Sa’d yanınızdan ayrıldığı geri dönmemektedir. Onun gelişi gidişinden başka bir yüz iledir dediler.
Sa’d b. Muaz yanlarına varıp durdu. Sonra da:
-Ey Abdüleşhel oğulları! Benim aranızdaki işimi, gidişimi nasıl bilirsiniz? Diye sordu.
Abdüleşhel oğullarıda:
-Ey Sa’d! Sen bizim seyidimiz, ulu kişimiz, görüşçe en üstünümüz, yönetici olarakta en uğurlu olanızmızsın. Biz senden şimdiye kadar hep hayır gördük, hiç şer görmedik dediler.
Bunun üzerine Sa’d b. Muaz:
-Ey Abdüleşhel oğulları! Bilinizki sizler Allah ve Resulüne iman edinceye kadar sizin erkek ve kadınlarınızla konuşmak bana haramdır. Sizler iman edinceye kadar ben sizden değilim dedi.
O gün akama kadar Abdüleşhel oğullarından iman etmeyen tek kişi dahi kalmadı. Abdüleşhel oğullarının evi erkekleri ve kadınlarının topluca Müslüman oldukları ilk ensar evi oldu.
Sa’d b. Muaz Mus’ab b. Ümeyr ile Es’ad b. Zürare’yi kendi evine götürdü. İslamı yaymaya devam ettirdi. Bunun için elinden geleni yaptı.
Bedir savaşının öncesinde peygambermiz müşriklerle savaşma konusunda ensarın görüşlerini öğrenmek istediği zaman Sad b. Muaz:
-Ya Resulallah! Zannederim ki bizi murat etmektesiniz diye sormuş;
Peygamberimizde:
-Evet buyurunca Sa’d b Muaz:
Ya Resulallah! Biz Sana inandık. Allah’a iman ile Seni ve getirdiklerni tasdik ettik. Bu tasdikimiz Allah’tan bize getirdiği şeylerin hak ve gerçek olduğuna şahadet iledir. Dinlemek ve itaat etmek üzere Sana ve Allaha kesin sözler verdik.
Ya Resulallah! Sen nasıl istiyorsan öyle yap. Her ne olursa olsun biz seninle brlikteyiz. Seni hak dinle peygamber gönderen Allah’a ant olsun ki sen bize şu denizi gösterir, ona dalarsan bizde muhakkak senininle birlikte dalarız. Bizden tek kişi dahi geri kalmaz. Biz senin yarın bizi düşmanımızla karşılaştırmandan da hoşnutsuzluk göstermeyiz.
Savaşta direnmek güçlüklere göğüs germek karşılaşmalarda sadakat gösterme bizim şiarımızdır.
Umulur ki Allah senin gözünü bizimle aydın eder, seni sevindirir. Sen bizi Allah’ın (c.c) bereketiyle hareket ettir demiş, bu sözleriyle peygamberimizi sevindirmişti.
Ensardan üç zat vardı ki fazilet yönünden ensar içinde hiç kmse onlardan üstün sayılmazdı. Bunların üçü de Abdüşeşhel oğullarından olup:
Sad b. Muaz
Üseyd b. Hudayr
Abbadb. Bişr’dir denilirdi.
Sa’d b. Muaz Bedir savaşında Evsîlerin bayrağını taşıdı. Uhud savaşına katıldı. Müslümanlar bozguna uğradıkları zaman yerinde sebat edip savaş meydanından ayrılmadı.
Katıldığı Hendek savaşında kolundan ağır bir şekilde okla yaralandı. Hakem sıfatıyla Benî Kurayza Yahudileri hakkında karar verdi.
Mescid-i Nebevî’de kurulan çadırda tedavi olurken yarası deşildi. Bu nedenle şehiden vefat ettiğinde henüz otuz yedi yaşındaydı.
Sad b.Muaz’ın cesedi peygamberimizin huzurunda önce su ile, sonra su ve sidr ile, daha sonra da su ve kâfur ile yıkandı. Üç parça kefene sarıldı. Peygamberimiz cenazesinin önünde yürüdü. Cenaze namazını kıldırdı. Defnedilmek üzre Baki mezarlığına götürüldü.
Kabre konulunca peygaberimiz üç kere tesbih etti. Peygamberimizin ardından hazır olan Müslümanlar da üç kere tesbih ettiler. Tesbih sesinden baki kabristanı sarsıldı.
Peygamberimiz üç kere tekbir getirdi. Hazır olan Müslümanlarda üç kere tekbir getirdiler. Baki kabristanı tekbir sesiyle tekrar sarsıldı.
Kabir kazılırken içinden misk kokuları gelmeye başladı. Çıkan toprakta misk kokuyordu.
Sad b. Muaz uzun boylu ak tenli güzel yüzlü büyük gözlü güzel sakallı bir zat-ı muhterem idi.

Allah (c.c) ondan razı olsun.


============
SELEME B. SELÂME EL ENSARİ (R.A)

Seleme b. Selâme b. Vakş Abdüleşhel oğullarındandır. Annesi Selma bint-i Seleme’dir.
Selemeb. Selâme ikinci Akabe bey’atında bulundu. Uhud, Hendek ve diğer bütün savaşlarda peygamberimizle birlikte katıldı.
Hicretin kırk beşinci yılında yetmiş yaşında olduğu halde Medine’de vefat etti.


Allah (c.c) ondan razı olsun


=====================


ZÜHEYR B. RAFİ’ EL ENSARİ (R.A)



Züheyr b. Rafi’ Adiyy b. Zeyd Malik b. Evs oğullarındandır.
Züheyr b. Rafi’ ikinci Akabe bey’atında bulundu. Uhud ve ondan sonraki bütün savaşlara peygamberimizle birlikte katıldı.


Allah (c.c) ondan razı olsun.


=================



EBU BÜRDE HANİ B. NİYAR EL ENSARİ (R.A)


Ebu Bürde Hani b. Niyar soy olarak Kudâalardandır. Ensardan Berâ b. Azib’in dayısıdır.
Ebu Bürde b.Niyar ikinci Akabe beyatnda bulundu. Bedir Uhud ve diğer savaşlarda peygamberimizle birlikte katıldı. Mekke’nin fethinde Benî Harise’lerin bayraktarlığını yaptı. Ashabın sayılı okçularından birisiydi.
Muaviye b. Ebi Süfyan’ın halifeliği döneminde vefat etmiştir.

Allah (c.c) ondan razı olsun.

===================



NÜHEYR B. HEYSEM EL ENSARİ (R.A)

Nüheyr b. Heysem Malik b. Evs oğullarındandır.
İkinci Akabe bey’atında bulunmuştur.

Allah (c.c) ondan razı olsun.

===================


EBU ABDULLAH SA’D B. HAYSEME EL ENSARİ (R.A)

Ebu Abdullah Sa’d b. Hayseme Malik b. Evs oğullarındandır. Annesi yine Malik b. Evs oğullarından Hind bint-i Evs b. Adiyy’dir.
Künyesi Ebu Abdullah olup Sa’dül’hayr diye anılırdı.
Sad b. Hayseme ikinci Akabe bey’atında bulundu. Seçilen on iki kabile temsilcisinden birisiydi. Hicretten sonra peygamberimiz onu halasının oğlu Ebu Seleme b. Abdülesed ile kardeş yaptı.
Bedir savaşına hem kendisi hem de babası birlikte gitmek istedi ise de peygamberimiz birisinin gitmesini tavsiye buyurmuştu.
Bunun üzerine Hayseme oğlu Sa’d’e:
-Resulllah ikimizden birisinin gitmesini tavsiye ve emir buyurmuştur. Bu durumda sen beni kendine tercih et de gazaya ben çıkayım. Sen geri kal da kadınların yanında bulun dedi.
Fakat Sa’d kabul etmedi.
-Ey baba! Başka bir şey olsaydı sen kendime tercih ederdim. Fakat sonuçta cennet olunca ben kendimi kimseye tercih etmem. Ben bu seferimde şehitlik umuyorum deyip kadınların yanında kalmayı yanaşmadı. Bunun üzerine kura çektiler. Kura Sa’de çıktı. Oda peygamberimizle birlikte Bedir savaşına katıldı ve orada şehit oldu.
Allah (c.c) ondan razı olsun.


=================

RİFÂA B. ABDÜLMÜNZİR EL ENSARİ (R.A)

Rifâa b. Abdülmünzir b. Zenber Malik b. Evs oğullarındandır. Annesi Nesibe bint-i Zeyd’tir.
Rifâa bin Abdülmünzir ikinci Akabe bey’atında on iki kabile temsilcisinden birisi olarak hazır bulunmuş Behir, Uhud savaşlarına katılmış, Uhud savaşında şehit olmuştur.
İçlerinde Hz. Ömer’inde bulunduğu pek çok muhacire ev sahipliği yapmıştı.

Allah (c.c) ondan razı olsun.

=====================

 

[tersinim]

ABDULLAH B. CÜBEYR EL ENSARİ (R.A)

Abdullah b. Cübeyr b Numan Malik b Evs oğullarındandır. Annesi Abdullah b Gatafan oğullarından bir kadındır.
Abdullah b. Cübeyr ikinci Akabe bey’atında hazır bulunmuş, Bedir ve Uhud savaşlarına katılmıştır. Uhud savaşında peygamberimiz onu Kanat dağında elli okçunun başına kumandan olarak tayin buyurmuştu.
Abdullah b. Cübeyr emrindeki okçuların bozguna uğrayan düşmandan ganimet toplamak için dağılmalarına bütün çabalarına rağmen engel olamamış, kalan on kişinin başında düşman süvari birliğine karşı koymuş; okla, mızrakla çarpışa, çarpışa şehit düşmüş cesedi düşman tarafından kesilip biçilerek kendisinden hınç alınmak istenmiştir.

Allah (c.c) ondan razı olsun.



===============


MA’N B. ADİYY (R.A)


Ma’n b. Adiyy b. Cedd Kudâalardandır. İkinci Akabe bey’atında hazır bulundu. Hicretten sonra peygamberimiz onu Zeyd b. Hattab ile kardeş yaptı.
Bedir, Uhud, Hendek ve diğer bütün savalarda peygamberimizle birlikte katıldı. Hz. Ebu Bekir’in halifeliği döneminde yapılan Yemâme savaşında şehit oldu.
Can verirken:
-Vallahi ben Resulallahtan önce ölmeyi, kendisini sağ iken tasdik ettiğim gibi ölürken de tasdik etmeyi ne kadar arzu ederdim demiştir.
İslamiyet’ten önce Araplar arasında okuma yazma bilenler çok az olduğu halde Ma’n b. Adiyy okuma yazma bilirdi.

Allah (c.c) ondan razı olsun.

================


EBU EYYÜP EL ENSARİ HALİD B. ZEYD EL ENSARİ (R.A)


Ebu Eyüp el Ensari Halid b. Zeyd b. Küleyb, Malik b. Neccar oğullarındandır. Annesi Belharis b. Hazrec oğullarından Zehra bint-i Sa’d b. Kays’tır.
Ebu Eyüp Halid b. Zeyd ikinci Akabe bey’atında bulundu. Bedir, Uhud, Hendek ve diğer bütün savaşlara peygamberimizin yanında katıldı.
Hicretten sonra peygamberimiz yedi ay boyunca onun evinde oturdu. Peygamberimiz onu Mus’ab b. Ümeyr ile kardeş yaptı.
Ebu Eyüp el Ensari Yezid b. Muaviye’nin kumandası altında İslam ordusu ile İstanbul’a kadar gitti. Orada hastalandı ve gün güne hastalığı ağırlaştı.
Yezid b. Muaviye ziyaretine gelip kendisine:
-Ey Ebu Eyüp! Bir dileğin var mı? Bana bir vasiyette bulun dedi.
Ebu Eyüp:
-Ey Muaviye’nin oğlu! Evet senden bir isteğim, bir dileğim, sana bir vasiyetim vardır. Fakat bu dileğim bu dünya ile ilgili değildir. Artık bu dünya mallarından malların bana gereği yoktur.
Öldüğüm zaman beni yıkayıp kefenleyiniz. Asker halkada benden selam söyleyiniz. Allah şerik koşmaksızın ölen kişiyi Allah muhakkak cennetlerinden bir cennete koyar buyurduğunu Resulallahtan işittiğimi onlara haber ver.
İşte senden dileğim:
Cesedimi Rum toprakları içinde elden geldiği kadar uzaklara götürsünler. Cenazemi düşman toprağı içinde gücün yettiği giriş yapabildiği yere kadar taşı ve daha ilerisine götürmek mümkün olmadığı anda da beni bulunduğun yere göm ve dön. Çünkü Allah’a hiç bir şeyi şerik koşmaksızın ölen kişi cennete girer, Kostantiniyye şehri surlarının dibine Salih bir kişi gömülecektir buyurduğunu Resullahtan işittim. O kişinin ben olacağımı umarım dedi.
Ebu Eyüp El Ensarî hicretin ellinci yılında vefat etti. Müslümanlar Yezid b. Muaviye’nin emriyle yıkayıp kefenlediler, cenaze namazını kıldılar. Askerler onu vasiyeti uyarınca yapılmasını istediği şeyleri yaptılar. Tabutu ortalarına alıp çarpışa, çarpışa ileriye doğru götürmeye çalıştılar.
Rum kayseri İslam askerleri tarafından bir tabutun taşındığını onun etrafında çarpışıldığını görünce bunun nedenni Yezid’e sordu.
Yezid’te:
-Tabutunu taşıdığımız kişi peygamberimizin ashabındandır. Cenazesini ülken içinde mümkün olduğu kadar uzaklara götürülüp gömülmesini vasiyet etmiştir. Bizde onun bu vasiyetini yerine getirmek için savaşmaktayız. Ya onun vasiyetini yerine getireceğiz ya da Allah (c.c) yolunda canlarımızı feda edeceğiz dedi.
Kayser gelen bu yanıta şaşırarak:
-Ey Yezid! Vallahi bu çok acayip bir şeydir. Halk sana ve senin babana nasıl dâhilik yakıştırmış bilemem. O seni tutup buralara kadar gönderiyor. Sende peygamberimizin bir sahabisini topraklarımıza gömmeye kalkıyorsun. Halbuki sen dönüp gidince biz onu mezarından çıkaracak köpeklere yem edeceğiz diye haber gönderdi.
Gelen bu haber Yezid’i çok kızdırdı.
-Vallahi ben size söyleyeceğim bir sözü kulaklarınıza küpe olacak derecede ulaştırmadıkça Onu ülkenize tevdi etme niyetinde bulunmadım. Size söyleyeceğim söz şudur. Ey Kayser ve yanında bulunanlar! Eğer onun kabrini açtığınızı veya cesedine bir şey yaptığınızı işitecek olursam bende Arap ülkesinde öldürülmedik Hıristiyan, yıkmadık kilise bırakırsam bu ölüye ikramıma sebep olan Zatı (peygamberimi) inkâr etmiş olayım dedi.
Bunun üzerine kayser:
-Ey Yezid! Vallahi baban seni benden daha iyi tanıyormuş. Ülkeme tevdi edeceğin şu Zata gereken hürmet gösterilecektir. Bende onun kabrine elimden geldiği kadar koruyacağıma Mesih hakkı için söz veriyorum diye haber gönderdi.
Kayserle Yezid arasındaki bu haberleşmelerden haberdar olmayan bazı Rumlar Yezid için:
-Vallahi şu Yezid ne ahmak bir adammış. Peygamberinin sahabilerinden birinin cesedini memleketimize gömmek istiyor. O memleketimizden çıkıp gittikten sonra biz onun kabrini açar, kemiklerini yakarız. O bundan nasıl emin olabilir k dediler ve aralarında gülüştüler.
Yezid onların bu sözlerini haber alınca Rumlara:
-Eğer siz şu dedikleriniz yapacak olursanız bizde Arap ülkesindeki bütün kiliseleri yıkar Hıristiyanların kabirlerini açar, kemiklerini yakarız diye yemin etti.
Yezidin bu yemini Rumları fena halde korkuttu. Hemen haber göndererek:
-Biz peygamberimizin sahabisini ülkemize gelmiş bir konuk gibi ağırlayacağız. Ona gereken saygıyı göstermekte kusur etmeyeceğiz. Onu elimizden geldiği kadar koruyup kollayacağımıza İsa Mesih adına söz ve ant veririz dediler, dinleri üzerine yemin ettiler.
Yezid b. Muaviye Ebu Eyüp el Ensarinin cenazesini İstanbul surunun dibine gömdürdü.
Gömüldüğü gecenin sabahında İstanbul halkı olan Rumlar:
-Ey Arap cemaati! Sizde bu gece her halde önemli bir şey oldu dediler.
Müslümanlarda:
-Peygamberimizin ashabından olan büyük bir zatın cenazesini sizinde gördüğünüz gibi şu surun dibine gömmüştük. Vallahi onun kabri biz gittikten sonra açılacak olursa Arap ülkesinde artık hiçbir zaman çan çalınmaz, bizde hiçbir Hıristiyan memleketi kalmaz dediler.
Araplardan gelen bu tehdit Rumları çok fena korkuttu. Hemen haber göndererek:
-Vallahi bizlerde şu peygamberinizin sahabisini azizlerimizden bir aziz bilir, onu elimizden geldiği kadar korur ve gözetiriz dediler.
Müslğmanlar çekildikten sonra Ebu Eyüp El Ensari’nin kabri üzerine bir kubbe yaptılar. Bu kabir sık sık ziyaret edilir içinde kandiller yakılırdı.
Rumlar bu mübarek kabri sık sık, ziyaret ettikleri gibi bozulan yıkılan yerlerini düzeltir tamir ederlerdi. Büyğk bir saygı göstgerirler Onun vasitasıyla Allahtan sağlık ve şifa dilerlerdi.
Onun kabrinin civarında yapılan yağmur duaları muhakkak kabul olunurdu. Rumlar bu dualardan sonra bol ve bereketli yağmurlara kavuşurlardı.
Haçlı seferleri sırasında İstanbul gelen haçlı sürüleri tarafından talan edildi. Bu ara Ebu Eyüp el Ensari’nin kabri de yıkılıp, yok oldu.
İstanbul’un fethinden sonra Fatih Sultan Mehmet İstanbul’da gömülü olduğunu bildiği Ebu Eyüp el Ensari’nin mezarının bulunup gün yüzüne çıkarılmasını arzu etti. Büyük velilerden Ak Şemsettin Muhammed b. Hamza tarafından yeri keşfedilip ortaya çıkarıldı.
Ebu Eyüp el Ensari Hayber savaşı dönüşünde kendisine bir şey söylenmediği halde uyumayıp peygamberimizin çadırının çevresinde sabaha kadar nöbet tutmuştu.
Bunu öğrenen peygamberimiz:
-Ey Allah’ım Ben koruyarak gecelediği gibi Sende Ebu Eyüb’ü koru diye dua etmişti.

Allah (c.c) ondan razı osun.

==============

MUAVVİZ B. HARİS EL ENSARİ (R.A)

Muavviz b. Haris b. Rifaa b. Haris Malik b. Neccar oğullarındandır.
Muavviz b. Haris ikinci Akabe bey’atında bulundu. Bedir savaşında Ebu Cehil tarafından önce yaralandı sonrada vurulup şehit edilmiştir.

Allah (c.c) ondan razı olsun.


==============


MUHRİZ B. NADLE (R.A)


Hicretten sonra peygamberimiz onu Umare b. Hazm el Ensari ile kardeş yapmıştı. Allah (c.c) yolunda hicret eden Müslümanlardandı.

Allah (c.c) ondan razı olsun

===============

UMÂRE B. HAZM EL ENSARİ (R.A)

Umâre b. Hazm b. Zeyd Malik b. Neccar oğullarındandır. Annesi Hâlide bint-i Ebi Enes b. Sinan’dır.
Umare b. Hazm iknci Akabe bey’atında hazır bulunmuş hicretten sonra peygamberimiz onu Muhriz b. Nadle ile kardeş yapmıştı.
Umare b. Hazm Bedir, Uhud, Hendek ve diğer savaşlarda peygamberimizin yanında yer aldı. Mekke’nin fethinde Mâlik b. Neccar oğullarının bayrağını taşıma şerefine ulaştı. Hz. Ebu Bekir zamanında yapılan Yemâme savaşında şehit oldu.

Allah (c.c) ondan razı olsun.

===============


SEHL B. ATİK EL ENSARİ (R.A)


Sehl b Atik b. Numan, Malik b Neccar oğullarındandır.
Sehl b. Atik ikinci Akabe bey’atında bulundu ve Bedir savaşına peygamberimizin yanında katılmış Hz. Osman’ın halifeliği döneminde vefat etmiştir.


Allah (c.c) ondan razı olsun.

=================

EVS B. SABİT EL ENSARİ (R.A)


Evs b. Sabit b. Münzir Malik b. Neccar oğullarındandır. Annesi Suhta bint-i Harise’dir.
Evs b. Sabit peygamberimizin şairlerinden Hassan b. Sabit’in kardeşidir.
Evs b. Sabit ikinci Akabe bey’atında hazır bulundu. Hicretten sonra peygamberimizi onu Hz. Osman b. Affan ile kardeş yaptı.
Evs b. Sabit Bedir ve Uhud savaşlarına katıldı. Uhud savaşında şehit oldu.

Allah (c.c) ondan razı olsun.

====================


EBU TALHA ZEYD B. SEHL EL ENSARİ (R.A)


Ebu Talha Zeyd b. Sehl Malik b Neccar oğullarındandır. Annesi yine Necar oğullarından Ubâde bint-i Malik’tir.
Enes b. Malik’in üvey babasıdır.
Ebu Talha ikinci Akabe bey’atında bulundu. Bedir, Uhud, Hendek ve diğer bütün savalara peygamberimizin yanında katıldı.
Kendisi ashabın sayılı okçularındandı.
Ebu Talha Uhud savaşında ok çantasını peygamberimizin önüne sermiş, kâh ok, kâh nara atmaktaydı. Onu bu halde gören peygamberimizde:
-Ebu Talha’nın sesi orduda kırk kişiden, yüz kişiden daha hayırlı ve daha yararlıdır buyurmaktaydı.
Ebu Talha Uhud günü ok çantasında bulunan elli oku birer, birer atarak sonunda tüketti. O ok attıkça peygamberimiz onun başı ile omuzları arasından okların düştükleri yere bakmaktaydı.
Bunu gören Ebu Talha:
-Ya Resulallah! Anam babam sana feda olsun. Sakın böyle yükselme! Belki sana müşriklerin oklarından biri değer. Benim göğsüm senin göğsüne siper ve fedadır derdi.
Ebu Talha ok yayını çok sert çeken bir kişi idi. Uhud günü ok ata, ata üç yay kırmıştı. Peygamberimiz yanlarından ok çantası geçen kimi görse hemen:
-Ok çantanı Ebu Talha’ya boşalt buyuruyordu.
Ebu Talha çantasından ve diğerlerinden kalan son oku da attıktan sonra:
-Ya Resulallah! Gördüğün gibi okum bitmiştir. Sen bizleri geri durdurma ya Resulllah! Allah beni sana feda etsin dedi.
Peygamberimiz yerden bir ağaç dalı alıp:
-Ya Ebu Talha! Sen şu dal parçasını iyi bir ok alarak at buyurdu.
Ebu Talha uzatılan dal parçasını iyi bir ok niyetiyle attı. O dal parçası bir mucize olarak iyi bir oka dönüştü ve bir müşriği vurup öldürdü.
Oklar bitince:
-Ya Resulallah! Şu vücudum vücuduna bir siperdir dedi.
Ebu Talha yıl orucu tutar ve bu orucunu devam eder dururdu.
Veda haccında peygamberimizin saçlarından bir tutam kapıp alan ve saklayanların ilki idi.
Ebu Talha hicretin otuz dördüncü yılında Medine’de vefat etti. Cenaze namazını Hz. Osman kıldırdı. Vefat ettiğinde yetmiş yaşında idi.
Ebu Talha orta boylu, esmer tenli, gür sesli, güçlü kuvvetli bir Zat idi. Ağaran saçlarını boyayıp değiştirmezdi.

Allah (c.c) ondan razı olsun.


====================


KAYS B. EBİ SA’SAA (AMR) EL ENSARİ (R.A)

Kays b. Ebi Sa’saa (Amr) b. Zeyd Mazin b. Neccar oğullarındandır. Annesi yine Mazinb. Neccar oğullarından Şeybe bint-i Asım’dır.
Kays b. Ebi Sa’saa (Amr) b. Zeyd kinci Akabe beytında hazır bulunmuş Bedir ve Uhud savaşlarına katılmıştır.
Peygamberimiz onu Bedir savaşına giderken yaya askerlere çavuş yapmıştı.
Kays b. Ebi Sa’saa (Amr) b. Zeyd Kuran okumayı çok severdi. Bir gün peygamberimize:
-Ya Resulallah! Kuran’ı kaç günde bir okuyup hatmedeyim diye sordu.
Peygamberimizde:
-On beş gecede buyurdu.
Kays b. Ebi Sa’saa (Amr) b. Zeyd’e bu süre çok uzun geldi. Yine peygamberimize:
-Ya Resulallah! Ben Kuran’ı söylediğin zamandan daha kısa sürede hatmedebilirim. Ben kendimde bu gücü buluyorum dedi.
Peygamberimiz ses çıkarmayınca bildiği gibi okumaya, hatmetmeye başladı. Fakat zamanla gözleri zayıfladı. Kuran’ı ancak on beş günde bir hatmetmeye baladı. O zaman peygamberimizin buyurduğuna uymadığı için pişman olarak:
-Keşke Resulallahın o gün verdiği ruhsatı kabul edeydim demekten kendini alamadı.

Allah (c.c) ondan razı olsun.

===============


AMR B. GAZİYYE EL ENSARİ (R.A)

Amr b. Gaziye b. Amr, Mazin b. Neccar oğullarındandır.
Amr b. Gaziye ikinci Akabe bey’atında hazır bulundu. Bedir savaşına katıldı.

Allah (c.c) ondan razı olsun.

==================


SAD B. REBİ’ B. AMR EL ENSARİ (R.A)

Sad b. Rebi’ b.Amr, Haris b. Hazrec oğullarındandır. Annesi yine Haris b. Hazrec oğullarından Hüzeyle bint-i İnebe’dir.
Cahiliye döneminde Araplar arasında okuma yazma bilenler pek az bulunurken Sad b. Rebi’ okur yazardı.
İkinci Akabe bey’atında hazır bulunmuş ve kabile temsilcisi seçilmiştir.
Peygambermiz onu hicretten sonra Abdurrahman b. Avf ile kardeş yapmıştı.
Sa’d b. Rebi’ Bedir ve Uhud savaşlarına katıldı ve Uhud savaşında şehit oldu.
Uhud’ta yaralanıp yere serildiği zaman yanında bulunan Übey b. Ka’b’a:
-Ey Übey! Benden Resulallaha selam söyle ve haber ver ki ben artık on iki yerimden yaralanmış ve ölmek üzere bulunuyorum. Ölüm halindeyken Sa’d b. Rebi’ Sana; Ümmetlerini doğru yola kılavuzlayan peygamberlerin alacakları mükâfatların en hayırlısı ve en üstünü ile Allah seni bizden dolayı mükâfatlandırsın diyor de.
Kavmin ensara da şunu haber ver. Sa’d b.Rebi’ size; Allah Aliah! Sizler Akabe gecesinde Resulalahı koruma taahhüdünde bulunmamış mı idiniz? Eğer kendilerinden bir tek kişi sağ kalırda Resulallah aleyhisselam şehit olursa Allah katında kendileri için ileri sürülebilecek hiç bir özür bulunmayacaktır diyor de dedi.
Çok geçmeden de şehit olarak vefat etti. Amca oğlusu Harice b. Zeyd ile aynı kabre gömüldü.

Allah (c.c) ondan razı olsun.

=====================


HARİCE B. ZEYD EL ENSARİ (R.A)

Harice b. Zeyd B. Ebi Züheyr Hazrec b. Haris oğullarındandır. Annesi Seyyide bint-i Amir’dir.
Harice b. Zeyd. Sa’d b.Rebi’nin amca oğlusudur.
Harice b. Zeyd ikinci Akabe bey’atında bulundu. Hicretten sonra peygamberimiz onu Hz. Ebu Bekir ile kardeş yaptı. Hz. Ebu Bekir aynı zamanda Harice b. Zeyd’in kızı Habibe ile evlenerek ona damat olmuştur.
Hacre b. Zeyd Bedir ve Uhud savaşlarına katıldı. Uhud savaşında şehit oldu. Sa’d b Rebi’ ile aynı kabre gömüldü.

Allah (c.c) ondan razı olsun.

=====================


ABDULLAH B. REVÂHA EL ENSARİ (R.A)

Abdullah b. Revâha b. Sa’lebe Haris b Hazrec oğullarındandır.
Annesi Kebşe bint-i Vakit b. Amr’dır.
Abdullah b. Revâha iyi bir şairdi. Cahiliye devrinde Arplar arasından yazı yazan pek az bulunurken o yazı yazardı.
Abdullah b. Revâha ikinci Akabe bey’atında hazır bulunmuş ve kabile temsilcisi seçilmişti.
Kendisi Fetih ve ondan sonrakiler hariç bütün savaşlarda peygamberimizin yanında katıldı.
Peygamberimizin emri ile Mu’te savaşında Hz. Cafer’den sonra kumandayı ele aldı ve şehit oldu.
Abdullah b. Revâha Hz. Cafer’in şahadetiyle sancak kendisine verilince atın üzerinde düşmana doğru ilerlemiş atından inip çarpışmak isteyince bir an tereddüt geçirmiş, bu tereddütleriyle kendi kendini kınamış ve şöyle söylemiştir.
-Ey Nefsim! Yemin ederim ki sen bu gün bulunduğun mutlaka ineceksin.
Ya kendiliğinden inersin ya da zorla indiririm.
Müslümanlar toplanmış da bağrışıyorlar duymuyor musun? Kimiler istircâ getirip bizler Allah’ın kullarıyız ve Ona dönücüleriz diyorlar.
Sen hâlâ bir tereddüdün ardında duruyorsun.
Ey nefsim! Sana ne oluyor ki ben seni vaat edilmiş cennetten hoşlanmaz görüyorum.
Şu dünyadaki sükunetli yıllarında uzamışta uzamıştır.
Eskimiş bir su tulumunun içinde bir damla sudan başka nesin ki?
Ey nefis şunu iyi bil ki!
Şimdi öldürülmezsen er geç öldürüleceksin.
Zilletle yaşamaktansa şerefiyle ölmek daha güzel değil mi?
Ölümün ateşi gelip sana çatmış bulunuyor,
Arzu etmediğin şey sana şimdi verilmiştir.
Senden önceki iki kişi (Zeyd. Harise ile Hz. Cafer b. Ebu Talib) sana güzel örmek değil mi?
Onların gittiği yoldan gider isen doğru bir iş yapmış olursun.
Gecikirsen bedbahtlardan birisindir.
Ey nefis söyle bana! Şehit olmaktan sen sakındıran hangi şeylerdir?
Eğer çekintin güzel karımdan ayrı kalıp, ondan mahrum olmaktansa bil ki ben onu üç talakla boşadım.
Çekinti neden kölelerinden ayrı kalmaktansa onlar zaten azat edilmiş hür insanlardır.
Eğer çekintin savaştan savaşa koşmak nedeniyle bakımsız bir hale gelmiş bağımdan bostanımdan ayrılmak nedeniyle ise bilki onlar da Resulallaha bağışlanmış, Ona bırakımlı bulunuyor.
Artık seni bu dünya da tutan tek bir bağ dahi kalmadı.
Artık ne duruyorsun? Dedi.
Abdullah b. Revâha üç günden beri ağzına bir lokma bir şey koymamıştı.
Düşmanla çarpıp döndükten sonra amcasının oğlu ona üzerinde bir parça et bulunan bir kemik uzatarak:
-Al bunu ye de biraz olsun güçlen dedi.
Abdullah b. Revâha etin ucundan birazcık ısırmıştı ki Müslümanların bulunduğu köşede bir kargaşa koptu ve bozulma oldu.
Abdullah b. Revâha yine kendi kendine kınayarak:
-Ey Revaha’nın oğlu! Yazıklar olsun sana. Sen hâlâ bu dünyada yiyip içmekle uğraşmaktasın dedi. Elindeki etli kemiği atarak düşman üzerine saldırdı. Önce bir düşman mızrağıyla yaralandı. Sonrada iki saf arasında yıkıldı kaldı. Arkadaşlarına:
-Ey Müslümanlar! Kardeşinizin cesedini koruyunuz diye bağırdı. Sonra şehit olarak can verdi.
Abdullah b. Revaha oruç tutmayı, namaz kılmayı çok severdi.
En sıcak günlerde yapılan seferlerde hararetin şiddetinden eller başlara konulduğu sıralarda peygamberimizle Abdulah b. Revâha’dan başka oruçlu bulunmazdı.

Allah (c.c) ondan razı olsun.


==================

 

[tersinim]

BEŞİR B. SA’D EL ENSÂRİ (R.A)

Beşir b. Sa’d b. Salebe haris b. Hazrec oğullarındandır. Annesi Enise bint-i Halife b. Adiyy’dir.
Cahiliye döneminde yazı yazan pek az bulunurken Beşir b. Sa’d yazı yazardı.
Beir b. Sad ikinci Akabe bey’atında bulunmuş; Bedir Uhud, Hendek ve diğer bütün savaşlara katılmıştır.
Peygamberimizin vefatından sonra çıkan karmaşa içinde Hz Ebu Bekir’e ilk bey’at eden Beşir b. Sa’d idi.
Beşir b. Sad Hz. Ebu Bekir döneminde yapılan Aynet’temr savaşında şehit olmuştur.

Allah (c.c) ondan razı olsun.




=================

ZİYAD B. LEBİD EL ENSÂRİ (R.A)


Ziyad b. Lebid b. Salebe, Ümeyye b. Beyâza oğullarındandır. Annesi Amre bint-i Ubeyd b. Matruf’tur.
Ziyad b. Lebid ikinci Akabe bey’atında hazır bulundu. Bedir, Uhud, Hendek ve diğer bütün savaşlara katıldı. Muaviye b. Ebu Süfyan döneminde vefat etti.

Allah (c.c) ondan razı olsun.


===================


FERVE B. AMR EL ENSARİ (R.A)

Ferve b. Amr b. Vedka Beyâza oğullarındandır. Annesi Rahime bint-i Nasi’ b. Zeyd’tir.
Ferve b. Amr ikinci Akabe bey’atında hazır bulundu. Bedir, Uhud, Hendek ve diğer bütün savaşlara katıldı.
Kendisi son derece güvenilir bir kişi olduğundan peygamberimiz onu Hayber ganimet malları üzerine memur etmiştir.
Peygamberimiz Medine ürünlerinin takdir ve tahmin işlerinde onu görevlendirirdi.
Ferve b. Amr yaptığı tahminlerde hiç şaşırmaz, daima isabet ederdi.

Allah (c.c) ondan razı olsun.

=================



HALİD B. KAYS EL ENSARİ (R.A)

Halid b. Kays b. Malik Beyâza oğullarındandır. Annesi Selma bint- Harise’dir.
Halid b.Kays ikinci Akabe bey’atında bulunan ensardandır.
Bedir ve Uhud savaşlarına katılmıştır.

Allah (c.c) ondan razı olsun.


=====================


ABBÂD B. KAYS EL ENSARİ (R.A)


Abbad b. Kays b. Amr, Zurayk oğullarındandır. Annesi Havle bint-i Bişr’dir.

Abbad b. Kays ikinci Akabe bey’atında hazır bulunan ensardan olup Bedir ve Uhud savaşlarına katılmıştır.

Allah (c.c) ondan razı olsun.


===============

EBU HALİD HARİS B KAYS EL ENSARİ (R.A)

Haris b. Kays b. Halid, Zurayk oğullarındandır. Annesi Kebşe bint-i Fake b. Zeyd’tir.
Haris b. Kays’ın künyesi Ebu Halid’tir.
Haris b Kays ikinci Akabe bey’atında hazır bulundu. Bedir, Uhud, Hendek ve diğer bütün savaşlarda hazır bulundu.
Yemame savaşında aldı yaradan kurtulamayarak Hz. Ömer devrinde vefat etti. Bu nedenle Yemâme şehitlerinden sayılmıştır.

Allah (c.c) ondan razı olsun.

=============



BERÂ B. MA’RUR EL ENSARİ (R.A)

Berâ b. Ma’rur b. Sahr, Selime oğullarındandır. Annesi Rebâb bint-i Numan’dır.
Berâ b. Ma’rur Selime oğullarının ulusu ve seyidi idi.
Berâ b. Ma’rur ikinci Akabe bey’atında on iki kabile temsilcisinden birisi olarak hazır bulunmuş, bey’at kapanış konuşmasında:
-Hamd olsun Allah’a ki bize Muhammed aleyhisselam ile ve Onun Allah’tan getirdikleri ile ikramda bulundu.
Bizler İslamiyet’e davet olunanların ahiri ve bu daveti kabullenenlerin ise ilki olup yüce Allah’ın davetine icap et ettik. Dinledik ve itaat ettik.
Ey Evs ve Hazrec cemaati! Allah sizleri dini ile şereflendirmiş bulunuyor. Onun müjdesi olarak dinlemek boyun eğmek ve yardımlaşmak yolunu tutunuz. Allah’a ve Allah’ın resulüne boyun eğiniz demişti.
Peygamberimizle buluşmak üzere Mekke’ye giderken yolda herkes Kudüs’e doğru yönelerek namaz kılarken Berâ b. Ma’rur namazını Kâbe’ye yönelip kılmıştı.
Berâ b. Ma’rur bey’attan sonra hac mevsimi girince yanına geleceğine peygamberimizde vaat etmişti. Fakat bu nasip olmadı.
Berâ b. Ma’rur hicretten bir ay önce Safer ayında vefat etti. Ölüm döşeğine düşünce:
-Malımın üçte birini dilediği gibi sarf etmesi için Resulallah’a veriniz. Ben ona hac mevsiminde yanına geleceğim vaadinde bulunmuştum. Görüyorsunuz ki o vaadimi yerine getiremeyeceğim. Kabrimde ben Kâbe’ye doğru yönlendiriniz ki Ona doğru gider gibi olayım diye vasiyet etti. Ailesi tarafından vasiyeti yerine getirildi. Diri ve ölü olarak Kâbe’ye yönelenlerin ilk oldu.
Peygamberimiz Medine’ye teşrif edince yanında ashabı olduğu halde Berâ b. Ma’rur’un kabrine gitti. Kabri önüne alarak cenaze namazı kıldı ve kıldırdı. Daha sonra da:
-Allah’ım! Onu yarlığa. Ona rahmet et ve ondan hoşnut ol diye dua etti.
Berâ b. Ma’rur ölü ve diri olarak Kâbe’ye doğru yönelenlerin ilki olduğu gibi peygamberimiz tarafından kabri üzerinde namaz kılınanların da ilki oldu.

Allah (c.c) ondan razı olsun.



=================



BİŞR B. BERÂ B. MA’RUR EL ENSARİ (R.A)


Bişr b. Berâ b. Ma’rur Selime oğullarındandır. Annesi Huleyde bint-i Kays’tır.
Bişr b. Berâ b. Ma’rur, Berâ b. Ma’rur’un oğludur. Peygamberimiz tarafından babasının yerine Selime oğullarının ulusu ve seyidi konumuna getirilmiştir.
Bişr b. Berâ b. Ma’rur iknci Akabe bey’atında hazır bulundu. Bedir, Uhud, Hendek ve Hayber savaşlarına katıldı. Hayber’de peygamberimizle birlikte yediği zehirli davar etinden zehirlenerek şehit oldu.

Allah (c.c) ondan razı olsun.


====================



SİNAN B. SAYFİ EL ENSARİ (R.A)

Sinan b. Sayfi Selime oğullarından olup Berâ b. Ma’rur’un amca oğludur.
Sinan b. Sayfi’nin annesi Naile bint-i Kays’tır.
Sinan b. Sayfi ikinci Akabe bey’atında hazır bulundu. Bedir ve Uhud savaşlarına katıldı. Uhud savaşında şehit oldu.

Allah (c.c) ondan razı olsun.

===================





TUFEYL B. NUMAN EL ENSARİ (R.A)

Tufeyl b. Numan b. Hansa’ Selime oğullarındandır. Annesi Hansa’ bint-i Riab’tır. Sinan b. Sayfi’nin amcaoğludur.

Tufeyl b. Numan ikinci Akabe bey’atında hazır bulunmuştur. Bedir, Uhud ve Hendek savaşlarına katıldı. Hendek savaşında şehit oldu.

Allah (c.c) ondan razı olsun.

==================



MA’KIL B. MÜNZİR EL ENSARİ (R.A)

Ma’kıl b. Münzir b. Serh Selime oğullarındandır. İkinci Akabe bey’atına katılmış ensardan olup Bedir ve Uhud savalarına katıldı.

Allah (c.c) ondan razı olsun.


====================



YEZİD B. MÜNZİR EL ENSARİ (R.A)


Yezid b. Münzir b. Serh, Selime oğullarından olup Makıl b. Münzir’in kardeşidir.
Yezid b. Münzir ikinci Akabe bey’atında hazır bulunmuş olup Bedir ve Uhud savaşlarına katılmıştır.
Peygamberimiz onu Amir b. Rebia ile kardeş yapmıştı.

Allah (c.c) ondan razı olsun.

==================



MES’UD B. YEZİD EL ENSARİ (R.A)

Mes’ud b. Yezid b. Sübey Selime oğullarındandır.
Mes’ud b. Yezid ikinci Akabe bey’atında hazır bulundan ensardan olup bazı kaynaklara göre Bedir savaşına katılmış Hendek savaşında da şehit olmuştur.

Allah (c.c) ondan razı olsun.

=====================


DAHHÂK B. HARİSE EL ENSARİ (R.A)

Dahhâk b. Harise b. Zeyd Selime oğullarındandır. Annesi Hind bint-i Malik’tir.
Dahhâk b. Harise ikinci Akabe bey’atında hazır bulundu ve Bedir savaşına katıldı.

Allah (c.c) ondan razı olsun.

====================

YEZİD B. HARAM EL ENSARİ (R.A)

Yezid b. Haram b. Sübey, Selime oğullarındandır. Mes’ud b. Yezid’in amcaoğlusudur.
Yezid b.Haram ikinci Akabe bey’atında bulunmuş bazı kaynaklara göre Bedir savaşına katılmıştır.


Allah (c.c) ondan razı olsun.


=================

EBU ABDULLAH CEBBAR B. SAHR EL ENSARİ (R.A)

Cebbar b. Sahr b. Ümeyye Selime oğullarındandır. Annesi Atike bint-i Hareşe hatundur.
Cebbar b. Sahr’ın künyesi Ebu Abdullah idi.
Cebbar b. Sahr ikinci Akabe bey’atında hazır bulundu. Bedir, Uhud, Hendek ve diğer bütün savaşlara katıldı.
Kendisi çok güvenilir bir zat olduğundan peygamberimiz onu Hayber ve diğer yerlere ürün takdir ve tahmini için gönderirdi.
Cebbar B. Sahr Hz. Osman devrinde hicretin otuzuncu yılında Medine’de vefat etti.

Allah (c.c) ondan razı olsun.

===================


TUFEYL B. MALİK EL ENSARİ (R.A)

Tufeyl b. Malik b. Hansa’ Selime oğullarından olup annesi Esma bint-i Kayn’dır.
Tufeyl b. Malik ikinci Akabe bey’atında bulunmuş ensardan olup Bedir ve Uhud savaşlarına katılmıştır.

Allah (c.c) ondan razı olsun.

======================


EBU ABDULLAH KÂ’B B. MALİK EL ENSARİ (R.A)

Kâ’b b. Malik b. Ebi Kâ’b Selime oğullarındandır. Annesi Leyla bint-i Zeyd künyesi Ebu Abdullah’tır.
Kâ’b b. Malik ikinci Akabe bey’atında bulunmuş olan ensardan olup İslamiyete şiirleriyle hizmet eden Medineli üç İslam şairlerinden birisi idi.
Bu şairler:
1-Hassan b. Sabit
2-Abdullah b. Revâha
3- Kâ’b b. Malik’tir.
Kâ’b b. Malik Bedir ve Tebük dışındaki bütün savaşlara katıldı. Uhud savaşında on bir yerinden yaralandı. Hicretin ellinci yılında yetmiş yedi yaşında olduğu halde vefat etti.

Allah (c.c) ondan razı olsun.
====================

SÜLEYM B. AMR (AMİR) EL ENSARİ (R.A)

Süleym b. Amr (Amir) b. Hadide, Selime oğullarındandır. Annesi Ümmü Süleym bint-i Amr’dır.
Süleym b. Amr (Amir) ikinci Akabe bey’atında bulunan ensardan olup Bedir ve Uhud savaşlarına katıldı ve Uhud savaşında şehit oldu.

Allah (c.c) ondan razı olsun.

====================

EBULMÜNZİR YEZİD B. AMR (AMİR) EL ENSARİ (R.A)

Yezid b. Amr (Amir) b Hadide, Selime oğullarındandır. Annesi Ümmü Süleym Zeynep bint-i Amr olup Süleym b. Amr (Amir)’ın anne baba bir kardeşidir. Künyesi Ebulmünzir idi.
Yezid b. Amr ikinci Akabe bey’atında bulundu. Bedir ve Uhud savaşlarına katıldı.

Allah (c.c) ondan razı olsun.

===================


EBULYESER KÂ’B B. AMR EL ENSARİ (R.A)

Ebulyeser Kâ’b b. Amr b. Abbâd Selime oğullarındandır. Annesi Nüseybe bint-i Kays’tır.
Ebulyeser Kâ’b b. Amr ikinci Akabe bey’atında bulundu. Bedir, Uhud, Hendek ve diğer bütün savaşlarda bulundu.
Hicretin elli beşinci yılında Medine’de vefat etti.
Şişman, kısa boylu, büyük karınlı bir Zat idi.

Allah (c.c) ondan razı olsun.

=======================



SAYFÎ B. SEVAD EL ENSÂRİ (R.A)

Sayfî b. Sevad b. Abbad Selime oğullarındandır.
Sayf b Sevad ikinci Akabe bey’atında hazır bulunmuş ve Bedir savaşına katılmıştır.


Allah (c.c) ondan razı olsun.

=================

SA’LEBE B. GANEME (ANEME) EL ENSARİ (R.A)

Salebe b. Ganeme (Aneme) b. Adiyy Selime oğullarındandır. Annesi Cüheyre bint-i Kayn’dır
Salebe b. Ganeme (Aneme) ikinci Akabe bey’atında hazır bulunuş olan ensardan olup Bedir, Uhud, Hendek savaşlarına katılmış, Hendek savaşında şehit olmuştur.

Allah (c.c) ondan razı olsun.

=====================


AMR B. GANEME(ANEME) EL ENSARİ (R.A)

Amr b. Ganeme (Aneme) b Adiyy, Selime oğullarındandır. Salebe b. Ganeme (Aneme)nin kardeşidir.
Amr b. Ganeme ikinci Akabe bey’atında hazır bulunmuş ensardan olup Bedir savaşına katılmıştır.

Allah (c.c) ondan razı olsun.

================


ABS B. ÂMİR EL ENSARİ (R.A)

Abs b.Amir b. Adiyy Selime oğullarından olup Salebe b. Ganeme (Aneme) ve Amr b. Ganeme (Aneme) le amca çocuklarıdır. Annesi Ümmülbenin bint-i Züheyr’dir.
Abs b. Amir ikinci Akabe bey’atında hazır bulunmuş olup Bedir ve Uhud savaşlarına katılmıştır.

Allah (c.c) ondan razı olsun.

==================

EBU YAHYA ABDULLAH B. ÜNEYS EL ENSARİ (R.A)

Abdullah b. Üneys b. Es’ad Selime oğullarındandır. Künyesi Ebu Yahya’dır.
Abdullah b. Üneys ikinci Akabe bey’atında hazır bulunmuş olan ensardan olup Uhud ve ondan sonraki savaşlara katılmıştır.
Abdullah b. Üneys çok becerikli, hareketli bir kişi idi.
Peygamberimiz dayandığı asasını ona verip:
-Ey Yahya’nın babası! Bu kıyamet günü aramızda bir alamettir buyurmuş, o da öldüğü zaman bu asayı kefeninin içine konulmasını emir ve tavsiye etmiştir.
Abdullah b. Üneys hicretin elli dördüncü yılında Medine’de vefat etti.

Allah (c.c) ondan razı olsun.

==================


HALİD B. AMR EL ENSARİ (R.A)

Halid b. Amr b. Adiyy Selime oğullarındandır. İkinci akabe bey’atında hazır bulunmuş ensardan olup bazı kaynaklarda Bedir savaşına katıldığı rivayet edilmektedir.


Allah (c.c) ondan razı olsun.

==================





EBU CABİR ABDULLAH B. AMR B. HARAM (R.A)


Abdullah b. Amr b. Haram Selime oğullarındandır. Annesi yine Selime oğullarından Rebab bint-i Kays’tır.
Abdullah b. Amr b. Haram’ın künyesi Ebu Cabir’dir.
Abdullah b. Amr b. Haram ikinci Akabe bey’atında hazır bulundu. On iki kabile temsilcisinden birisi olarak seçildi. Bedir ve Uhud savaşlarına katıldı. Uhud savaşında şehit oldu.
Uhud savaşında şehit olduğu zaman yakın dostu olan Amr b. Cemuh ile aynı kabre gömüldüler.
Abdullah b. Amr b.Haram yüzündeki yar nedeniyle şehit olmuştu. Gömüleceği zaman yaralı yüzü üzerinde bulunan eli çekildiğinde yarasından kan akmaya başladığı, eli yüzüne konulunca kanamanın durduğu görülmüştür.
Kırk altı yıl sonra kabri açıldığında cesedinde en küçük bir değişikliğin olmadığı görülmüştür.
Bu konuda peygamberimiz:
-Abdullah b. Amr şehit olduğu zaman anı yüce Allah Onu bizzat karşısına alarak onunla konuştu. Ne dilerse kendisine verileceğini söyledi. Abdullah b Amr’da tekrar şehit olmak üzere dünyaya geri çevrilmesini diledi. Fakat Cenab-ı Hakkın daha önceden şehitlerin geri gönderilmeyeceği hakkında hükmü vardı. Bunun üzerine Abdullah b. Amr:
-Öyle ise Ya Rab! Şu durumumu gerimde bulunanlara tebliğ buyur dileğinde bulundu.
Bunun üzerine Cenab-ı Hak:
-Allah yolunda öldürülenleri sakın ölüler sanma!
Onlar Rableri katında diridirler ve rızıklanırlar mealindeki 169uncu ayeti inzal buyurdu.
Abdullah b. Amr b.Haram kızıl benizli, başının en tepesi tüysüz, orta boylu bir Zat idi.

Allah (c.c) ondan razı olsun.


=====================

EBU ABDULLAH CABİR B. ABDULLAH EL ENSARÎ (R.A)

Cabir b. Abdullah b. Amr b. Haram Selime oğullarındandır. Annesi Nüseybe bint-i Ukbe’dir. Künyesi Ebu Abdullah’tır.
Cabir b.Abdullah ikinci Akabe bey’atında babası Abdullah b. Amr b. Haram ile birlikte hazır bulundu. Bedir ve Uhud savaşları dışında on dokuz savaşa katılmıştır.
Cabir b. Abdullah doksan dört yaşında bulunduğu sıralarda Medine’de vefat etti. Cenaze namazını Medine valisi olan Eban b. Osman kıldırdı.
Cabir b. Abdullah peygamberimize çok yakındı. Bu nedenle kendisi bin beş yüz kırk hadis rivayet etmiştir.

Allah (c.c) ondan razı olsun.

===============


MUAZ B. AMR B. CEMUH EL ENSARİ (R.A)

Muaz b. Amr b. Cemuh Selime oğullarındandır. Annesi Cabir b. Abdullah’ın halası Hind bint-i Amr b. Haram’dır.
Muaz b. Amr ikinci Akabe bey’atında hazır bulunan ensardan olup Bedir savaşına katılmış, bu savaşta Ebu Cehil bacağından vurup yere düşürmüştür.
Muaz b. Amr Hz. Osman döneminde Medine’de vefat etti.


Allah (c.c) ondan razı olsun.


==============

SABİT B. CIZ’ (SALEBE) EL ENSARİ (R.A)

Sabit b. Cız’ (Salebe) Selime oğullarındandır. Annesi beni Uzrelerden Ünas bint-i Sa’d’tır.
Sabit b. Cız’ (Salebe) ikinci Akabe beyatında hazır bulundu. Bedir, Uhud Hendek ve diğer bütün savalarda katıldı. Taif muhasarasında şehit oldu.

Allah (c.c) ondan razı olsun.

=================

UMEYR B. HARİS EL ENSARİ (R.A)

Umeyr b Haris b. Lebde, Selime oğullarındandır. Annesi Kebşe bint-i Nabi’dir.
Umeyr b.Haris ikinci Akabe beyatında hazır bulundu. Bedir ve Uhud savaşlarına katıldı.

Allah (c.c) ondan razı olsun.

===================


EBU ŞUBAS HADîC B. SELÂME EL ENSARİ (R.A)

Hadîc b. Selâme b. Evs, Amr b. Furafir oğullarındandır. Künyesi Ebu Şubas’tır.
Hadîc b. Selâme ikinci Akabe bey’atında hazır bulunmuş ensardandır. Uhud savaşından sonraki bütün savaşlara katılmıştır.

Allah (c.c) ondan razı olsun.

===============


EBU ABDURRAHMAN MUAZ B. CEBEL EL ENSARİ (R.A)


Muaz b. Cebel b. Amr Hazrecîlerdendir. Annesi Hind bint-i Sehl b. Cüheyne’dir. Künyesi Ebu Abdurrahman’dır.
Muaz b. Cebel ikinci Akabe bey’atında hazır bulunmuş ensardandır. Bedir, Uhud, Hendek ve diğer savaşlara katılmıştır.
Ashabın tanınmış alimlerinden birisi idi.
Peygamberimiz onu Yemenin Cened sancağına kadı olarak gönderdi. Oda ora halkının davarlını hallettiği gibi onlara Kuran-ı Kerim ve İslam şeriatını öğretti.
Muaz b. Cebel ashabın helal ve haramlarını en iyi bilenlerinden peygamberimiz devrinde fetva verenlerinden birisi idi.
Onun hakkında Hz. Ömer:
-Kadınlar Muaz b. Cebelin bir benzerini doğurmaktan acizdirler. Eğer Muaz olmasaydı yol gösteren bulunmazdı da Ömer helak olurdu buyurmuştu.
Muaz b. Cebel Hz. Ömer’in halifeliği döneminde hicretin on sekizinci yılında Amevas veba salgınında otuz dört yaşlarındayken vefat etti.
Muaz b. Cebel peygamberimize yakın olma şerefine erişmiş sahabilerden birisidir. Kendisi yüz elli yedi hadis rivayet etmiştir.
Muaz b. Cebel uzun boylu, ak tenli, büyük gözlü, çatık kaşlı, kıvırcık güzel saçlı, parlak ve güzel dişli idi.

Allah (c.c) ondan razı olsun.

====================

AMR B. HARİS EL ENSARİ (R.A)


Amr b. Haris b. Lebde b. Amr Selime oğullarından olup Umeyr b. Haris’in kardeşidir.
Amr b. Haris ikinci Akabe beyatında hazır bulunmuş olan ensardandır.

Allah (c.c) ondan razı olsun.

=================

EBUL VELİD RİFÂA B. AMR EL ENSARİ (R.A)

Rifâa b. Amr b. Zeyd, Malik b. Salim oğullarındandır. Künyesi Ebulvelid’tir.
Rifâa b. Amr ikinci Akabe bey’atında hazır bulunmuş olup Bedir ve Uhud savaşlarına katılmış ve Uhud savaşında şehit olmuştur.


Allah (c.c) ondan razı olsun.

================


UKBE B. VEHB EL ENSARİ (R.A)


Ukbe b. Vehb b. Kelede Mudar’lardandır. İkinci Akabe bey’atında hazır bulundu.
Bazı kaynaklar Onun birinci Akabe bey’atında da hazır bulunduğunu kaydederler.
Ukbe b. Vehb Bedir ve Uhud savaşlarına katılmıştır.

Allah (c.c) ondan razı olsun.

===================

EBU SABİT SA’D B. UBÂDE EL ENSARİ (R.A)


Sa’d b. Ubâde b. Düleym Hazrec oğullarındandır. Annesi Amret’el’Salise bint-i Mes’ud’tur. KÜnyesi Ebu Sabit’tir.
Araplar arasnda yazı yazan pek az bulunurken Sa’d b Ubâde yazı yazardı. İyi yüzme bilir, iyi ok atardı. Bu nedenle kamillerdendi.
Sa’d b Ubâde çok cömert bir aileye mensuptu. Kendisi de çok cömert bir insandı.
Sa’d b Ubâde’nin dedesi Düleym köşklerinden bir köşkün üzerinden:
-Ey Ahali! Et, yağ isteyen Düleym b. Harise’nin köşküne gelsin diye nida ettirir; isteyene et, isteyene yağ dağıtırdı.
Düleym her sene Menat putuna on deve kurban ederdi.
Düleym ölünce oğlu Ubade halka aynı şekilde nida ettirdi, isteyene et, isteyene yağ dağıttırdı. Müslman oluncaya kadar Menat putu adına her sene on deve kurban etmeye devam etti.
Bu dededen oğula, oğuldan toruna devam edip gitti. Ubâde’nin oğlu Sa’d da dedesi ve babası gibi çok cömert bir kişi idi.
Sa’d b. Ubâde hicretten sonra peygamberimize her gece bir çanak içinde etle veya sütle veya sirkeli zeytın yağı ile yapılmış tirit yemeği gönderirdi. Bazı geceler ashab-ı suffadan seksen yoksulu evine götürüp doyurduğu da olurdu.
Sa’d b. Ubâde ikinci Akabe beyatında on iki kabile temsilcisinden birisi olarak hazır bulunmuş olan ensardan olup başta Uhud ve Hendek olmak üzere bütün savaşlara katılmıştır.
Peygamberimizin vefatından sonra Hz. Ebu Bekir’e rakip olarak beyat etmeyip Şama hicret etmiş, Hz. Ömer’in halifeliği sırasında Havran’da vefat etmiştir.

Allah (c.c) ondan razı olsun.

=================

MÜNZİR B. AMR EL ENSARİ (R.A)

Münzir b.Amr b. Huneys Hazrec oğullarındandır. Annesi Selime oğullarından Hind bint-i Münzir’dir.
İslamiyet’ten önce Araplar arasında yazı yazan pek az bulunurken Münzir b. Amr yazı yazardı.
Münzir b.Amr ikinci Akabe beyatında on ik kalbe temsicisinden birisi olrak bulunmuş olan ensardandır. Bedir, Uhud savaşlarına katıldı. Bir-i Maune’de müşrikler tarafından kuşatılarak arkadaşları ile birlikte şehit edilmiştir.

Allah (c.c) ondan razı olsun.

==================

ÜMMÜ ÜMÂRE NESİBE EL ENSARİ (R.ANHA)

Ümmü Ümâre Nesibe bint-i Kâ’b b. Amr Mazin b. Neccar oğulları kadınlarındandır. Annesi Rebab bint-i Abdullah b. Habib’tir.
Ümmü Ümâre Nesibe hatun ikinci Akabe beyatında hazır olan iki ensar kadınlarından biri olup Uhud, Hayber, Huneyn savaşlarına katılmış; Uhud savaşında önce yaralıları sulamak istemiş, Müslümanların bozguna uğradığını görünce kocası ve oğulları ile peygamberimizn önünde savaşmış ağır yaralar almıştır.
Bu konuda peygamberimiz:
-Uhud günü sağıma soluma döndükçe ancak Ümmü Umare’nin savaştığını görürdüm buyurmuştur.
Ümmü Ümâre Nesibe hatun peygamberimizn vefatından sonra Müseylemetülkezzab’ın üzerine gönderilen İslam ordusunda da bulunup savaşmış, bu savaşta on iki yerinden kılıç ve mızrak yarası almıştır.

Allah (c.c) ondan razı olsun.

================


ÜMMÜ MENİ’ ESMA EL ENSÂRİ (R.ANHA)

Ümmü Meni’ Esma bint-i Amr b. Adiyy Selime oğulları kadınlarındandır.
Ümmü Meni’ Esma hatun iknci Akabe beyatında hazır bulunan ensar kadınlarından birisidir.

Allah (c.c) ondan razı olsun.

=================



ÜMMÜ MABED ATİKE BİNT-İ HALİD EL HUZAİYYE (R.ANHA)

Ümmü mabet peygamber efendimizin hicreti sırasında yanındakilerle birlikte çadırına uğradığı ve misafiri olduğu kadın sahabidir.
Peygamber efendimiz hicret sırasında Kudeyd’in içlerinde bulunan Müşellel’e geldiklerinde Ümmü Mabed’in çadırını gördü ve ona misafir olmak istedi.
Ümmü Mabed akıllı iffetli ve güçlü bir kadındı. Çadırını yukarıda andığımız Kudeyd’te Müşellel denilen bir dağın eteğine kurmuştu. Kıtlık ve kuraklık yıllarında bu çadırının önünde oturur, gelip geçen yolcuların su ve yiyecek ihtiyaçlarını karşılamaya çalışırdı.
Kılavuzu Abdullah b.Uraykıt kafileyi et, süt ve hurma satın almak üzere onun çadırına doğru götürdü. Fakat Ümmü Mabed’in yanında istediklerinden hiçbir şey kalmamıştı.
Kuraklık ve kıtlık zamanlarından halk yanına sıkça uğrar neyi var neyi yoksa alıp, tüketirlerdi.
Ümmü Mabed çaresizlikle:
-Vallahi elimde bir şey bulunsaydı ihtiyaçlarınızı gidermek için ikram ederdim. Fakat elimde hiç bir şey yoktur dedi.
Bunun üzerine peygamberimiz:
-Ey Ümmü Mabed! Yanında süt bulunur mu? Diye sordu.
Ümmü Mabed olumsuz manada başını sallayarak:
-Vallahi sütümde yoktur. Davarlarımın hepside kısırdır dedi.
Peygamberimiz çadırın yanında arık bir koyun gördü. O koyunu göstererek:
-Ey Ümmü Mabed! Şu koyun nedir? Diye sordu.
Ümmü Mabed:
-Vallahi o sürümdeki arık bir koyundur. Dermansız ve güçsüz olduğundan sürüden ayrı kalmıştır dedi.
Bunun üzerine peygamberimiz:
-Bu koyun sütlü bir koyun mudur? Diye sordu.
Ümmü Mabed yine olumsuz yönde başını sallayıp:
-Vallahi o bir damla süt vermekten mahrum bir koyundur dedi.
Peygamberimiz:
-Ey Ümmü Mabed! Sen onu sağmama izin ver belki Allah (c.c) bizlere süt nasip eder buyurdu.
Ümmü Mabed:
-Anam babam sana feda olsun. Sen onda süt bulabileceğini sanıyorsan sağ dedi.
Peygamberimiz koyunu getirtti. Arkasına çömelip bacaklarını ayırdı. Besmele çektikten sonra memelerini eliyle birkaç kere sığadı. Daha sonra:
-Ey Allah’ım! Şu kadının koyununu bereketli kıl diye dua etti. Dua bitince koyunun memeleri sütle dolup taştı. Peygamberimiz büyükçe bir kap getirterek sütü içine sağdı. Kabı iyice doldurdu. Kaptaki süt beş on kişiye yetecek kadar çoktu.
Sütten önce Ümmü Mabed kanıncaya kadar içti. Ümmü Mabed’ten sonra peygamberimizin yol arkadaşları kanıncaya kadar içtiler. En son peygamberimiz içtikten sonra:
-Kavmin suvarıcısı en son içer buyurdu.
Hava son derece sıcaktı. Susadıkça peygamberimizin sağdığı sütten kanasıya kadar içtiler. Bu ara Ümmü Mabed bir koyun getirerek kesti, etini pişirdi. Pişen eti peygamberimiz ve yoldaşlarına ikram etti. Onlar etten doyuncaya kadar yediler. Ümmü Mabed pişirdiği etten yol azığı olarak koydu. Etin çoğu kendilerine kaldı.
Peygamberimiz gitmeden önce:
-Ey Ümmü Mabed! Rabbim senin için şu koyunu mübarek ve bereketli kılmıştır. Sen onu sakın kesme. Rabbimin izin verdiği zamana kadar sen onun sütünden faydalanıp dur buyurdu.
Gerçektende bu koyun hicretin on sekizinci yılındaki kuraklığa kadar kalmış, yeryüzünde az veya çok bir şey kalmamışken Ümmü Mbed ailesi bu koyundan süt sağıp durmuşlardır.
Peygamberimiz ve yanındakiler ayrılıp gittikten sonra Ebu Mabed geldi. Kaptaki sütü görünce şaşırdı. Ümmü Mabed’e:
-Vallahi ben burada şaşılacak bir şey görüyorum. Koyunlar kısır ve uzaktalar. Yakınlarda ise sütü sağılır bir hayvan yok. Ey Ümmü Mabed! Bu süt nereden geldi? Diye sordu.
Ümmü Mabed sevinçle:
-Vallahi çadırımıza mübrek bir zat uğrayıp şöyle, şöyle yapmıştır. Bu süt ondan kalmadır deyip peygamberimizi ve yaptıklarını anlattı.
Bunun üzerine Ebu Mabed:
-Vallahi o kutlu zat Kureyşîler dört bir yerde arayıp durdukları zat olsa gerektir. Sen gördüğün ve konukladığın o Zatı bana tarif et dedi.
Ümmü Mabed:
-Çadırıma konuk olan Zat öyle bir Zattı ki güzelliği ve ululuğu besbelli idi. Güzel huylu idi. Kendisinde ne karın büyüklüğü, ne de baş küçüklüğü vardı.
O çok biçimli ve güzel çehreli idi. Gözlerinde siyahlık, kirpiklerinde çokluk, sesinde nezaket vardı.
Gözlerinin akı pek ak, karası pek kara idi ve kudretten sürmeliydi.
Boynunda uzunluk ve yükseklik, sakalında sıklık vardı.
Sustuğu zaman kendisinde bir vakar ve ağırbaşlılık, konuştuğu zamanda güler yüzlülük görülmekte, sözleri dizilmiş inciler gibi ağzından tatlı, tatlı dökülmekte idi.
Sözleri açık ve hak ile batılı ayırıcıydı. Ne acizlik sayılacak derecede az, ne de boş ve gereksiz sayılacak kadar çoktu.
Uzaktan bakılınca kendisi insanların en heybetlisi idi. Yakınına gelinince herkesten daha tatlı ve çekici idi.
Kendisi orta boylu olup, boyu ne hoşa gitmeyecek de- recede uzun, ne de göz hâkir görerek başkasına bakacak derecede kısa idi. Sanki o bir fidandı. İki fidan arasında bitmiş, parlaklığı ve yeşilliğiyle diğerine üstün gelmişti.
Onun yanında bazı yoldaşları vardı. Bir şey söylediğinde onlar dinlerler, verdiği emri yerine getirmeye koşuşurlardı.
Kendisi ekşi ve asık yüzlü değil, güleçti.
O kimseyi azarlamaz ve kınamazdı dedi.
Ebu Mabed heyecanla atılarak:
-Vallahi bu zat Mekke’deki işi bize anlatılmış olan Kureyşîlerin sahibi olan zattır.
Ey Ümmü Mabed!
Eğer ben kendisine rastlamış olsaydım arkadaşlığına kabul edilmemi dilerdim. Yinede bir yolunu bulursam muhakkak bu dediğimi yapacağım dedi.
Ümmü Mabed hicretten sonra Allah’ın dilediği kadar bir zaman Kudeyd’te kaldı. Daha sonra küçük oğlunu yanına alarak Medine’ye geldi. Peygamberimiz o sıralarda Müslümanlara hitap etmekteydi. Ümmü Mabed Resulallahın yanına gelerek Müslüman oldu.

Allah (c.c) ondan razı olsun.

 

[tersinim]

EBU MABED EKSEM B. CEVN(ABDÜLUZZA) (R.A)


Ebu Mabed Eksem b. Cevn(Abduluzza) Huzaalardandır. Kendisi Ümmü Mabedin kocası idi.
Peygamberimizin sütsüz koyunda süt çıkarma mucizesini görünce peşlerinden gitti ve kafileye Rim vadisinde yetişti. Beyat etti. Müslüman olarak geri döndü.
Ebu Mabed sık, sık Medine’ye gider gelirdi. Peygamberimiz bir gün ona:
-Ey Eksem! Araplara tapmaları için putları ilk getiren Amr b. Luhay’ı cehennemde bağırsaklarını sürürken gördüm de onun kadar sana benzeyen, senin kadarda onu benzeyen bir kimse görmedim buyurmuştu.
Bunun üzerine Ebu Mabed:
-Ya Resulallah! Bu benzeyişin bana zarar vermesinden korkuyorum dedi.
Bunun üzerine peygamberimiz:
-Ey Eksem! Amr b. Luhay’a benzediğin için sakın korkma Sen müminsin, o ise kafirdir. O İsmail b. İbrahim’in (a.s.) dinini ilk değiştiren, putlar diken; bahîre, saîbe, vasîle hâmî bid’atlerini ihdas eden, bu nedenle cehenneme atılan bir kimsedir buyurdu.

Allah (c.c) ondan razı olsun.

==================


SÜRAKA B. MALİK B. CUŞ’UM EL MÜDLİCİ (R.A)


Süraka b. Malik b. Cuş’um Müdlıc oğullarındandır. Künyesi Ebu Süfyan’dır. Kendisi Müdlic oğullarının ileri gelenlerindendi.
Peygamberimiz ve yanındakiler hicret sırasında Müdlic oğullarının yurduna gelmişlerdi. Müşriklerse onları dört bir yanda aramaktaydılar. Dört bir yana haberciler göndermişlerdi. Bu nedenle Mudlic oğulları peygamberimizin ve yanındakilerin arandıklarından haberdardılar.
Peygamberimiz ve yanındakilerin arandıkları haberini getiren elçi Müdlic oğullarına peygamberimizle Ebu Bekir’den her birini öldüren veya esir eden kimseye mükâfat olarak yüzer deve vereceği haberini de getirmişti. Süraka b. Malik ise bu sırada Müdlic oğulları meclislerinden bir mecliste bulunmaktaydı. Bu sırada içeri giren bir Müdlicî Süraka’nın yanına gelip:
-Ey Süraka! Ben biraz önce sahile doğru giden birkaç yolcu gördüm. Sanırım onlar Muhammed ile ashabıdır dedi.
Süraka b.Malik adamın gördüklerinin peygamberimiz ve arkadaşları olduğunu hemen anlamıştı. Fakat kaçakları yakalayanların çok olması elde edilecek mükafatın bölünmesi, daha az pay almaları demekti. Bu nedenle bu haberi getiren adama başıyla sus işareti yaptıktan sonra meclistekilere:
-Senin gördüğün kişiler Kureyşilerin aradıkları değildir. Sen filan kişileri görmüş olmalısın. Onlar az önce yitik develerini aramak üzere söylediğin yöne doğru geçip gittiler dedi.
İşareti alan adamda onu tasdikledi.
-Evet zannederim az görmüş olduğum kişiler o söylediklerindi dedi.
Süraka diğerleri anlamasın diye biraz oyalandıktan sonra meclisten ayrılıp evine gitti. Cariyesine:
-Hemen atımı hazırla ve şu yüksek tepenin ardında beni bekle diye emretti.
Cariyesi atını hazırlarken zırhını giyindi silahlarını kuşandı.
Öteden beri şüpheli işlere kalkışmadan önce fal oku çekmek Arapların adetlerinden birisiydi. Süraka’da fal oklarını çıkardı. Yapacağı işten zarar görüp görmeyeceğini anlamak için fal oku çekti. Fakat fal oku olumsuz çıktı. Fakat ümidini yitirmedi. Kaçakları yakalayıp Kureyşilere teslim edince mükâfat olarak elde edeceği develeri düşündü. Ayrıca bu işi başarması kendisine Araplar arasında çok büyük bir itibarda sağlayacak, adı yer yerde övgüyle anılıp duracaktı.
Bütün bu düşünceler Süraka’yı gayrete getirdi. Hemen kargısını kapıp alarak başkaları görmesin diye evinin arka kapısından çıktı. Kargısının demir ucunu parıldayıp dikkat çekmesin diye yerde sürüyerek ilerledi.
Cariyesi emrettiği gibi atını hazırlayıp yüksek tepenin ardına getirmişti. Hemen üzerine atlayıp dörtnala kaldırdı. Yüksek tepenin zirvesine ulaştığında kafileyi gördü. Seslerini işitecek kadar kendilerine yaklaştı.
Ebu Bekir her zaman yaptığı gibi sık, sık ardına dönüp bakmakta etrafı kontrol etmekteydi ki atını dörtnala kaldırmış Süraka’yı gördü.
Korku ve telaşla peygamberimize dönerek:
-Ya Resulallah! Şu bizi arayan süvarilerden bir süvaridir. O bize yetişmiş bulunuyor dedi.
Peygamberimiz:
-Ya Ebu Bekir! Telaş edip mahzun olma! Muhakkak ki Allah (c.c) bizimledir buyurdu.
Fakat Ebu Bekir kendi nefsinden çok peygamberimizi düşünüyor onun için korkup telaşlanıyordu. Bu nedenle ağlayarak:
-Ya Resulallah! Şu süvari bizi aramaktadır ve neredeyse yetişmek üzeredir dedi.
Onun ağladığını gören peygamberimiz:
-Ey Ebu Bekir! Sen niye ağlıyorsun? Diye sordu.
Ebu Bekir:
-Ya Resulallah! Vallahi ben kendim hakkında ağlamıyorum. Ben sana bir zarar gelecek diye ağlamaktayım dedi.
Bunun üzerine peygamberimiz arkasına döndü. Dörtnala üzerlerine gelen Süraka’ya bakıp:
-Allah’ım! Şu üzerimize gelen süvariye karşı dilediğin şeyle bize kafi ol. Onun şerrini üzerimizden def et diye dua etti.
Peygamberimiz duasını henüz bitirmişti ki Süraka’nın atı tökezleyip kapandı. Süraka’da yere yuvarlandı. Atı cins bir attı. Süraka böyle bir şey beklemiyordu. Bu nedenle hemen fal oklarını çıkarıp tekrar çekti. Fakat çektiği ok yine olumsuzdu. Fakat o çıkan fala uymadı.
Bu ara kapaklanana at doğrulmuştu. Süraka tekrar atına atlayıp dörtnala kaldırdı. Birkaç adım sonra at yine kapaklandı. Süraka yine yere yuvarlandı. Süraka yine fal okarını çıkarıp fal çekti fal yine olumsuz çıktı. Fakat o fala yine uymadı. Kapaklanan atı tekrar doğrulmuştu. Süraka üzerine atlayıp tekrar dörtnala kaldırdı. Kafileye iki üç mızrak boyu yaklaştı. Peygamberimiz ardına dönüp bakmıyordu fakat Ebu Bekir telaş ve korku ile sık, sık ardına bakıp duruyordu. Ebu Bekir’in yüreği ağzına gelmişti ki peygamberimizin sesini tekrar duydu. Peygamberimiz Allah’a (c.c) kendilerin koruması için dua ediyordu. Birden Süraka’nın dörtnala kalkmış atının ön ayakları kumlara batıverdi. At deprendikçe daha çok kumlara battı sonunda bu batış dizlerine erişti. Süraka’da attan yere yuvarlandı. Süraka fırlayıp kalktıktan sonra atının dizginlerinden tutup battığı kumdan çıkarmaya çıkardı. Fakat ne atın, ne de Süraka’nın çabaları bir fayda vermedi, at battığı yerden çıkamadı. Ve bu anlarda zarar vermeye çalıştığı zatın Allah (c.c) tarafından korunduğuna kanat getirdi. Ona bir zarar vermesinin mümkün olmadığını bu aralarda anladı. Hemen iki kolunu da yukarı kaldırarak:
-El aman! Ben Süraka b. Cuşum’um. Bana bakıp aman veriniz. Ben sizinle konuşmak istiyorum. Vallahi ben size ne eziyet edeceğim ne de benden size hoşlanmadınız bir şey gelecektir.
Ya Muhammed! Anladım ki şu başıma gelenler senin işindir. Dua et de Allah (c.c) şu içinde bulunduğum durumdan beni kurtarsın. Üzerime borç olsun ki vallahi ben arkamdan gelenlere halinizi gizleyeceğim. İşte ok torbam. Bu oklardan bir ok al. Sen filan yerde bulunan develerimin ve davarlarımın yanına uğra. Onlardan neye ihtiyacın varsa al diye bağırdı.
Peygamberimiz:
-Ey Süraka! Benim develere ve davarlara ihtiyacım yok. Deve ve davar sürülerin senin olsun buyurduktan sonra dua etti. Duanın bitiminde, bütün çabalarına rağmen bir türlü kurtulamayan at yerinde silkindi. Kurtulup düze çıktı. Atın kuma gömülen dayağının izinden bir duman çıkıp ağır, ağır göğe doğru yükseldi.
Süraka peygamberimize:
-Ya Muhammed! Kavmin seni öldürülmen veya esir edilmen için diyet miktarı kadar deve vaat etti. Onlar seni dört bir yanda aramakta ve aratmaktadırlar dedi. Kureyşilerin kendisine ve arkadaşlarına neler yapmak istediklerini haber verdi.
Süraka onlara yol azığı vermek istedi ise de peygamberimiz kabul etmedi.
Peygamberimiz Ebu Bekir’e:
-Ey Ebu Bekir! Şu kişiye söyle. Bizim onun malına ihtiyacımız yoktur. Onun bizden bir isteği var mıdır? Varsa bildirsin buyurdu.
Ebu Bekir peygamberimizin sözlerini Süraka’ya aktardı.
Süraka doğrudan peygamberimize:
-Ey Muhammed! Vallahi senin üzerinde bulunduğum şu iş çok büyük bir iştir. Muhakkak ki şanın çok yüce olacaktır. Sen bana aramızda bir alamet, bir işaret olmak üzer bir yazı bir amanname yazıp ver dedi.
Peygamberimiz Ebu Bekir’e:
-Ya Ebu Bekir! Sen istediği amannameyi yaz buyurdu.
Amir b. Füheyre okuma yazma bilen ashaptandı. Ebu Bekir’de ona:
-Ya Amir! Sen şu kişiye Resulallahın emrettiği amannameyi yaz ve ona ver dedi.
Amir b. Füheyre’de amannameyi bir deri parçasına yazıp Ebu Bekir’e verdi. Ebu Bekir de onu Süraka’ya doğru attı.
Süraka amannameyi alınca:
-Ya Resulallah! Ey Allah’ın peygamberi! Sen ne dilersen bana emret dedi.
Resulallahta:
-Ey Süraka! Sen şu bulunduğun yerde dur. Arkamızdan gelecek hiçbir kimseyi bırakma diye emretti.
Günün başında peygamberimiz bir numaralı düşmanlarından olan Süraka b. Cuşum günün sonunda silahlı koruyucusu olup çıkmıştı.
Süraka b. Cuşum yurduna doğru dönüp giderken peygamberimiz ona:
-Ey Süraka! Sen kisranın bileziklerini koluna takacağın, kemerini kuşanacağın ve tacını başına koyacağın zaman nasıl olacaksın? Diye sordu.
Süraka b. Cuşum şaşırarak:
-Ya Resulallah! Şu andığın kişi kıralar kralı Kisra b. Hürmüz müdür? Diye sordu.
Peygamberimizde:
-Ey Süraka! Evet! Bir gün gelecek Fars beldeleri fethedilecek serveti de iğtinam edilecektir. Bunu bana şanı yüce Allah müjdeledi buyurdu.
Nitekim İran fethedilip Kisranın bilezikleri, kemeri ve tacı Medine’ye getirildiğinde Halife olan Hz. Ömer onları Süraka’ya taktı. Sonrada:
-Ey Süraka! Ellerini kaldırıp Allah-ü Ekber; hamt olsun O Allah’a ki bunları; ben insanların rabbiyim diyen Kisra b. Hürmüz’den soyup Müdlic oğullarından Süraka b. Malik B. Cuş’um bedevisine takındırdı de buyurdu.
Süraka’da Hz. Ömer’in dediğini yaptı. Kisranın bileziklerini taktı, kemerini kuşandı, tacını başına koydu. Yıllar önce peygamberimizin müjdelediği bir müjde böylece gerçekleşmiş oldu.
Peygamberimizin içinde bulunduğu kafile Medine’ye doğru ilerlerken Süraka rastladığı herkese:
-Ben sizin adınıza burada olanlara kafi geldim. Aradıklarınız buralarda değildir. Siz onları başka yerlerde arayın diyor onları geri çeviriyordu.
Süraka b. Malk b.Cuşum’un eli boş gelmesi üstelik peygamberimizi ve yanındakileri arayanlara engel olmaya çalışması Ebu Cehil’i kuşkulandırmıştı. Bir ara onun Müslüman olmuş olmasından korktu. Söylediği beyitlerle onu kötülemeye, halkın gözünden düşürmeye çalıştı. Bunun üzerine Süraka Ebu Cehil’e manzum bir cevap verdi. Bu cevabında şöyle diyordu:
-Ey Hakem’in babası! Sen benim atımın ayakları yer battığı zaman ki halini bir görmüş olsaydın ne durumda olduğumu anlardın.
Şüphesiz ki gördüklerim apaçık bir delil ve burhandı.
Muhammed şüphesiz ki Allah’ın (c.c) peygamberidir.
Artık ona kim dayanabilir?
Ey Ebul Hakem! O senin amcanın oğludur.
Sana yakışan kavmini ona karşı kışkırtmak değildir. Ona karşı çıkanlara engel olmaktır. Ben şunu iyice anladım ki onun duyurmak ve yaymak istediği şey muhakkak bir gün yerleşecek ve gelişecektir. Onun yerleşip gelişmemesine hiç kimse engel olamayacaktır. Öyle ki bütün halk ona karşı koymayı değil uymayı ve kendisiyle barışıklık içinde bulunmayı isteyecektir dedi.
Süraka b. Malik b. Cuşum yıllar sonra peygamberimiz Taif’ten Cirane’ye inerken yanına varmak istedi. Ashabı peygamberimizi çepeçevre kuşatmışlardı. Süraka peygamberimize yaklaşmaya kalkışınca mızraklarıyla dürtüklemeye ve :
-Sen ne istiyorsun? Demeye başladılar. Sürka sesini duyuracak kadar peygamberimize yaklaşınca Ebu Bekir’in Amir b. Füheyre’ye peygamberimiz adına yazdırdığı yazı bulunan deri parçasını havaya kaldırıp:
-Ya Resulallah! Bu benim için yazdırdığın yazıdır. Ben Süraka b. Malik b. Cuş’um el Müdlic’iyim diye bağırdı.
Peygamberimiz onu görünce hemen tanıdı. Eliyle işaret ederek:
-Bu gün verilen sözde durma ve sözü yerine getirme günüdür. Yanıma yaklaş buyurdu.
Süraka peygamberimize soracağı soruyu heyecandan unutuverdi. Fakat yinede:
-Ya resulallah! Kendi develerim için suyla doldurduğum havuzların başına yitik develer sararlar havuzumdan onları suvarırsam bana ecir ve sevap var mıdır? Diyebildi.
Peygamberimizde:
-Ey Müdlicî! Evet! Her susamışı suvarmakta ecir ve sevap vardır buyurdu.
Süraka b. Malik b. Cuş’um hicretin yirmi dördüncü yılında vefat edinceye kadar iyi bir Müslüman olmaya çalıştı.

Allah ondan razı olsun.


==================


BÜREYDE B. HUSAYB B. ABDULLAH B. HARİS (R.A)

Büreyde b. Husayb Mazin b.Haris oğullarındandır. Künyesi Ebu Abdullahtır.
Peygamberimiz hicret sırasında Gamim mevkiinde bir cemmat ile karşılaşmış onlara Kuran okumuş ve İslamiyeti arz ve teklif etmişti. Orada bulunan seksen kişilik cemaat Müslüman olmuştu. İçlerinde Büreyde b.Husayb’ta vardı. Peygamberimiz namaz kıldırdı ve geceyi yanlarında geçirdi. O gece Büreyde b. Husayb ile buluştu. Peygamberimiz ona Meryem suresinin baş taraflarını öğretti.
Büreyde b. Husayb Bedir ve Uhud savaşlarından sonra Medine’ye peygamberimizin yanına geldi ve Meryem suresinin kalan kısmını orada öğrendi. Bir daha peygamberimizin yanından ayrılmadı. Bütün savaşlara katıldı. Peygamberimizle birlikte on altı gazada bulundu. Peygamberimizin vefatından sonra cihada çıktı. İran tarafları fethedilince Merv şehrine yerleşti ve burada vefat etti.
Peygamberimiz ashabımdan hiçbir kimse yoktur ki bir yerde vefat etsin de kendisi kıyamet günü ora halkının yedicisi ve nuru olarak bas edilmiş olmasın buyurmuştu.
Bu nedenle Büreyde b. Husayb şarklıların kılavuzu ve nuru olarak bas edilecektir.

Allah (c.c) ondan razı olsun.
=================


MES’UD B. HÜNEYDE (R.A)


Mes’ud b. Hüneyde Eslemlerden Evs b. Hucr’un kölesi idi. Hicrette peygamberimiz ve ashabı Arc vadisine geldiklerinde develerinden birisi yorulmuş ve iyice yavaşlamıştı. Bu arada rastladıkları Evs b. Hucr Eburrida isimli devesini peygamberimize vermiş, Mesud b. Hüneyde isimli uşağını da hizmet etsin diye yanlarına katmıştı.
Rekube’ye gelince namaz vakti girdi ve peygamberimiz orada namaz kıldı, kıldırdı. Ebu Bekir peygamberimizin sağında durdu. Kılınan namazı gören Mesud b. Hüneyde’nin kalbine İslam sevgisi düştü orada Müslüman oldu. Onlarla birlikte namaz kıldı.

Allah (c.c) ondan razı olsun.


===================



AŞERE-İ MUBEŞŞERE

Ashab-ı Kiramdan on kişi sağlıklarında Cennetle müjdelenmiştir. Bu ashaba Aşere-i Mübeşşere denilir. Aşere-i Mübeşşere ashabı şunlardır.

1-Hz. Ebu Bekir Abdullah Atik b. Ebi Kuhafe (r.a)
2-Hz. Ali b. Ebu Talib (k.v)
3-Hz. Osman b. Affan (r.a)
4-Hz. Ömer b. Hattab (r.a
5-Ebu Ubeyde b. Cerrah (r.a)
6-Abdurrahman b. Avf (r.a)
7-Sa’d b. Ebi Vakkas (r.a)
8-Talha b. Ubeydullah (r.a)
9-Zübeyr b. Avam (r.a)
10- Said b. Zeyd (r.a)

Her ne kadar kaynaklar aşere-i Mübeşşereyi on ashab olarak belirtmişlerse de onlara; Bilal-i Habeşi, Nuaym (Nahham) b.Abdullah gibi ashabı da ilave etmek gerekir.

=============

Peygamberimizin kendilerinden razı olarak ayrıldığı sahabiler şunlardır.

1-Abdurrahman b. Avf (r.a)
2-Sa’d b. Ebi Vakkas (r.a)
3-Talha b. Ubeydullah (r.a)
4-Hz. Osman b. Affan (r.a)
5-Zübeyr b.Avvam (r.a)

==============

Müslüman olduklarını açıklamaktan çekinmeyen yedi mücahit şunlardır.

1-Resulallah Aleyhisselam,
2-Hz. Ebu Bekir (r.a)
3-Bilâl-i Habeşî (r.a)
4-Habbab b. Erett (r.a)
5-Suheyb. b. Sinan (Suheyb-i Rumi) (r.a)
6-Ammar b. Yâsir (r.a) ve
7-Ammar’ın annesi Sümeyye hatun (r.anha)
=============

Hz. Ömer’in halifelik işini konuşmak için tavsiye ettiği şura ashabı şunlardır.

1-Hz. Ali b. Ebu Talib (k.v)
2-Abdurrahman b. Avf (r.a)
3-Talha b. Ubeydullah (r.a)
4-Hz. Osman b. Affan (r.a)
5-Zübeyr b. Avam (r.a)

 

[konyarapp]

okumak isterdim ama çok fazla bir paylaşım olmuş.Teşekkürler ...