Burak Altun
Üye
“Şimdi b..ku yedik”
Argo bir cümlenin yer aldığı levhanın hikâyesi oldukça enteresan.
İkinci Dünya Savaşı öncesinde Bakırköylü
Ermenilerden Doktor Peştemalcıyan ailesiyle birlikte Türkiye’den Almanya'ya göç edip Berlin'de bir halı
ve kilim mağazası açmıştı. Savaş başlayıncaya kadar işleri yolunda gitmiş, baba Peştemalcıyan işleri oğlu Aram Peştemalcıyan'a bırakmıştı ama savaşla birlikte zorlu günler beraberinde gelmişti.
Her geçen gün bir öncekini aratmaktaydı.
Savaş bütün hızıyla sürerken 1943'un sonuna
doğru Almanlar için savaşın gidişatı belli olmuş,
daha fazla savaşacak gücünün kalmadığı ortaya
çıkmıştı. Sovyet askerleri 1944 yılının Ocak ayında
Oder Irmağı’nı geçerek önce Budapeşte'ye, Nisan
başında ise Viyana'ya girerek Berlin’e doğru ilerlediler ve 25 Nisan'da Berlin'i kuşattılar.
Kentin merkezindeki bir yer altı sığınağında kalan
Hitler ise, savaşın kaybedildiğini anlayarak 30 Nisan’da intihar etti.
Ruslar artık Berlin’deydiler. Şehrin hemen her noktası Rus işgali altındaydı. Yağma ve talan Almanya’da artık sıradan bir işti. Taciz ve
tecavüzün bininin bir para olduğu o günlerde asil mesele hayatta kalmak ve tatlı canını kurtarmaktı.
Bu zor şartların hüküm sürdüğü günlerde Rus İşgal Komutanlığı bir bildiri yayınlamıştı. Bildirideki kesin emre göre her yer, Rus askerlerine açık tutulacaktı.
Savaşın acımasız yüzünü bütün çıplaklığıyla çoktan
gören Peştemalcıyan ailesi de emre mecburen
uymuştu. Halı mağazalarının kapılarını açarak Rus
askerlerinin yağmaya gelmesini endişe ile bekleyen
ailenin bu bekleyişi fazla uzun sürmedi.
Peştemalcıyan Halı-Kilim Mağazası’ndan içeriye gürültü ve patırtı ile kılıksız, vahşi görünüşlü, Moğol
tipli ve silahlı iki asker yüksek sesle bağıra çağıra
konuşarak girdi. Askerlerden biri halılarla
ilgilenirken diğeri, genç kızlarını da aralarına alarak hareketsiz bir şekilde endişe ile olup biteni gözleri ile takip eden Peştemalcıyan ailesine yöneldi. Etrafa şöyle bir göz atıyormuş gibi yaptıktan sonra genç
kıza doğru yaklaştı ve elini uzattı. Aram Peştemalcıyan gayrı ihtiyari ve seri bir hareketle askeri bileğinden sıkıca yakaladı. Çekik gözlü asker bu ani tepki üzerine tabancayı çekti ve Peştemalcıyan'ın şakağına dayadı.
Aram Peştemalcıyan, adeta taş kesilmiş karısına
dönüp ağzından
- “Şimdi b..ku yedik” cümlesi döküldü.
Bu sözleri işitince irkilen asker silahını indirerek
sordu:
- "Ne dedung? Ne dedung?..." Baba Peştemalcıyan olayın şoku içerisinde, ister
istemez söylediği sözleri tekrarlamak zorunda
kaldı:
- "Simdi b..u yedik".
O anda sanki bir mucize oldu. Asker ani bir
hareketle silahını indirerek yıllar sonra bir dostunu
görmüş biri gibi büyük bir sevinçle Peştemalcıyan’ı
n boynuna sarıldı. Peştemalcıyan şok üstüne şok
yaşıyordu. Olayı kavramaya çalışıyor ve askerin
Kırgız ağzıyla, "Miz gan gardaşiz, min sinig gardaşmam" yani
"Biz kan kardeşiyiz, ben senin kardeşinim" derken
sevinçten çılgına dönmesini hayretler içinde
seyrediyordu.
Mağazayı basanlar, Rus ordusundaki Kırgız
askerlerdi ve karşılarında Türkçe konuşanları görünce büyük şaşkınlık yasamışlardı. Olay
anlaşılıp şok atlatılınca Peştemalcıyan ailesi rahat bir
nefes aldı. Askerler özür dilediler, çaylar içildi,
konuşmalar uzadı ve iki asker sonraki günlerde
mağazaya gönüllü bekçilik yaptılar. Sovyet ordusunda farklı milletlerden askerler vardı.
Bu iki Kırgız asker de Sovyet ordusu ile Berlin'e
kadar gelmişlerdi ve 1945'te Sovyetlerin Nazi
Almanya’sına karşı zaferinin tescili anlamına gelen
Sovyet bayrağını Almanya’nın başkenti Berlin'e
diken üç Sovyet askerinden biri de, Dağıstanlı Abdülhakim İsmailov idi.
İkinci Dünya Savaşı öncesinde Bakırköylü
Ermenilerden Doktor Peştemalcıyan ailesiyle birlikte Türkiye’den Almanya'ya göç edip Berlin'de bir halı
ve kilim mağazası açmıştı. Savaş başlayıncaya kadar işleri yolunda gitmiş, baba Peştemalcıyan işleri oğlu Aram Peştemalcıyan'a bırakmıştı ama savaşla birlikte zorlu günler beraberinde gelmişti.
Her geçen gün bir öncekini aratmaktaydı.
Savaş bütün hızıyla sürerken 1943'un sonuna
doğru Almanlar için savaşın gidişatı belli olmuş,
daha fazla savaşacak gücünün kalmadığı ortaya
çıkmıştı. Sovyet askerleri 1944 yılının Ocak ayında
Oder Irmağı’nı geçerek önce Budapeşte'ye, Nisan
başında ise Viyana'ya girerek Berlin’e doğru ilerlediler ve 25 Nisan'da Berlin'i kuşattılar.
Kentin merkezindeki bir yer altı sığınağında kalan
Hitler ise, savaşın kaybedildiğini anlayarak 30 Nisan’da intihar etti.
Ruslar artık Berlin’deydiler. Şehrin hemen her noktası Rus işgali altındaydı. Yağma ve talan Almanya’da artık sıradan bir işti. Taciz ve
tecavüzün bininin bir para olduğu o günlerde asil mesele hayatta kalmak ve tatlı canını kurtarmaktı.
Bu zor şartların hüküm sürdüğü günlerde Rus İşgal Komutanlığı bir bildiri yayınlamıştı. Bildirideki kesin emre göre her yer, Rus askerlerine açık tutulacaktı.
Savaşın acımasız yüzünü bütün çıplaklığıyla çoktan
gören Peştemalcıyan ailesi de emre mecburen
uymuştu. Halı mağazalarının kapılarını açarak Rus
askerlerinin yağmaya gelmesini endişe ile bekleyen
ailenin bu bekleyişi fazla uzun sürmedi.
Peştemalcıyan Halı-Kilim Mağazası’ndan içeriye gürültü ve patırtı ile kılıksız, vahşi görünüşlü, Moğol
tipli ve silahlı iki asker yüksek sesle bağıra çağıra
konuşarak girdi. Askerlerden biri halılarla
ilgilenirken diğeri, genç kızlarını da aralarına alarak hareketsiz bir şekilde endişe ile olup biteni gözleri ile takip eden Peştemalcıyan ailesine yöneldi. Etrafa şöyle bir göz atıyormuş gibi yaptıktan sonra genç
kıza doğru yaklaştı ve elini uzattı. Aram Peştemalcıyan gayrı ihtiyari ve seri bir hareketle askeri bileğinden sıkıca yakaladı. Çekik gözlü asker bu ani tepki üzerine tabancayı çekti ve Peştemalcıyan'ın şakağına dayadı.
Aram Peştemalcıyan, adeta taş kesilmiş karısına
dönüp ağzından
- “Şimdi b..ku yedik” cümlesi döküldü.
Bu sözleri işitince irkilen asker silahını indirerek
sordu:
- "Ne dedung? Ne dedung?..." Baba Peştemalcıyan olayın şoku içerisinde, ister
istemez söylediği sözleri tekrarlamak zorunda
kaldı:
- "Simdi b..u yedik".
O anda sanki bir mucize oldu. Asker ani bir
hareketle silahını indirerek yıllar sonra bir dostunu
görmüş biri gibi büyük bir sevinçle Peştemalcıyan’ı
n boynuna sarıldı. Peştemalcıyan şok üstüne şok
yaşıyordu. Olayı kavramaya çalışıyor ve askerin
Kırgız ağzıyla, "Miz gan gardaşiz, min sinig gardaşmam" yani
"Biz kan kardeşiyiz, ben senin kardeşinim" derken
sevinçten çılgına dönmesini hayretler içinde
seyrediyordu.
Mağazayı basanlar, Rus ordusundaki Kırgız
askerlerdi ve karşılarında Türkçe konuşanları görünce büyük şaşkınlık yasamışlardı. Olay
anlaşılıp şok atlatılınca Peştemalcıyan ailesi rahat bir
nefes aldı. Askerler özür dilediler, çaylar içildi,
konuşmalar uzadı ve iki asker sonraki günlerde
mağazaya gönüllü bekçilik yaptılar. Sovyet ordusunda farklı milletlerden askerler vardı.
Bu iki Kırgız asker de Sovyet ordusu ile Berlin'e
kadar gelmişlerdi ve 1945'te Sovyetlerin Nazi
Almanya’sına karşı zaferinin tescili anlamına gelen
Sovyet bayrağını Almanya’nın başkenti Berlin'e
diken üç Sovyet askerinden biri de, Dağıstanlı Abdülhakim İsmailov idi.
Savas zamani bir cumleyle hersey degisti gibi tarzinda bir baslik olsa saman tadi verir
Garip ve ilginç olaylara kadar gelmiş
