Dwyane_Wade
Üye
Acınası bir durumsun sen...
Bilemedin aşkın hiçbir emek sarfedilmeden kazanılamayacağını. Gönlüne girmesiyle her şeyin tamam olduğunu, bir daha gitmeyeceği sanıp kandırdın kendini. Ama gitti işte. Hak etmediğini düşündüğü kişinin kalbinde duramadı daha fazla ve terk etti seni. Yalnız ve de manasız bıraktı ortada. Kabul et, artık kaldın bir başına.
Geri dönüşsüzsün artık varlığınla. Hak ettiğin sonu yaşıyorsun sonunda. Ama kırılma. Aşkı zaten hiçbir zaman benliğine sindiremediğinden bir şey kaybetmiş sayılmazsın şimdi. Ben de izliyorum senin bu zavallı halini sana acıyarak. Gerçi buna acımak denmez. Çünkü sen acımayı bile hak etmiyorsun. Hak edemiyorsun. Benim yaptığım sadece hazin sona ulaşmış bir varlığın son çırpınışlarına tanık olmak.
Biliyorum kızıyorsun bana. İçinden her şeyin sorumlusunun ben olduğumu geçiriyorsun. Yalnız bilmiyorsun ki sen başlattın, ben de kaçınılmaz sonu bir an evvel getirdim. Yoksa zaten bu durum, yalnız kalışın yaşanacaktı, fakat daha hasarlı, daha acınası olacaktı. Çünkü o zamana kadar daha çok yıpranmalar yaşayacaktı aşkı yaşamak isteyen kalbimiz. Aşk yerine bir sürü anlamsız kahroluşlar görülecekti kalbimizde. Benim yaptığım kurtulması gereken kişileri bu yangından kurtarmaktı. Her ne kadar da sen kurtulmayı hak etmesen de…
Bundan sonra ne yapacaksın çok merak ediyorum. Sığınmaya çalışacak mısın bulduğun yeni insanların insanlıklarına? Kendinde olmayan bu eksikliği tamamlamak için başkalarına musallat olacak mısın? Bitirecek misin onları da beni bitirdiğin gibi? Söyler misin, ne zamandan beri olmayan varlığına başka bedenlerden varlık arıyorsun? Ne zamandan beri milletin duygularını sömürüp hayat buluyorsun?
Sen hiçbir şeyi hak etmiyorsun. Hâline muvaffak ettiğin bu saçma sapan davranışlarınla yolun sonuna kadar da hiçbir şeyi hak etmeyeceksin. Karşılaşacağın kötü muameleler dışında tabi… Onlar, bu hayatta yaşayacağın tek “son”lardır. Sen bunları yaşamaya mahkûmsun. Sonuna dek…
Geri dönüşsüzsün artık varlığınla. Hak ettiğin sonu yaşıyorsun sonunda. Ama kırılma. Aşkı zaten hiçbir zaman benliğine sindiremediğinden bir şey kaybetmiş sayılmazsın şimdi. Ben de izliyorum senin bu zavallı halini sana acıyarak. Gerçi buna acımak denmez. Çünkü sen acımayı bile hak etmiyorsun. Hak edemiyorsun. Benim yaptığım sadece hazin sona ulaşmış bir varlığın son çırpınışlarına tanık olmak.
Biliyorum kızıyorsun bana. İçinden her şeyin sorumlusunun ben olduğumu geçiriyorsun. Yalnız bilmiyorsun ki sen başlattın, ben de kaçınılmaz sonu bir an evvel getirdim. Yoksa zaten bu durum, yalnız kalışın yaşanacaktı, fakat daha hasarlı, daha acınası olacaktı. Çünkü o zamana kadar daha çok yıpranmalar yaşayacaktı aşkı yaşamak isteyen kalbimiz. Aşk yerine bir sürü anlamsız kahroluşlar görülecekti kalbimizde. Benim yaptığım kurtulması gereken kişileri bu yangından kurtarmaktı. Her ne kadar da sen kurtulmayı hak etmesen de…
Bundan sonra ne yapacaksın çok merak ediyorum. Sığınmaya çalışacak mısın bulduğun yeni insanların insanlıklarına? Kendinde olmayan bu eksikliği tamamlamak için başkalarına musallat olacak mısın? Bitirecek misin onları da beni bitirdiğin gibi? Söyler misin, ne zamandan beri olmayan varlığına başka bedenlerden varlık arıyorsun? Ne zamandan beri milletin duygularını sömürüp hayat buluyorsun?
Sen hiçbir şeyi hak etmiyorsun. Hâline muvaffak ettiğin bu saçma sapan davranışlarınla yolun sonuna kadar da hiçbir şeyi hak etmeyeceksin. Karşılaşacağın kötü muameleler dışında tabi… Onlar, bu hayatta yaşayacağın tek “son”lardır. Sen bunları yaşamaya mahkûmsun. Sonuna dek…
