Haydar
Emekli Yönetici
Her Gece Sen
her gece sen girersin rüyalarima
her gece sen...
paramparça olur uykularim
karanligin en koyulastigi yerde
kapinin çalindigini duyarim
açinca soguk bir rüzgar çarpar yüzüme
sen yoksun...
kilitlenir dudaklarim
gözlerim karanliklarda bosuna arar seni
sen yoksun...
yalnizligimi kadehlere doldurup
tek basima içmeliyim bu gece
kirmaliyim kitaplari
evleri atese vermeliyim
sen yoksun...
zaman gitgide uzar
altmis saniye bir dakika
altmis dakika bir saat
ve sabahin olmasina daha bes saat var
beklemek bir çesit ölmektir
sen yoksun...
bu bana her gece binlerce ölüm demektir.
neden ayrilsin ellerimiz her aksam üstü?
gözlerime aci bir karanlik düssün
bir vapur alsin götürsün seni
ben vapurlar dolusu kederimle yapayalnizim
sen uzak bir körfezde özlemli, dalgin
kiyilarina çarpip agladigi yerde dalgalarin
neden ay karsilardan yükseldigi zaman,
basin omuzlarimda olmasin?
neden ellerin avuçlarimda degil?
neden gözlerim aradigi zaman gözlerini bulmasin?
durup durup beni bu çaresizlik hançerliyor
bu yollarin bir yerde ayrilmasi,
uzayan kilometreler...
o sefil, anlayissiz bakislari insanlarin
dünya, o eski dünya degil
tanri'ysa çoktan unuttu bizi
su uçsuz bucaksiz evrende
ne derdimizi dinleyen,
ne de bir anlayan var sevgimizi.
iki ömür degil,
iki ayri ve büyük yalnizliktir yasadigimiz.
her sey aslinda baska renkte.
vernikli esyalar, vernikli yüzler...
altindan yer yer siritan bir yoksulluk
yalan üstüne yalan,
oyun içinde oyun...
her sey bir yerde anlamsiz ve bos
gerçek olan simdi senin yoklugun
senin varligini özledim duyuyormusun?
bak nasil artiyor ellerimin sicakligi
dinle bak nasil çarpiyor yüregim
bütün sokaklarinda bu sehrin sana kosuyorum
seni soruyorum gelip geçene,
'görmedik', diyorlar.
anlamiyorlar seni nasil özledigimi,
nasil sevdigimi bilmiyorlar.
volkanlar tutusuyor,
ormanlar yaniyor içimde.
her gece milyonlarin uyudugu bir anda,
devler uyaniyor içimde.
seni düsünüyorum,
karanliklar içinden özlemli sesin geliyor.
bir isik yaniyor çok uzaklarda,
çorak topraklarimin üzerinden bir bulut geçiyor.
simdi umutlarim,
varilmaz uçurum diplerinde
korkunç, karanlik magaralarda hayallerim.
derin bir kuyudan su çekercesine,
zamandan ve mesafelerden seni çekiyor ellerim.
sen her zaman oldugun gibi
yine o en güzel, en degerli...
benimse ellerim simsicak,
dudaklarim nemli,
özledigim herseyimle
kopup en yüksek tepelerden
bir çig gibi sana geliyorum.
sonra daglar çöküyor ansizin,
agaçlar devriliyor,
evler yikiliyor,
altinda kaliyorum...
kirik bir heykel,
parçasini ariyor her gece.
bir sarki notasini...
bir tablo renklerini...
agaç yapraklarini...
vazo çiçeklerini...
ve bir adam,
her gece yollara düsüp,
yana yakila seni ariyor...
magrur gözleri islak,
ilk defa agliyor bu adam,
'gel ' diye,
ilk defa yalvariyor...
ben her gece,
gözlerim tavanda bir noktaya dikilmis,
seni düsünüyorum.
ve sen o saatlerde,
benim görmedigim rüyalari görüyorsun.
bir böcek giriyor kafatasima...
her gece sen,
bir cinnet gibi,
kanima yürüyorsun...
ümit yaşar oğuzcan
her gece sen...
paramparça olur uykularim
karanligin en koyulastigi yerde
kapinin çalindigini duyarim
açinca soguk bir rüzgar çarpar yüzüme
sen yoksun...
kilitlenir dudaklarim
gözlerim karanliklarda bosuna arar seni
sen yoksun...
yalnizligimi kadehlere doldurup
tek basima içmeliyim bu gece
kirmaliyim kitaplari
evleri atese vermeliyim
sen yoksun...
zaman gitgide uzar
altmis saniye bir dakika
altmis dakika bir saat
ve sabahin olmasina daha bes saat var
beklemek bir çesit ölmektir
sen yoksun...
bu bana her gece binlerce ölüm demektir.
neden ayrilsin ellerimiz her aksam üstü?
gözlerime aci bir karanlik düssün
bir vapur alsin götürsün seni
ben vapurlar dolusu kederimle yapayalnizim
sen uzak bir körfezde özlemli, dalgin
kiyilarina çarpip agladigi yerde dalgalarin
neden ay karsilardan yükseldigi zaman,
basin omuzlarimda olmasin?
neden ellerin avuçlarimda degil?
neden gözlerim aradigi zaman gözlerini bulmasin?
durup durup beni bu çaresizlik hançerliyor
bu yollarin bir yerde ayrilmasi,
uzayan kilometreler...
o sefil, anlayissiz bakislari insanlarin
dünya, o eski dünya degil
tanri'ysa çoktan unuttu bizi
su uçsuz bucaksiz evrende
ne derdimizi dinleyen,
ne de bir anlayan var sevgimizi.
iki ömür degil,
iki ayri ve büyük yalnizliktir yasadigimiz.
her sey aslinda baska renkte.
vernikli esyalar, vernikli yüzler...
altindan yer yer siritan bir yoksulluk
yalan üstüne yalan,
oyun içinde oyun...
her sey bir yerde anlamsiz ve bos
gerçek olan simdi senin yoklugun
senin varligini özledim duyuyormusun?
bak nasil artiyor ellerimin sicakligi
dinle bak nasil çarpiyor yüregim
bütün sokaklarinda bu sehrin sana kosuyorum
seni soruyorum gelip geçene,
'görmedik', diyorlar.
anlamiyorlar seni nasil özledigimi,
nasil sevdigimi bilmiyorlar.
volkanlar tutusuyor,
ormanlar yaniyor içimde.
her gece milyonlarin uyudugu bir anda,
devler uyaniyor içimde.
seni düsünüyorum,
karanliklar içinden özlemli sesin geliyor.
bir isik yaniyor çok uzaklarda,
çorak topraklarimin üzerinden bir bulut geçiyor.
simdi umutlarim,
varilmaz uçurum diplerinde
korkunç, karanlik magaralarda hayallerim.
derin bir kuyudan su çekercesine,
zamandan ve mesafelerden seni çekiyor ellerim.
sen her zaman oldugun gibi
yine o en güzel, en degerli...
benimse ellerim simsicak,
dudaklarim nemli,
özledigim herseyimle
kopup en yüksek tepelerden
bir çig gibi sana geliyorum.
sonra daglar çöküyor ansizin,
agaçlar devriliyor,
evler yikiliyor,
altinda kaliyorum...
kirik bir heykel,
parçasini ariyor her gece.
bir sarki notasini...
bir tablo renklerini...
agaç yapraklarini...
vazo çiçeklerini...
ve bir adam,
her gece yollara düsüp,
yana yakila seni ariyor...
magrur gözleri islak,
ilk defa agliyor bu adam,
'gel ' diye,
ilk defa yalvariyor...
ben her gece,
gözlerim tavanda bir noktaya dikilmis,
seni düsünüyorum.
ve sen o saatlerde,
benim görmedigim rüyalari görüyorsun.
bir böcek giriyor kafatasima...
her gece sen,
bir cinnet gibi,
kanima yürüyorsun...
ümit yaşar oğuzcan
