Cann Karyağdı
Üye
Hayatımın En Zor 2 Ayı
Her şey 28 Mayıs gecesi başlamıştı. Hayatımda birçok ilişkim olmuştu fakat o bambaşka birisiydi benim için. Biraz kendisinden bahsedeyim, arkadaşlarına çok düşkündür. Ailesine de aynı şekilde. İlkokul 1.sınıftan bu yana tanıyordum onu, fakat onun beni bu hale getireceği aklımın ucundan dahi geçmezdi. O gece hastanedeydim, babaannem rahatsızlandığı için yatırmışlardı ve ben o hastanede stajerlik yapıyordum. Ailemden izin istedim ve hastaneyi bildiğim için müsaade ettiler. 28 Mayıs 2016 tarihinin akşam üstü saat 6 sularında fotoğrafımı beğenmişti. Çok temiz, şu ana kadar tek bir sevgilisi olmamış ve erkeklerden bir o kadar da nefret eden bir kızdı. Aldandım, yazmak istedim. Yazdım. Şu an bu cümleleri yazarken boğazım düğümleniyor, ağlıyorum. Kendimi duvarlara vurmak istiyorum. İlk defa Rabbimden canımı alması için dua ediyorum. Ben yazdıktan sonra biraz muhabbet ettik. Sonra ben buna açılmak istedim, adım gibi emindim tersleyip engelleyeceğinden. Öyle yapmadı. Keşke öyle yapsaydı diyorum bazen içimden. Velhasılı kelam hoşlandığımı söyledim. Çıkmak istediğimi söyledim ve kabul etti. O anki mutluluğum paha biçilemezdi. Sonra birden bire sevmeye başladım. Rüyalarımda görüyordum, aklımdan bir an çıkmıyordu. Artık tamamen aşık oldum dediğim anda geçmişimdeki kızları araştırıp benden ayrıldı. 3 gün ayrı kaldık ve o 3 gün içinde benim ağlamaktan gözlerim görmüyordu artık. Sonra geri barıştık, elele tutuştuk, sarıldık falan derken iyice bağlandım. O da bana beni sevdiğini itiraf etti. Mutluyduk, ya da ben öyle zannediyordum. Seviyordum, çok seviyordum. Ha hala sevmiyorum desem yalan olur. Bundan tam 3 hafta önce Cuma günü, büyük ablasının kına gecesi vardı. Herşey normal ilerliyordu, bir sıkıntı yoktu. Durum şu ki kızın babası ile benim babam zamanında kavga edip küsmüşler, ki babam küstüğü bir insan ile asla geri barışmaz. Sonra ben düğün salonuna gittim kıyafetini merak ettiğim için. Orada yengesi beni gördü, yengesi öğrenmişti oğlundan birşeyleri benim de oraya gitmemle tam oldu. Dükkanımız düğün salonuna oldukça yakın. 10 dakika kadar durup dükkana geçtim, geçmez olaydım. Whatsappdan mesaj geldi. Gönderen yengesi. O zaman benim whatsapp profil fotoğrafım ise ikimizin elele tutuştuğu fotoğrafımız. Yengesi tamamen bunların ailesine düşman gibiymiş, yani açık arıyormuş. 15 temmuz gecesi darbe bize vurmuştu sanırım. Yengesi bana dedi ki 10 dakika içinde babasına herşeyi anlatmazsan eğer ben fotoğraflarınızı göstericem, kız kına gecesine ailelerden başka erkek gelemez dedi. Beynimden vurulmuştum, ne yapacağımı bilemiyordum. Dizlerim tutmuyordu, gidip babamın düşmanına daha 17 yaşındaki kızını sevdiğimi söyleyecektim. Ne kadar zor bir durumdu. Ama yaptım. Babasını misafirleri yolcu ederken çektim kenara ve sevdiğimi söyledim. Sonra kızın elinden telefonunu aldılar. Evden çıkmasına izin vermediler. Garip olan şu ki kızın babası bana dokunmadı. Oysa ki hazırlamıştım kendimi vuracak diye. Sıkıldınız mı? Evet. Bende çok sıkılıyorum bu duruma. Ama bu kız istediği zaman iki yakın kız arkadaşı ile dışarı çıkabiliyor, gezebiliyor, konuşabiliyor. Bu nasıl sıkı yönetim anlayamadım ben. Sinirlendiğim konu şu; o günden bu yana çok özledim onu, kızlarla buluştuğunda 5-6 saat bazen hiç haber alamıyorum. Yanına gidemiyorum. Küçük bir memlekette yaşıyoruz, korkuyorum. Ondan istediğim o süre zarfında 10 dakika da olsa benimle görüşmesi, ya bir kere sarılsa dünyalar benim olacak ama farkında değil. Bu akşam saat 23.00 gibi evlerinin önüne gittim ve cama çıkmasını istedim. Çıkmayacağım, her istediğin oluyor dedi bana. İyice sinirlendim, ben sinirlerine hakim olamayan bir insanım aynı zamanda. Sonra evine git ve bıktım senden gibi kelimeler söyledi. Şimdi diyorum ki kulaklarım sağır olsaydı, gözlerim görmeseydi de o acıyı yaşamasaydım. Diyeceğim o ki; hiç kimseyi canınızdan çok sevmeyin, seviyorsanız da belli etmeyin. Çünkü bazıları gerçekten haketmiyor gözünüzden akan tek damla yaşı. Ha ne oldu biliyor musunuz? O şimdi evinde kahkalar ile gülüyor fakat ben bu satırları yazarak kendimi teselli etmeye çalışıyorum. O bana sıfatlar ararken, ben onu sonu gelmeyen cümlelere başlık yaptım. Hepiniz esen kalın...
