Ben Ve Senden Önceki ( Yaşanmışlıklara Dair Yazıtlar - 8 )

[-efşan]

Sen sustun
Ben hıçkırıklarımı duydum
Perişanlığıma tanık oldum.
Ellerimi kanattım, anlamsızca
ellerimi
Büsbütün soğuk işleyen bir gecenin ardından
kendime küstüm
Kendime kızdım
Hani,
biraz mantıklı düşünsen, saçma geliyor
Öyle ki saçmalık bende hâl etmiyor
Affıma sığındım
korkularımla savaşacak safhada
yoktu kudretim
Mecbur, anneme sığındım düşümde
Gözlerimin son açıklığında
terkine maruz bırakıldım kainatın
Üzüldüm, üzüldüm...
Bir başınalığın ortasında seni düşündüm
üzüldüm.
Beliriverdi aniden
Hiç istemiyordum ve
küçük de düşürüyordu beni
Gözlerimden sen süzüldün.
Plakta acı bir matem istedim
Sanırdım ki yeniden canlanır hislerim
Bir de üzerine plağım yoktu
İyiliğime iştigal hiçbir neden sağ kalamıyordu
Hiçbir iyilik sen olamıyordu.
Anladım ki...
anlayamıyorum.
Üzerime gelmekte karanlık
Bin bir afakanlar basıyor gece yarıları
Bir dahaki sensizliğe dek
Adın bensiz anılana denk
Kendimi o kadar zorladım ki
ağlayamıyorum.
Yad etmek geçmese de içimden
Eski günleri anlatıyorum kendime
Ve saatlerce senden bahsediyoruz
evvelki ben ve şimdikiyle
Gerçi...
Şimdiki pek bir suskun
Anlatamamakta ısrarcı
Pek bir üzgün.
Anladığım kadarıyla, kudretsiz bir kedere ev sahibi
Neş'eleri kayıp suretinde
Umutları pek bir kırgın.
Olsun be
Onu da anlıyorum
Biraz zorlasam ya kendimi
Yaptıklarıma anlamlı gözlerle bakabiliyorum
Bir seni bulamıyorum hislerimde
Gidişini anlamdıramıyorum
Anlamsızlığın da baş tacım
Seni hâlâ seviyorum.

Yaşanmışlıklara Dair Yazıtlar VIII
​