haydaravısyon
Üye
Domates'in Tad'ı
Domates'in Tad'ı
Domates'inTad'ı
Toprak temizdi.
Gökyüzü ve hava temizdi.
Bize sundukları da.
Biz de temizdik.
Pazardan peynir almak risk değil,
sokak satıcıları dosttu.
Onlarla selamlaşıyorduk.
Merhabanın hatırı vardı.
Hijyen,
kalite ve garantinin belgesi
işte bu merhaba idi.
Sütçümüz,
yoğurtçumuz,
sebzecimiz vardı.
Hal hatır sorduğumuz,
hangi zeytinden hoşlandığımızı bilen,
iyi peynirden bizi haberdar eden
bakkalımız vardı.
Şimdi.
Şimdi potansiyel tehlike olarak görüldüğümüz ve
üstümüz arandıktan sonra girdiğimiz süper marketlerin
on binlerce çeşidinin arasında
“merhaba”dan mahrum alış veriş yapıyoruz.
Labirentin içinde raflarda şekiller,
mesajlar ve imajlar var.
Reklamlar bizi zaten kodlamıştır önceden;
algılıyor ve alıyoruz.
İsminin başında hiper, süper ve mega gibi
sıfatların bulunduğu mağazalarda,
oraya ne kadar çok giderseniz gidin,
güvenlik görevlileri, reyon sorumluları ve
kasiyerlerle muhabbet kuramazsınız.
Market arabalarıdır orada size en çok
tanıdık gelen.
İnsan bazen laf atmak ister
-- “işler nasıl gidiyor” veya
-- “hayırdır bugün sol ön tekerin
gıcırdıyor” diye.
İnsanın hayatında kalabalıklar çoğaldıkça,
yalnızlıklar da çoğalıyor. Bakkalların gidişiyle,
sokakların ruhu da gitti.
Ve lezzetler de gitti.
Yılın on iki ayı muhteşem görüntüsüyle
arzı endam eyleyen
sanal domatesler gibi.
Domates mevsimini kaybettiği günden beri,
çok şeyi kaybettik.
Halbuki domates önemlidir.
Mevsimi bittiğinde gidişine üzülmek,
yokluğunda özlemek zamanı geldiğinde
kavuşmaya sevinmek çok önemlidir.
Kokusu çok önemlidir.
Yöresi ve lezzeti de.
Her yöre bir başka domates,
bir başka domates lezzeti demektir.
Artık yörenin adı;
sera.
Sadece domates mi?
Ekmek mesela.
Ekmek, ekmek gibi kokmuyor.
“Bir dilim ekmek” anlamını yitirdi.
Ekmeği kesemiyorsunuz.
Gerçek bir dilim gibi bir dilim çıkmıyor.
Vitaminlerle şişirilmiş,
kuş gibi hafif ve lezzetsiz.
Çay mesela.
Çay, çay gibi kokmuyor.
Seylanla Türk çayını,
tomurcukla çay çiçeğini karıştırarak
formüller üretiyor ve telef oluyoruz.
Evet.
Şimdi, brokoliyle tanıştık,
dört mevsim domatesle ve
daha neler neler.
İmkanlar arttı, çeşitler arttı.
Şimdi herşey her zaman var.
Ama bu hengamenin,
bu hayat düzeninin neticesi
hamburgerle başbaşa kalışımızdır.
Şimdi herşey,
her zaman var ve her şey kıymetsiz.
Bir süper marketten alışveriş yapmaya çalışmak,
sevdiğiniz birini bulamayınca telesekretere not
bırakmak gibi aslında. İkisinde de muhatabınız yok,
içinizden konuşursunuz; sizi duyan olmaz.
Bu çağın cilvesi herhalde.
Kalabalıkların içinde yalnızlığı yaşamak ve
bundan keyif almaya çalışmak.
Ama vakumlu,
dondurulmuş,
hijyenik ve ambalajı
güzel hayatımızda eksik bir şeyler var.
Önemli bir şeyler.
Domatesin tadı gibi.
Merhabanın hatırı gibi…
Domates'inTad'ı
Toprak temizdi.
Gökyüzü ve hava temizdi.
Bize sundukları da.
Biz de temizdik.
Pazardan peynir almak risk değil,
sokak satıcıları dosttu.
Onlarla selamlaşıyorduk.
Merhabanın hatırı vardı.
Hijyen,
kalite ve garantinin belgesi
işte bu merhaba idi.
Sütçümüz,
yoğurtçumuz,
sebzecimiz vardı.
Hal hatır sorduğumuz,
hangi zeytinden hoşlandığımızı bilen,
iyi peynirden bizi haberdar eden
bakkalımız vardı.
Şimdi.
Şimdi potansiyel tehlike olarak görüldüğümüz ve
üstümüz arandıktan sonra girdiğimiz süper marketlerin
on binlerce çeşidinin arasında
“merhaba”dan mahrum alış veriş yapıyoruz.
Labirentin içinde raflarda şekiller,
mesajlar ve imajlar var.
Reklamlar bizi zaten kodlamıştır önceden;
algılıyor ve alıyoruz.
İsminin başında hiper, süper ve mega gibi
sıfatların bulunduğu mağazalarda,
oraya ne kadar çok giderseniz gidin,
güvenlik görevlileri, reyon sorumluları ve
kasiyerlerle muhabbet kuramazsınız.
Market arabalarıdır orada size en çok
tanıdık gelen.
İnsan bazen laf atmak ister
-- “işler nasıl gidiyor” veya
-- “hayırdır bugün sol ön tekerin
gıcırdıyor” diye.
İnsanın hayatında kalabalıklar çoğaldıkça,
yalnızlıklar da çoğalıyor. Bakkalların gidişiyle,
sokakların ruhu da gitti.
Ve lezzetler de gitti.
Yılın on iki ayı muhteşem görüntüsüyle
arzı endam eyleyen
sanal domatesler gibi.
Domates mevsimini kaybettiği günden beri,
çok şeyi kaybettik.
Halbuki domates önemlidir.
Mevsimi bittiğinde gidişine üzülmek,
yokluğunda özlemek zamanı geldiğinde
kavuşmaya sevinmek çok önemlidir.
Kokusu çok önemlidir.
Yöresi ve lezzeti de.
Her yöre bir başka domates,
bir başka domates lezzeti demektir.
Artık yörenin adı;
sera.
Sadece domates mi?
Ekmek mesela.
Ekmek, ekmek gibi kokmuyor.
“Bir dilim ekmek” anlamını yitirdi.
Ekmeği kesemiyorsunuz.
Gerçek bir dilim gibi bir dilim çıkmıyor.
Vitaminlerle şişirilmiş,
kuş gibi hafif ve lezzetsiz.
Çay mesela.
Çay, çay gibi kokmuyor.
Seylanla Türk çayını,
tomurcukla çay çiçeğini karıştırarak
formüller üretiyor ve telef oluyoruz.
Evet.
Şimdi, brokoliyle tanıştık,
dört mevsim domatesle ve
daha neler neler.
İmkanlar arttı, çeşitler arttı.
Şimdi herşey her zaman var.
Ama bu hengamenin,
bu hayat düzeninin neticesi
hamburgerle başbaşa kalışımızdır.
Şimdi herşey,
her zaman var ve her şey kıymetsiz.
Bir süper marketten alışveriş yapmaya çalışmak,
sevdiğiniz birini bulamayınca telesekretere not
bırakmak gibi aslında. İkisinde de muhatabınız yok,
içinizden konuşursunuz; sizi duyan olmaz.
Bu çağın cilvesi herhalde.
Kalabalıkların içinde yalnızlığı yaşamak ve
bundan keyif almaya çalışmak.
Ama vakumlu,
dondurulmuş,
hijyenik ve ambalajı
güzel hayatımızda eksik bir şeyler var.
Önemli bir şeyler.
Domatesin tadı gibi.
Merhabanın hatırı gibi…
bu resimleri sen mi ekledin 
