lossalive
Üye
Yedinci istasyon (pametnikten)
Tren, herhangi bir hastanenin doğumhanesinde başlıyor yolculuğuna. Ağır ağır çıkılan yolculukta tekerlekler hızla dönüyor sonra... O sizin treninizdir, siz de onun yolcusu. Treniniz akıp giderken, ara istasyonlarda durur, soluklanır. Size, inmekle yolculuğa devam etmek arasında yaşamınızın ikilemlerini sunar. Karar vermek için fazla da vaktiniz yoktur.
Trenin durduğu ikinci istasyon sizi, ilk cinselliginizi yasamaya davet eden çağrı tabelaları ile doludur. Tren düdüğü çalar, geride kalır denenmemiş heyecanlar. Ömür devam eder yolculuğuna...
Üçüncü istasyonda, çağıran bir arkadaş ıslığı uğruna bırakıp inmek vardır trenden. Yanında olmak zor zamanlarda, kavgaya girmek kavgalarında, yani adam gibi yaşamak vardır arkadaslığı... Yani vefa! Ne var ki vakit dar, yolculuk tercihkardır. Üçüncü istasyon ufukta ufalır ufalır, kaybolur sonra.
Dördüncü istasyonda bireysel mutluluklar uzanır. Zenginlik ve risk... İstasyonda yan yana durup dişlerini göstererek sırıtır yüzünüze... Zenginligi ve riski istasyonda bırakıp devam edersiniz seferinize.
Beşinci istasyonun gök gürültüsünü andıran sesleri, daha kilometreler öncesinden duyulur. Zulme ve haksızlığa baskaldırının şanlı, ama o ölçüde sancılı bayrakları sarıp sarmalamıştır dört bir yani. Devam edecektir yolculuğunuz, faili ve menzili meçhul istasyonlara.
Altıncı istasyonda, kır çiçekleri arasında aşkın isyankar tomurcuklarının kokuları dolusacaktır pencerelerden. Ve anlaşılacaktır ki aşk acılarla yaşanacaktır. Altıncı istasyonda, pencereden tomurcuklara bakan yolcununsa sabrı yoktur uzun meşakkatlere. Bozkırda çınlayan düdük sesi... Ve devam yolculuklara...
Sonra yedinci istasyon. Tren durur. Makinistler, ışıkçılar, terk ederler mekanı. Kimi bekliyor ıssız bozkırdaki bu cenaze töreni? Ne daha ileriye, ne daha geriye gitmek mümkün değildir artık. İkilem de yoktur. Bu, son istasyondur. Birdenbire vurur sancısı pişmanlıkların. "Keşke, keşke dursaydık", dersiniz önceki istasyonlarda.
Hep treni kaçırmaktan söz edilir ya hayatta, oysa treni kaçırmak olasi degildir ki... O gidiyor nasıl olsa, zaman akıyor... Siz durulacak ve inilecek istasyonlari bilin yeter ki. Iskalamayın hayatı. Yasayin yaşayabildiğiniz ara istasyonlarda.
Trenin durduğu ikinci istasyon sizi, ilk cinselliginizi yasamaya davet eden çağrı tabelaları ile doludur. Tren düdüğü çalar, geride kalır denenmemiş heyecanlar. Ömür devam eder yolculuğuna...
Üçüncü istasyonda, çağıran bir arkadaş ıslığı uğruna bırakıp inmek vardır trenden. Yanında olmak zor zamanlarda, kavgaya girmek kavgalarında, yani adam gibi yaşamak vardır arkadaslığı... Yani vefa! Ne var ki vakit dar, yolculuk tercihkardır. Üçüncü istasyon ufukta ufalır ufalır, kaybolur sonra.
Dördüncü istasyonda bireysel mutluluklar uzanır. Zenginlik ve risk... İstasyonda yan yana durup dişlerini göstererek sırıtır yüzünüze... Zenginligi ve riski istasyonda bırakıp devam edersiniz seferinize.
Beşinci istasyonun gök gürültüsünü andıran sesleri, daha kilometreler öncesinden duyulur. Zulme ve haksızlığa baskaldırının şanlı, ama o ölçüde sancılı bayrakları sarıp sarmalamıştır dört bir yani. Devam edecektir yolculuğunuz, faili ve menzili meçhul istasyonlara.
Altıncı istasyonda, kır çiçekleri arasında aşkın isyankar tomurcuklarının kokuları dolusacaktır pencerelerden. Ve anlaşılacaktır ki aşk acılarla yaşanacaktır. Altıncı istasyonda, pencereden tomurcuklara bakan yolcununsa sabrı yoktur uzun meşakkatlere. Bozkırda çınlayan düdük sesi... Ve devam yolculuklara...
Sonra yedinci istasyon. Tren durur. Makinistler, ışıkçılar, terk ederler mekanı. Kimi bekliyor ıssız bozkırdaki bu cenaze töreni? Ne daha ileriye, ne daha geriye gitmek mümkün değildir artık. İkilem de yoktur. Bu, son istasyondur. Birdenbire vurur sancısı pişmanlıkların. "Keşke, keşke dursaydık", dersiniz önceki istasyonlarda.
Hep treni kaçırmaktan söz edilir ya hayatta, oysa treni kaçırmak olasi degildir ki... O gidiyor nasıl olsa, zaman akıyor... Siz durulacak ve inilecek istasyonlari bilin yeter ki. Iskalamayın hayatı. Yasayin yaşayabildiğiniz ara istasyonlarda.
