wwwhmz
Üye
Eski sevgilimin ölüm haberini aldım
Aylardır içten içe istediğim şey olmuştu işte. Haberi ilk aldığımda şok oldum. Sonra içten içe sevindiğimi
farkettim. Koltuğa yavaşça oturdum bir sigara yaktım. Gerçekten ölmüş müydü? Bir insan bişeyi gerçekten dilerse tanrı da onu karşılıksız bırakmıyormuş dedim kendi kendime. Ama çok garip bi histi. Beraberken yaşadığımız tüm şeyler bir bir geçiyordu aklımdan. İşte,tüm odayı kaplayan dumanda görüyordum yine, beraber kahvaltı yapıyorduk. Dudaklarının kenarında ekmek kırıntısı kalmıştı. Ben elimle temizlerken o usulca beni seyrediyordu. Temizledikten sonra yine o masum, sımsıcak gülüşünü takınıyordu yüzüne. Bu gülüşten sonra hiç bi zaman tutamamışımdır kendimi, dudaklarımız birbirine karışırdı, kahvaltı yalan olurdu..
Tüm bunlar uzun zamandır gerçeklikten o kadar uzaktı ki.. sebepsizce,hiç beklemediğim anda benden ayrılıp çekip gitti, ardında her gece gözümü kapatır kapatmaz önüme gelen o güzel suretini bıraktı. Ama artık güzelliği de acı veriyordu. Keşke bu kadar güzel olmasaydı. Keşke bu kadar sevmeseydim onu. Keşke onca güzel şey onca güzelliğine rağmen hiç yaşanmasaydı, madem bunca dayanılmaz acı ve ıstırabı beraberinde getiricekti..
Ama bu gece tüm o anıları sanki dün olmuşçasına canlı
hatırlıyordum. Her bir ayrıntıyı. O gitmişti artık, bi trafik kazasında ölmüştü. Artık geri kalan herşey boştu. Tekrar beraber olabilmemiz için milyonda bir kadar bi ihtimal bile vardıysa, o yoktu artık. Artık kücücük bi toz tanesinden bile binlerce kez kücük bi ihtimal bile yoksa dedim, üzülücek bir şey de yok.. Ayrıldıktan sonra elimde resmiyle gecelerce uyuyamadığım geldi aklıma. Gözyaşlarımın oluk oluk akıp üstümü tamamen ıslatması, onların ıslaklığında üşüyen yüzüm.. Tüm o acı, çaresizlik
''S*ktir ol git artık!'' dedim. 3 yıldır aklımın içinden s*ktir olup gidemedin. İçimde hep bi parçanı bıraktın, sonra onu geri almaya geldim bahanesiyle gelip yine yedin beynimi. Artık lütfen, defolup git.. 3 yıldır bana iyi gelebilicek sadece 2 şey vardı; onun sıcacık sarılması ya da geberip gitmesi. Onca zaman, bunların hayali benden bağımsız bi şekilde kafamda döndü. Ondan sonra kafa dağıttığım bütün kızlar, şimdiki sevgilim acılarımın üstünü örttüğüm siyah, yırtık bi örtüden başka bişey olamamışlardı. Hiçbir b*ka yaramamışlardı aslında..karşımda yükselen dumana baktım ve ''Unutamadım işte seni, bunca zaman da ölümünü diledim, şimdi lütfen, artık aklımdan da defol git.Defol git artık dedim. Gözümden bikaç damla üstüme düştü.. Artık bu dünyada değilsin. Evet benim değilsin, ama artık, en azından, başkasının da değilsin...
Zorlukla açtım gözlerimi. Islaktılar ve biraz yanıyorlardı. Yataktan hafifçe doğruldum. Bu kez gerçek bi sigara
yaktım. Bilinçaltım bi kez daha benle alay etmişti. Onu ne kadar özlediğimi şuan da hissediyordum ve bu his acı veriyordu.3 yıldır bir gün bile birazcık olsun azalmamış o deli acı.. Ama gerçekten ölmüş olsaydı eğer, herşeye rağmen, mutlu olur muydum?İçimden çıkmayacakmışçasına yapışan bu rezil, keskin ızdırap yokolup gider miydi onunla? Başkasının dudaklarıyla bir olacağına toprakta çürüyüp gitmesine sevinir miydim? Ben zaten nefes aldığım her gün göğsüme kızgın bir mızrak gibi saplanmış bu acıdan çürüyüp giderken..
farkettim. Koltuğa yavaşça oturdum bir sigara yaktım. Gerçekten ölmüş müydü? Bir insan bişeyi gerçekten dilerse tanrı da onu karşılıksız bırakmıyormuş dedim kendi kendime. Ama çok garip bi histi. Beraberken yaşadığımız tüm şeyler bir bir geçiyordu aklımdan. İşte,tüm odayı kaplayan dumanda görüyordum yine, beraber kahvaltı yapıyorduk. Dudaklarının kenarında ekmek kırıntısı kalmıştı. Ben elimle temizlerken o usulca beni seyrediyordu. Temizledikten sonra yine o masum, sımsıcak gülüşünü takınıyordu yüzüne. Bu gülüşten sonra hiç bi zaman tutamamışımdır kendimi, dudaklarımız birbirine karışırdı, kahvaltı yalan olurdu..
Tüm bunlar uzun zamandır gerçeklikten o kadar uzaktı ki.. sebepsizce,hiç beklemediğim anda benden ayrılıp çekip gitti, ardında her gece gözümü kapatır kapatmaz önüme gelen o güzel suretini bıraktı. Ama artık güzelliği de acı veriyordu. Keşke bu kadar güzel olmasaydı. Keşke bu kadar sevmeseydim onu. Keşke onca güzel şey onca güzelliğine rağmen hiç yaşanmasaydı, madem bunca dayanılmaz acı ve ıstırabı beraberinde getiricekti..
Ama bu gece tüm o anıları sanki dün olmuşçasına canlı
hatırlıyordum. Her bir ayrıntıyı. O gitmişti artık, bi trafik kazasında ölmüştü. Artık geri kalan herşey boştu. Tekrar beraber olabilmemiz için milyonda bir kadar bi ihtimal bile vardıysa, o yoktu artık. Artık kücücük bi toz tanesinden bile binlerce kez kücük bi ihtimal bile yoksa dedim, üzülücek bir şey de yok.. Ayrıldıktan sonra elimde resmiyle gecelerce uyuyamadığım geldi aklıma. Gözyaşlarımın oluk oluk akıp üstümü tamamen ıslatması, onların ıslaklığında üşüyen yüzüm.. Tüm o acı, çaresizlik
Linkleri görüntülemek için kayıt olmalısınız
nefessizlik.. Bir sigara daha yaktım. Çakmağı almak için doğrulurken saçım gözümün önüne düştü. İşte yine gözümün önündeydi, eskisi gibi o düzeltiyordu saçımı böyle olduğunda. Anlamıştım, giderken benimle uğraşmadan gitmiycekti.''S*ktir ol git artık!'' dedim. 3 yıldır aklımın içinden s*ktir olup gidemedin. İçimde hep bi parçanı bıraktın, sonra onu geri almaya geldim bahanesiyle gelip yine yedin beynimi. Artık lütfen, defolup git.. 3 yıldır bana iyi gelebilicek sadece 2 şey vardı; onun sıcacık sarılması ya da geberip gitmesi. Onca zaman, bunların hayali benden bağımsız bi şekilde kafamda döndü. Ondan sonra kafa dağıttığım bütün kızlar, şimdiki sevgilim acılarımın üstünü örttüğüm siyah, yırtık bi örtüden başka bişey olamamışlardı. Hiçbir b*ka yaramamışlardı aslında..karşımda yükselen dumana baktım ve ''Unutamadım işte seni, bunca zaman da ölümünü diledim, şimdi lütfen, artık aklımdan da defol git.Defol git artık dedim. Gözümden bikaç damla üstüme düştü.. Artık bu dünyada değilsin. Evet benim değilsin, ama artık, en azından, başkasının da değilsin...
Zorlukla açtım gözlerimi. Islaktılar ve biraz yanıyorlardı. Yataktan hafifçe doğruldum. Bu kez gerçek bi sigara
yaktım. Bilinçaltım bi kez daha benle alay etmişti. Onu ne kadar özlediğimi şuan da hissediyordum ve bu his acı veriyordu.3 yıldır bir gün bile birazcık olsun azalmamış o deli acı.. Ama gerçekten ölmüş olsaydı eğer, herşeye rağmen, mutlu olur muydum?İçimden çıkmayacakmışçasına yapışan bu rezil, keskin ızdırap yokolup gider miydi onunla? Başkasının dudaklarıyla bir olacağına toprakta çürüyüp gitmesine sevinir miydim? Ben zaten nefes aldığım her gün göğsüme kızgın bir mızrak gibi saplanmış bu acıdan çürüyüp giderken..
