Anneleri Unutmayalım

[***BlackrosE***]

<div align="center">
Sevgili Anneler, Anne Adaylari, Yureginde Cocugunu Buyutenler,
Siz Kadinlar &#33;

Bizim emeklerimizi, annelerimizin emeklerini odemeye ne gunler, ne yillar
yeter, omur bile yetmez &#33; Annelerinize simsicak sarilin, kocaman bir
opucuk kondurun yanaklarina... Ya da sevdigi bir cicegi birakin topragina,
bildiginiz en guzel sozcuklerle onu anarak...

Anneler Gununuz kutlu olsun...


Sevgiler,



Ne garip; yeni yeni fark ediyorum ki, çocukları anne olunca çocuklaşıyor
anneler... ... Ve insan, zamanın nasıl insafsız bir öğütücü olduğunu bu
rol değişiminde anlıyor. Eminim karnındaki ilk tekmemden, hatta
doktorların &#39;Bundan sonra ağır kaldırmak yok&#39; müjdesinden beridir iki
kişilik yaşıyorsun yaşamı...

Doğum odasında bir küçük el saçlarına tutununca değişti her şey ve o el,
o saçtan hiç eksik olmasın istedin. Kim bilir kaç geceyi karyola
başuçlarında derin iç çekişler dinleyip hüzünlenerek uykusuz geçirdin,
kaç emzirme seansında bitkin uyuyakaldın. O gün bugündür hayatı, bir
toprakla çiçeği kadar ortak üretiyor, tüketiyoruz. Yol boyu, kusurlarını
hiç görmedik birbirimizin, yeteneklerimizi abarttık karşılıklı; toz
kondurmadık üzerimize, kol kanat gerdik... Ben dünyanın en iyi
evladıydım, sense; tarihin en iyi annesi... Her çığlıkta başucumda
biteceğini bilmenin güveniyle büyüdüm. Her derdimde benden çok
dertleneceğini bilmenin o bencil alışkanlığıyla ayakta kaldım.

Sevginle donandım... Ama sonra birden o korkunç çark devreye girdi ve
yaşamın acımasız kuralı işledi ; Büyüdüm... Senin kollarında &#39;sen&#39;den
habersiz, bambaşka bir &#39;ben&#39; çıktı ortaya. Bazen o eski &#39;ben&#39;e hiç
benzemeyen bir &#39;ben&#39;... Çünkü fark ettim ki, anlattığın masalların
yaşamda karşılığı yokmuş. Kızlar bir prens umuduyla kurbağaları
öpedursun, ben her yalanda burnumu yokladım. Şaşırdım. Bostandaki
lahanaların, ısırılmış lahanaların ve benzeri pastoral ninnilerin
modasının geçtiğini gördüm sokakta...

Söyleyemedim sana... &#39;Yaşamın değiştiğini, eski tecrübelerin artık
eskisi kadar geçerli olmadığını&#39; anlatan kitapları salonun ortasında
açık bıraktım, açıp okuyasın diye... Her kuşağın o vazgeçilmez ikilemi
depreşti yeniden; &#39;Devir de amma değişti&#39; diye yakınırken sen; ben
ilginle boğulduğumdan dertlendim. Bir yerim yaralandığında &#39;Anam görürse
ne kadar üzülür&#39; diye gizlemeye çalışmak küçük bir çocuk için nasıl bir
yüktür bilir misin? Acından çok onda yaratacağın acı, acıtır canını...

Oysa ne çok acılar paylaştık seninle... Ve ne çok sevinçler yaşadık
beraber... Nasıl dar günlerde yardıma koşup, kaç şenliğine ortak olduk
birbirimizin? ...Lakin artık kafesten uçma vaktiydi. &#39;Danaların girdiği
bostan&#39;da ayakta kalabilmenin yolu, tek başına kanat çırpmayı
öğrenmekten geçiyordu.

Yargıladık birbirimizi bir dönem...Sorguladık... ...Sen bana eş dost
çocuklarını örnek gösterdikçe, ben seni eş dost ebeveynleriyle kıyaslar
oldum. Sen her sohbete &#39;Bizim çocukluğumuzda...&#39; diye başladıkça ben,
değişen takvim yapraklarını koydum önüne...

Nasıl da zalim bir çark bu değil mi? Doğuyor, doğuruyor ve günün birinde
yuvadan uçacağını bile bile koca bir ömrü karşılıksız veriyorsun... Ve
hayat birden ıssız bir adaya dönüşüveriyor. Sonrası kâh bir kapı zili
beklentisi, kâh bir mektup, kâh bir telefon sesi... Gizliden gizliye
özlenen bir torun müjdesi... Fotoğraflar sarardıkça solan bir yaşam ve
uzaklaştıkça yakınlaştığımız bir mazinin geri dönmez anıları...
Yazılarla konuştuk öyle zamanlarda...Bakışlarla anlaştık. Ağlaştık
birbirimizden gizleyerek acılarımızı... Bir mimikle özleştik, bir
gülüşle kavuştuk. Ben büyürken seni de büyüttüm.

Şimdi çok daha iyi anlıyoruz birbirimizi... Çünkü küçücük bir el
saçlarımı kavrıyor geceleri... Karyola başlarında uykusuz geceler
geçiriyorum. Pastoral ninnilerle büyütüyoruz oğlumu; yalancı çocukların
burunları uzuyor masallarda, öpülen kurbağalar prens oluyor.

Ve yaşamın değiştiğini, eski tecrübelerin geçersizleştiğini anlatan
kitapları kaldırıyoruz salondan gizli gizli... O korkunç çark, acımasız
bir hızla dönmeye devam ediyor. Zaman, öğütüyor kuşakları... İnsan ancak
mahrum kalınca anlıyor sevginin değerini... Bense sevginden mahrum
kalmaya fazla dayanamayacağımı biliyorum.

O yüzden bu Anneler Günü&#39;nde sana upuzun bir ömür diliyorum. Hem biliyor
musun? &#39;SENİ ÇOK SEVİYORUM&#39;......

Can Dündar</div>
<div align="center">Saygılar&#33;&#33; </div>

 

[irun]

katılmamak mümkün değil...

 

[tofy]

ne güzel bir yazı
can dündarın yazıları çok güzel oluyor

 

[ChavRash]

Anneler unutulur mu ya..

Bu güzel Mektup için teşekkürler.

 

[cepix]

Süper

 

[gknky]

çok duygulandım

 

[mAd_girL]

Yargıladık birbirimizi bir dönem...Sorguladık... ...Sen bana eş dost
çocuklarını örnek gösterdikçe, ben seni eş dost ebeveynleriyle kıyaslar
oldum. Sen her sohbete &#39;Bizim çocukluğumuzda...&#39; diye başladıkça ben,
değişen takvim yapraklarını koydum önüne...


güzel bir yazı

 

[NiGhT WarRioR]

Mükemmel bir yazı olmuş.....