Furkan Emekli
Üye
Alex
Biraz sonra uçağa bineceğim. O dakikadan sonra,
Brezilya size uzak, Türkiye bana yakın olacak. Evet,
birazdan peronda yavaş adımlarla yürüyeceğim.
Önce arkama bakmak istemeyeceğim, gözlerimle
savaşacağım. Çok kısa sürecek. İlk adımda
yenileceğim. Başımı arkaya çevirdiğimde milyonları görmek, milyonlarca sevgiyi bırakıp gitmek zor
olacak, olmalı. Dianne’ya sesleneceğim çok kısık sesle. ‘Bak
diyeceğim, bak neleri bırakıyoruz…’ Dianne’a
gülümseyecek bana. Sıcak bir öpücük kondurabilir
o anda, belki hiçbir şey yapmaz. Öylece beklerim
ben yine. Bu aşkı ona söylemezsem, buradan nasıl
giderim. Sonra kızlarımı kucağıma alacağım, bavulumu bırakıp. Onlar ağlayacaklar. Seviyorlarsa
babamı bu kadar, neden gidiyoruz? diyecekler…
Susacağız eşimle. Cevap veremeyeceğiz. Kızacağız
kendimize. Bir el yükselecek başımdan yukarı. Hüzün kokacak
baştan sonra. O el hiç inmek istemeyecek. Hep veda
sürsün, gitmek anlamını yitirsin ve unutalım bu
terkedişi dileyecek. Ark
o bayrağa dönmek olacak en zoru. Eli yere
indirdiğimde, hızlıca hareket etmeliyim. Birkaç saniye daha beklersem, önce kızlarımı salacağım
geriye. Sonra biz yürüyeceğiz Fenerbahçe’ye…
İçimden sayacağım tek tek. Ve o an da ayaklarımı
çok şık bir hareketle uçağa doğru çevireceğim.
Dayanamacağım. Çökmek isteyecek dizlerim.
Karıma tutunacağım, kızlarıma dua edeceğim… Arkadaki şarkıları bırakmak en zoru, en acı vereni
bu olacak. Duymak isteyip, bekleyemeyeceğim
mesela. Her haftasonu sevemeyeceğim tekrardan.
Şükrü Saraçoğlunda gol sevinci yaşamaktan öte, bir
taraftarı dünyanın en mutlu insanı
yapamayacağım… Üzülüyorum. Kapılar açılacak birazdan. Beklemekte fayda var az daha. Birkaç sene kaldı bu sahneyi yaşatmaya size.
Duygularımı tahmin edemezsin büyük Fenerbahçe
taraftarı. Sizden ayrılmayı düşünmek, aile
fertlerinden birini kaybetmek gibi olacak, olmalı.
Ama daha var, o şık hareketi yapmaya daha süre, o
ellerin kaldıracağı kupalar var. Benim adım Alex De Souza.
Brezilya size uzak, Türkiye bana yakın olacak. Evet,
birazdan peronda yavaş adımlarla yürüyeceğim.
Önce arkama bakmak istemeyeceğim, gözlerimle
savaşacağım. Çok kısa sürecek. İlk adımda
yenileceğim. Başımı arkaya çevirdiğimde milyonları görmek, milyonlarca sevgiyi bırakıp gitmek zor
olacak, olmalı. Dianne’ya sesleneceğim çok kısık sesle. ‘Bak
diyeceğim, bak neleri bırakıyoruz…’ Dianne’a
gülümseyecek bana. Sıcak bir öpücük kondurabilir
o anda, belki hiçbir şey yapmaz. Öylece beklerim
ben yine. Bu aşkı ona söylemezsem, buradan nasıl
giderim. Sonra kızlarımı kucağıma alacağım, bavulumu bırakıp. Onlar ağlayacaklar. Seviyorlarsa
babamı bu kadar, neden gidiyoruz? diyecekler…
Susacağız eşimle. Cevap veremeyeceğiz. Kızacağız
kendimize. Bir el yükselecek başımdan yukarı. Hüzün kokacak
baştan sonra. O el hiç inmek istemeyecek. Hep veda
sürsün, gitmek anlamını yitirsin ve unutalım bu
terkedişi dileyecek. Ark
o bayrağa dönmek olacak en zoru. Eli yere
indirdiğimde, hızlıca hareket etmeliyim. Birkaç saniye daha beklersem, önce kızlarımı salacağım
geriye. Sonra biz yürüyeceğiz Fenerbahçe’ye…
İçimden sayacağım tek tek. Ve o an da ayaklarımı
çok şık bir hareketle uçağa doğru çevireceğim.
Dayanamacağım. Çökmek isteyecek dizlerim.
Karıma tutunacağım, kızlarıma dua edeceğim… Arkadaki şarkıları bırakmak en zoru, en acı vereni
bu olacak. Duymak isteyip, bekleyemeyeceğim
mesela. Her haftasonu sevemeyeceğim tekrardan.
Şükrü Saraçoğlunda gol sevinci yaşamaktan öte, bir
taraftarı dünyanın en mutlu insanı
yapamayacağım… Üzülüyorum. Kapılar açılacak birazdan. Beklemekte fayda var az daha. Birkaç sene kaldı bu sahneyi yaşatmaya size.
Duygularımı tahmin edemezsin büyük Fenerbahçe
taraftarı. Sizden ayrılmayı düşünmek, aile
fertlerinden birini kaybetmek gibi olacak, olmalı.
Ama daha var, o şık hareketi yapmaya daha süre, o
ellerin kaldıracağı kupalar var. Benim adım Alex De Souza.
