Kalabalıktaki yalnızlık, yalnızlıktaki kalabalık.

[kum kзđiśi]

İçimde kalabalık bir y a l n ı z l ı k .

Etrafımdaki sesler öyle sessiz
Yanındayım diyenler aslında öyle uzak ki...

Bu benim uydurduğum bir senaryo mu ?
Yoksa yalnız mıyım sahiden (?)
​

-Ya da yalnız kalmak isteyişime bulunmuş bir bahane mi tüm söyle(yeme)diklerim ?
​

Issızlığına kapılmışım gecenin penceremden görülen boş kaldırımların üzerine yatırmışım kendimi boydan boya... Öyle soğuk ki... Öyle yüzleştirici ki... Bu kadar çokken bu kadar azalabilir mi insan ? Azalıyor.
Aslında yanında sandığı tüm seslerintüm kalplerintüm sevgilerin yanında olmadığını anlıyor. Azalıyor...
Düşüyor yüksek tepelerden.Acıtıyor kendiniağlatıyor...Sonra bir yıldız kamaştırıyor gözlerini... Bir ışık vuruyor içine.Her baktığı noktada O'nu görüyor.Aslında tek başınayken bile yalnız olmadığını anlıyor.Çoğalıyor yeniden...

Büyüleniyor... Aşka geliyor.
Gülümsüyor.


Çok sürmüyor etkisi.Kapılıyor içinin hengamesine.Yine ... yine... ve yine...
Sanki aynı senaryo defalarca oynanıyor.Bir mutlu-bir mutsuz...

Yaşıyorum bunu...

Yoruluyorum koşturmaktan.Durduğum yerde yoruluyorum düşündüğüm yerde...
Çok düşünüyorum çok düşlüyorum çok düşüyorum.

Söyleyeceğim o kadar çok şey var ki aslında.Korkuyorum yanlış adreslere sürüklenmesinden.
Bu yüzden bu kadar çok susuyorum. Ve neyse diye bitirdiğim bütün cümlelerin devamını içime susuyorum...

Hani anlaşılır belki ben ... Neyse. (...)
​

* K a l a b a l ı k t a k i y a l n ı z l ı k y a l n ı z l ı k t a k i k a l a b a l ı k ...
​

​

 

[arslansem]

Güzel yazı..Teşekkür ederim