Romantik Prens
Üye
kapkaranlık.....
Gece gündüze gebedir, en koyu karanlıktan sonra gelir aydınlık.Karanlık olmadan aydınlık, hüzün yaşanmadan mutluluk bilinmez.Her şey zıddıyla bilinir, zıddı olmayanın anlamı da yoktur…
Belki bundandır kimimizin uzun süre hüzün denizlerinde yelken açması.Gece gündüze gebedir umuduyla gözlerimizi kapattığımız bir günün sabahının bizi gecenin karanlığından daha yakıcı bir karanlığın içine taşıması da bundandır belki.
Karanlık ki tesiri sadece o anda dokunmakla emir olunduğu tene aydınlığı hükümsüz kılmaktadır.Ve biz kendi dipsiz kuyumuzda çırpınmaktan bile aciz kalırız bir an.Hiç gelmeyecek sanırız aydınlık, gündüzlerimiz hükmünü yitirdi sanırız.Yoktur böyle anlarda çengelli iğnelerimiz, hayata tutunacak tüm dallarımız kırıldı sanırız.Sorgularız kendimizi, hatalarımız gözümüzde büyür,kapandı sandığımız yaralarımız sızlar,tebessümler yüzümüze hüznü miras bırakır.
VE KARANLIĞI ancak acizliğimizi anlayıp ebedi dost olana sırtımızı dayamak hükümsüz kılar…
Gözlerimiz ışıkla hem dem olduğunda uyanırız karanlık rüyamızdan.Çengelli iğnelerimizi fark ederiz yeniden, yapacak ne çok işimiz olduğunu anlarız, olgunlaşmanın zor olduğunu algılarız.Sınırlı gücümüz karşısındaki sınırsız gücü hisseder ve yükümüzü azaltırız.
Anlarız ki gözlerimizi kapatmak gündüzü sadece bize gece kılar, biz geceyi yaşarken apaydınlık ortalık oysa.Ve vardır her gece yaşatılana geceyi yaşatandan yüzde minik bir tebessüm oluşturacak ödül.
Belki bundandır kimimizin uzun süre hüzün denizlerinde yelken açması.Gece gündüze gebedir umuduyla gözlerimizi kapattığımız bir günün sabahının bizi gecenin karanlığından daha yakıcı bir karanlığın içine taşıması da bundandır belki.
Karanlık ki tesiri sadece o anda dokunmakla emir olunduğu tene aydınlığı hükümsüz kılmaktadır.Ve biz kendi dipsiz kuyumuzda çırpınmaktan bile aciz kalırız bir an.Hiç gelmeyecek sanırız aydınlık, gündüzlerimiz hükmünü yitirdi sanırız.Yoktur böyle anlarda çengelli iğnelerimiz, hayata tutunacak tüm dallarımız kırıldı sanırız.Sorgularız kendimizi, hatalarımız gözümüzde büyür,kapandı sandığımız yaralarımız sızlar,tebessümler yüzümüze hüznü miras bırakır.
VE KARANLIĞI ancak acizliğimizi anlayıp ebedi dost olana sırtımızı dayamak hükümsüz kılar…
Gözlerimiz ışıkla hem dem olduğunda uyanırız karanlık rüyamızdan.Çengelli iğnelerimizi fark ederiz yeniden, yapacak ne çok işimiz olduğunu anlarız, olgunlaşmanın zor olduğunu algılarız.Sınırlı gücümüz karşısındaki sınırsız gücü hisseder ve yükümüzü azaltırız.
Anlarız ki gözlerimizi kapatmak gündüzü sadece bize gece kılar, biz geceyi yaşarken apaydınlık ortalık oysa.Ve vardır her gece yaşatılana geceyi yaşatandan yüzde minik bir tebessüm oluşturacak ödül.
