sehabe2
Üye
hudavend_i nigin bin malik
Bu yazıyı yazma amacım Tolkien’in yazdığı Yüzüklerin Efendisi adlı kitap serisinin tamamen yalanlar üzerine kurulu olduğunu belirtip hikâyenin aslını anlatmaktır. Baştan uyarayım 3 tane 1.20 boyundaki çocuğun Sauron’un mekânına girip yüzüğü yok ettiğine inanan varsa yazının geri kalanını okumasın.
Kitapta okuduğunuz veya filmde izlediğiniz hikâye Gollum’ un yüzüğü buluşuna kadar gerçektir. Geri kalanı şu şekilde olmuştur:
Bir Pazar günü kahveye gidip birkaç el batak çeviririm diyerek evden çıktım. Baktım yolda iki tane çocuk ağız burun girmişler birbirine. Gittim yanlarına ikisine de birer tane yapıştırdım ve onları ayırdım. Daha sonra bir yüzük yüzünden kavga ettiklerini anladım ve yüzüğü ellerinden alıp çocuklara çektim siktiri. Çocuklar gittikten sonra yüzükle baş başa kaldım. Yüzük sanki bana bir şeyler söylüyordu. Daha sonra duyduğumu zannettiğim şeyleri net bir şekilde duyduğumu fark ettim. Yüzük açık açık bana, “Altın bu aralar çok değerlendi, beni kuyumcuya sat.” diyordu. Ne kadar fakir de olsam böyle bir şey yapacak kadar onursuz değildim (En azından o zamanlar).
Bu düşünceyi aklımdan bertaraf ettikten sonra yüzüğün kime ait olabileceğini düşünmeye başladım. Aklıma yalnızca bir isim geliyordu. O da o zamanların en büyük toprak ağası olan Sauron’dan başkası değildi. Biraz daha düşünmeye gerek kalmadan yüzüğü asıl sahibine teslim etmeye karar verdim ve vurdum kendimi yola.
O zamanlar altımda 92 model Kartal vardı. Arabaya da yeni tüp attırdığım için yakıt parasını dert etmiyordum. Aklımın bir tarafında da Sauron’un böyle bir hediyeyi karşılıksız bırakmayacağı gerçeği vardı. Kaz gelecek yerden tavuk esirgeyecek değildim ya. Neyse dediğim gibi vurdum kendimi yola.
O sene kış çok sertti. Kışın sonucu olarak da E-5 kilitlenmişti. Belediye o zaman da böyle tembeldi. Yol tuzlanmamıştı. Yolda kalmıştım. Sonra bir kar küreme aracının geldiğini fark ettim. Durdurup durumu anlattım. Tabi yüzükten bahsetmedim. Sauron’un bende emaneti var dedim. Kar küreme aracının şoförü Sauron ismini duyunca hemen beni kara kapılara götürmeyi kabul etti. Ben benim Kartalı kilitledikten sonra hemen yola koyulduk. Sağolsun adam beni 1 saatte kara kapılara ulaştırdı.
Mordor’ da sağolsunlar bana pek misafirperver davrandılar. Çayımı bisküvimi eksik etmediler. Neyse asıl konuya gelelim. Bildiğiniz üzere o zamanlar Sauron gözden ibaretti. Yüzüğü onun elçisi olan Mouth Of Sauron’ a teslim ettim. Ben ne kadar yapma etme, adamın gözünü çıkartacaksın desemde o beni dinlemedi ve yüzüğü göze doğru fırlattı. O an etrafı bir ışık huzmesi kapladı ve o göz 1.90 boyunda heybetli, yağız bir delikanlıya dönüştü.
Sonra Sauron başladı teşekkürler etmeye. Yok efendim bu zamanda kim bulduğu yüzüğü sahibine teslim eder falan işte. Bende bundan sonra dikkatli ol yüzüğünü elin çocuğunun eline düşürme diye nasihat ettim.
Sauron yine de teşekkür peşinde. Yok gel seni başkomutan yapayım (Bilen bilir o zamanlar o rütbede Witch King vardı). Benim kimsenin yerinde gözüm olmaz falan çekiyorum ama teklifi reddetme nedenim bizim hatun. Kadın saat 11 den sonra kahveye inmeme izin vermiyor bir de savaşa mı gönderecek beni? Yaptığım iyiliğin karşılığını elbet alacağımı bildiğimden rahat davranıyordum. Madem teşekkür etmek istiyorsun o zaman bana 5 dönüm arazi 3 te inek ver dedim. Demez olaydım. Başladı bu bizde özel mülkiyet yok, ülke hükümdar ve ailesinin ortak malı gibi bahanelere. Toprak alamayacağımı anlayınca teklifi değiştirdim. O zamanlar Isengard Büyükşehir Belediye’nin 10 numarası var Lurtz diye. Onun Trabzonspor’a transferi + bir taksi plakaya anlaştık.
Bu olaydan 1 hafta sonra duyarım ki bu bizim mal Sauron, Mordor ateşinde elini ısıtırken yüzüğü volkana düşürmüş ve yüzük de kendisi de bir anda yok olmuş.
Bu hikâyeden çıkaracağımız ders, ünlü Türk düşünürü Banu Alkan’ında her zaman dediği gibi: “Her kuşun eti yenmez !
Kitapta okuduğunuz veya filmde izlediğiniz hikâye Gollum’ un yüzüğü buluşuna kadar gerçektir. Geri kalanı şu şekilde olmuştur:
Bir Pazar günü kahveye gidip birkaç el batak çeviririm diyerek evden çıktım. Baktım yolda iki tane çocuk ağız burun girmişler birbirine. Gittim yanlarına ikisine de birer tane yapıştırdım ve onları ayırdım. Daha sonra bir yüzük yüzünden kavga ettiklerini anladım ve yüzüğü ellerinden alıp çocuklara çektim siktiri. Çocuklar gittikten sonra yüzükle baş başa kaldım. Yüzük sanki bana bir şeyler söylüyordu. Daha sonra duyduğumu zannettiğim şeyleri net bir şekilde duyduğumu fark ettim. Yüzük açık açık bana, “Altın bu aralar çok değerlendi, beni kuyumcuya sat.” diyordu. Ne kadar fakir de olsam böyle bir şey yapacak kadar onursuz değildim (En azından o zamanlar).
Bu düşünceyi aklımdan bertaraf ettikten sonra yüzüğün kime ait olabileceğini düşünmeye başladım. Aklıma yalnızca bir isim geliyordu. O da o zamanların en büyük toprak ağası olan Sauron’dan başkası değildi. Biraz daha düşünmeye gerek kalmadan yüzüğü asıl sahibine teslim etmeye karar verdim ve vurdum kendimi yola.
O zamanlar altımda 92 model Kartal vardı. Arabaya da yeni tüp attırdığım için yakıt parasını dert etmiyordum. Aklımın bir tarafında da Sauron’un böyle bir hediyeyi karşılıksız bırakmayacağı gerçeği vardı. Kaz gelecek yerden tavuk esirgeyecek değildim ya. Neyse dediğim gibi vurdum kendimi yola.
O sene kış çok sertti. Kışın sonucu olarak da E-5 kilitlenmişti. Belediye o zaman da böyle tembeldi. Yol tuzlanmamıştı. Yolda kalmıştım. Sonra bir kar küreme aracının geldiğini fark ettim. Durdurup durumu anlattım. Tabi yüzükten bahsetmedim. Sauron’un bende emaneti var dedim. Kar küreme aracının şoförü Sauron ismini duyunca hemen beni kara kapılara götürmeyi kabul etti. Ben benim Kartalı kilitledikten sonra hemen yola koyulduk. Sağolsun adam beni 1 saatte kara kapılara ulaştırdı.
Mordor’ da sağolsunlar bana pek misafirperver davrandılar. Çayımı bisküvimi eksik etmediler. Neyse asıl konuya gelelim. Bildiğiniz üzere o zamanlar Sauron gözden ibaretti. Yüzüğü onun elçisi olan Mouth Of Sauron’ a teslim ettim. Ben ne kadar yapma etme, adamın gözünü çıkartacaksın desemde o beni dinlemedi ve yüzüğü göze doğru fırlattı. O an etrafı bir ışık huzmesi kapladı ve o göz 1.90 boyunda heybetli, yağız bir delikanlıya dönüştü.
Sonra Sauron başladı teşekkürler etmeye. Yok efendim bu zamanda kim bulduğu yüzüğü sahibine teslim eder falan işte. Bende bundan sonra dikkatli ol yüzüğünü elin çocuğunun eline düşürme diye nasihat ettim.
Sauron yine de teşekkür peşinde. Yok gel seni başkomutan yapayım (Bilen bilir o zamanlar o rütbede Witch King vardı). Benim kimsenin yerinde gözüm olmaz falan çekiyorum ama teklifi reddetme nedenim bizim hatun. Kadın saat 11 den sonra kahveye inmeme izin vermiyor bir de savaşa mı gönderecek beni? Yaptığım iyiliğin karşılığını elbet alacağımı bildiğimden rahat davranıyordum. Madem teşekkür etmek istiyorsun o zaman bana 5 dönüm arazi 3 te inek ver dedim. Demez olaydım. Başladı bu bizde özel mülkiyet yok, ülke hükümdar ve ailesinin ortak malı gibi bahanelere. Toprak alamayacağımı anlayınca teklifi değiştirdim. O zamanlar Isengard Büyükşehir Belediye’nin 10 numarası var Lurtz diye. Onun Trabzonspor’a transferi + bir taksi plakaya anlaştık.
Bu olaydan 1 hafta sonra duyarım ki bu bizim mal Sauron, Mordor ateşinde elini ısıtırken yüzüğü volkana düşürmüş ve yüzük de kendisi de bir anda yok olmuş.
Bu hikâyeden çıkaracağımız ders, ünlü Türk düşünürü Banu Alkan’ında her zaman dediği gibi: “Her kuşun eti yenmez !
